Τη ζωή μου δε στη δίνω.
Λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Το κρύο ήταν τσουχτερό. Και οι δρόμοι του χωριού λασπωμένοι και αφιλόξενοι. Όλοι φαλαγκομένοι και κλεισμένοι στα σπίτια τους. Άρχισε να ψιχαλίζει. Η πάχνη του πρωινού τρυπούσε το κόκκαλο και κούραζε περισσότερο τα ήδη ταλαιπωρημένα κορμιά των ανθρώπων.
Σηκώθηκε και σήμερα με πυρετό. Δίπλα της το μωρό κοιμόταν ακόμα. Αθώο και ανυποψίαστο. Η μικρή Χριστή, η μεγάλη της κόρη, ήταν κουκουλωμένη κάτω από την πράσινη βελέντζα και την κοιτούσε. Μόλις είδε ότι άνοιξε τα μάτια της, της χαμογέλασε. Σηκώθηκε, περπάτησε στο παγωμένο, γκρι, τσιμεντένιο πάτωμα... γρήγορα για να μην κρυώσουν τα ξεκάλτσωτα ποδαράκια της. Και χώθηκε στην αγκαλιά της μαμάς της.
-Σήμερα θα έρθει ο μπαμπάς, μανούλα;
Δεν της απάντησε, απλά της χαμογέλασε και την έκλεισε στην αγκαλιά της.
-Θα κάτσεις εδώ φρόνημα με το μωρό να πάω να σας φέρω γάλα, έτσι;
-Ναι, θα κάτσω...
Σηκώθηκε βιαστικά, ντύθηκε, πήρε την μικρή καραβάνα και βγήκε στην αυλή. Περπάτησε μέχρι τον πίσω κήπο. Η πόρτα του αχυρώνα ήταν κλειδωμένη. Το παράθυρο όμως ήταν παλιό και ξεχαρβαλωμένο. Το έσπρωξε και τρύπωσε στα γρήγορα για να μην την αντιληφθεί κανείς. Άρμεξε την γίδα και βγήκε βιαστικά με τον ίδιο τρόπο. Άρπαξε και μια αγκαλιά αγριελιές και έτρεξε προς το σπίτι. Κάποιος όμως της φώναξε.
-Μαριώ, πάλι το γάλα μου κλέβεις; Άμα σε πιάσω...
-Φώναξε όσο θες... όσο θα έχεις γίδα εγώ θα σε κλέβω. Δεν θα μου πεθάνουν τα παιδιά...
Και συνέχισε τον δρόμο της σαν να μην συμβαίνει τίποτα.
Ποτέ βέβαια δεν την έπιανε και ήξερε πως το παράθυρο είναι ανοιχτό. Μόνο της φώναζε κάθε τόσο.
-Αχ τα παιδιά σας πεθαίνουν κουμουνιστάδες... που είναι ο άντρας σου να σας ταΐσει;
Δεν του αποκρίθηκε... άνοιξε την πόρτα και μπήκε στο σπίτι.
Το μωρό είχε ξυπνήσει. Η Χριστή το έπαιζε και εκείνο χαμογελούσε βγάζοντας χαριτωμένες κραυγούλες.
Σκάλισε λίγο την στάχτη στο τζάκι και έριξε τις αγριελιές. Με ένα δαδί άναψε φωτιά. Πήρε μια άλλη καραβάνα καθαρή και με μια τσαντίλα σούρωσε το γάλα. Μπορεί να ήταν φτωχιά, μπορεί να ήταν μόνη και καταταλαιπωρημένη, μα πάντα ήταν παστρικιά και νοικοκυρά.
Τάισε τα παιδιά και έκανε για του λόγου της ένα τσάι μπας και της πέσει ο πυρετός.
Σκεφτόταν τι θα φάνε σήμερα. Είχε μερικές λαχανίδες, θα πήγαινε να μαζέψει και μανιτάρια από το δάσος, μα ο πυρετός την είχε τσακίσει. Θα σκλήρωνε και θα πήγαινε. Μπας και έκλεβε και κανένα πορτοκάλι από τα περιβόλια. Και καθώς βυθίζονταν στις σκέψεις τις, καθώς έπλεκε με το μυαλό της σενάρια επιβίωσης, κάποιος της χτύπησε την πόρτα.
-Μαριώ, Μαριώ...
Άνοιξε με θάρρος την πόρτα και κοίταξε με σχεδόν μίσος την γυναίκα που στεκόταν στο κατώφλι της.
-Θα φύγουμε σε λίγο Μαριώ... το εσκέφτεις αυτό που σου είπα;
Την ρώτησε η γυναίκα με τα ζεστά πανωφόρια και τα ροδαλά μάγουλα.
-Σήκω και φύγε Ματούλα και μην ξανάρθεις αν είναι να μου πεις το ίδιο. Το κορίτσι δεν στο δίνω.
Και έκανε να κλείσει την πόρτα.
-Περίμενε Μαριώ, πως θα το μεγαλώσεις; Ο άντρας σου μπορεί να μην ξαναγυρίσει. Μπορεί να είναι ήδη, να είναι νεκρός. Θα σου δώσω λεφτά να περάσεις τα Χριστούγεννα και ότι άλλο θες.
Της είπε και κράτησε με το χέρι της την πόρτα.
-Θα το μεγαλώσει και θα το ζεστάνει ο Θεός... Τράβα το χέρι σου και τα λεφτά σου και φύγε. Τη Ζωή μου δε στη δίνω.
Της έκλεισε την πόρτα. Τα πήρε και τα δυο στην αγκαλιά της και τα έσφιξε μέχρι να νιώσουν τον πυρετό της.
-Τη ζωή μου δε στη δίνω...
Μαρία Νικολάου
12 comments
Μαρία μου πολύ όμορφα
ΑπάντησηΔιαγραφήυπηρετούσε η γλώσσα την πλοκή
Μπράβο!!!
Καλή Κυριακή
Μαρία μου πολύ τρυφερό το κείμενό σου και δείχνει πόσο σκληρή μπορεί να γίνει η ζωή εξαιτίας των πιστεύω κάποιων ανθρώπων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπράβο!
Τα ταπεινά μου σέβη Μαρία γι αυτό που έγραψες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤη ΖΩΗ - ζωή - Ζωή μου δεν στη δίνω!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣκληράδα και τρυφερότητα αντάμα χέρι-χέρι!
Πολύ όμορφο!
Καλή σου μέρα Μαρία!
Καλη βδομαδα κορίτσι μου μοναδική ιστορια οσο τρυφερή τόσο σκληροτράχηλη και αληθινή !!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγκλονιστική η ιστορία σου, με άγγιξε... Μπράβο, Μαρία μου! Φιλιά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαιρετικό !
ΑπάντησηΔιαγραφήΚνάκαλος
Εξαιρετικό !
ΑπάντησηΔιαγραφήΚνάκαλος
Μαρία μου, αλίμονο αν ξεπουλάμε τη ζωή μας την ίδια...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤότε θα έχουμε πια ολοκληρωτικά χαθεί και μαζί με εμάς, κάθε ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.
Καλό βράδυ!
Εξαιρετικό!Βίωσα την πάλη αυτής της γυναίκας, τη ζωή της, την αγάπη της για τα παιδιά, την απελπισία της! Μπράβο Μαρία
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή σου μέρα
Τη Ζωή μας δεν σας τη δείνουμε,έτσι πρέπει να βροντοφωναξουμε όλοι Μαρια μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοση δύναμη χρειάζεται γιαυτη την απόφαση και πόσοι είναι αυτοί που περιμένουν να λυγισεις.
Να είσαι καλά φίλη μου.
Φιλακια πολλά.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας παρακαλώ πολύ να γράφετε με Ελληνικούς χαρακτήρες και οι σχολιασμοί σας να μη ξεφεύγουν από τα όρια της ευπρέπειας. Σχόλια τα οποία περιέχουν ύβρεις και greeklish, θα αποκλείονται. Ευχαριστώ.