Κάπου εκεί,

σε μια Ερυθρά θάλασσα συναντηθήκαμε, ακόμη το θυμάμαι.

Καθαρή ήτανε, δεν είχε φουρτούνα, δεν είχε βρομιές, δεν είχε καν ανθρώπινη φασαρία. 

Μόνο ένας γλάρος θυμάμαι πετούσε στον ουρανό και είχα την εντύπωση πως ένα ψάρι έπεσε από το στόμα του και χάθηκε κάπου στη μέση της διαδρομής.

Α, ναι.

Τώρα θυμήθηκα.

Κι ένα καράβι.

Κι ένα μικρό καράβι υπήρχε.

Νόμιζα πως ήταν καΐκι, που ψάρευαν ο κόσμος για να φάνε, μα χρειάστηκαν μήνες να περάσουν για να μάθω πως ήταν δουλεμπορικό και μετέφερε εκατοντάδες λαθρομετανάστες.

Και πού πήγαν άραγε όλοι αυτοί;

Μέσα από τις κόρες των οφθαλμών μου τους αντίκρισα κάπου στις ειδήσεις.

Πώς το ’λεγε να δεις; Πώς το ’λέγε;

Εδώ κηδεύεται ο τάδε αριθμός….

Έτσι το ’λεγε. Ναι, έτσι το ’λεγε θυμάμαι.

Ο τάδε αριθμός…. ένας αριθμός για κάθε μία σάρκα.

Ημερομηνία γέννησης θυμήθηκα και ξάφνου αυτή η ημερομηνία μετατράπηκε και πήρε τη μορφή της ημερομηνίας λήξης. 

Ημερομηνία λήξης… σαν τα προϊόντα στα ράφια των σούπερ μάρκετ. 

Ναι, ναι, ξέρω.

Ακόμη και το γάλα, προϊόν πρώτης ανάγκης, καθαρά βιολογικής σημασίας, έχει ημερομηνία λήξης. Αναλώσιμο λοιπόν και αυτό. Σαν εμάς. Ίσως, για κάποιους μόνο.

Όμως για να θυμηθώ. Για να θυμηθώ, γιατί το έχω αφήσει πίσω μου αυτό και θέλω να μου το θυμίσω πάλι.

Τι γάλα γεύτηκα ερχομένη στο κόσμο τούτο; Μητρικό! Κι αν ακόμη για κάποιο λόγο δεν μπορούσα να γευτώ το μητρικό το γάλα, εγώ πάλι μητρικό το ονόμασα, γιατί έμαθα να διεκδικώ ό,τι αξίζω.

Το μητρικό το γάλα λοιπόν, μια σταγόνα ζωής, που αξίζουμε και διεκδικούμε όλοι.

Μου λείπει το βραχιόλι.

Εκείνο το βραχιόλι ντε, που στολίζει το χεράκι ή το ποδαράκι ενός νεογέννητου μωρού. Εκείνο το βραχιόλι μου λείπει. Μου λείπει έντονα αυτές τις μέρες.

Έψαξα. Έψαξα να το βρω, μα δε θυμάμαι πού το έχω καταχωνιασμένο.

Θέλω να το φορέσω ξανά. Θέλω να το τοποθετήσω με χάρη στον καρπό του δεξιού χεριού μου και να φωτογραφηθώ μαζί του, ώστε να με συγκρίνω με εκείνη τη φωτογραφία που πρωτοσυναντά κανείς στο βρεφικό μου άλμπουμ. 

Μα φοβάμαι.

Φοβάμαι όμως. 

Και μεταξύ μας, φοβάμαι πολύ.

Κοιτώ δεξιά κι αριστερά, δεν έρχεται κανένας.

Έλα πιο κοντά μου, σκύψε προς το μέρος μου.

Απόλαυσε τη σιγή που διαγράφω με κύκλους στο πρόσωπό μου και διάβασε κάτι από τα μάτια μου.

Μπορείς;

Μπορείς, αφού στο επιτρέπω.

Φοβάμαι.

Στο είπα και πριν, φοβάμαι.

Εσύ φοβάσαι;

Ή ξέχασες πως ο φόβος υπάρχει για να ζει κι αυτός ανάμεσά μας;

Για να μας προστατεύει μόνο και όχι να μας κρατάει δέσμιους του εαυτού μας.

Κική Κωνσταντίνου

απόσπασμα από το ποίημα «Ένας Ακόμη Τάδε Αριθμός», της ποιητικής συλλογής σε ελεύθερο στίχο «Οι Φεγγίτες της Ζωής μου».

****

Μπορείτε να παρουσιάσετε το κείμενό σας (διήγημα, ιστορία, ελεύθερο κείμενο) μέσω της μόνιμης στήλης ''Κειμενογράφος''.

Στέλνετε με e-mail το δικό σας κείμενο στο asmhnio@gmail.com.