Το κηροπήγιο

Κάποια αντικείμενα είναι σαν να ζουν μαζί σου. Συνοδεύουν την ζωή σου. Τα κουβαλάς από σπίτι σε σπίτι, από στιγμή σε στιγμή, από τόπο σε τόπο, από αλλαγή σε αλλαγή. Αν είχαν μιλιά για μίλαγαν. Κάποιες φορές θα φώναζαν, κάποιες όμως θα σιωπούσαν επιδεικτικά. 

Η ιστορία ξεκινά σε μια γκαρσονιέρα στον πέμπτο όροφο. 35 τετραγωνικά σπίτι, στο κέντρο. Ίσα ίσα ένα κρεβάτι και ένα τραπέζι. Μια κουζίνα μια σταλιά και ένα βοηθητικό μπάνιο. Χωρίς μπαλκόνι. Μα ξενοιασιά περίσσια. Χρόνια νεότητος και χαλάρωσης. Άνθρωποι και φίλοι αμέτρητοι. Πολλή ζωή ακόμα μπροστά. Πολύς χρόνος για να κάνουμε όλα αυτά που αναβάλαμε τότε, για να κάνουμε άλλα. Υπερθετικός βαθμός σε όλα, αντιστρόφως ανάλογος των τετραγωνικών.

Στην μέση του μοναδικού δωματίου, πάνω στο κλεμμένο τραπεζάκι από το προηγούμενο ενοικιαστή, από το μπουγατσατζίδικο της γειτονιάς, ένα κηροπήγιο που κρατούσε αναμμένες όλες τις φωτιές των πρώιμων χρόνων, φώτιζε τις στιγμές που γέμιζαν μια ζωή υπέροχη, έδινε ζωή στις σκιές, έκανε συντροφιά στις σιωπές και έδειχνε όλες τις αλήθειες που σιγά σιγά έσβηναν μέσα στα πρέπει.

Αυτό το κηροπήγιο λοιπόν μπήκε σε μια χάρτινη κούτα με τα ''μη απαραίτητα'', όταν ήρθε η προαγωγή. Προαγωγή στη δουλειά, προαγωγή στη ζωή και στο σπίτι. Και βρέθηκα στα 120 τετραγωνικά, στο δεύτερο όροφο μονοκατοικίας, στην άκρη της πόλης. Τεράστιο μπαλκόνι. Τέσσερις φορές μεγαλύτερος χώρος. Μα η ζωή δεν χώραγε και το κηροπήγιο έμεινε στο κουτί, σε μια άκρη του παταριού. 

Και όταν κάτι μικρό δεν χωρά σε κάτι μεγάλο, κάτι δεν πάει καλά, Και αυτή η ζωή που είναι μπροστά, μοιάζει σιγά σιγά πιο λίγη για να κάνεις αυτά που ανέβαλες πιο πριν. Για αυτά που θεωρούσες πως έχεις άπλετο χρόνο. Μα αντί να κάνεις, εσύ πάλι αναμένεις. Αναμένεις τι; Την επόμενη ζωή; Άσκοπα εντελώς και μοιρολατρικά. Και το κηροπήγιο ακόμα μένει κρυμμένο. Και δεν ανάβει. Είναι άλλωστε τόσα πολλά τα τετραγωνικά και θα ήταν και ανώφελο να το χρησιμοποιήσεις. 

Μα η ζωή αν εσύ δεν κάνεις κάτι να αλλάξει, κάνει αυτή. Σου πετά πετραδάκια αλλά εσύ κοιμάσαι όρθιος. Και έτσι ξαφνικά σου πετά ένα τούβλο και σε αφήνει στο τόπο. Γιατί δυστυχώς κάποια πράγματα δεν λύνονται, απλά καταστρέφονται. Αλλά από την άλλη ευτυχώς που υπάρχει αυτή η νομοτέλεια που λυτρώνει, έστω και με βάναυσο τρόπο, τους ανθρώπους.

Και να που είμαι πάλι στο κέντρο. Σε ένα υπέροχο κέντρο, που όμοιό του δεν υπάρχει, σε ένα ισόγειο διαμέρισμα 60 τετραγωνικών. Ίσα ίσα ένα κρεβάτι και ένα τραπέζι. Μια κουζίνα μια σταλιά και ένα βοηθητικό μπάνιο. Χωρίς μπαλκόνι. Δεν περιμένω καμία ζωή. Η ζωή είναι τώρα. Τρέχει στα απλά έπιπλα, στο παρκάκι που βρίσκεται απ΄έξω και στην καθημερινότητά μας. Ο χρόνος έχει περάσει, δεν γυρνά δυστυχώς και το παρελθόν δεν αλλάζει.

Το κηροπήγιο έχει βγει από το κουτί και κοσμεί το δανεικό τραπεζάκι. Ο χώρος γεμίζει φως τις νύχτες, η ατμόσφαιρα αλλάζει και η ζωή μοιάζει τώρα πια να χωρά και πολλαπλασιάζεται με μαγικό τρόπο.

Ήταν η συμμετοχή μου στο ''Πες μου μια λέξη - Spring Circles'' που διοργανώνει η Αλεξάνδρα μας. Μια πολύ όμορφη ιδέα που μας ωθεί στο να δημιουργήσουμε. 

Η λέξη που μου δόθηκε ήταν η λέξη ''Κηροπήγιο'' και την σκέφτηκε η Ελένη από το ''Στα μονοπάτια της φαντασίας''.

Κειμενογράφος (Πες μας ποιητή - Δημήτρης Α. Δημητριάδης)

Ίδιοι δεν είναι οι άνθρωποι πια, ούτε οι τόποι. Μονάχα η αγωνία ίδια, παντού. Κι ο ασυμμάζευτος φόβος. Η πρωτόφαντη τρέλα. Και η σκουριά. Διάχυτη.

Διερράγησαν τα ιστία, θερίζοντας. Ο χρόνος τον άνθρωπο δε δίδαξε, ούτε ο άνθρωπος τον άνθρωπο. Κι εδραιώθη η τάξη του χρήματος και της σύγχυσης. Τα ουρλιαχτά των λύκων η άλλη όψη της ζωής. Κέρινα εκμαγεία, κέρινες μάσκες, κέρινα πρόσωπα μας συντροφεύουν. Ύπνος βαθύς, με αλλοπαρμένα όνειρα γεμάτος, μας τυλίγει. Πόνους αγιάτρευτους κουβαλάμε, μαρτυρολόγια σέρνουμε.

Ποιητή, θα μας πεις; Πες μας με ποιους ανέμους συνωμοτείς, ποια μουσική ακούς όταν σκαλίζεις στο χαρτί τα σκοτεινά σου αινίγματα; Πώς γίνεται ένας μονάχα άνθρωπος να είναι τόσοι άλλοι, κατεβάζοντας τα φεγγάρια στην πιο σκοτεινή φυλακή, με τα χρυσά μαλλιά του ξεφτισμένα και το πρόσωπο ρημαγμένο, το φωτοστέφανό του σβηστό πεταμένο μέσα στις λάσπες και το κορμί λαβωμένο, τρεκλίζοντας, φωνάζοντας το θεό του;

Πες μας, πώς γίνεται να κουβαλάς το ασήκωτο βάρος του καημού με μάτι άγρυπνο και αυτί ασκημένο στους ψιθύρους, ανελέητος κι ακριβοδίκαιος, ωστόσο, έτοιμος για τη μεγάλη αγρύπνια που διαλαλεί των μαύρων σαν το χιόνι ονείρων την αμφίσημη απειλητική ωμότητα, όπως οσμίζεται του αίματος το μέταλλο, καθώς στα ίσα προμηνύει του αθώου τη σφαγή;

Πες μας για την ανάγνωση και τη γραφή, για το γράμμα και το ψηφίο, καθώς στις ουράνιες κι υπόγειες διαδρομές σου γράφεις την Ιστορία της οικουμένης, σκοντάφτοντας στα άπειρα οστά που τη γεννούν, σταματώντας με δέος σε εκείνα των παιδιών, των δολοφονημένων και των αυτοκτόνων. Και ποιος είσαι εσύ που γνωρίζεις όσα η καταιγίδα, κατάμονος στη βροχή, κουκίδα στη διαχωριστική γραμμή του οδοστρώματος, χωρίς ομπρέλα, χωρίς καπαρντίνα, χτυπώντας τα πόδια σου, πετώντας ένα ένα τα ρούχα καθώς η κραυγή σου ανταμώνει την αστραπή;

Μίλα μας, ποιητή, για την τρομερή άβυσσο αυτών που την έζησαν κι αυτών που δεν την έζησαν, των γεννημένων και των αγέννητων, για το σταθμάρχη που ακόμα περιμένει το τρένο σιωπηλός μαζεύοντας γαρύφαλλα στις έρημες ράγες. Για τις ατέλειωτες νυχτερινές επισκέψεις σου στα ναυπηγεία του κόσμου, προσθέτοντας παράθυρα στα πλοία που ετοιμάζονται να σαλπάρουν, μοιράζοντας τα εισιτήρια της ακαθόριστης προσδοκίας.

Ποιητή, θα μας πεις; Πες μας, για τα δόγματα που μας βομβαρδίζουν ντυμένα μανδύες ελευθερίας, για το νέο άνθρωπο που συλλέγει χρόνο κι αυταπάτες και το δικό σου αναμάλλιασμα, όρθιος μένοντας σε αυτό το μακελειό, με την ψυχή ζωσμένη με εκρηκτικά και τις τσέπες γεμάτες μολότωφ για τις μεγάλες διαδηλώσεις των σωμάτων, μαζί με τους εξόριστους και τους κατατρεγμένους.

Κι ύστερα, πες μας, ποιος σε κρατά ακίνητο στον αέρα σαν φτερούγα πουλιού; Ποιος σε αγαπά κρυφά και δε σου το’ πε ακόμα; Ποιος; Πώς περνάς και ξαναπερνάς απαρατήρητος ανάμεσα σε μονόδρομους σκοπούς και μουσικές οδυρόμενες; Πώς ξεγλιστράς αναπνέοντας το άρωμα του αίματος και του δενδρολίβανου, της δάφνης και του ιδρώτα των απόκληρων; Εσύ, που αγαπάς τους ισοβίτες αγγέλους, ομολόγησέ μας τις μυστικές σου συναντήσεις με τον Γιεσένιν και τη Γώγου, τον Μαγιακόφσκι και την Άννα Αχμάτοβα, με τον Καρυωτάκη και την Έμιλυ Ντίκινσον και τα μεγάλα σας ζεϊμπέκικα και τα μπλουζ σε κάμαρες μικρές, κλειστές, χωρίς φώτα.

Πες μας, επιτέλους, τι είναι οι λέξεις σου; «Αρρώστια» ή ίαση; Λαμπάδες στις εκκλησίες των ανέστιων και των σαλών ώρες Σαββάτου αναστάσιμου; Λουλούδια, λιανοτούφεκα ή φεγγάρια κατακόκκινα καρφιτσωμένα στη θέση της καρδιάς που αιμορραγεί; Ή είναι εκείνο το μέγα πάθος που το ίδιο σου ανοίγει την πληγή, το ίδιο και την κλείνει; Πες μας, αλήθεια, γιατί άλλην αλήθεια δεν μπορείς να παραστήσεις πάρεξ εκείνης που κουβαλάς μέσα σου, εκείνης, δηλαδή, που σαν στυπόχαρτο ρουφά τον πόνο του άλλου μέχρι να τον νιώσει δικό του;

Κανείς κι απόψε, ποιητή. Κανείς, πια, δε γεννιέται. Ένας θεός ή ένας δαίμονας μας αφήνει γυμνούς για να κρυώνουμε, νηστικούς για να πεινούμε. Οι ψυχές μας δεν μπορούν να μιλήσουν, δεν έχουν γλώσσα, ούτε φωνή. Μας έχουν ξεκάνει τα πράγματα, μας ρήμαξε το έρεβος των οραμάτων. Τα μέλη μας τρέμουν. Τα σπλάχνα μας έχουν τον πυρετό της πυρκαγιάς. Πονά το αίμα μας.

Πες μας ποιητή, μίλησέ μας για τους ωραίους ναυαγούς που χάνονται στον έρωτα, στη θάλασσα και στην αθανασία. Για την κοινή μας μήτρα και μοίρα που κομματιάζεται, θανατώνει και θανατώνεται. Γιατί, τόσα χρόνια, τίποτα δε μάθαμε κι ακόμα ψάχνουμε να βρούμε τη θηλειά που μας ταιριάζει.

Δημήτρης Α. Δημητριάδης

****

Μπορείτε να παρουσιάσετε το κείμενό σας (διήγημα, ιστορία, ελεύθερο κείμενο) μέσω της μόνιμης στήλης ''Κειμενογράφος''.

Στέλνετε με e-mail το δικό σας κείμενο στο asmhnio@gmail.com.

Βιβλιοθήκη (Ιστορίες της διπλανής κρίσης - Μαρία Κανελλάκη)

Η Βιβλιοθήκη του Κειμένου έχει την τιμή και την μεγάλη χαρά να σας παρουσιάσει το βιβλίο της αγαπημένης μας φίλης Μαρίας Κανελλάκη, Ιστορίες της διπλανής κρίσης, από τις εκδόσεις 24γράμματα.

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Οι «Ιστορίες της διπλανής κρίσης» δεν είναι παρά μια προσωπική καταγραφή της ”μνημονιακής” Ελλάδας, έτσι όπως έχει χαρτογραφηθεί ήδη στα κιτάπια της σύγχρονης ιστορίας. Άνθρωποι, συνάνθρωποι, υπάνθρωποι και απάνθρωποι, υπάλληλοι, ντελιβεράδες και μανατζαρέοι, παιδιά γερασμένα, γερασμένοι που νιώθουν παιδιά, ανήσυχες υπάρξεις και φιλήσυχες συνειδήσεις, γυναίκες και άντρες που τιμούν το ρόλο τους και ρόλοι που δεν βρήκαν ακόμα τους εκφραστές τους. Οι προσωπικοί μου ήρωες και αντι-ήρωες, κάτι άνθρωποι-διαμάντια που είχα την τύχη ν’ ανταμώσω, αλλά κι άνθρωποι-σαλιγκάρια, π’ αφήνουν μόνο λεκέδες στο πέρασμά τους… όλοι σε μια μεγάλη γειτονιά, που ξεδιπλώνεται στις σελίδες αυτού του βιβλίου. Το λες και «Οδηγό Επιβίωσης»…

H συγγραφέας

Είναι η Μαρία Κανελλάκη.

Γέννημα Αθήνας, θρέμμα ηρωικής Μεγαλονήσου. Μεγάλωσε με αγάπη, κρητική διατροφή, Καζαντζάκη και μουσικές του Ξυλούρη, του Φουσταλιέρη και του Μουντάκη. Σπουδές στο χώρο της Επικοινωνίας και των Δημοσίων Σχέσεων και εργασία στο χώρο της πληροφορικής.

Είχε την τιμή να φιλοξενηθεί κατά καιρούς σε ηλεκτρονικούς χώρους όπως:

24γράμματα, Βibliotheque, στην ηλεκτρονική πλατφόρμα Ιnner & στο ΑΝΕΜΟΛΟΓΙΟ του Γιώργου Ιατρίδη.

Συμμετείχε στην έντυπη έκδοση: ''Mια εικόνα… χίλιες λέξεις'' (tovivlio.net-2016)

Συμμετείχε επίσης σε συλλογικές δουλειές στα e-books:

''Το γραμμόφωνο'' [Eπιμέλεια: Γιώργος Ιατρίδης]

''Μια ιστορία αγάπης | 15+1 bloggers''[Επιμέλεια έκδοσης: Γιάννης Φαρσάρης]

''Ένας πίνακας… δυο ιστορίες: Αντανάκλαση – Παραμορφωτικός καθρέφτης'' [Εκδόσεις: 24γράμματα]

''25th hour project'' [Eπιμέλεια έκδοσης: Γιώργος Ιατρίδης]

''Η Σοφίτα'' [Επιμέλεια έκδοσης: Μαρία Νικολάου]

''Το μυστήριο του καφενείου'' [Επιμέλεια έκδοσης: Μαρία Νικολάου]

Κείμενά της ερμηνεύτηκαν στη θεατρική παράσταση ''DEADlivery boy'', της ομάδας εκπαιδευτικών: ΠΟΛΥΔΡΑΣΗ, στο Πνευματικό Κέντρο Χανίων (Ιούλιος 2014)

Τα τελευταία χρόνια, στεγάζει τις ιστορίες της στο προσωπικό της blog: www.toapagio.blogspot.gr

Καλορίζικο και καλοτάξιδο!