Αχνό φεγγάρι
κι ένα δοξάρι
για συντροφιά
τρέχει το αστέρι
στο νου να φέρει
την ομορφιά.
Κρυφή βαρκάδα
στη φεγγαράδα
δίχως πανί
χάνεται ο πόνος
κι ας είμαι μόνος
στην προσμονή.
Έρχεται μπόρα
σε λάθος ώρα
σαν ενοχή
χτίζουν προφάσεις
οι αντιφάσεις
κι η ανοχή.
Άδικος κόπος
να ζούμε ασκόπως
μεσ’ στη φωτιά
της Γης η άκρη
γίνεται δάκρυ
σε άδεια ματιά.
Ήταν η στιγμή του Χρήστου Θ. Παπαγεωργίου με ένα ποίημα.
Στείλτε και τη δική σας στιγμή.
υπέροχο είναι!
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλημέρα σας