Αναζητώντας…
Ο ήλιος κλέφτικα βγήκε το πρωί και αποχώρισε αργότερα κλαίγοντας.
Άφησε τους ανθρώπους μόνους και υγρούς.
Η δροσιά δεν είναι ευχάριστη πλέον.
Η ομίχλη σκεπάζει τα σπίτια.
Νυχτώνει τόσο γρήγορα.
Πριν την ώρα του.
Οι άνθρωποι κρυώνουν και δικαιολογούνται.
Το μονοπάτι της γειτονιάς χορτάριασε.
Δεν ενώνει πια τις αυλές.
Το άστρο χλόμιασε και κρύφτηκε πίσω από τα σύννεφα.
Τίποτα δεν αλλάζει την μελαγχολία του σούρουπου.
Τίποτα δεν φωτίζει την σκοτεινιά στις ψυχές των ανθρώπων.
Δεν αναζητούμε καμιά Βηθλεέμ, κανένα Κάνσας.
Μια παλιά λίγο απαισιόδοξη συμμετοχή από Συμπόσιο της Αριστέας.
5 comments
Όμως Μαρία, παρά το απαισιόδοξο, δεν παύει να μεταφέρει μια εξαίρετη εικόνα, μια ατμόσφαιρα πνιγηρή, ποιητική. Πολύ όμορφο για τη γνώμη μου. Καλό Σ/Κ να σου ευχηθώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα συμφωνήσω με τον Γιάννη, είναι μελαγχολικό μεν αλλά απόλυτα ρεαλιστικό. Σαν να φωτογράφισες με λόγια & την εικόνα σου, την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της πόλης. Ειδικά αυτή την εποχή που τα σύννεφα αεροζυγιάζονται πάλι απειλητικά πάνω μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαρία μου την καλησπέρα μου!
Λίγο απαισιόδοξη, συμφωνώ, αλλά μου άρεσε! Όπως μου άρεσε πολύ και η φωτογραφία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλιά πολλά!
Απαισιόδοξη, μα τόσο αληθινή. Λύτρωση όταν μοιραζόμαστε τις απασιόδοξες σκέψεις μας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρες!
Ευχαριστώ φίλοι μου για τις επισκέψεις σας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή Κυριακή!
Σας παρακαλώ πολύ να γράφετε με Ελληνικούς χαρακτήρες και οι σχολιασμοί σας να μη ξεφεύγουν από τα όρια της ευπρέπειας. Σχόλια τα οποία περιέχουν ύβρεις και greeklish, θα αποκλείονται. Ευχαριστώ.