Θέλω να πω για τον δρόμο που όλοι κάποια στιγμή χάνουμε.
Που στρίβουμε στην λάθος διαδρομή και μετά χανόμαστε.
Και ψάχνουμε διακαώς να βρεθούμε πάλι κοντά σε αυτό που είμαστε.
Κάποιες φορές το ονομάζουμε κάρμα.
Ότι είναι κάτι νομοτελειακό.
Κάτι που δεν μπορούμε να αποφύγουμε.
Ότι είναι όλα αυτά που κάναμε λάθος και επιστρέφουν πίσω σε μας.
Άλλες φορές το ονομάζουμε μάθημα.
Οι λάθος επιλογές που θα οδηγήσουν στις σωστές καταστάσεις.
Που χωρίς αυτές δεν χτίζουμε τον εαυτό μας.
Όπως και να το βαφτίζουμε, το δύσκολο απ΄όλα αυτά είναι η παραδοχή.
Η απόφαση ότι χαθήκαμε, είναι αυτή που θα μας δείξει το χάρτης της επιστροφής.
Όταν δούμε πίσω από τις ενοχές, πίσω από την απελπισία,
εκεί θα δούμε να κάθεται αυτό που λέμε ζωή,
αυτή που δεν περιμένει και τρέχει με ιλιγγιώδεις ταχύτητες.
Και δυστυχώς την νιώθουμε όταν αυτή περπατάει παράλληλα και όχι χιαστή.
Όταν δεν μπορούμε να την πιάσουμε και όχι όταν την έχουμε στα χέρια μας.
********
Ήταν η συμμετοχή μου στο 30o Συμπόσιο Ποίησης της Αριστέας μας.
Σας ευχαριστώ όλους για την προτίμηση και προπαντός την Αριστέας για την άψογη φιλοξενία!