Πριν ανάψουν τα φώτα των δρόμων.

Ημίφως, 

μόνο τα φώτα των αυτοκινήτων φωτίζουν την βρεγμένη άσφαλτο.

Τα μάτια δεν μπορούν να ξεχωρίσουν εικόνες, 

τα πόδια τρέχουν βρεγμένα. 

Τα σώματα ψάχνουν υπόστεγα να κρυφτούν.

Τα πιο τυχερά μια πόρτα. 

Αλλά απλά μια αγκαλιά.

Είναι εκείνη η αίσθηση όταν βρέχει.

Να ζητάμε αυτό που θα μας ηρεμήσει.

Μια αναζήτηση ζωής που μας βγαίνει όταν απειλούμαστε από το νερό.

Σαν να μην θέλουμε να μας ξεπλύνει από τα κρίματά μας.

Γιατί κάπως έτσι θα πρέπει να τα αποδεχτούμε κιόλας.

Να μην εκτεθούμε στην φύση.

Να μην νιώσουμε ευάλωτοι.

Τα φώτα άναψαν.

Είναι πλέον βράδυ.

Ίσως αργά, αφού και σήμερα ζήσαμε όπως χθες.

Και τα πόδια συνεχίζουν να τρέχουν...

********************

Ας γράψουμε τις Ιστορίες της βροχής. Αυτά που νιώθουμε όταν βρέχει. Ιστορίες υπό βροχή, ερωτικές, φιλικές, ίσως αδιέξοδες, μπορεί και αισιόδοξες. Ποιήματα που να περιγράφουν αυτό το φυσικό φαινόμενο που μας αλλάζει την διάθεση. Φωτογραφικά λευκώματα, κείμενα ή ότι άλλο θέλετε.

Δεν υπάρχει χρονικός περιορισμός. Το θέμα θα προστεθεί στις Ιστορίες του Κειμένου και όποτε έχετε έμπνευση μπορείτε να γράψετε. 

Όσες συμμέτοχες θέλετε. Μπορείτε να συμμετέχετε και με κάποια ανάρτηση που έχετε ήδη κάνει. Αφήστε ένα σχόλιο εδώ μόλις την ετοιμάσετε, ώστε να φτιάξουμε μια λίστα. Αν δεν έχετε μπλογκ, πολύ ευχαρίστως να σας φιλοξενήσω στο Κείμενο ή στο Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά...