"Ξεπερνώντας τα σύνορα της λογικής, όπου ο ψυχικός μας κόσμος έχει το πάνω χέρι και το μυαλό δεν έχει καμία εξουσία πάνω στο σώμα. Σιωπά... " 

Ο έρωτας που γεννήθηκε ανάμεσα στον Πάρη και τη Μαρίνα, έχει αποκτήσει τόσο πάθος που δεν μπορούν πια να τον ελέγξουν. Γράφει κάπου ο συγγραφέας: 

«Η αγάπη δεν βλέπει λεπτομέρειες και δεν μπαίνει σε καλούπια. Ούτε σε ζωτικά όργανα και αίματα. Η αγάπη είναι συναίσθημα. Είναι αναζωογόνηση και ευτυχία».

Και συνεχίζει:

« ....Την αγάπη δεν την επιδιώκεις. Δεν είναι κάτι υλιστικό, χειροπιαστό. Έρχεται και σε κυριεύει. Η αγάπη είναι το πιο δυνατό συναίσθημα που γεννάει και καλλιεργεί την ευτυχία, την καλοσύνη και τη γαλήνη μέσα μας. Εισβάλλει αναπάντεχα, όπως ένας σπόρος που καλλιεργείται και ωριμάζει μέσα στη μήτρα της ψυχής μας».

Χωρίς να το επιδιώξουν, λοιπόν, βιώνουν μια σχέση αξιοζήλευτη και απόλυτη, που κατάφερε να τους οδηγήσει από τη Σαντορίνη στην Αθήνα και από εκεί στο Παρίσι, όπου υποχρεωτικά ζουν απομονωμένοι από τον οικογενειακό τους κύκλο, με διάφορες προφάσεις. Ο λόγος όμως, που τους απομάκρυνε, αν και σοβαρός για κείνους, καμία σχέση δεν έχει με το πραγματικά σατανικό παιχνίδι που τους έχει παίξει η μοίρα.

Ένα τρομαχτικό μυστικό τους αποκαλύπτεται εντελώς τυχαία, που τους έστρεψε ενάντια ακόμα και στην ίδια την ύπαρξή τους. Η ψυχή τους στιγματίζεται ανεπανόρθωτα, το μυαλό θολώνει. Στη ζωή τους μπαίνει ο θάνατος, το έγκλημα, ο παραλογισμός. Το γλυκό πάθος του έρωτά τους, μετατρέπεται σε κόλαση, καθώς η ψυχή τους παλεύει να βρει σανίδα σωτηρίας. Το μυαλό παύει πλέον να λειτουργεί και ο αυθορμητισμός κυριεύει τις πράξεις τους, με όποιο τίμημα κι αν είναι αυτό. Μυστήριο, τραγική ειρωνεία και ανισορροπίες, κυριαρχούν από τη στιγμή της αποκάλυψης, μέχρι την κορυφαία ανατροπή στις τελευταίες γραμμές, εκεί που κλείνεις το βιβλίο και λες "απίστευτο"!!

Ο αναγνώστης μπορεί εύκολα να διακρίνει μέσα στην ιστορία, στοιχεία μιας αρχαίας τραγωδίας. Η Ειμαρμένη, η αναπότρεπτη μοίρα, το πεπρωμένο, είναι αυτό που προδιαγράφει και επηρεάζει ολόκληρη τη ζωή των θνητών ανθρώπων. Η τραγικότερη φιγούρα όλων, ο Πάρης. Επωμίζεται όλη την ευθύνη των πράξεών του, με ό,τι μπορεί να συνεπάγεται αυτό, στις πράξεις του και στον ψυχικό του κόσμο.

Στο «Δωμάτιο 104» κυριαρχούν οι έντονες περιγραφές και οι ζωντανές εικόνες, καθώς ο ανυπέρβατος ρομαντισμός και ο ερωτισμός, αλλά και ο ανισόρροπος ψυχισμός, αποτυπώνονται με μαεστρία. Είναι καταφανές, ότι ο Δημήτρης έχει μια ιδιαίτερη ικανότητα να ασχολείται, να αναλύει και να καταγράφει τον εσώτερο, ψυχολογικό κόσμο των ηρώων του, τους οποίους ακολουθεί με κάθε λεπτομέρεια από την αρχή μέχρι το τέλος του βιβλίου. Για δε τις ιδιαίτερες ψυχολογικές αντιδράσεις των ηρώων του, όπου απαιτείται, συζητά το θέμα με ειδικό, για να είναι όσο το δυνατό πιο πιστός στην πραγματικότητα. Αυτό όμως που δίνει μια επί πλέον ιδιαιτερότητα στα μυθιστορήματά του, είναι ότι το τέλος δεν έρχεται με το κλείσιμο του οπισθόφυλλου. Με εξαιρετική μαεστρία, βάζει τον αναγνώστη να συνεχίζει να ζει μέσα στις σελίδες του βιβλίου, ίσως και για μέρες, μέχρι να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς βίωσε μαζί με τους ήρωες. 

Το ύφος της γραφής του γλαφυρό, ενίοτε λυρικό και πολύ χαρακτηριστικό, με ιδιαίτερα εμπλουτισμένο λεξιλόγιο. Έχει ήδη δώσει μια ιδιαίτερη σφραγίδα αναγνώρισης στη «γραφή Αλεξόπουλου»!

Μαρία Κλεάνθους Κουζαπά / Εκδόσεις Ανώνυμο

Βιογραφικό σημείωμα:

Ο Δημήτριος Αλεξόπουλος, γεννήθηκε τον Ιούνιο του 1981 στην Αθήνα. Η αγάπη του για τα βιβλία και τη λογοτεχνία γεννήθηκε στην ηλικία των δώδεκα ετών, όταν άρχισε να γράφει το πρώτο του βιβλίο σε μια παλαιά γραφομηχανή τού παππού του. Έγραφε καθαρά για προσωπική ευχαρίστηση, μιας και ήταν το μεγάλο του πάθος από πολύ μικρή ηλικία. 

Βραβευμένος συγγραφέας από την Πανελλήνια ένωση λογοτεχνών, όπως και από άλλους συλλόγους και λογοτεχνικές ομάδες με έργα που διακρίθηκαν και δημοσιεύτηκαν σε βιβλία και ποιητικές συλλογές. Ενδεικτικά να αναφέρουμε την παγκόσμια διάκριση της ποιητικής του συλλογής. Επίσης, ο Δημήτριος είναι αρθρογράφος σε εφημερίδες και περιοδικά.

Σπούδασε οδοντοτεχνίτης στην Αθήνα και ασχολήθηκε αρκετά χρόνια σε αυτό τον τομέα. Έπειτα, το ενδιαφέρον του άρχισε να στρέφεται στην τέχνη της πώλησης και ακολούθησε την πορεία του στον τομέα του real estate / κτηματομεσιτικών υπηρεσιών, σε Ελλάδα και Κύπρο.

Ο Δημήτριος δεν σταμάτησε ποτέ να γράφει, καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του. Το "μικρόβιο" της συγγραφής ολοένα και τον έτρωγε μέσα του, μέχρις ότου, το 2013 όπου και αποφάσισε να προωθήσει το πρώτο του βιβλίο, με τίτλο «Το Πορτρέτο Της Εύας». Ο εκδοτικός οίκος που το ανέλαβε, απάντησε αυτοστιγμεί θετικά ως προς την έκδοσή του, οπότε και κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2013 αποσπώντας άριστες κριτικές σε Ελλάδα και Κύπρο.

Με την δεύτερη συγγραφική του απόπειρα μόλις, ο Δημήτρης, με το ανέκδοτο φιλοσοφικό-κοινωνικό βιβλίο του: "Ο Διάλογος του Μονολόγου", βραβεύτηκε από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών τον Φεβρουάριο του 2015, όπως και από ακόμα δύο λογοτεχνικές διαδικτυακές ομάδες. "Ο διάλογος του μονολόγου" είναι ο πρώτος τόμος μιας συλλογής λογοτεχνημάτων που ετοιμάζει ο συγγραφέας και πραγματεύεται την εσωτερική σύγκρουση και μια αστείρευτη μάχη με το "εγώ" μέσα από κοινωνικές διαφορές και φιλοσοφικές αναζητήσεις, με απροσδόκητη έκβαση.

"Το Δωμάτιο 104", είναι ένα ακόμα απροσδόκητο και γεμάτο ανατροπές λογοτεχνικό μυθιστόρημα, όπου κέρδισε και μάγεψε με την γραφή και την πλοκή του, και πάλι τους αναγνώστες.

«Η λεμονιά» απέσπασε άριστες κριτικές και Πανελλήνιο βραβείο Λογοτεχνίας, από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών.

Εργογραφία Ανέκδοτων έργων: «η λεμονιά» (δεύτερος τόμος από την συλλογή λογοτεχνημάτων), «Ο Θεός δεν χαμογέλασε ποτέ» (Τρίτος τόμος από την λογοτεχνηκή συλλογή), «Όταν» ποίημα, «Κουκλοθέατρο» μυθιστόρημα, «Αίμα για την Αγάπη» μυθιστόρημα, «Βίος Βραχύς» ποιητική συλλογή, «Τα παραμύθια του Κυρ’ Μίμη» ένα εξαιρετικό βιβλίο για παιδιά με βαθύτατα νοήματα και έξυπνες αλληγορίες μέσα από παιδικά παραμύθια, όπως επίσης και το στοχαστικό δοκίμιο «B for Βλάκας» όπου αποσπάσματα του βιβλίου διακρίθηκαν σε λογοτεχνικούς διαγωνισμόυς.