Πρώτο κουδούνι.
Ετοιμαζόμαστε.
Το μόνο που πρέπει να βρούμε είναι μια αναπαυτική καρέκλα.
Για να φτάσουμε στην οικειότητα χωρίς αντιπερισπασμούς.
Χωρίς να κρυώνουν τα πόδια μας.
Χωρίς να μας στενεύει τίποτα που θα μπορούσε να χαλάσει την ατμόσφαιρα.
Κοιτάμε γύρω μας.
Ίσως βρούμε κάτι γνώριμο.
Κάτι που θα σπάσει την αμηχανία.
Να γεμίσει το κενό μεταξύ των λέξεων.
Να κρατήσει το βλέμμα μας οριζόντια.
Δεύτερο κουδούνι
Έχουμε αγγίξει ο ένας τον άλλον.
Έστω ανεπαίσθητα, έστω τυχαία επίτηδες.
Επεξεργαζόμαστε το χρώμα των ρούχων μας.
Αν ταιριάζουν μεταξύ τους.
Μεσ΄ στις τσάντες μας τι κουβαλάμε;
Μπορεί η μυρωδιά του ενός να αντέξει την μυρωδιά του άλλου;
Αρχίζουν οι αμφιβολίες.
Εναλλάσσονται με την βεβαιότητα.
Μετά πάλι βυθιζόμαστε σε σκέψεις αν θα πρέπει να προχωρήσουμε.
Τρίτο κουδούνι.
Τα φώτα χαμηλώνουν.
Τώρα θα πρέπει να παίξουμε.
Δεν φαίνεται πια η έξοδος.
Μόνο η σκηνή.
Εξαφανίστηκαν και οι ταξιθέτες.
Κανείς δεν μπορεί βοηθήσει.
Μόνοι μας.
Εγώ, εσύ και ένας έρμος έρωτας.
Και κάπου εκεί ένα φιλί δίνει την λύση.
Η παράσταση αρχίζει.
Είναι η συμμετοχή μου στο 32ου Συμποσίου Ποίησης που διοργανώνει η αγαπημένη μας Αριστέα!
Ευχαριστώ όλους όσους με ψήφησαν και προπαντός ευχαριστώ την Αριστέα για την προτροπή και την φιλοξενία.
Συγχαρητήρια σε όλους!
**************
Συνεχίζονται οι Ιστορίες των Χριστουγέννων.
Γράψτε και την δική σας συμμετοχή!
