Όταν η βροχή δεν σταμάτησε ποτέ...
Θυμάστε στις Ιστορίες της νύχτας της Αριστέας;
Ξέθαψα μια παλιά ιστορία που θαρρώ πως ταιριάζει στις βροχερές μέρες του Φλεβάρη που διανύουμε.
Αφιερωμένη στην Αριστέα μας.
Έκλεισε την εξώπορτα απαλά σαν να ήθελε να την καλοπιάσει. Να την σαγηνέψει έτσι όπως την σαγήνεψε και άνοιξε πριν μερικούς μήνες. Σαββάτο ήταν και τότε, Φλεβάρης, ζεστός για την εποχή. Μα ήταν η τελευταία φορά που στεκόταν μπροστά της. Μάταιη η καλοσύνη.
Χύθηκε μέσα στη νύχτα. Περπάτησε μηχανικά και δύσκολα. Τα φώτα θάμπωναν από τα κλαμένα της μάτια. Μια αίσθηση απόγνωσης την έτρωγε, της έλιωνε τα σωθικά, της ράγιζε την καρδιά. Δεν πήρε το μετρό. Όσο πιο αργά έφτανε σπίτι της τόσο πιο μόνη θα ένιωθε. Και αυτή η χάρτινη σακούλα στα χέρια της πόσο την βάρυνε. Λες και κουβαλούσε μέσα της όλους τους μήνες που έζησε κοντά του, όλα τα όνειρα που έκανε, όλες τις νύχτες που μέθαγε από τα φιλιά του, όλα τα σκοτάδια που προσπάθησε να διώξει μαζί του.
Στο μυαλό της ένα χάος και ένα παράπονο. Ένα μεγάλο παράπονο που δόθηκε χωρίς ανταπόκριση, που πάντα ήταν λίγη για αυτόν, που πάντα αυτός ήταν πολύς για εκείνην. Που αγάπησε πιο πολύ απ΄ότι της ζητήθηκε και αγαπήθηκε λιγότερο απ΄ότι χρειαζόταν.
Ο δρόμος τέλεψε και το κλειδί μπήκε στην πόρτα της. Ώρα για την μεγάλη μάχη. Ο πόλεμος με τα σκοτάδια. Με τα σκοτάδια του σπιτιού, της νύχτας, της μοναξιάς, της καρδιάς.
Και μετά άρχισε να βρέχει. Να βρέχει αιώνια, για πολλά βράδια. Και κάθε βράδυ οι στάλες της βροχής έκαναν παρέα τα δάκρυα της. Την κράταγαν σπίτι για να αντισταθεί τον πιο μεγάλο της φόβο. Να αλλάξει την μοίρα της, να κερδίσει για μια φορά στη ζωή της.
Οι μήνες πέρναγαν υγροί, μαζί με την βροχή που έπεφτε ακατάπαυστα. Ξαφνικά το τηλέφωνο χτύπησε και ήταν εκείνος. Ήταν όμως Μάης πια. Μπορεί η βροχή τις νύχτες να μην σταματούσε, αλλά οι μέρες ήταν ηλιόλουστες και γεμάτες ζωή. Κατάλαβε πως οι βραδινές στάλες δεν θα τελείωναν ποτέ, αρκεί να άφηνε τον ήλιο να την στεγνώνει κάθε μέρα.
Άνοιξε την πόρτα της και βγήκε τολμηρά στην καταιγίδα. Το τηλέφωνο συνέχιζε να καλεί αλλά ο ήχος της βροχής κάλυπτε κάθε χτύπο...
10 comments
Όμορφη ιστορία καλογραμμένη γεμάτη συναισθήματα και όμορφες εικόνες Μαρία. Η Αναζήτηση τελικά ευδοκίμησε να φέρει στο φως κάτι ζεστό και ανθρώπινο. Καλή σου συνέχεια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ Γιάννη!
ΔιαγραφήΜου άρεσε ο τρόπος που περιέγραψες την εσωτερική πάλη της ηρωίδας σου. Και χάρηκα που το αποτέλεσμα ήταν αυτό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια πάλη που όλοι έχουμε περάσει.
ΔιαγραφήΚαλησπέρα Έλλη!
Ετσι ειναι! Μετα τρεις μηνες θυμηθηκες οτι μας θες ακομα; Too late φιλε μου!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό!
ΔιαγραφήΚαλημέρα Πεταλουδίτσα!
Πολύ ωραίο!! Και σίγουρα ο ήλιος στεγνώνει τις στάλες της βροχής!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλιά Μαρία μου
Ευχαριστώ Άννα μου, καλησπέρα!
ΔιαγραφήΠόση τρυφερότητα κρύβουν οι λέξεις Μαρία μου !!! Ο ήλιος είναι η δύναμη στην ψυχή μας
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ Νικόλ μου!
ΔιαγραφήΣας παρακαλώ πολύ να γράφετε με Ελληνικούς χαρακτήρες και οι σχολιασμοί σας να μη ξεφεύγουν από τα όρια της ευπρέπειας. Σχόλια τα οποία περιέχουν ύβρεις και greeklish, θα αποκλείονται. Ευχαριστώ.