Τετάρτη 16 Μαΐου 2018

Βιβλιοθήκη (Μετά από χιλιάδες φεγγάρια - Νίκος Σουβατζής)

Η βιβλιοθήκη του Κειμένου έχει την τιμή να σας παρουσιάσει το νέο βιβλίο του Νίκου Σουβατζή, Μετά από χιλιάδες φεγγάρια.

Μια δημοφιλής σκηνοθέτις που δολοφονείται στο διαμέρισμά της ένα βράδυ Σαββάτου. Ένας ύποπτος. Τέσσερα πρόσωπα απ’ το παρελθόν που του δίνουν άλλοθι. Ένας σκοτεινός και μοναχικός αστυνόμος που βασανίζεται από εφιάλτες. Ένας νεαρός υπαστυνόμος που αγαπάει την ποίηση και μισεί τη δουλειά του. Μια συνάδελφός του που συγκρούεται με τον πατέρα της για τις επιλογές της. Φοιτητικά στέκια. Κακόφημα μπαρ. Ύποπτες συναλλαγές. Σκοτεινές διαδρομές. Ρατσιστικές επιθέσεις. Μίσος. Παλιές, ξεχασμένες ιστορίες. Νοσταλγία. Και μέσα σ’ όλα αυτά ένας φόνος που παραμένει ανεξιχνίαστος. Η αποκάλυψη της ταυτότητας του δολοφόνου θα οδηγήσει σε μια τραγωδία. Μια διαδρομή απ’ το σκοτάδι στο φως που φέρνει την καταστροφή, αλλά και τη λύτρωση. Και στο τέλος έρχεται η άνοιξη να μας θυμίσει ότι ζούμε μόνο μια φορά. Η αστυνομική νουβέλα του Νίκου Σουβατζή «Μετά από χιλιάδες φεγγάρια» κυκλοφορεί από την Anima εκδοτική. ISBN: 978-618-5184-45-2.


Βιογραφικό σημείωμα
Ο Νίκος Σουβατζής γεννήθηκε στο Βερολίνο το 1977. Είναι απόφοιτος του τμήματος Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχει εργαστεί ως συντάκτης σε έντυπα και διαδικτυακά μέσα. Ασχολείται με την πεζογραφία και την ποίηση. Έχει εκδώσει μια συλλογή διηγημάτων με τίτλο Αναχώρηση και μια ποιητική συλλογή με τίτλο Χειμερινή ισημερία.


----------------------------------------------------------------------------------------------------------------



Μπορείτε να παρουσιάσετε και εσείς το βιβλίο σας (ηλεκτρονικό ή έντυπο) στην βιβλιοθήκη του Κειμένου.
Στείλτε μια παρουσίασή του, ένα σύντομο βιογραφικό και μια φωτογραφία εξωφύλλου στο email asmhnio@gmail.com.


Τετάρτη 9 Μαΐου 2018

Η στιγμή σας με ένα ποίημα - Ανεκπλήρωτο (Σταυρούλα Ηλία)


Πού ξεκινούν και πού τελειώνουν
αυτές οι ανταύγειες της θάλασσας το πρωί
τα άνθη, οι μυρωδιές και το απέραντο γαλάζιο
στη μορφή σου
από πού αρχινάν και πού τελειώνουν
αυτές οι ανταύγειες της θάλασσας,
το βιολετί των ματιών σου
που με ζαλίζει
σαν ένα ανεκπλήρωτο φιλί;
Μια γεύση δυνατής χαράς μας καίει και μας μεθά
Δυνατότερα κι από το ισχυρότερο κρασί
Όταν διασταυρώνονται τα βλέμματά μας
Με κατακλυσμιαία συναισθήματα
Ανοίκεια κι άγνωστα στους περισσότερους
Τους Λάθρα βιώσαντες
Μια γεύση απέραντης χαράς μας καίει και μας μεθάει
όταν κοιταζόμαστε
χωρίς καν να αγγιζόμαστε
σαν ένα ανεκπλήρωτο φιλί;

Μεθυσμένοι ανοιγοκλείνουμε τα μάτια
Πονάμε για τον χρόνο που χάθηκε
Και για τον χρόνο που χάνεται
Και αυτόν που θα χαθεί
Είμαστε σίγουροι
Για το τίποτα
Κι αναρωτιόμαστε
από πού ξεκινά και πού τελειώνει
όλη αυτή η θλίψη;
Φταίει το ανεκπλήρωτο φιλί;
Πώς την αιωνιότητα θα αντέξουμε
Χωρίς τη γεύση ο ένας του άλλου;
Αύριο θα αντιμετωπίσουμε το άπειρο
με βασανισμένες αντιφάσεις εντός μας
Πώς θα κυλίσουν εκατομμύρια αιωνιότητες;

**


Ήταν η στιγμή της Σταυρούλας Ηλία με ένα ποίημα.




Στείλτε και τη δική σας στιγμή.


* Η Σταυρούλα Ηλία είναι απόφοιτη της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εργάζεται ως καθηγήτρια φιλόλογος στο Γύθειο Λακωνίας, όπου και διαμένει με την οικογένειά της. Παρακολουθεί ΜΠΣ με θέμα τη θεωρία της Λογοτεχνίας και τη Δημιουργική Γραφή. Κείμενά της έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα φιλολογικού ενδιαφέροντος.

Κυριακή 6 Μαΐου 2018

25 λέξεις (άστεγες συμμετοχές)


Θολή γραμμή
σε αβέβαιο φόντο.
Ένα σύρμα
πάνω απ’ τη θάλασσα
φράζει
το ταξίδι προς τ’ όνειρο.
Παράπονο.
Το κύμα ξεβράζει
τις ελπίδες
των ναυαγισμένων.
Χρήστος Παπαγεωργίου 

*******

Όλες οι λέξεις μου πληγώθηκαν βαθιά
στο συρματόπλεγμα κάποιας σκοτεινιασμένης μοίρας
και πέταξαν σαν προσευχή χωρίς απόκριση.
Παρηγορώ τις λέξεις που έχασα
ελπίζοντας πως κάποτε θα επιστρέψουν
καινούργιες κι αχρησιμοποίητες.
Βασιλική Δραγούνη

*******

Ο ορίζοντας χαιρέκακα απόμακρος.
Η θύμησή σου,σύρμα που επικίνδυνα τα νεύρα τεντώνει
και το φιλί
-Ω!Το φιλί!-
ψάρι που σπαρταράει στην ακτή
εκπνέει...
Γιούλη Βασιλείου

*******

Η αυγή ήρθε γλυκά-γλυκά και πάλι.
Όμως, η αιχμάλωτη καρδιά μου ξεσκίστηκε από τα άγρια σύρματα της αιχμαλωσίας.
Μάτωσε σιωπηλά και δάκρυσε πικραμένη προσμένοντας...
Χαλιμά 

*******

Με βλέμμα θολό,
γαντζωμένο στο συρματόπλεγμα
μιας αδιόρατης θλίψης έφτασα πάλι εδώ,
στην κορυφογραμμή της σιωπής μου,
παλεύοντας  με τις αναμνήσεις...
...σβησμένος λιγμός,
γκρίζα θάλασσα,
ακόμα σ'αγαπώ!
Ελευθερία Έρη


Οι συμμετοχές στις 25 λέξεις φίλων που δεν έχουν μπλογκ.
Τους ευχαριστώ πολύ!