Το αιώνιο θέρος της ψυχής μας
Ξέρεις εγώ φίλε μου ονειρεύομαι.
Περιμένω.
Ελπίζω.
Ένα αιώνιο θέρος.
Το αιώνιο θέρος της ψυχής μας.
Το αιώνιο θέρος της ψυχής μας.
Την μέρα που ο κόσμος θα σκέφτεται να δώσει και όχι να πάρει,
που θα αγαπάμε αφειδώς και θα μισούμε ελάχιστα.
Που οι άνθρωποι δεν θα χρειάζονται την πολιτεία να τους μαντρώσει, να τους νουθετήσει.
Θα έχουν νόμο τη συνείδηση, τα καθαρά χέρια, το μαλακό μαξιλάρι.
Μια μεγάλη μέρα που οι θρησκείες δεν θα προσδιορίζουν τον άνθρωπο,
που ο Αλάχ δεν θα τιμωρεί την ηδονή και ο Θεός μας τον Αλάχ.
Δεν θα υπάρχουν φίλε μου και οι δύο.
Μόνος θεός ο Άνθρωπος.
Τα σύνορα θα ξηλωθούν, δεν θα υπάρχουν, θα καούν από τους ίδιους που τα έφτιαξαν.
Οι στρατιώτες δεν θα πεθαίνουν για τις πατρίδες τους. Δεν θα υπάρχει πατρίδα. Μόνο χώμα και ψυχή.
Μόνο γη και άνθρωποι.
Περιμένω φίλε την μέρα εκείνη που το χρώμα θα ενώνει και δεν θα χωρίζει.
Εξαιρετικά διαφορετικοί, πολύχρωμοι, ανόμοιοι μα παράδοξα ολόιδιοι.
Ίδιοι αλλά από άλλο μέρος, από άλλοι γενιά, από άλλη πάστα.
Τα έθιμα και οι συνήθεις πιο έντονες, να μοιράζονται παντού, να τα ζουν όλοι με χαρά και δημιουργία.
Τα φιλιά θα δίδονται με πάθος και ο έρωτας μόνο θα λιώνει τους πάγους.
Οι φίλοι θα αγαπούν και θα πεθαίνουν με ψυχή. Θα ζουν αιώνια.
Και συ φίλε μου, και συ.
Εσύ που μου λες πως ζω στον κόσμο μου, άσε με να ζω.
Τουλάχιστον στον δικό μου κόσμο έχει πάντα καλοκαίρι.
Τρώμε καρπούζι και ο καφές είναι γλυκός.
Μυρίζουμε θάλασσα και αγάπη.
Αγαπάμε το δικό μας, πονάμε αυτά που έχουμε.
Αλλά δεν φοβόμαστε τους ανθρώπους.
Δεν φοβόμαστε το ξένο.
Μας εξιτάρει, μας ελκύει.
Και αν δεν μας αρέσει δεν φοβόμαστε φίλε μου να το απορρίψουμε, όχι όμως να το σκοτώσουμε.
Και σένα φίλε μου που τόσα χρόνια μου μολύνεις τη ζωή, και σένα δεν θα σε σκοτώσω.
Απλά θα σε απορρίψω.
Αλλά και κάτι άλλο.
Θα σε ευχαριστήσω.
Θα σου πω ευχαριστώ που με κάνεις να ζω στο δικό μου κόσμο και μου δίνεις τη δυνατότητα να ονειρεύομαι.
Πως ο κόσμος θα αλλάξει και θα αποβάλει ανθρώπους σαν εσένα.
Εντάξει ρε φίλε, δεν μπορώ να αλλάξω τον κόσμο,
επειδή υπάρχεις εσύ.
Μπορώ όμως να αλλάξω εμένα.
****
Ήταν μια παλιά μου συμμετοχή στο Συμπόσιο Ποίησης.
Υπάρχει και αυτό το καλοκαίρι.
2 comments
Μου θύμησες μια παλιά κι αγαπημένη σου συμμετοχή Μαρία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το θέρος είναι κοινή προσδοκία πολλών από μας. Μέχρι να'ρθει, κρατάμε τους εαυτούς μας "καθαρούς" και προσπαθούμε για το αυτονόητο.
Να'σαι καλά ρε Μαράκι!
Κι έλεγα...αυτό κάτι μου θυμίζει!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ ρε Μαρία μου!
Η γραφή σου μου αρέσει πολύ! Μα πάρα πολύ!
♥
Σας παρακαλώ πολύ να γράφετε με Ελληνικούς χαρακτήρες και οι σχολιασμοί σας να μη ξεφεύγουν από τα όρια της ευπρέπειας. Σχόλια τα οποία περιέχουν ύβρεις και greeklish, θα αποκλείονται. Ευχαριστώ.