Είκοσι λεπτά...
Είναι αυτή η δύναμη που έρχεται ξαφνικά στις 11:00 το βράδυ. Απροσκάλεστα, έτσι σαν να ήταν πάντα εδώ. Σαν να μην έφυγε ούτε μια μέρα. Και οι λέξεις ανακατεύονται στο μυαλό, στριμώχνονται σε κάθε γωνία, όμορφα, σαν ένα παλιό τραγούδι του Μιχάλη Δέλτα. Αλλά και άβολα, σαν να βρίσκεσαι με αγνώστους ένα ασανσέρ παλιάς πολυκατοικίας. Σίγουρα λυτρωτικά, σαν την μυρωδιά της βροχής στην πόλη.
Και πως τυχαίνει εκείνη η ώρα να είναι όλα τακτοποιημένα, σου έχουν δώσει άδεια, ο χρόνος και ο τόπος... οι άνθρωποι. Για να χυθείς στις λέξεις και στους ήχους. Να ταράξεις ότι έμενε λιμνάζον τόσους μήνες. Ανάμεσα σε χασμουρητά και τεντώματα της πλάτης, με ξεβαμμένο ρίμελ, έτοιμο φαγητό και πρόχειρα ρούχα. Έτσι απλά η μουσική ξεκινά, κάτι σαν σαουντράκ πολύ γνώριμο, από μια παλιά ζωή. Σπάει την σιωπή, διαμορφώνει παραγράφους, δίνει εντολή στα δάχτυλα, ξεκλειδώνει το νου.
11:20... Η σκέψη πάλι κλείνει. Είκοσι λεπτά. Επιστροφή.
3 comments
Αυτό το γόνιμο εικοσάλεπτο, που η σκέψη ξεκλειδώνεται και αλητεύει. Τι θα κάναμε αν δεν είχαμε κι αυτές τις πολύτιμες στιγμές απόδρασης;
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλιά πολλά Μαράκι μου!
Ένα εικοσάλεπτο για να ξεχυθούν οι σκέψεις σαν χείμαρρος. Ένα εικοσάλεπτο και τα πλήκτρα αποτυπώνουν λέξεις καρδιάς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό μήνα Μαρία μου και φιλάκια πολλά!
Μου άρεσε πάρα πολύ αυτό το μικρό αφήγημα. Αυτό το άνοιγμα ψυχής και σκέψεων. Αυτά τα είκοσι λεπτά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαρία μου, πολύ λεπτό, πολύ ξεχωριστό, το νιώθεις σαν το διαβάζεις ως κάτι διαφορετικό με τη δική του βαρύτητα σαν ένα ιερό κομμάτι προσωπικού χρόνου.
Καλή συνέχεια να σου ευχηθώ.
Σας παρακαλώ πολύ να γράφετε με Ελληνικούς χαρακτήρες και οι σχολιασμοί σας να μη ξεφεύγουν από τα όρια της ευπρέπειας. Σχόλια τα οποία περιέχουν ύβρεις και greeklish, θα αποκλείονται. Ευχαριστώ.