Το κουτί
Άνοιξε την πόρτα με δυσκολία. Δεν ήξερε καν ότι είχε ακόμα τα κλειδιά μέσα στην τσάντα της. Το σπίτι σχεδόν άδειο. Η σκόνη είχε σκεπάσει τα πάντα. Τα λιγοστά έπιπλα από ξύλο δρυός, τα μοντέρνα υφάσματα και εκείνον τον πανάκριβο πολυέλαιο. Πόσο απαξιωμένα μοιάζουν όλα όταν έχουν πεθάνει.
Περπάτησε διστακτικά τον διάδρομο. Σχεδόν αθόρυβα. Από ποιον κρυβόταν; Κανείς δεν έμενε πια εδώ, κανείς δεν έμενε πια σε κανένα πάτωμα της πολυκατοικίας. Δεν θα μπορούσε κανείς να την πάρει χαμπάρι.
Το φιλντισένιο πάτωμα έχασε τα λάμψη του από τότε που χώρισαν και οι ζωές τους. Τράβηξε προς την κουζίνα. Τα ντουλάπια ανοιχτά και άδεια. Ο πάγκος κενός. Μόνο δυο κονσέρβες γάτας ξεχασμένες στην άκρη του νεροχύτη. Θυμήθηκε πως τις είχε ξεχάσει την τελευταία μέρα που μάζεψε και τα τελευταία της πράγματά. Έχουν λήξει. Όπως έληξαν και τα συναισθήματα, όπως έληξαν και τα όνειρα, όπως τέλειωσε και η αγάπη.
Πάνω ψιλά, το πατάρι. Το κοίταξε με απορία. Δεν θυμόταν καν τι αποθήκευαν εκεί μέσα. Μήπως τα χαλιά; μήπως παλιά ρούχα; Η μνήμη της την είχε εγκαταλείψει.
Περπάτησε προς τη κρεβατοκάμαρα. Άδεια. Η τεράστια ντουλάπα στέκονταν σαν θεριό. Μια ντουλάπα που χωρούσε όλη της την ματαιοδοξία, όλη της την ζωή, όλη της την εθελοτυφλία.
Να μια παλιά καρέκλα της γιαγιάς. Ξεχασμένη στο σπίτι από χρόνια. Με αυτή θα μπορούσε να ανέβει στο πατάρι, σκέφτηκε. Την άρπαξε διστακτικά και την τράβηξε στην κουζίνα. Την ακούμπησε δίπλα στον τοίχο και ανέβηκε. Το πατάρι δεν είχε τίποτα, παρά μόνο ένα μεγάλο κουτί. Άσπρο. Έστυβε το μυαλό της να θυμηθεί τι θα μπορούσε να κρύβει αυτό το κουτί. Τι θα μπορούσαν να είχαν ξεχάσει, τι τους έλειπε τόσα χρόνια;
Το κατέβασε και το ακούμπησε στο πάτωμα. Με ένα μαχαίρι που βρήκε μέσα σε ένα συρτάρι, έκοψε τις φθαρμένες απ΄ τον χρόνο ταινίες και το άνοιξε. Τα μάτια της έλαμψαν από έκπληξη. Το χριστουγεννιάτικο δέντρο! Ένα δέντρο που κουβαλά όλα τα χρόνια που έζησε μαζί του, όλα τα Χριστούγεννα, όλες τις γιορτές, μα περισσότερο κουβαλά εκείνα τα τελευταία Χριστούγεννα που δεν το στόλισαν, τα τελευταία Χριστούγεννα που πέρασαν μαζί.
Έκλεισε γρήγορα το κουτί, έκλεισε ξανά μέσα του το ακριβό απόκτημα, το τοποθέτησε στη θέση του, όπως και την καρέκλα της γιαγιάς πίσω στο υπνοδωμάτιο και κατευθύνθηκε προς την εξώπορτα.
Κατέβηκε αποφασιστικά τις σκάλες, βγήκε στον δρόμο χαρούμενη και ανακουφισμένη. Έβγαλε τα κλειδιά από την τσέπη της. Τα κοίταξε. Τι την έφερε ξανά πίσω σε αυτό το σπίτι; Μια επιβεβαίωση; Μια αμφιβολία; Τώρα πια δεν ένιωθε τίποτα απ΄ αυτά. Ο υπόνομος δέχτηκε με χαρά τα κλειδιά της και η ευθύνη της πέταξε μακριά.
Ένα χειροκρότημα ακούστηκε στο βάθος του μυαλού της. Μια αυλαία έπεσε οριστικά καθώς μια νέα ζωή είχε ήδη αρχίσει.
Ήταν η συμμετοχή μου στο
"Παίζοντας με τις λέξεις" της Μαρία μας. Την όμως παράσταση έκλεψε η ταλαντούχα
Ελένη με το ποίημα της ''Ανεπίστρεπτο''. Απολαύστε το!
Ανεπίστρεπτο
Χριστούγεννα απόψε, θα ανάψω όλα τα φώτα
Να γιορτάσω κι εγώ
Στο βάζο τα γαρύφαλλα μαραμένα
Κι εκείνη η πράσινη στεφάνη στο μέσο του βάζου
Σαν θηλιά μοιάζει ή μάλλον σαν διάνυσμα
Ονείρων πεθαμένων, μια πύλη που βγάζει
Στη ψυχρή αίθουσα των ειδώλων
Αλλά είναι Χριστούγεννα απόψε
Κι εγώ παρότι μόνη θα γιορτάσω
Άκου το χειροκρότημα των άστρων για εμένα είναι
Με σκέφτηκαν κι αυτά τα ουράνια...
Έτσι θαρρώ πως δεν θα με ανακρίνουν στο μέλλον άλλο οι Θεοί σου!
Θα σταθώ εδώ δίπλα στο οβάλ τραπέζι
Θα ανάψω τσιγάρο κι όπως η στάχτη
Θα πέφτει ένοχα απ' το τρέμουλο
Πάνω στο ξύλο θα κάνω σχέδια πολλά
Γιατί ξέρεις οι πιο όμορφες μορφές μ' αποκαΐδια φτιάχνονται
Η τέφρα δεν πονά τις ρυτίδες, τις θωπεύει
Θα κάτσω εδώ λοιπόν ανήμερα Χριστούγεννα
Κι η γάτα μου αποφασισμένη θα εκλιπαρεί για ένα χάδι
Δεν ξέρω ίσως ενδώσω, ξέφτισε κι αυτή η κουβέρτα
Αλλά παραμένω ζεστή
Είναι που με τη φωτιά διαλέγομαι
Μην παίρνεις εσύ την ευθύνη
Θα έχεις δει άλλωστε κάποιες κρυφές πληγές μου
Εσύ που δρόμους άνοιξες κάποτε στο αβέβαιο
Έλα εδώ στα στενά να με περιγράψεις!
Πολυλογώ το ξέρω, τι άλλο όμως μου έμεινε να κάνω;
Ίσως πάρω το μαχαίρι ν' ανοίξω ένα δυο χρυσούς καρπούς
-Εκείνο το μαχαίρι που το λέπτυνε το χώμα-
Ίσως ζήσω έτσι τ' όνειρο
Κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να κρύβει στο βάθος
Ένα σκληρό περίβλημα
Τι έχω να χάσω;
Αλλά είναι Χριστούγεννα απόψε
Κι εγώ θα σταθώ γυμνή μπροστά στους ουρανούς
Πολλά τα φωτάκια δεν θα φαίνομαι
Το πολύ φως τυφλώνει όπως κι αυτό το μαύρο της νύχτας!
Αν θέλεις έλα, έχω στεριώσει τη σκαλωσιά
Πάντα ανέβαινα σ' αυτά τα δώματα
Εκεί τα πολύτιμα και τ' ακριβά, τα συντηρώ επιμελώς!
Μην ανησυχήσεις ποτέ
Εκεί θα πλανιέμαι φορώντας
Το καρό σου πουκάμισο που ξέχασες προ ετών...
Σ' αυτά τα δώματα
Φυλάω με προσοχή τα μικρά φυλαχτά μου
Μόνο που διαλέγω πάντα ένα
Αυτό δεν θα στο δώσω
Το μόνο δικό μου στολίδι
Ένα χάρτινο φιλί που διαφύλαξε στεγνό η μνήμη
Τώρα κρέμεται στο δέντρο δίπλα στα ξωτικά
Γιατί είναι Χριστούγεννα απόψε και σκοτεινά σ' αναπολώ!
Άλλο ένα υπέροχο και δημιουργικό δρώμενο έφτασε στο τέλος του. Ευχαριστώ πολύ όλους όσους με ψήφισαν και προπαντός την Μαρία για την άψογη διεξαγωγή.
*****************
Λίγες μέρες μένουν για να ψηφίσετε τις αγαπημένες σας
25 λέξεις
