Πέντε λεπτά - Ψωμαδέλλη Μαριάντζελα (φιλοξενία για τις Ιστορίες της μέρας)
Οκτώ το πρωί. Το ξυπνητήρι χτυπάει ασταμάτητα. Δεν μπορώ να το αγνοήσω. Ο ήλιος έχει τρυπώσει από τις κουρτίνες και μου τυφλώνει το πρόσωπο. Ανοίγω τα μάτια με μια έκφραση αποστροφής και παραπατώντας πάω στο μπάνιο. Πλένομαι, ντύνομαι μηχανικά, πίνω ένα καφέ στο πόδι και κλειδώνω την πόρτα του σπιτιού βιαστικά πίσω μου.
Οκτώ και τριάντα. Τα αγχωμένα μου βήματα με οδηγούν στη στάση του λεωφορείου. Προσεύχομαι να έρθει στην ώρα του και να μην αργήσω πάλι στη δουλειά. Ο διευθυντής μου είπε πως αν καθυστερήσω έστω και πέντε λεπτά, την επόμενη φορά δεν θα μου τη χαρίσει.
Ευτυχώς το δρομολόγιο ισχύει κανονικά. Μπαίνω στο λεωφορείο και κάθομαι σε μια θέση δίπλα στο παράθυρο. Δεν ξέρω ποιος κάθεται δίπλα μου. Δεν ξέρω καν αν κάθεται κάποιος. Δεν γυρίζω το κεφάλι μου να κοιτάξω. Το βλέμμα μου καρφώνεται στους μποτιλιαρισμένους δρόμους της πρωτεύουσας. Βγάζω τα ακουστικά από τη τσάντα μου και σκοτώνω τις μαύρες μου σκέψεις βάζοντας μουσική στο τέρμα. Δεν καταλαβαίνω καν τι ακούω. Φτάνει να μην αργήσω. Μόνο να μην αργήσω και σήμερα.
Σε ένα τέταρτο βρίσκομαι ήδη έξω από το σταθμό του μετρό. Αγοράζω δυο κουλούρια Θεσσαλονίκης πετώντας σχεδόν τα ψιλά στον πωλητή. Δεν τον κοιτάω στα μάτια. Δεν υπάρχει χρόνος για τέτοια. Κατεβαίνω γρήγορα τις σκάλες και στριμώχνομαι στο πρώτο βαγόνι που βρίσκω μπροστά μου. Οι επιβάτες είναι κολλημένοι ο ένας πάνω στον άλλον μα δεν έχουν καμία επαφή. Κεφάλια σκυμμένα πάνω σε κινητά τηλέφωνα, σκυθρωπά, αδιάφορα και αγχωμένα μαρτυρούν πως ούτε και η σημερινή θα είναι μια καλή μέρα στη ζωή τους.
Σε δυο στάσεις το βαγόνι σχεδόν αδειάζει. Νιώθω μια απέραντη ανακούφιση. Δεν μου αρέσει να βρίσκομαι σε τόσο στενή επαφή με αγνώστους. Ειδικά όταν μου μοιάζουν τόσο πολύ και μου θυμίζουν πόσο έχω αλλάξει. Βρίσκω ένα κάθισμα και σωριάζομαι ανακουφισμένη. Με τα ακουστικά πάντα στα αυτιά, ακούω τους BonJoviνα μου εύχονται καλημέρα μα έχω πάψει από καιρό να πιστεύω σε ευχές.
Βυθισμένη στις σκέψεις μου δεν προσέχω καν τον πλανόδιο μουσικό με το ακορντεόν που μπήκε στο βαγόνι. Με το κεφάλι σκυμμένο στο κινητό λύνω το εκατομμυριοστό Sudokuπροκειμένου να αφυπνίσω το μυαλό μου προτού φτάσω στη δουλειά όταν ένα πλαστικό ποτήρι με λιγοστά κέρματα μπαίνει μπροστά στο πρόσωπό μου. Σηκώνω το κεφάλι μου ψηλά, έτοιμη να τσακωθώ για την αγενή χειρονομία και βλέπω δυο μάτια καθαρά σαν το νερό να με κοιτάνε. Ένα αγόρι μέχρι πέντε χρονών στεκόταν μπροστά μου σοβαρό μα ανέκφραστο περιμένοντας να επιβραβεύσω με μερικά ψιλά την προσπάθεια του πατέρα του που βρισκόταν ακριβώς δίπλα του.
Τα έχασα. Είχα καιρό να δω τόσο καθαρά μάτια. Ένιωσα το βλέμμα του να μου διαπερνά σαν ρεύμα ολόκληρο το κορμί. Μούδιασα από την αμηχανία της στιγμής και δεν προθυμοποιήθηκα να του δώσω κάτι. Ο πατέρας του, του έκανε ένα ήρεμο νεύμα για να προχωρήσει προς τους υπόλοιπους επιβάτες. Το μεροκάματό του κρινόταν από την ευγένεια και την μεγαλοψυχία άκαρδων επιβατών κι όμως αυτός διατηρούσε την αξιοπρέπειά και την ψυχραιμία του. Ούτε κλάματα, ούτε παρακάλια για να τραβήξει την προσοχή. Συνέχισε να παίζει ατάραχος και να διεκδικεί τίμια αυτό που θεωρούσε πως έπρεπε να πάρει. Ό,τι κι αν ήταν αυτό.
Ένοιωσα τόσο μικρή μπροστά σε αυτούς τους ανθρώπους εκείνη τη στιγμή. Έστρεψα προς τα πίσω το βλέμμα μου για να τους αναζητήσω μα δεν φαινόντουσαν πουθενά.Έβγαλα τα ακουστικά και άκουσα τη νοσταλγική μελωδία από το ακορντεόν να απομακρύνεται. Τότε κατάλαβα πως είχαν βγει από το βαγόνι. Σε κλάσματα δευτερολέπτου βγήκα κι εγώ. Ακολούθησα σχεδόν τρέχοντας τη μουσική μέχρι που βρέθηκα ακριβώς πίσω τους. Ακούμπησα απαλά τον ώμο του αγοριού που ξαφνιασμένο γύρισε και με κοίταξε. Έπιασε το χέρι του πατέρα του που στράφηκε κι αυτός προς το μέρος μου. Σιωπή.
Δεν ήξερα τί έπρεπε να τους πω. Δεν γνώριζα καν αν μιλούσαμε την ίδια γλώσσα. Όταν ψάχνεις τις κατάλληλες λέξεις, πάντα δραπετεύουν από το στόμα σου. Μονάχα σιωπή και καθαρές ματιές γεμάτες γαλήνη. «Πόσο καιρό έχω να κοιτάξω έτσι άνθρωπο; Άραγε έχω ακόμα φυλαγμένο ένα τέτοιο βλέμμα;» αναρωτήθηκα και κοκκίνισα από ντροπή. Δεν ήθελα να τους δώσω χρήματα. Ένιωσα πως αυτό ήταν πολύ λίγο για να τους δείξω την ευγνωμοσύνη μου για αυτά τα μάτια που γεμίσαν την ψυχή μου.
Έβγαλα τα σουσαμένια κουλούρια από τη τσάντα μου και τα πρόσφερα στο μικρό αγόρι. Ήταν το λιγότερο που μπορούσα να κάνω. Το παιδί κοίταξε τον πατέρα του που ένευσε καταφατικά για να τα πάρει. Τότε μόνο άπλωσε το χέρι του ακουμπώντας φευγαλέα το δικό μου με τις άκρες των δαχτύλων του. Μου χαμογέλασε κι έφυγε βιαστικά με τον πλανόδιο μουσικό.
Έμεινα μόνη στην αποβάθρα να περιμένω τον επόμενο συρμό. Ήθελα άλλη μια στάση για να φτάσω στον προορισμό μου. Κοίταξα το ρολόι μου. Ήταν κιόλας εννέα και πέντε. Είχα αργήσει ήδη τα πέντε λεπτά με τα οποία με φοβέριζε ο διευθυντής. Για ένα περίεργο λόγο δεν με ένοιαζε και τόσο πια. Θα πήγαινα κανονικά στο γραφείο μου και θα του εξηγούσα. Θα του έλεγα την αλήθεια κι αν μπορούσε ας την καταλάβαινε. Αν επιθυμούσε να φύγω, θα το έκανα. Για όλα τα όμορφα πράγματα υπάρχει ένα τίμημα. Κι αυτή ήταν η πρώτη μου όμορφη μέρα μετά από χρόνια.
Ήταν μια Ιστορία της μέρας της Ψωμαδέλλη Μαριάντζελας
Το εν λόγω δρώμενο φτάνει σιγά σιγά στο τέλος του. Την Κυριακή το απόγευμα θα σημάνω την λήξη του. Στην ίδια ανάρτηση θα γίνει και μια κλήρωση ανάμεσα στους συμμετέχοντες για να δοθεί ένα συμβολικό δώρο.
Για αυτό λοιπόν όσοι θέλετε να γράψετε μια Ιστορία της μέρας έχετε δυο μέρες ακόμα. Πληροφορίες ΕΔΩ.
Όσοι έχετε γράψει και δεν βλέπετε το όνομά σας στην παρακάτω λίστα, παρακαλώ να μου το επισημάνετε ώστε να σας προσθέσω.
Μετά από αυτό το δρώμενο, ετοιμαστείτε να δημιουργήσουμε ξανά όλοι μαζί σε ένα εγχείρημα έκπληξη!
Ιστορίες της μέρας ως τώρα
**********
Η διορία συμμετοχής για τις 25 λέξεις έληξε.
Αύριο θα απολαύσετε 14 μικρά διαμαντάκια και θα επιλέξετε τα αγαπημένα σας.
Κόντρα στους νωθρούς καιρούς δημιουργούμε, όσο και όπως μπορεί ο καθένας μας.
Φιλικά
Μαρία Νικολάου
7 comments
" ειχα καιρο να δω τοσο καθαρα μάτια """" απλα υπέροχο Μαριαντζελα , μετα τα ολιγολεκτα σου το κειμενο σου μας μαγευει !!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπεροχη η φιλοξενια σου Μαρια μου στη ιστορια της Ημερας !!!!!! Φιλια και στις δυο σας !!!!
Ευχαριστώ πολύ Κάτια μου!! Χαίρομαι αφάνταστα που σου άρεσε. Φιλιά πολλά και μια καλή δημιουργική συνέχεια!! Μαρία μου σε ευχαριστώ για την φιλοξενία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ ωραίο κείμενο & πολύ τρυφερό το νόημά του μες στους παγωμένους καιρούς μας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγχαρητήρια!
Καλό μας βράδυ! :)
Σε αυτή την καθαρότητα ας σταθούμε
ΑπάντησηΔιαγραφήθα μας μάθει πολλά μυστικά....
Μια ιστορία βγαλμένη απ' την καθημερινότητα που ζούμε όλοι. Ευχαριστούμε την Μαριάντζελα που μας υπενθύμισε να παρατηρούμε τα βλέμματα των ανθρώπων και να αφηνόμαστε στη μαγική χημεία που δημιουργούν αυτές οι επαφές. Όντως η ζωή δίχως "ακουστικά" και απομόνωση, είναι ευλογία! Η καλύτερη ψυχοθεραπεία θα τολμούσα να πω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΘέλω, από καρδιάς, να μεταφερθεί στην Μαριάντζελλα ένα μεγάλο χαμόγελο και γριμάτσα συγκίνησης, επιδοκιμασία στο κείμενό της Μαρία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠραγματικά από τα ομορφότερα και πιο δυνατά συναισθηματικά κείμενα που έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό.
Η Αναπαράσταση της κλασικής καθημερινής εικόνας των δρόμων στη Πόλη, οι άδειες ψυχές και αυτό που περιγράφει πραγματικά μια γροθιά στο στομάχι.
Χίλια μπράβο.
Καλό σας βράδυ
Μια απλή καθημερινή ιστορία που σου αλλάζει όμως τη ζωή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ Μαριάτζελλα για την συμμετοχή.
Σας παρακαλώ πολύ να γράφετε με Ελληνικούς χαρακτήρες και οι σχολιασμοί σας να μη ξεφεύγουν από τα όρια της ευπρέπειας. Σχόλια τα οποία περιέχουν ύβρεις και greeklish, θα αποκλείονται. Ευχαριστώ.