Θέλω σήμερα να κάτσουμε σπίτι.
Οικειοθελώς. Χωρίς να μας το επιβάλουν.
Δες... βρέχει από τα ξημερώματα...
Μην στείλεις το παιδί στο σχολείο.
Κουκούλωσέ το πιο πολύ κι άστο.
Αυτή είναι η πιο όμορφη ώρα για ύπνο.
Στείλε ένα μήνυμα στη δουλειά, ότι κάτι έτυχε.
Ότι πλημμύρισε η κουζίνα... κάτι τέτοιο.
Μην πάρεις τηλέφωνο... δεν ξέρεις να λες ψέματα.
Άναψε τη σόμπα... αχ να είχαμε ένα τζάκι...
Ονειρέψου ό,τι έχουμε...
Φτιάξε καφέ και φέρε και τα κουλούρια της μάνας σου.
Μη νοιαστείς για το φαγητό. Θα φάμε αβγά.
Πες μου πως ήταν οι μέρες σου.
Νιώσε την πίεση της εβδομάδας να χάνεται μεσ΄ το καϊμάκι.
Πες ότι όλη ζωή μας είναι αυτή η μέρα.
Έτσι άσκοπα, χωρίς δουλειές και υποχρεώσεις.
Με μια γεύση μόνιμης Κυριακής.
Βάλε λίγο μουσική. Κάτι χριστουγεννιάτικο...
Έτσι να ταιριάζει με τα λαμπιόνια του δέντρου.
Σαν τις ταινίες...
Νιώθω μια κινητικότητα και ένα γρήγορο, γλυκό ποδοβολητό.
Να πως διακόπτεται υπέροχα η πρωινή χαλάρωση.
Οι στιγμές είναι υπέροχες.
Και η βροχή δυναμώνει.
Θέλω σήμερα να κάτσουμε σπίτι.
******
Ήταν η συμμετοχή μου στο 27ο Συμπόσιο Ποίησης της Αριστέας μας.
Σας ευχαριστώ όλους για την προτίμηση και προπαντός την Αριστέας για την άψογη φιλοξενία!
Νικητής του Συμποσίου η Maria Kanellaki με το ποίημα "Σπίτι από αστερόσκονη".
Απολαύστε το!
Σπίτι από αστερόσκονη
Το σπίτι μοιάζει της μάνας μου.
Όσο περνάει ο καιρός, ρυτίδες αυλακώνουν τους τοίχους του.
Τα μαλλάκια της γκρίζες δαντέλες που θροΐζουν πένθιμα στα παραθυρόφυλλα.
Κάθε που τρίζουν τα φτενά κοκαλάκια της στην υγρασία
πόρτες και μεντεσέδες ακομπανιάρουν μ’ ανατριχιαστικά τσιριχτά.
Τα παντζούρια πετσικάρανε, έχει καιρό να τ’ ανοίξει
ούτε που καταδέχεται ο ήλιος να τρυπώσει απ’ τις κυρτωμένες γρίλιες της.
Χοντρόφλουδα δάκρυα ξεκολλούν απ’ το ταβάνι.
Κι εγώ τη σοβαντίζω με έξτρα ενυδατικές για ώριμες επιδερμίδες.
“Τι τα θέλω ’γώ αυτά;” μου κλαψουρίζουν οι ρωγμές στα μάγουλά της
μα εγώ ακάθεκτη
“Σώπαινε κι έχουμε αρίφνητες πληγές να μερεμετίσουμε, μανούλα μου”
~ ~ ~ ~
Το σπίτι μοιάζει του πατέρα μου.
Όσο περνάει ο καιρός, τα κυματιστά μαλλιά του πέφτουν
παρέα με τα κεραμίδια στη σκεπή.
Τα δοκάρια τρίζουν στις ρίζες τους, ξεδοντιάζεται σιγά σιγά το μικρό μας σπιτάκι.
Αγριοκισσοί που θρασομανούν οι μπλε φλεβίτσες στα πόδια του.
Τα γόνατά του σκεβρώνουν μαζί με τα ποδάρια του καλού μας τραπεζιού
τι κι αν ήταν πεχλιβάνης και παλίσανδρος;
“Το σαράκι του χρόνου είναι αμείλικτο, παιδί μου”
Αγκωνάρι η ψυχή του κι εγώ παίζω το τελευταίο μου χαρτί
βάζω στο πικάπ την παλιά πλάκα του Στράτου
“δε μπορεί”, λέω, “θα δώσει μια και θα σηκωθεί να το χορέψει”
~ ~ ~ ~
Το σπίτι μας μοιάζει κέντρο διερχομένων ψυχών
Ποιος έρχεται-
ποιος φεύγει-
έχασα το λογαριασμό.
“Να προσέχεις, παιδί μου” ντουετάκι ουρανόθεν.
“Η ζωή εδώ τελειώνει” και κονταροχτυπιέται
με το “ένθα ουκ έστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός”.
Μια ζωή αταίριαστοι κι άλλη μια ζωή αχώριστοι.
Σιγά που δε θα συμφωνούσαν να το σκάσουν συντροφιά.
Σιγά που θα συμφωνούσαν στη μουσική υπόκρουση του φινάλε.
Σιγά που δε θα το κάνανε μιούζικαλ το φευγιό τους.
~ ~ ~ ~
Το σπίτι μας είναι ένα δέντρο με τις ρίζες του στον ουρανό.
Στα κλαριά του στήνουν φωλιές τα μελλοντικά πουλιά
στον κορμό του καρποδένει η αγάπη
στις φυλλωσιές του μινυρίζουν ερωτευμένες σουσουράδες
κάθε φιντάνι που ξεπροβάλλει
κέρασμα στοργικό απ’ του παραδείσου
τον οικίσκο τους.
