Κάποια στιγμή,
αυτό το μαύρο πράγμα που νομίζουμε πως δεν κουβαλάμε,
αυτό το κρίμα που κρύβουμε όλοι κάτω απ΄ την γλώσσα μας,
στο μικρό τσεπάκι του μπλου τζιν,
στο πίσω μέρος της ντουλάπας μας,
εκεί που φυλάμε τα άχρηστα ρούχα,
κάποια στιγμή λοιπόν αυτό το ασήμαντο τίποτα,
εισχωρεί σε όλα αυτά που αγαπάμε και τ΄ αλλάζει.
Τα ήσυχα βράδια, γίνονται έρημα,
το γλυκό, πετιμέζι,
τα αρώματα βαριά και αφόρητα.
Σαν την πόλη που αλώθηκε και παραδόθηκε σε μια νύχτα.
Όλη η ζωή μια φοβερή ημικρανία.
Και ψάχνεις να βρεις την άκρη.
Μια δικαιολογία, ίσως ένα ψέμα.
Κάτι που θα βάλει ξανά την ζωή μας σε τάξη.
Μια ανυπόφορη υπέροχη τάξη.
Αναζητώντας ένα κινηματογραφικό φινάλε,
νομίζοντας πως έτσι απλά θα την γλυτώσουμε,
Όχι αγάπη μου.
Ο κύκλος αυτός δεν θα κλείσει ποτέ.
Γιατί στην ζωή η ανάγκη της λύτρωσης είναι πιο μικρή, από αυτήν της υπεκφυγής.
*********
Ήταν η συμμετοχή μου στο 26ο Συμπόσιο Ποίησης που διοργανώνει η Αριστέα μας. Ευχαριστώ όλους όσους με ψηφήσατε και κυρίως την οικοδέσποινα για την άριστη φιλοξενία.