Αδιέξοδο, λυτρωτικό, φιλικό, οργισμένο, κάποιες φορές άσκοπο, κάποιες καθοριστικό. Ένα κείμενο είναι η ζωή. Μια κολεκτίβα λέξεων. Ένα κείμενο είναι όλα.
αυτό το μαύρο πράγμα που νομίζουμε πως δεν κουβαλάμε,
αυτό το κρίμα που κρύβουμε όλοι κάτω απ΄ την γλώσσα μας,
στο μικρό τσεπάκι του μπλου τζιν,
στο πίσω μέρος της ντουλάπας μας,
εκεί που φυλάμε τα άχρηστα ρούχα,
κάποια στιγμή λοιπόν αυτό το ασήμαντο τίποτα,
εισχωρεί σε όλα αυτά που αγαπάμε και τ΄ αλλάζει.
Τα ήσυχα βράδια, γίνονται έρημα,
το γλυκό, πετιμέζι,
τα αρώματα βαριά και αφόρητα.
Σαν την πόλη που αλώθηκε και παραδόθηκε σε μια νύχτα.
Όλη η ζωή μια φοβερή ημικρανία.
Και ψάχνεις να βρεις την άκρη.
Μια δικαιολογία, ίσως ένα ψέμα.
Κάτι που θα βάλει ξανά την ζωή μας σε τάξη.
Μια ανυπόφορη υπέροχη τάξη.
Αναζητώντας ένα κινηματογραφικό φινάλε,
νομίζοντας πως έτσι απλά θα την γλυτώσουμε,
Όχι αγάπη μου.
Ο κύκλος αυτός δεν θα κλείσει ποτέ.
Γιατί στην ζωή η ανάγκη της λύτρωσης είναι πιο μικρή, από αυτήν της υπεκφυγής.
*********
Ήταν η συμμετοχή μου στο 26ο Συμπόσιο Ποίησης που διοργανώνει η Αριστέα μας. Ευχαριστώ όλους όσους με ψηφήσατε και κυρίως την οικοδέσποινα για την άριστη φιλοξενία.
Έφτασε η ώρα που θα βραβεύσουμε τις 25 λέξεις που έκαναν το μυαλό σας να ταξιδέψει και απέδωσαν τα συναισθήματα της φωτογραφίας που σας έδωσα με τον καλύτερο τρόπο.
Tο ολιγόλεκτο που κερδίζει την πρώτη θέση είναι το εξής:
Συγχαρητήρια λοιπόν στην Άννα, η οποία θα παραλάβει σε λίγες μέρες το δώρο μου. Επίσης ένα μεγάλο μπράβο σε όλους σας για την έμπνευση και την δημιουργία.
Για να δούμε ποιος κρύβετε πίσω από κάθε ολιγόλεκτο και τι βαθμούς πήρε.
Σας έδωσα 25 λέξεις να ξεδιπλώσετε αυτό που αισθάνεστε.
Μια εικόνα σας προέτρεψε.
Με λίγα λόγια, με λίγες αράδες το μυαλό σας ταξίδεψε...
Έχουμε λοιπόν 13 συμμετοχές.
Σας θερμοευχαριστώ για την συμμετοχή.
Ιδού οι 25 λέξεις σας
σε τυχαία σειρά.
*****************************
1
Βλέποντας το φως
τη γλυκιά χαραυγή σου
αναθυμούμαι.
Τα δυο κορμιά μας
αγκαλιασμένα δέντρα
να αγναντεύουν.
Δίχως χρώματα
ξεγυμνωμένα θέλω
στο ξημέρωμα.
Ήρθε το πρωί
όμως εσύ νύχτωσες
φρούδες ελπίδες.
***************
2
Μετακίνηση έξι.
Ποιος θα μου το ΄λεγε πως η ελευθερία έχει τον αριθμό έξι.
Στέλνω μήνυμα και τραβάω για εξερεύνηση.
Σήμερα θα πάω από άλλο μονοπάτι.
***************
3
Ακολουθώ τον ήλιο στη δύση του,
θέλω γρήγορα να χαθεί.
Λαχταρώ την καινούρια μέρα,
που ίσως φέρει την χαμένη ευτυχία πίσω
και τότε αδιάφορο μου γίνει, επιτέλους,
το θέαμα αυτό.
***************
4
"Νιώθω να πέφτω,
το κορμί μου, κουρασμένο, στης γης την αγκαλιά"
"Κράτα το χέρι μου!
Δες την Ανατολή. O ήλιος, της νύχτας το σκοτάδι αποδιώχνει"
***************
5
-Σ αφήνω.
-Που πας;
-Δεν το βλέπεις; έχω γείρει.
Δεν με κρατάν οι ρίζες μου πια.
-Μην μ αφήνεις, δεν βλέπεις την καταχνιά;
-Έχεις το φεγγάρι!
***************
6
Τη βάπτισαν Βιομηχανική Επανάσταση. Αρμονικό ζευγάρι άνθρωπος και μηχανή.
Με προγράμματα Ανάπτυξης, μηχανισμούς στήριξης και περιορισμό της ανεργίας.
Ραγδαίες οι μεταβολές και ανακατατάξεις..
Εκκρεμεί, η εφαρμογή της μελέτης Περιβαλλοντικών επιπτώσεων..
***************
7
Απαθανατίζεις τον ήλιο,
μα δεν μπορείς να σταματήσεις την πορεία του.
Μη νιώθεις θλίψη! Χρωμάτισε ανεξίτηλα, τις Ανατολές και τις Δύσεις σου,
όπως εσύ προτιμάς!
***************
8
Σαν χορευτές ενός μιούζικαλ
Σαν συνωμότες
Δυο κορμιά στο μισοσκόταδο
Φευγαλέα αγκαλιάζονται
Και δυο φιλιά κλέβουν
Βαφτίστηκαν "θάνατος"
Φιλιά και αγκαλιές
Και σταματήσαμε να ζούμε
Για να μην πεθάνουμε.
***************
9
Με γυμνά μάτια, βλέπω έναν Ήλιο.
Με ανοιχτά μάτια, αντικρίζω την Ανατολή.
Με κλειστά μάτια - οραματίζομαι βουνά - που συνθλιβούν τον Ήλιο,
μα με τα μάτια της ψυχής, κοιτάζω «Το Έμβρυο!»
***************
10
Απομείναμε σαν δυο ξερόκλαδα μονάχοι!
Αδύναμοι,
μπροστά στην παντοδυναμια της φύσης
Φθαρτοί,
μπροστά στον άφθαρτο ήλιο
Παροδικοί,
μπροστά στο αέναο Σύμπαν
Αρκετά κομπάσαμε...
Λύγισα!
***************
11
Γεννήθηκες πολλές φορές
στην σκέψη μου.
Καθοδήγηση λυτρωτική στην ομίχλη.
Φεγγάρι σύμμαχος στα σκοτάδια μου.
Ρίζα του δέντρου, κράτησέ με όρθια.
Κι όταν γίνεις ψυχή...
***************
12
Μέσα από ένα διαφορετικό πλαίσιο
ακίνητος μας βλέπει ο χειμώνας
πέρα απ' το φως της σκέψης και της μνήμης
κρατώντας τον απόμακρο ήλιο
χλωμό μέσα στο δαχτυλίδι της φλόγας του.
***************
13
Άπλωσε το χέρι να με κρατήσεις προτού χαθώ στο χάος του κόσμου.
Κλαδί να κάνεις την αγάπη, να σκαρφαλώσω να σωθώ.
Η έλλειψη ανθρωπιάς, σκοτώνει!
****************************
Όροι και τρόπος ψηφοφορίας
Παρακαλώ διαβάστε και ακολουθήστε τους προς αποφυγή παρεξηγήσεων.
Μπορείτε να βαθμολογείτε σχολιάζοντας σε αυτή την ανάρτηση μέχρι την Πέμπτη 31/12 στις 8 το απόγευμα.
Ψηφίζετε υποχρεωτικά τέσσερα (4) ολιγόλεκτα. Τέσσερις (4) βαθμούς για αυτό που σας άρεσε περισσότερο, τρεις (3), δυο (2) και έναν (1) βαθμό για τις επόμενες επιλογές.
Θα λαμβάνονται υπόψη τα σχόλια που προέρχονται από τους 13 συμμετέχοντες του συγκεκριμένου δρώμενου και από τους φίλους του ιστολογίου. Μετά από τόσα χρόνια γνωριζόμαστε και μπορώ να ορίσω ποιοι είναι οι φίλοι.
Δεν θα λαμβάνονται υπόψη τα σχόλια που προέρχονται από πρωτοεμφανιζόμενους, άγνωστους, ανώνυμους προς εμένα και όσους που το προφίλ τους δε φαίνεται ενεργό. Φυσικά μπορούν να εκφράζουν την προτίμησή τους, αλλά οι ψήφοι τους δεν θα καταμετρούνται. Είναι ανούσιο να φέρνουμε συγγενείς και φίλους να μας ψηφίσουν. Διαγωνιζόμαστε για την συμμετοχή και την δημιουργία και όχι για την πρωτιά.
Αυτοί οι φίλοι που συμμετέχουν στο δρώμενο και δεν έχουν λογαριασμό στο google, επειδή δεν θα τους επιτρέπει ο blogger να ψηφίσουν ως ανώνυμοι χρήστες, μπορούν να στέλνουν σε μένα με email την βαθμολογία τους και εγώ με την σειρά μου θα την αναρτώ για λογαριασμό τους.
Εννοείται ότι αυτοί που έχουν στείλει ολιγόλεκτο δεν ψηφίζουν την δική τους συμμετοχή.
Την Παρασκευή 1/1 αθροίζοντας τους βαθμούς, θα σας ανακηρύσσω τον νικητή.
Σε περίπτωση ισοψηφίας την πρώτη θέση θα την λαμβάνει το ολιγόλεκτο με τις περισσότερες προτιμήσεις.
Ο νικητής θα παραλάβει δώρο το οποίο θα επιλεγεί ανά περίσταση.
Ξεκινάτε λοιπόν να ψηφίζετε τις αγαπημένες σας συμμετοχές.
Κόντρα στους νωθρούς καιρούς δημιουργούμε, όσο και όπως μπορεί ο καθένας μας.
Πέρασε πολύς καιρός, σχεδόν δύο χρόνια, αλλά πάλι εδώ να δημιουργήσουμε.
25 λέξεις...
Τόσες σας δίνω και σας αφήνω να ξεδιπλώσετε αυτό που αισθάνεστε.
Μια εικόνα θα σας προτρέψει.
Με λίγα λόγια, με λίγες αράδες.
Για να δούμε λοιπόν που το μυαλό σας θα ταξιδέψει.
Ξεκινάνε οι 25 λέξεις...
Όροι και τρόπος συμμετοχής.
Γράφετε κείμενα, εμπνεόμενοι από την παρακάτω εικόνα.
Μπορεί να είναι σε μορφή πεζού, ποιήματος ή όπως αλλιώς το θέλετε εσείς.
Μέχρι 25 λέξεις μαζί με τα άρθρα. Aν ο δημιουργικός σας οίστρος σας οδηγήσει σε πάνω από 25 λέξεις, φροντίστε να μην υπερβείτε τις 30. Όχι επειδή απαγορεύεται, αλλά για να δημιουργούμε επί ίσοις όροις.
Χωρίς τίτλο.
Το κείμενό σας δεν θα πρέπει να έχει δημοσιευθεί, ώστε η ψηφοφορία να γίνει χωρίς να ξέρουμε ποιος κρύβετε πίσω από το καθένα.
Τα στέλνετε με email (όχι επισύναψη) στην διεύθυνση asmhnio@gmail.com μέχρι την Παρασκευή 25/12 στις 8:00 το βράδυ.
Μπορείτε να συμμετέχετε όλοι, είτε είστε bloggers είτε όχι.
Ένα (1) κείμενο ο καθένας, για να μπορέσουμε να είμαστε πιο δίκαιοι στην ψηφοφορία και να μην χάνονται κάποια διαμάντια μέσα στις πολλές συμμετοχές.
Το Σάββατο 26/12 θα αναρτήσω τα κείμενά σας και θα τεθούν σε ψηφοφορία από εσάς για μια εβδομάδα. Στην ίδια ανάρτηση θα δείτε τους όρους και τον τρόπο ψηφοφορίας. Μετά το πέρας της ψηφοφορίας θα ανακηρύσσω τον νικητή, ο οποίος θα λάβει ένα συμβολικό δώρο.
Για οποιαδήποτε διευκρίνηση μη διστάσετε να ρωτήσετε.
Κόντρα στους νωθρούς καιρούς δημιουργούμε, όσο και όπως μπορεί ο καθένας μας.
Το καλοκαίρι έφυγε. Ένα περίεργο καλοκαίρι. Γεμάτο προσμονή, γεμάτο ελπίδα, απογοήτευση, ανασφάλεια, ανάμεικτα συναισθήματα. Ένα καλοκαίρι που σου αφήνει μια μικρή αίσθηση πως χάθηκε. Σαν έναν έρωτα που από την πρώτη ματιά θεωρείς πως θα είναι καθοριστικός, αλλά οι μέρες στον παίρνουν μακρυά, χωρίς να προλάβεις να τον ζήσεις. Σαν ένα παγωτό καϊμάκι, που του λείπει το σιρόπι βύσσινο. Σαν μια μοναχική βόλτα στην θάλασσα. Σαν τα απογεύματα του Σεπτέμβρη.
Έτσι τέλειωσαν και οι δικές μας Ιστορίες του καλοκαιριού...
Θα δώσω λοιπόν ένα δώρο σε έναν από αυτούς που συμμετείχαν.
Μετά από κλήρωση λοιπόν η νικήτρια είναι η Ρένα Χριστοδούλου!Την παρακαλώ να μου στείλει την διεύθυνσή της να της στείλω ένα αναμνηστικό δώρο!
Ευχαριστώ όλους σας που συμμετείχατε και στηρίξατε αυτό το δρώμενο αλλά και αυτούς που διαβάσατε τις συμμετοχές. Εύχομαι σε όλους ένα δημιουργικό φθινόπωρο.
Πριν από χρόνια, κάποιο καλοκαίρι σας είχα προσκαλέσει να γράψουμε τις ''Ιστορίες του καλοκαιριού''. Τι λέτε να το ξανακάνουμε;
Ας γράψουμε λοιπόν για ιστορίες ξένοιαστες, χαρούμενες ή λυπημένες, κάτω από τον καυτό ήλιο, ιστορίες από αγαπημένους προορισμούς και διακοπές, θύμησες από παλιά καλοκαίρια, νοσταλγικές, από παλιούς ή νέους έρωτες σε μοναχικές παραλίες, καφέδες κάτω από πολύχρωμες ομπρέλες, παρέες δίπλα στο κύμα, μοναξιές βλέποντας το ηλιοβασίλεμα. Ποιήματα, πεζά, φωτογραφικές συλλογές, ότι σας αρέσει.
Έχετε όλο το καλοκαίρι να γράψετε την ανάρτηση σας και να την δημοσιεύσετε στο μπλογκ σας. Όσες συμμέτοχες θέλετε. Αφήστε ένα σχόλιο εδώ μόλις την ετοιμάσετε. Αν δεν έχετε μπλογκ, πολύ ευχαρίστως να σας φιλοξενήσω στο Κείμενο ή στο Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά...
Στο τέλος του καλοκαιριού θα γίνει μια μικρή κλήρωση με όλους τους συμμετέχοντες και θα δοθεί ένα συμβολικό δώρο.
''Η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση'' σκέφτηκε ο Δημήτρης και έφυγε αποφασισμένος από το νοσοκομείο. ''Δεν μπορώ να ζω συνεχώς με τον φόβο, θα πάω να βρω τον Αυγερινό'' συλλογίστηκε.
Οι φόβοι αντιμετωπίζονται όταν πας κόντρα σε αυτούς, όταν τους κοιτάς κατάματα, ακόμα και αν υπάρχει πιθανότητα να σε κατασπαράξουν. Γιατί η ζωή αξίζει όταν ζεις ελεύθερος. Ελεύθερος και απαγκιστρωμένος από κάθε τι που σε βαραίνει και δεν σε αφήνει να προχωρήσεις μπροστά. Και ο Δημήτρης αυτή τη φορά ήταν έτοιμος να κάνει ότι δεν έκανε τόσα χρόνια. Πρώτον θα αντιμετώπιζε τον Αυγερινό και θα τελείωνε μια και καλή μαζί του και έπειτα θα αναζητούσε την ... όποια και αν ήταν τελικά αυτήν που του καθόρισε την ζωή.
Βγήκε στο δρόμο αποφασισμένος να δώσει ένα τέλος. Ένα τέλος που θα μπορούσε να ήταν μια αρχή ή η τελειωτική λύτρωση. Η άσφαλτος έκαιγε κάτω από τα πόδια του και ας ήταν χειμώνας. Σαν να έλιωνε τα πέλματά του και αυτή η αίσθηση του γεννούσε ακόμα περισσότερα ερωτηματικά.
Άσφαλτος υγρή, χειμωνιάτικη.
Από όπου πέρασα έμεινα ξένη.
Άσφαλτος λερωμένη κι άχρηστη
μα εσύ θυμάμαι φορούσες φτερά.
Μπήκε στο αυτοκίνητο και πριν βάλει μπρος αναρωτήθηκε πως θα μπορούσε να βρει τον Αυγερινό. Η πρώτη σκέψη που του ήρθε στο νου ήταν ένα κακόφημο μπαρ που του ανήκε. ''Ντεκαντάνς'' το όνομα. Ήταν στην άλλη άκρη της πόλης. Ξεκίνησε με ένα κεφάλι γεμάτο πληροφορίες και σκέψεις, που δύσκολα μπορούσε να επεξεργαστεί. Μια μουσική τον συνόδευε από το ράδιο. Πότε τον μπέρδευε, πότε τού έδινε απαντήσεις.
Μετά από μισή ώρα που του φάνηκε χρόνια, έφτασε έξω από το μαγαζί του Αυγερινού. Πάρκαρε πρόχειρα λες και ήθελε να πείσει τον εαυτό που ότι θα τελείωνε γρήγορα με αυτήν την υπόθεση. Έσπρωξε την βαριά βρώμικη πόρτα του μπαρ και βρέθηκε σε ένα μικρό και ανήλιαγο χώρο. Η μυρωδιά του τσιγάρου και της ξινισμένης μπύρας ήταν πολύ έντονη. Μέσα από το μπαρ μια γυναίκα απροσδιόριστης ηλικίας του έγνεψε. Σαν τάχα να τον χαιρέτησε. Κάτι του θύμισε, αλλά δεν ήταν και σίγουρος. Από κάπου γνώριζε αυτήν την γυναίκα, αλλά η κούραση και η αϋπνία δεν τον άφηναν να σκεφτεί.
Ναι αλλά πότε;
Στα όνειρά μου μάλλον, στα όνειρά μου, ναι.
Κι ίσως, ακόμα πιο παλιά.
Οπτικές ίνες, διαδικτυακές σιωπές,
μας ένωναν και μας χώριζαν.
Για καλή ή για κακή του τύχη ο Αυγερινός καθόταν στην άκρη του χώρου. Κοιτάχτηκαν βαθιά στα μάτια. Σαν να περίμεναν αυτήν την συνάντηση. Όχι όμως έτσι. Αυτή την φορά ο κυνηγημένος έγινε κυνηγός. Και αυτό ήταν κάτι που τρόμαξε για λίγα δευτερόλεπτα τον Αυγερινό, αλλά ήταν στην έδρα του. Δεν είχε να φοβάται τίποτα. Από την μεριά του ο Δημήτρης έτρεμε αλλά δεν το έδειχνε.
''Έμαθα ότι αποφυλακίστηκες και ήρθα να σε δω. Ξέρω πως με θεωρείς υπαίτιο για το ότι μπήκες φυλακή, αλλά ο μοναδικός υπαίτιος είσαι μόνο εσύ και αυτά που έχεις κάνει. Μην προσπαθήσεις να με βλάψεις, γιατί έχεις πολλούς περισσότερους σκελετούς στην ντουλάπα σου, αρκετούς να μπεις φυλακή και να μην βγεις ποτέ. Και για όλα αυτά, όπως και συ ο ίδιος ξέρεις έχω αποδείξεις''
Δεν πίστευε πως ξεστόμισε αυτά τα λόγια. Κρύος ιδρώτας τον έλουσε και περίμενε με αγωνία την αντίδραση του Αυγερινού
''Ξέρεις πως αυτήν την στιγμή θα μπορούσα να σε σκοτώσω; Αλλά ξέρεις κάτι; Σε έχω σκοτώσει ήδη... Σήκω και φύγε και μην σε ξαναδώ μπροστά μου'' του αποκρίνεται ψύχραιμα ο Αυγερινός.
''Τι εννοείς;'' ρώτησε έντρομος ο Δημήτρης και το μυαλό του πήγε στο δυστύχημα της γυναίκας.
Δυο μπράβοι πήγαν προς το μέρος του και το ανάγκασαν δια της βίας να βγει από το μαγαζί. Η γυναίκα του μπαρ τον κοιτούσε, σαν να ήθελε κάτι να του πει... Μα ποια ήταν;
*******
Η θάλασσα τον χειμώνα έχει μια περίεργη αίσθηση. Μυρίζει αγριάδα και ξεβρασμένα φύκια. Αφιλόξενη και γκρι. Στην Ερατώ άρεσε αυτό το μελαγχολικό περιβάλλον. Ήταν θαρρείς κορίτσι του χειμώνα. Ή έγινε μετά από όλα αυτά που της είχαν συμβεί. Ο χαμός της αδερφής της ήταν κάτι που το μυαλό της δεν μπορούσε να ανεχτεί. Δεν μπορούσε να το χωνέψει. Το άλλο της μισό χάθηκε. Και τώρα τι; έπρεπε αυτή η ιδία να καλύψει αυτό το κενό.
Συνήθισα την απουσία.
Συνήθισα το ψυχρό γαλάζιο σου φως.
Έπειτα άρχισα να σου μοιάζω
κατέστρεφα τον εαυτό μου για σένα.
Μετά
τον κατέστρεφα μόνο για μένα.
Κλείστηκε στον εαυτό της, απομονώθηκε. Δεν θα μπορούσε να κάνει και αλλιώς. Όλοι την θεωρούσαν νεκρή. Καμιά φορά και η ίδια ένιωθε νεκρή. Καμιά φορά ένιωθε πως πραγματικά ήταν η Θάλεια. Το μυαλό της έπαιζε άσχημα παιχνίδια. Προσπαθούσε να βάλει σε τάξη αυτά που ένιωθε, αυτά που την έκαναν να χάνεται σε κενά μνήμης, ώρες ατελείωτες που δεν θυμόταν πως πέρασαν. Στιγμές που έπιανε τον εαυτό της να είναι πεπεισμένη πως είναι η Θάλεια, να θρηνεί για στην χαμένη της Ερατώ. Ώσπου μια μέρα η τρέλα της έδωσε την πιο λογική λύση. Στο μυαλό της πια ήταν η Θάλεια. Η Ερατώ είχε πεθάνει. Αυτό ήθελε μια ζωή άλλωστε.
Ώσπου μια μέρα άνοιξες την πόρτα και μπήκες.
Χωρίς φτερά,
χωρίς αποσκευές,
χωρίς αγάπη
μ’ ένα τεράστιο παγωμένο φεγγάρι
στο δεξί σου ώμο.
Το `ξερα.
έτσι ξαφνικά θα `ρχόσουν
από δρόμους αχάρακτους ακόμα.
Έτσι θα πορευόταν πια. Όχι μόνο για τους άλλους, που έτσι και αλλιώς έτσι την ήξεραν, αλλά και για εκείνην. Και για το παιδί της την Κλειώ. Που έτσι και αλλιώς μια μάνα γνώρισε. Την Θάλεια.
Βγήκε στο δρόμο και περπάτησε προς το σχολείο. Η άσφαλτος κρύα και άγρια. Μαύρη σαν το παιχνίδι του μυαλού της. Το παιδί της ήταν εκεί και την περίμενε με χαρά. Γυρνώντας στο σπίτι βρήκε τον Δημήτρη να την περιμένει στην παραλία μπροστά στο σπίτι της. Κατευθύνθηκε προς το μέρος της.
Ήρθες
κι έμεινες ξένος.
Ξένος.
Ανάμεσά μας άσφαλτος
πού ολοένα μακραίνει,
από τότε.
Άσφαλτος που γυαλίζει και σκίζει τη ζωή μου στα δύο.
''Δημήτρη τι θες εσύ εδώ;''
Πριν προλάβει να απαντήσει, έξω από το σπίτι πάρκαρε ένα κόκκινο αυτοκίνητο. Ο Γιάννης φορτωμένος με ψώνια περπατούσε προς την πόρτα. Μπήκε στο σπίτι με δικά του κλειδιά. Μείναν και οι τρεις να κοιτάν ο ένας τον άλλον αποσβολωμένοι.
Η αλήθεια ήταν μπροστά τους και κανείς δεν τολμούσε να την πει. Μα ποια αλήθεια; Όλα πια ήταν μια μη αναστρέψιμη παράσταση. Ο καθένας τους έπαιζε και έναν ρόλο. Ο μοναδικός άνθρωπος που ήξερε την αλήθεια, είχε πείσει τον εαυτό του να ζήσει το ψέμα. Ποιος ήταν το θύμα και ποιος ο θύτης. Η ζωή πάντα θα έχει εναλλαγές. Κάποιες στιγμές θα είσαι ο καλός και κάποιες άλλες ο κακός στην ιστορία.
''Μπαμπά!!!'' μια γλυκιά φωνούλα έσπασε την στιγμή της αμηχανίας.
Σου την έχω στημένη.
Αν διαλέξεις το δρόμο αυτό,
ούτε εδώ,
ούτε εκεί θα με βρεις.
Θα σαι πάντα ανάμεσα,
κι εγώ,
πάντοτε ξένη. *******
Καλλιτέχνης: Τσανακλίδου Τάνια
Άλμπουμ: Το χρώμα της μέρας
Συνθέτης: Δέλτα Μιχάλης
Στιχουργός: Τσανακλίδου Τάνια
******
Ήταν η δική μου συνέχεια στο συλλογικό δρώμενο που διοργανώνει η Κατερίνα.
Έλαβα την σκυτάλη από την Αλεξάνδρα και την δίνω στην Μαρία.
Ελπίζω να ανταποκρίθηκα στις προσδοκίες σας.
Ευχαριστώ πολύ όλους σας και ιδιαιτέρως την Κατερίνα που με ξεσκούριασε λιγάκι.
Κατά καιρούς δυο αιώνια ερωτήματα επανέρχονται επίμονα. Χρειάζονται, άραγε, οι ποιητές; Έχει θέση η ποίηση στη ζωή των ανθρώπων; Σε δύσκολες και δύσμοιρες εποχές, όπως αυτή που διανύουμε, προβάλλει η ερωτηματικότητα πιο επιτακτικά. Συνήθως είναι η άποψη ότι η ποίηση χρησιμεύει για να ευφρανθούν οι αισθήσεις μέσω της αισθητικής των λέξεων και του εσωτερικού ρυθμού που διαθέτει ένα ποίημα. Οι μεταφορές, οι παρομοιώσεις και οι συμβολισμοί ενός ποιήματος, δημιουργούν εικόνες στους αναγνώστες που ευχαριστούν την αισθητική πλευρά του ανθρώπου. Αν ισχύουν τα παραπάνω και η ποίηση είναι μόνο αυτό, τότε εν πολλοίς είναι μια συνηθισμένη πολυτέλεια στην καθημερινή ζωή, καθώς στο προσκήνιο βρίσκεται η συνεχής πάλη και αγωνία του σημερινού ανθρώπου. Αυτός είναι ένας λόγος που δε διαβάζει ποίηση η πλειοψηφία του κόσμου.
Υπάρχει, όμως, κι ένας λόγος που ανάγεται στην ύπαρξη. Ενώ ενστικτωδώς αναγνωρίζεται ότι η ποίηση αγγίζει κάτι το υψηλό, ταυτόχρονα υπάρχει ένας φόβος προσέγγισής της. Αυτό που ψυχικά έλκει, αλλά και φοβίζει ταυτόχρονα ονομάζεται δέος. Τι είναι αυτό που φοβίζει, άραγε; Στην πραγματικότητα είναι η αναμέτρηση με τον εαυτό. Συνεπώς, η ποίηση είναι κάτι περισσότερο από απλή αισθητική. Ο ποιητής, όταν συλλαμβάνει το περιεχόμενο ενός ποιήματος, πέρα από το τεχνικό και αισθητικό μέρος του πράγματος, βιώνει μια άλλη διάσταση του πραγματικού, ένα γεγονός το οποίο το εξωτερικεύει με λέξεις. Αυτό το γεγονός βιώνεται στο χωροχρόνο της φαντασίας, σε μια άλλη πραγματικότητα. Ο εσωτερικός αυτός χώρος είναι ο φαντασιακός, εκεί όπου συναντιέται η νόηση με τα συναισθήματα. Η νόηση συναισθάνεται και τα συναισθήματα νοούν πάνω στις μορφές.
Αυτές οι μορφές, αποκαθαρμένες από τη διαστρεβλωμένη εξωτερική πραγματικότητα, αληθεύουν και οδηγούν τον ποιητή στην αρχετυπική καταγωγική φύση του ανθρώπου. Στο βαθμό που συμβαίνει κάτι τέτοιο, ο ποιητής φτάνει στην απέραντη ομορφιά της φύσης. Επομένως, εκεί βρίσκεται το Καλό. Στην ουσία ο ποιητής βρίσκεται σε μια διαρκή αναμέτρηση αυθυπέρβασης με τον εαυτό του. Σκοπός του είναι να περάσει την πύλη που θα τον οδηγήσει στην ομορφιά της φύσης του. Η ομορφιά αυτή δεν περιγράφεται με ηθικολογικούς όρους, αλλά με οντολογικό περιεχόμενο.
Σύμφωνα με τα παραπάνω, συμπεραίνεται ότι ποιητές μπορούν εν δυνάμει να είναι ανεξαιρέτως όλοι οι άνθρωποι. Οι εξωτερικές πράξεις των ανθρώπων καθορίζονται μέσα από την εσωτερική λειτουργία. Επομένως, δεν είναι δυνατόν να συμβεί αλλαγή στο πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, αν δε συμβεί η υπαρξιακή επαναστατική διάβαση του εαυτού στη φύση του. Υπό αυτή την έννοια, η ποίηση έχει τη δυνατότητα να αλλάξει τον κόσμο. Ο άνθρωπος θέλει;
ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ- Ο Πέτρος Κυριάκου Βελούδας γεννήθηκε το έτος 1977 στο Αγρίνιο της Αιτωλοακαρνανίας.Πραγματοποίησε σπουδές ελληνικού πολιτισμού στο Ε.Α.Πανεπιστήμιο Πατρών και είναι καθηγητής (εκπαιδευτής)πολιτισμού.Είναι εκλεγμένος δημοτικός σύμβουλος στην πόλη του(αναπληρωτής πρόεδρος δημοτικής κοινότητας Αγρινίου),αντιπρόεδρος του λαογραφικού μουσείου Αγρινίου,μέλος της πανελλήνιας ένωσης λογοτεχνών.Σε πρόσφατο πανελλήνιο διαγωνισμό ποίησης έλαβε τιμητικό έπαινο.Ο ίδιος και το έργο του συμπεριλαμβάνονται σε πανελλήνια ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια των σύγχρονων Ελλήνων λογοτεχνών.Ποιήματά του ανθολογούνται σε πανελλήνιες ανθολογίες(έκδοση περιοδικού νέα Αριάδνη,ανθολογια της ένωσης Αιτωλ/νάνων λογοτεχνών περιόδου 1821-2002)Ποιήματα του,άρθρα του ,ευθυμογραφήματά του δημοσιεύονται σε εφημερίδες του Αγρινίου ΄΄ΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ΄΄,΄΄ΜΑΧΗΤΗΣ΄΄,΄΄ΑΝΑΓΓΕΛΙΑ΄΄,επίσης στίχοι του έχουν μελοποιηθεί.Ακόμη είναι συνεργάτης του λογοτεχνικού περιοδικού της Κεφαλλονιάς ΄΄ΚΕΦΑΛΟΣ΄΄,έχει εργαστεί δε και ως παραγωγός ραδιοφώνου.Από τιις εκδόσεις Ίβυκος κυκλοφορεί η ποιητική του συλλογή ΄΄ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ,ΑΓΡΙΝΙΟ 2001΄΄.
