Κάποια αντικείμενα είναι σαν να ζουν μαζί σου. Συνοδεύουν την ζωή σου. Τα κουβαλάς από σπίτι σε σπίτι, από στιγμή σε στιγμή, από τόπο σε τόπο, από αλλαγή σε αλλαγή. Αν είχαν μιλιά για μίλαγαν. Κάποιες φορές θα φώναζαν, κάποιες όμως θα σιωπούσαν επιδεικτικά.
Η ιστορία ξεκινά σε μια γκαρσονιέρα στον πέμπτο όροφο. 35 τετραγωνικά σπίτι, στο κέντρο. Ίσα ίσα ένα κρεβάτι και ένα τραπέζι. Μια κουζίνα μια σταλιά και ένα βοηθητικό μπάνιο. Χωρίς μπαλκόνι. Μα ξενοιασιά περίσσια. Χρόνια νεότητος και χαλάρωσης. Άνθρωποι και φίλοι αμέτρητοι. Πολλή ζωή ακόμα μπροστά. Πολύς χρόνος για να κάνουμε όλα αυτά που αναβάλαμε τότε, για να κάνουμε άλλα. Υπερθετικός βαθμός σε όλα, αντιστρόφως ανάλογος των τετραγωνικών.
Στην μέση του μοναδικού δωματίου, πάνω στο κλεμμένο τραπεζάκι από το προηγούμενο ενοικιαστή, από το μπουγατσατζίδικο της γειτονιάς, ένα κηροπήγιο που κρατούσε αναμμένες όλες τις φωτιές των πρώιμων χρόνων, φώτιζε τις στιγμές που γέμιζαν μια ζωή υπέροχη, έδινε ζωή στις σκιές, έκανε συντροφιά στις σιωπές και έδειχνε όλες τις αλήθειες που σιγά σιγά έσβηναν μέσα στα πρέπει.
Αυτό το κηροπήγιο λοιπόν μπήκε σε μια χάρτινη κούτα με τα ''μη απαραίτητα'', όταν ήρθε η προαγωγή. Προαγωγή στη δουλειά, προαγωγή στη ζωή και στο σπίτι. Και βρέθηκα στα 120 τετραγωνικά, στο δεύτερο όροφο μονοκατοικίας, στην άκρη της πόλης. Τεράστιο μπαλκόνι. Τέσσερις φορές μεγαλύτερος χώρος. Μα η ζωή δεν χώραγε και το κηροπήγιο έμεινε στο κουτί, σε μια άκρη του παταριού.
Και όταν κάτι μικρό δεν χωρά σε κάτι μεγάλο, κάτι δεν πάει καλά, Και αυτή η ζωή που είναι μπροστά, μοιάζει σιγά σιγά πιο λίγη για να κάνεις αυτά που ανέβαλες πιο πριν. Για αυτά που θεωρούσες πως έχεις άπλετο χρόνο. Μα αντί να κάνεις, εσύ πάλι αναμένεις. Αναμένεις τι; Την επόμενη ζωή; Άσκοπα εντελώς και μοιρολατρικά. Και το κηροπήγιο ακόμα μένει κρυμμένο. Και δεν ανάβει. Είναι άλλωστε τόσα πολλά τα τετραγωνικά και θα ήταν και ανώφελο να το χρησιμοποιήσεις.
Μα η ζωή αν εσύ δεν κάνεις κάτι να αλλάξει, κάνει αυτή. Σου πετά πετραδάκια αλλά εσύ κοιμάσαι όρθιος. Και έτσι ξαφνικά σου πετά ένα τούβλο και σε αφήνει στο τόπο. Γιατί δυστυχώς κάποια πράγματα δεν λύνονται, απλά καταστρέφονται. Αλλά από την άλλη ευτυχώς που υπάρχει αυτή η νομοτέλεια που λυτρώνει, έστω και με βάναυσο τρόπο, τους ανθρώπους.
Και να που είμαι πάλι στο κέντρο. Σε ένα υπέροχο κέντρο, που όμοιό του δεν υπάρχει, σε ένα ισόγειο διαμέρισμα 60 τετραγωνικών. Ίσα ίσα ένα κρεβάτι και ένα τραπέζι. Μια κουζίνα μια σταλιά και ένα βοηθητικό μπάνιο. Χωρίς μπαλκόνι. Δεν περιμένω καμία ζωή. Η ζωή είναι τώρα. Τρέχει στα απλά έπιπλα, στο παρκάκι που βρίσκεται απ΄έξω και στην καθημερινότητά μας. Ο χρόνος έχει περάσει, δεν γυρνά δυστυχώς και το παρελθόν δεν αλλάζει.
Το κηροπήγιο έχει βγει από το κουτί και κοσμεί το δανεικό τραπεζάκι. Ο χώρος γεμίζει φως τις νύχτες, η ατμόσφαιρα αλλάζει και η ζωή μοιάζει τώρα πια να χωρά και πολλαπλασιάζεται με μαγικό τρόπο.
Ήταν η συμμετοχή μου στο ''Πες μου μια λέξη - Spring Circles'' που διοργανώνει η Αλεξάνδρα μας. Μια πολύ όμορφη ιδέα που μας ωθεί στο να δημιουργήσουμε.
Η λέξη που μου δόθηκε ήταν η λέξη ''Κηροπήγιο'' και την σκέφτηκε η Ελένη από το ''Στα μονοπάτια της φαντασίας''.