Μια σύντομη οικογενειακή ιστορία...
Στις μπροστινές μου τέσσερις θέσεις μια οικογένεια. Ο μπαμπάς κρατά στα χέρια του ένα μωρό. Θα ΄ναι, δεν θα ΄ναι ενός χρόνου. Η μαμά δίπλα του ντυμένη σαν κρεμμύδι, με μια μαντίλα να τυλίγεται γύρω από το κεφάλι της, ασχέτως αν έχει ήδη 35 βαθμούς. Θαρρείς καμία επικοινωνία μεταξύ τους, σαν να μην γνωρίζονται, σαν να μην είναι ζευγάρι. Απέναντι τους τα άλλα τους δυο παιδιά, όχι πάνω από πέντε χρονών. Γέλια, χάχανα. Σπάνε την ησυχία του βαγονιού, μπαίνουν βίαια μες το μυαλό μας. Καμιά φορά θαρρείς, ακόμα και τα γέλια, σε περιβάλλον μετρό, μοιάζουν με ουρλιαχτά. Η μαμά προσπαθεί να τα ησυχάσει, ο μπαμπάς ανέκφραστος.
Το τρένο προχωρά. Στάσεις. Κόσμος και αυτά στην ιστορία τους. Χαλαρά και ξένοιαστα, σε απόλυτη αντίθεση με τους γονείς τους. Κάποια στιγμή μια κυρία από τις διπλανές τέσσερις θέσεις βγάζει από την τσάντα της δυο καρτέλες παιδικά αυτοκόλλητα και δίνει από μια στα παιδάκια. Αυτά αρχικά διστάζουν. Κοιτάνε την μαμά. Κλασσική, διεθνή αντίδραση παιδιών, ανεξαρτήτου εθνικότητας. Η μαμά κάτι τους λέει και τα παιδάκια τα παίρνουν. Η μαμά χαμογελά στην κυρία, ο μπαμπάς ακόμα ανέκφραστος.
Φτάνουμε στο προορισμό μας. Κατ΄ευφημισμόν Βικτώρια. Καμία σχέση με το όνομα. Κατεβαίνουμε όλοι από το τρένο. Και η κυρία και η οικογένεια και εγώ. Η κυρία μπαίνει σε μια καφετέρια στην πλατεία, εγώ αναζητώ την στάση του τρόλεϊ και η οικογένεια χάνεται στην παράνοια της Πατησίων.
Δεν ξέρω αν υπάρχει ελπίδα για αυτούς. Που πήγαιναν, που θα καταλήξουν, τι θα απογίνουν. Ξέρω μόνο πως καμιά φορά η ελπίδα υπάρχει στα πιο απλά πράγματα. Σε πράγματα που δεν φαίνονται, που υπερκαλύπτονται από την ρουτίνα της μέρας. Σε πράγματα που χάνονται στην βουή και στις ράγες των τρένων, αλλά με έναν θαυμαστό τρόπο δεν πεθαίνουν ποτέ.
Ήταν μια σύντομη οικογενειακή ιστορία για το δρώμενο της Αριστέας Family Stories
17 comments
Αν υπαρχει ελπιδα,θα ειναι στα χαμογελα των παιδιων και στα αυτοκολλητα που με αγαπη τους χαρισε μια αγνωστη κυρια. Ελπιζω να θυμουνται αυτη την αγαπη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ πάντως την θυμάμαι.
Διαγραφήέκανε το καλό και σε μένα!
Καλησπέρα Χριστίνα μου!
Σαν χρονογράφημα το κείμενό σου, μου άρεσε πολύ. Και μου άρεσε ιδιαίτερα το κλείσιμό σου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλιά.
Σ΄ευχαριστώ Έλλη μου!
ΔιαγραφήΜια καταγραφή με ανθρώπινες διαστάσεις...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε φιλώ πολύ Μαρία μου ♥
Σ΄ευχαριστώ Ελένη μου!
ΔιαγραφήΘα έρθω ξανά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρος το παρόν πολύ σε ευχαριστώ Μαράκι μου για τη συμμετοχή!♥
Μαρία μου, πραγματικά σαν χρονογράφημα όπως λέει η Έλλη μας!
ΑπάντησηΔιαγραφήκαταγραφή μιας απλής καθημερινής ιστορίας που οδηγεί σε διάφορα μονοπάτια! Μου άρεσαν οι προβληματισμοί σου, η καταγραφή σου, η διαφορετική συμμετοχή σου!
Να'σαι καλά! Σε ευχαριστώ πολύ πολύ :)))
Η Αθήνα είναι τροφή για τέτοιες σκέψεις και ιστορίες.
ΔιαγραφήΜακάρι όλες να είχαν καλό τέλος.
Σ΄ευχαριστώ Αριστέα μου για την ευκαιρία!
Στο σπουδαίο επίλογό σου, κρύβεται όλη η μαγεία αυτού του πρωινού. Η ανθρωπιά δεν έχει σβήσει, υπάρχει διάχυτη παντού κι ας την σκεπάζει η ρουτίνα της μέρας και ο ήχος του τρένου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜ' αρέσουν οι άνθρωποι που παρατηρούν και καταγράφουν τέτοιες ιστορίες.
Σ' ευχαριστώ πολύ που τη μοιράστηκες Μαράκι μου!
Πρέπει να τις παρατηρούμε για να παίρνουμε κάτι από αυτές.
ΔιαγραφήΣ΄ευχαριστώ Μαρία μου!
Ζωντάνεψες Μαρία μου λεπτό προς λεπτό την εικόνα της οικογένειας στο συρμό του τραίνου και στα λίγα λεπτά διάρκειας της διαδρομής κατέγραψες συναισθήματα, εκφράσεις, συμπεριφορές για να καταλήξεις στην ουσία : "σε όσα με έναν θαυμαστό τρόπο δεν πεθαίνουν ποτέ" Πολλά φιλιά και καλό ΣΚ
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή είναι η ουσία Κλαυδία μου. Αλλιώς για τι ελπίζουμε;
ΔιαγραφήΣε φιλώ!
Ιστορία που την βλέπεις σχεδον καθημερινα Μαρία μου.. Αθρωποι που συναντιόμαστε και διασταυρώνουν οι δρόμοι μας για λιγα λεπτα .. αληθεια τι μπορεί να κρύβεται πίσω απο καθε βλεμμα δεν είναι ευκολο να το ξερουμε εδωσες με την ιστορία σου φίλη μου την καθημερινότητα που μας περιβαλει.. μακαρι να είναι λίγο πιο ανθρώπινη..!! να έχεις ενα ομορφα μηνα και ν περνας ομορφα .. φιλακιααα!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα υπάρχει πάντα κάτι ανθρώπινο. Δεν μπορεί να είναι όλα πόλεμος.
ΔιαγραφήΣ΄ευχαριστώ Ρουλάκι μου!
Ότι κι αν λένε οι ανθρωπιά δεν έχει χαθεί ακόμα ολοκληρωτικά από μέσα μας...!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπλά έχει την τάση να κρύβεται στα μικρά και στα αθόρυβα...
Πολύ όμορφη και ανθρώπινη η ιστορία σου :)
Καλή συνέχεια σε ότι κάνεις!!!
https://media.giphy.com/media/NnGGHE0muVqpO/giphy.gif :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας παρακαλώ πολύ να γράφετε με Ελληνικούς χαρακτήρες και οι σχολιασμοί σας να μη ξεφεύγουν από τα όρια της ευπρέπειας. Σχόλια τα οποία περιέχουν ύβρεις και greeklish, θα αποκλείονται. Ευχαριστώ.