Ο κόσμος αλλάζει και αφήνει πίσω του τον Αύγουστο.
Ενσωματώνεται σε δωμάτια κρύα με ψιλά παράθυρα.
Αντιπροσωπεύεται από αδιάφορους ανθρώπους χωρίς αντίκρισμα.
Σε αμμουδιές ερημικές από χαλίκι κοφτερό, άνυδρες κι ανήλιαγες.
Σε ομπρέλες σκισμένες και άχρωμες,
που σκεπάζουν μόνο περίπτερα και εκπεσόντα μπαλκόνια.
Σε βόλτες στο κέντρο με φουσκάλες στα ασυνήθιστα από χειμωνιάτικα παπούτσια πόδια.
Σε μύτες καμένες από τον αδυσώπητο ήλιο της πόλης.
Σε φίλους χαμένους, απογοητευμένους, χωρίς διάλειμμα, χωρίς έναν Σεπτέμβρη.
Και αναρωτιέμαι...
Είναι ο κόσμος που αλλάζει ή η σκέψη μας;
Είναι η γη που γυρίζει ή το μυαλό μας;
Φταίμε εμείς που υποδεχόμαστε το χειμώνα ή το καλοκαίρι που φεύγει;
Είναι το τέλος που έρχεται ή η αρχή που τρομάζει;
****
Είναι μια δική μου συμμετοχή στις Ιστορίες του καλοκαιριού που ρίχνουν αυλαία την Κυριακή 4/9.
Έδωσα ακόμα λίγες μέρες διορία για όσους έχουν επιστρέψει από τις διακοπές και δεν πρόλαβαν να γράψουν.
Οπότε έχετε λίγες μέρες ακόμα για να συμμετέχετε.
Συγκεντρώνοντας όλες τις ιστορίες την Κυριακή θα γίνει μια μικρή κλήρωση με όλους τους συμμετέχοντες και θα δοθεί ένα συμβολικό δώρο.
Ιστορίες ως τώρα
Ιστορίες δικές μου
****
Ετοιμαστείτε όμως επίσης, γιατί στις 1/9 θα ξεκινήσουν οι αγαπημένες σας 25 λέξεις.
Κόντρα σε νωθρούς, άσχημους και φασιστικούς καιρούς δημιουργούμε και προσφέρουμε, όσο και όπως μπορεί ο καθένας μας.
Η δημιουργία είναι επανάσταση.
Φιλικά
Μαρία Νικολάου
