Μια σύντομη οικογενειακή ιστορία...

by - Σεπτεμβρίου 30, 2016

Στάση ηλεκτρικού Πετράλωνα. Επιβιβάζομαι στο βαγόνι. Στέκομαι στον διάδρομο. Ο κόσμος κρύος και ανέκφραστος. Είναι 8:10 το πρωί. Καμία ελπίδα για τις επόμενες 8 ώρες τουλάχιστον. Τα βλέμματα στιγμιαία συναντιούνται και πάλι χάνονται στην ανωνυμία. Απόλυτη ησυχία. Μόνο ο ήχος του τρένου ξεκουφαίνει τ΄αυτιά μας. 

Στις μπροστινές μου τέσσερις θέσεις μια οικογένεια. Ο μπαμπάς κρατά στα χέρια του ένα μωρό. Θα ΄ναι, δεν θα ΄ναι ενός χρόνου. Η μαμά δίπλα του ντυμένη σαν κρεμμύδι, με μια μαντίλα να τυλίγεται γύρω από το κεφάλι της, ασχέτως αν έχει ήδη 35 βαθμούς. Θαρρείς καμία επικοινωνία μεταξύ τους, σαν να μην γνωρίζονται, σαν να μην είναι ζευγάρι. Απέναντι τους τα άλλα τους δυο παιδιά, όχι πάνω από πέντε χρονών. Γέλια, χάχανα. Σπάνε την ησυχία του βαγονιού, μπαίνουν βίαια μες το μυαλό μας. Καμιά φορά θαρρείς, ακόμα και τα γέλια, σε περιβάλλον μετρό, μοιάζουν με ουρλιαχτά. Η μαμά προσπαθεί να τα ησυχάσει, ο μπαμπάς ανέκφραστος.

Το τρένο προχωρά. Στάσεις. Κόσμος και αυτά στην ιστορία τους. Χαλαρά και ξένοιαστα, σε απόλυτη αντίθεση με τους γονείς τους. Κάποια στιγμή μια κυρία από τις διπλανές τέσσερις θέσεις βγάζει από την τσάντα της δυο καρτέλες παιδικά αυτοκόλλητα και δίνει από μια στα παιδάκια. Αυτά αρχικά διστάζουν. Κοιτάνε την μαμά. Κλασσική, διεθνή αντίδραση παιδιών, ανεξαρτήτου εθνικότητας. Η μαμά κάτι τους λέει και τα παιδάκια τα παίρνουν. Η μαμά χαμογελά στην κυρία, ο μπαμπάς ακόμα ανέκφραστος. 

Φτάνουμε στο προορισμό μας. Κατ΄ευφημισμόν Βικτώρια. Καμία σχέση με το όνομα. Κατεβαίνουμε όλοι από το τρένο. Και η κυρία και η οικογένεια και εγώ. Η κυρία μπαίνει σε μια καφετέρια στην πλατεία, εγώ αναζητώ την στάση του τρόλεϊ και η οικογένεια χάνεται στην παράνοια της Πατησίων. 

Δεν ξέρω αν υπάρχει ελπίδα για αυτούς. Που πήγαιναν, που θα καταλήξουν, τι θα απογίνουν. Ξέρω μόνο πως καμιά φορά η ελπίδα υπάρχει στα πιο απλά πράγματα. Σε πράγματα που δεν φαίνονται, που υπερκαλύπτονται από την ρουτίνα της μέρας. Σε πράγματα που χάνονται στην βουή και στις ράγες των τρένων, αλλά με έναν θαυμαστό τρόπο δεν πεθαίνουν ποτέ.


Ήταν μια σύντομη οικογενειακή ιστορία για το δρώμενο της Αριστέας Family Stories


You May Also Like

17 comments

  1. Αν υπαρχει ελπιδα,θα ειναι στα χαμογελα των παιδιων και στα αυτοκολλητα που με αγαπη τους χαρισε μια αγνωστη κυρια. Ελπιζω να θυμουνται αυτη την αγαπη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ πάντως την θυμάμαι.
      έκανε το καλό και σε μένα!
      Καλησπέρα Χριστίνα μου!

      Διαγραφή
  2. Σαν χρονογράφημα το κείμενό σου, μου άρεσε πολύ. Και μου άρεσε ιδιαίτερα το κλείσιμό σου...
    Φιλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μια καταγραφή με ανθρώπινες διαστάσεις...

    Σε φιλώ πολύ Μαρία μου ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Θα έρθω ξανά!
    Προς το παρόν πολύ σε ευχαριστώ Μαράκι μου για τη συμμετοχή!♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μαρία μου, πραγματικά σαν χρονογράφημα όπως λέει η Έλλη μας!
    καταγραφή μιας απλής καθημερινής ιστορίας που οδηγεί σε διάφορα μονοπάτια! Μου άρεσαν οι προβληματισμοί σου, η καταγραφή σου, η διαφορετική συμμετοχή σου!
    Να'σαι καλά! Σε ευχαριστώ πολύ πολύ :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η Αθήνα είναι τροφή για τέτοιες σκέψεις και ιστορίες.
      Μακάρι όλες να είχαν καλό τέλος.
      Σ΄ευχαριστώ Αριστέα μου για την ευκαιρία!

      Διαγραφή
  6. Στο σπουδαίο επίλογό σου, κρύβεται όλη η μαγεία αυτού του πρωινού. Η ανθρωπιά δεν έχει σβήσει, υπάρχει διάχυτη παντού κι ας την σκεπάζει η ρουτίνα της μέρας και ο ήχος του τρένου.
    Μ' αρέσουν οι άνθρωποι που παρατηρούν και καταγράφουν τέτοιες ιστορίες.
    Σ' ευχαριστώ πολύ που τη μοιράστηκες Μαράκι μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πρέπει να τις παρατηρούμε για να παίρνουμε κάτι από αυτές.
      Σ΄ευχαριστώ Μαρία μου!

      Διαγραφή
  7. Ζωντάνεψες Μαρία μου λεπτό προς λεπτό την εικόνα της οικογένειας στο συρμό του τραίνου και στα λίγα λεπτά διάρκειας της διαδρομής κατέγραψες συναισθήματα, εκφράσεις, συμπεριφορές για να καταλήξεις στην ουσία : "σε όσα με έναν θαυμαστό τρόπο δεν πεθαίνουν ποτέ" Πολλά φιλιά και καλό ΣΚ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτή είναι η ουσία Κλαυδία μου. Αλλιώς για τι ελπίζουμε;
      Σε φιλώ!

      Διαγραφή
  8. Ιστορία που την βλέπεις σχεδον καθημερινα Μαρία μου.. Αθρωποι που συναντιόμαστε και διασταυρώνουν οι δρόμοι μας για λιγα λεπτα .. αληθεια τι μπορεί να κρύβεται πίσω απο καθε βλεμμα δεν είναι ευκολο να το ξερουμε εδωσες με την ιστορία σου φίλη μου την καθημερινότητα που μας περιβαλει.. μακαρι να είναι λίγο πιο ανθρώπινη..!! να έχεις ενα ομορφα μηνα και ν περνας ομορφα .. φιλακιααα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θα υπάρχει πάντα κάτι ανθρώπινο. Δεν μπορεί να είναι όλα πόλεμος.
      Σ΄ευχαριστώ Ρουλάκι μου!

      Διαγραφή
  9. Ότι κι αν λένε οι ανθρωπιά δεν έχει χαθεί ακόμα ολοκληρωτικά από μέσα μας...!
    Απλά έχει την τάση να κρύβεται στα μικρά και στα αθόρυβα...
    Πολύ όμορφη και ανθρώπινη η ιστορία σου :)
    Καλή συνέχεια σε ότι κάνεις!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σας παρακαλώ πολύ να γράφετε με Ελληνικούς χαρακτήρες και οι σχολιασμοί σας να μη ξεφεύγουν από τα όρια της ευπρέπειας. Σχόλια τα οποία περιέχουν ύβρεις και greeklish, θα αποκλείονται. Ευχαριστώ.

Οι φωτογραφίες και τα κείμενα που τις συνοδεύουν και το συνολικό περιεχόμενο του παρόντος ιστοτόπου αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία και προστατεύονται από τον Ν. 2121/1993. Δεν επιτρέπεται η αντιγραφή, αναδημοσίευση, αναπαραγωγή, παραποίηση, αλλοίωση, εκμετάλλευση ή οποιαδήποτε άλλη χρήση του συνολικού περιεχομένου (φωτογραφίες ή/και τμήματα αυτών, κείμενα) χωρίς τη συναίνεσή μου και την έγγραφη άδειά μου. Φωτογραφίες που δεν φέρουν το όνομά μου είναι από το www.pixabay.com και το www.pexels.com και είναι χωρίς πνευματικά δικαιώματα.