Μια ματιά στον ήλιο... - Ιστορίες της μέρας (Ενημερωτικό σημείωμα)
Μια ματιά στον ήλιο με ρούχα παλιά. Ρούχα ξεχασμένα σε ένα φουσκωμένο μπαούλο. Μέσα σε ναύλον σακούλες από σούπερ μάρκετ. Με την μυρωδιά της κλεισούρας και της ναφθαλίνης. Μια ματιά γρήγορη, μια ματιά κλεφτή. Όχι αποφασιστική και αυστηρή. Τέτοια ώστε να μην προλάβουν να δακρύσουν τα μάτια, να μην προλάβεις να βάλεις το χέρι σαν σκίαστρο. Και έτσι ο ήλιος δεν έφτανε στην ψυχή μας. Δεν την έλουζε το φως του. Δεν την ζέσταιναν οι αχτίδες του.
Ήτανε μια φορά που ανοίγαμε και ο ήλιος έλαμπε μέσα μας. Και δεν αφήναμε τίποτα, τίποτα απολύτως να μας πάρει αυτό που μας φώτιζε τα βράδια. Είχαμε πάντα περίσσιο φως, περίσσια δύναμη να κρατήσουμε την φωτιά αναμμένη.
Κάναμε τους πάντες να μας ζηλεύουν. Για αυτή την υπέροχη λάμψη των ματιών μας. Για αυτή την υπερδύναμη που νομίζαμε ότι δεν θα τελειώσει ποτέ. Ζούσαμε σαν να υπήρχε γύρω μας ένα πέπλο. Ένα πέπλο που δεν το διαπερνούσε τίποτα. Ίσως για κάποιες στιγμές, για κάποια κλάσματα του δευτερολέπτου, να έμπαινε λίγη συννεφιά. Όμως με μια κίνηση μας την έδιωχνες βεβιασμένα και σκληρά. Και δεν τολμούσε να ξανάρθει. Μας φοβόταν πλέον.
Και έτσι όρθιοι, με το κεφάλι ψιλά, σαν να μην έχουμε δάκρυα, σαν να μην υπάρχουν συννεφιές, προχωρούσαμε μαζί, σε κοινό δρόμο, ξέροντας την διαδρομή, γνωρίζοντας που πηγαίναμε.
Μα στην πορεία ξεχαστήκαμε. Χάσαμε τον δρόμο. Αφήσαμε την θλίψη να μας κάνει δίκη της. Που είναι η δύναμη να την διώξουμε ξανά; Να γελάσουμε μαζί της και να την κοροϊδέψουμε. Να την λιώσουμε με την αδιαφορία μας, με το φωτεινό μυαλό μας. Και έτσι βαδίζαμε πλέον σε λάθος μονοπάτι. Και δεν το βλέπαμε πως χανόμαστε πιο πολύ μέσα στο δάσος. Και τα κλαδιά είναι πυκνά πλέον και ο ήλιος δυσκολεύεται να περάσει. Και κρυώναμε.
Γυρίσαμε πίσω. Πήγαμε πίσω στο παρελθόν. Ζητήσαμε από τους άλλους την δύναμη που δίναμε απλόχερα. Πετάξαμε τα παλιά μας ρούχα. Διώξαμε τις κακές σκέψεις από την καρδιά μας. Προχωρήσαμε, έχοντας στο μυαλό μας ότι η ζωή θα είναι έτσι. Αποδεχτήκαμε και παραδεχτήκαμε τα νέα δεδομένα, γιατί μόνο έτσι μπορέσαμε και τα ανατρέψουμε. Αλλάξαμε εμείς και όχι ο κόσμος.
Βάλαμε πάλι τα γιορτινά μας και κοιτάξαμε ξανά τον ήλιο κατάματα.
Ήταν ένα παλιό μου κείμενο αναπροσαρμοσμένο και αφιερωμένο σε αυτούς που τολμάνε ακόμα να κοιτάν τον ήλιο κατάματα...
Επίσης είναι μια δικιά μου Ιστορία της μέρας.
Το εν λόγω δρώμενο φτάνει σιγά σιγά στο τέλος του. Την Κυριακή το απόγευμα θα σημάνω την λήξη του. Στην ίδια ανάρτηση θα γίνει και μια κλήρωση ανάμεσα στους συμμετέχοντες για να δοθεί ένα συμβολικό δώρο.
Για αυτό λοιπόν όσοι θέλετε να γράψετε μια Ιστορία της μέρας έχετε τέσσερις μέρες. Πληροφορίες ΕΔΩ.
Όσοι έχετε γράψει και δεν βλέπετε το όνομά σας στην παρακάτω λίστα, παρακαλώ να μου το επισημάνετε ώστε να σας προσθέσω.
Μετά από αυτό το δρώμενο, ετοιμαστείτε να δημιουργήσουμε ξανά όλοι μαζί σε ένα εγχείρημα έκπληξη!
Ιστορίες της μέρας ως τώρα
***********
Επίσης οι 25 λέξεις περιμένουν τα ολιγόλεκτά σας μέχρι την Παρασκευή το βράδυ.
Κόντρα στους νωθρούς καιρούς δημιουργούμε, όσο και όπως μπορεί ο καθένας μας.
Φιλικά
Μαρία Νικολάου
1 comments
Μαρία καλησπέρα. Πολύ όμορφο το κείμενό σου και πολλά τα ζητήματα που βάζει σε όλους μας. Για τους ανθρώπους που τολμάνε ακόμα να κοιτάνε τον ήλιο κατάματα. Πολύ μεγάλη κουβέντα και διαρκές στοίχημα για όλους μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης τα δρώμενα που τρέχουν αυτή τη στιγμή πολύ ενδιαφέροντα. Επιφυλάσσομαι σε επόμενο χρόνο να πάρω μέρος.
Να είσαι καλά και όμορφο απόγευμα.
Σας παρακαλώ πολύ να γράφετε με Ελληνικούς χαρακτήρες και οι σχολιασμοί σας να μη ξεφεύγουν από τα όρια της ευπρέπειας. Σχόλια τα οποία περιέχουν ύβρεις και greeklish, θα αποκλείονται. Ευχαριστώ.