Ένας δρόμος, μια λουρίδα κρύας άσφαλτου, με δυο γραμμές λευκές, διακεκομμένες και μονότονες. Ξεθωριασμένο σύνορο, χωρίς προσωπικότητα. Άχρωμο και ίσιο, όπως όλα τα πράγματα που χωρίζουν δυο άκρα είναι βαρετά και ίδια. Δυο κόσμοι, δυο γειτονιές, τόσο κοντά μα ταυτόχρονα τόσο μακριά. Δυο πλανήτες αντίπαλοι, να προσπαθούν ο ένας να διαφοροποιηθεί από τον άλλον χωρίς κανένα όφελος.

Η κάτω πλευρά φοράει κάθε βράδυ τα καλά της. Φτιασιδώνεται, στολίζεται, βγάζει από την ντουλάπα τα ιλουστρασιόν φτηνά φορέματά της, βάφει έντονα τα μάτια της, κόκκινο κραγιόν στα χείλη της. Τα μαλλιά της βαμμένα προσπαθώντας να καλύψει τις λευκές από την απόγνωση τρίχες. Ίσα ίσα μπορεί να σταθεί στα ψιλά της τακούνια. Τα πόδια της τρέμουν μέσα στο σχισμένο της καλσόν, επιδιορθωμένο άτσαλα με λίγο κακόγουστο μανό. 

Και βγαίνει με ένα τουπέ βασίλισσας, λες και δεν υπάρχει άλλη ομορφότερη. Χαμογελά διάπλατα, ανοίγει την αγκαλιά της σε κάθε είδους διασκέδαση, σε κάθε είδους χαρά, ελπίζοντας πως θα βρει και απόψε αυτό που χρόνια αναζητούσε. Ένα μεγάλο έρωτα, ίσως μια παλιά αγάπη, ένα φιλικό μπράτσο να στηριχτεί, μια επιβεβαίωση πως δεν είναι όπως ήταν κάποτε.

Και κλείνετε εκεί, μέσα σε λίγα τετραγωνικά, μέσα σε λίγη άνοιξη μέσα στη βαρυχειμωνιά. Αρνείται να παραδεχτεί το όμορφο σελοφάν, τις ρεγιόν κορδέλες, το γκάζι που επικίνδυνα μυρίζει σε όλη την ατμόσφαιρα. την λωρίδα βιομηχανικής παραγωγής χαράς και διασκέδασης. Και ότι όταν θα ξυπνήσει το πρωί, η μέρα θα φέρει ξανά στο φως την παρακμή που την περιβάλει, τις αδιέξοδες σεξουαλικές ιστορίες που αμαυρώνουν το πολύχρωμο περιτύλιγμά της και την αληθινή ζωή που στέκεται απέναντί της και αρνείται πεισματικά να κοιτάξει.

Μα τι περίεργο... λίγα μέτρα μακρυά, στην απέναντι πλευρά του δρόμου, το σκηνικό αλλάζει. Ο χρόνος εκεί λες και σταμάτησε πριν χρόνια. Μια γειτονιά από άλλη εποχή ξεπροβάλει, με απλά ρούχα, απλούς ανθρώπους, χωρίς στολίδια, χωρίς ντεκόρ. Μια πλευρά με μπουκαμβίλιες και γιασεμιά. Μα πες μου αλήθεια... πόσες φορές σου τυχαίνει στο κέντρο της Αθήνας να μυρίζεις γιασεμί; Μια γειτονιά που άλλαξε αλλά δεν προσαρμόστηκε, που είπε την αλήθεια, την δική της αλήθεια, άσχετα αν δεν συμφώνησαν όλοι. Κάποιες φορές χάθηκε μέσα σε αυτή, αποκόπηκε, εγκλωβίστηκε στο ρεαλισμό της και έμεινε μόνη. Μα τα λουλούδια στους δρόμους δεν μαράθηκαν και από τα ίδια τα χώματα γεννιέται κάθε μέρα όλο και πιο δυνατή.

Με γοητεύει αυτή η αντίθεση. Λες και ο δρόμος έχει τόση δύναμη και η μια πλευρά δεν επηρεάζει καθόλου την άλλη. Λες και το διαφορετικό όνομα των περιοχών ορίζει τόσο και τον χαρακτήρα τους. Λες και η Πειραιώς είναι σύνορο νοητό και αλλάζει την ζωή των ανθρώπων κατατάσσοντάς τους σε κατηγορίες. 

Για αυτό μου αρέσει η Αθήνα. Για αυτήν την αντίθεση, γιατί είναι το απόλυτο σκηνικό έμπνευσης και δημιουργίας. Γιατί στην Αθήνα μπορεί μια οδός, κάτι τόσο αδιάφορο, να χωρίζει την γη και να της δώσει ταυτότητα.

Μαρία Νικολάου

*************

Οι 25 λέξεις περιμένουν τις συμμετοχές σας.

Μη ξεχνάτε οι Ιστορίες της μέρας περιμένουν τις ιστορίες σας για περίπου 15 μέρες ακόμα. Ιστορίες πρωινές, μεσημεριανές, απογευματινές, ιστορίες γεμάτες φως. Ότι μπορεί να γίνει πριν η νύχτα αλλάξει την διάθεση των ανθρώπων και επηρεάσει την κρίση τους.

Ιστορίες της μέρας ως τώρα

Οι μέρες της αλήθειας - Χριστόφορος Τριάντης (φιλοξενούμενος στο Κείμενο)

Η Ιστορία της Μέρας - Βασιλική Παναγιωτέλη (Χορεύοντας με τις λέξεις...)

Μια απίθανη βόλτα με το τρένο - Ωραιοζήλη (KAΘE MEPA...!)

Ηλιάτωρ - Βασιλική Δραγούνη (φιλοξενούμενη στο Κείμενο)

Στις 7.30 π.μ.!!!!! - Κάτια Μαρκουίζου (MARILISE)

Ούρσουλα - Αριστέα (Η ζωή είναι ωραία...)

Ισορροπίες micro-οικονομίας στη λαϊκή - Μαρία Κανελλάκη (Το απάγκιο)