Χωρίς διεύθυνση.
Του ήλιου οι αχτίδες χρωματίζουν τα σύννεφα,
λούζουν τα εργοστάσια,
μακρυά,
πίσω από τα δέντρα, πίσω από τη ζωή μας,
πίσω από τις πολύβουες μηχανές που ακούραστα κουράζουν τους ανθρώπους.
Μετά την βροχή, μετά την εξομολόγηση, μετά την αλήθεια.
Στο τέλος ενός δρόμου άγνωστου και μικρού,
μια πόρτα δίχως αριθμό, ένα δάσος χωρίς ελπίδα.
Ζωές μόνες και έρημες,
διαμελισμενες σε χώματα και χρώματα,
πέτρες και κορμούς.
Στοιβαγμένες σε ξύλινους φράχτες δίχως μνήμη και πατρίδα.
Ζωές αθώες και ενοχικές,
άσπιλες και αμαρτωλές,
αναζητούν την διεύθυνση που τους αξίζει.
3 comments
"...που ακούραστα κουράζουν τους ανθρώπους..."
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόση αλήθεια σ' αυτή τη φράση!
Μαρία μου η φωτογραφία σου και το ποίημά σου, μια θλιβερή διαπίστωση για τις στοιβαγμένες ψυχές της πόλης.
Μια πόλη γεμάτη με άδειους ανθρώπους...
Να'σαι καλά!
Στόλισες κι ήρθαμε να διαβάσουμε
ΑπάντησηΔιαγραφήτις ομορφιές σου!!!
Καλησπέρα Μαρία μου ♥
Κι όμως μου αρέσει που αφήνει χαραμάδες ελπίδας!!! Ρεαλιστικό και αισιόδοξο!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή μας βδομάδα!!
Σας παρακαλώ πολύ να γράφετε με Ελληνικούς χαρακτήρες και οι σχολιασμοί σας να μη ξεφεύγουν από τα όρια της ευπρέπειας. Σχόλια τα οποία περιέχουν ύβρεις και greeklish, θα αποκλείονται. Ευχαριστώ.