Η μοναξιά πονάει και σκοτώνει.

Τι άραγε μπορεί να γίνει όταν δύο μοναχικές καρδιές που είναι εθισμένες στο λάθος αποφασίσουν να ενωθούν και ως που μπορούν να φτάσουν;

''Σε ένα διαμέρισμα σε μια γωνιά του Μεταξουργείου, ο ήχος από το κομπρεσέρ σπάει την σάπια ησυχία της γειτονιάς. Ο Γιώργος σηκώθηκε με κόπο απ’ το κρεβάτι βλαστημώντας. Έκλεισε τα αυτιά του με τα χέρια προσπαθώντας έτσι να μετριάσει αυτόν τον εκνευριστικό θόρυβο που του τρυπούσε το κρανίο. Με αργά βήματα διάσχισε το δωμάτιο το οποίο του έμοιαζε σαν να γυρίζει και να δονείται στους ρυθμούς του κομπρεσέρ. Βγήκε απ’ το δωμάτιο που βρισκόταν και κατέβασε τα χέρια του. Ο θόρυβος ευτυχώς απομονώθηκε εν μέρει πίσω από την πόρτα και κατάφερε να ηρεμήσει. Κοίταξε το ρολόι του, ήταν 6 η ώρα ακόμα. 

Αναστέναξε αγανακτισμένος και άρχισε να τρίβει με απαλές, κυκλικές κινήσεις το μέτωπό του. Το κεφάλι του πήγαινε να σπάσει απ’ τον θόρυβο καθώς και από την μόνιμη θλίψη και αϋπνία που τον ταλαιπωρούσε τα τελευταία χρόνια. Η αϋπνία είχε καταφέρει με το πέρασμα του χρόνου να εξουθενώσει πλήρως το κορμί και το μυαλό του. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμαπολύ εύκολα να χάνει τον έλεγχο του εαυτού του και από την θλίψη να πέφτει στα σκοτεινά μα και απελευθερωτικά μονοπάτια της μανίας. Οι αλλεπάλληλες και εξοντωτικές συνεδρίες και οι ατελείωτες θεραπείες σε συνάρτηση με την φαρμακευτική αγωγή, είχαν καταφέρει να κρύψουν για τα καλά αυτήν τα συμπτώματα της μανίας και έτσι να μπορεί να περνάει απαρατήρητος στους άλλους. Σαν αποτέλεσμα όμως αυτών είχε πετύχει τον εγκλεισμό του στο μαύρο χάος της κατάθλιψης και της μοναξιάς του.

Έρμαιο αυτής της καταραμένης του μοναξιάς, κάθε βράδυ τριγυρνούσε στους δρόμους της Αθήνας από μπαρ σε μπαρ, προσπαθώντας να γνωρίσει την ''μία'' που θα τον έβγαζε από αυτήν την ζοφερή πραγματικότητα που ζούσε. Μάταια όμως πάντα κατέληγε μόνος, όπως τόσα χρόνια. Το σπίτι του ήταν το κλουβί και ο καθρέφτης της ψυχής του. Ήταν χάλια και σε άθλια κατάσταση, όπως άλλωστε και ο ίδιος. Δεν είχε καμιά όρεξη να ασχοληθεί με το οτιδήποτε, το κάθε τι του προκαλούσε δυσφορία όλο και πιο πολύ.

Έσυρε το κορμί του ανάμεσα από πεταμένα ρούχα, πεταμένα πλαστικά πιάτα και ποτήρια, ως την τουαλέτα. Το περπάτημα του θύμιζε κάτι από ζωντανό νεκρό. Με κόπο έφτασε ως την τουαλέτα και άνοιξε την πόρτα, δεν είχε καμιά όρεξη να βγει από το σπίτι όμως έπρεπε να ετοιμαστεί για την δουλεία του. Έριξε μπόλικο νερό στο πρόσωπο του και κοιτάχτηκε στον καθρέφτη, τα μάτια ήταν κόκκινα με μαύρους κύκλους από την αϋπνία, τα σκληρά γένια και το μονίμως θλιμμένο βλέμμα, έκανε το πρόσωπο του να έχει χάσει κάθε ίχνος ανθρώπινης χροιάς. Βογκώντας έσκυψε και άνοιξε το ντουλάπι. Τα κόκαλα του έτριξαν με θόρυβο στην κίνηση αυτή, όλο του το κορμί πόναγε και η κάθε του κίνηση θύμιζε μαρτύριο. Από το ντουλάπι έβγαλε ένα ασημένιο κουτί, το άνοιξε και από μέσα έβγαλε ένα χάπι Eskalith και το κατάπιε με λίγο νερό. Το λίθιο του έκανε καλό, εξισορροπούσε το μυαλό και το κορμί του, τον έβγαζε από αυτή την τρομαχτική διχοτόμηση, τον έκανε να μπορεί να αντιμετωπίσει τις φοβίες του και τις εμμονές του. Όμως το λίθιο τον έριχνε σωματικά, αισθανόταν πάντα μια τρομερή ατονία που του διέλυε το μυϊκό του σύστημα και έντονες ζαλάδες και ναυτίες. 

Την λύση για αυτό το πρόβλημα την είχε βρει, ήταν βέβαια αντίθετη με την γνώμη του γιατρού του, όμως δεν έβρισκε άλλο τρόπο για να κατευνάσει τον πόνο του. Απ’ το ασημένιο κουτί έβγαλε ένα σακουλάκι με άσπρη σκόνη και προχώρησε αργά προς το τραπέζι της κουζίνας. Κάθισε σε μια καρέκλα άνοιξε το σακουλάκι και άπλωσε λίγη σκόνη στο τραπέζι. Από το ίδιο κουτί έβγαλε και ένα κοντοκομμένο καλαμάκι και έριξε μια απότομη και βίαιη ρουφηξιά. Η κοκαΐνη του έκαψε την μύτη και τα σωθικά, αλλά και τον ταρακούνησε, δένοντας όλα τα κομμάτια του και δίνοντας του μια απίστευτη αίσθηση τόνωσης. Τώρα πια ήταν έτοιμος να βγει απ’ το σπίτι, ένιωθε ότι όλα τα γρανάζια του σώματός του είχαν μπει στην θέση τους. Έβαλε το μπουφάν του, το πιο ζεστό που είχε μιας και έξω έκανε κρύο, και άνοιξε την πόρτα. Πριν βγει έξω κοιτάχτηκε στον καθρέφτη, το πρόσωπο του είχε πάρει μια πιο ανθρώπινη και αυτάρεσκη μορφή. Έριξε ένα χαμόγελο στο είδωλο του που τον κοιτούσε με ορθάνοιχτα, κατακόκκινα και διεγερμένα μάτια και βγήκε έξω κλείνοντας την πόρτα.

Βγαίνοντας απ’ την πολυκατοικία ήρθε αντιμέτωπος με το τσουχτερό κρύο του Νοέμβρη. Ο αέρας του μαστίγωνε το πρόσωπο κάνοντας τον να ανατριχιάσει προς στιγμήν. Κοίταξε το ρολόι του, ήταν 7:30, είχε ακόμα δύο ώρες στην διάθεση του και καθόλου όρεξη να πάει στην δουλειά. Η δουλειά του δεν ήταν μακριά, όμως η σκέψη ότι θα έμενε αυτές τις ώρες σπίτι τον τρέλαινε. Κούμπωσε ως επάνω το μπουφάν του, δεν ήθελε να αφήσει σπιθαμή του κορμιού του ακάλυπτη από το κρύο. 

Έβγαλε το mp3 από την τσέπη του και διάλεξε την μουσική, τορύθμισε έτσι ώστε να παίζει δυνατά τα αγαπημένα του τραγούδια απομονώνοντας τον από τους γύρω θορύβους και με τα χέρια χωμένα βαθιά στις τσέπες ξεκίνησε να περπατάει με αργό βήμα."

Βιογραφικό

Ο Γιώργος Δερβεντλής γεννήθηκε στις 20-02-1982. Μεγάλωσε στον Πειραιά και έζησε πολλά χρόνια στην Αθήνα. Είναι μηχανικός στο εμπορικό ναυτικό, έχει ταξιδέψει αρκετά και σε πολλά μέρη. Ανέκαθεν είχε πάρα πολλά πράγματα στο κεφάλι του τα οποία ήθελε να πει. Έκανε πολλές προσπάθειες για να βάλει τις σκέψεις του σε μια σειρά, χωρίς όμως επιτυχία. Πριν πέντε χρόνια αποφάσισε να πάρει χαρτί και μολύβι και να τις βάλει κάτω. Το αποτέλεσμα ήταν το πρώτο του βιβλίο, μια ιστορία με τις δικές του ανησυχίες και αγάπες. Χάρη στη γυναίκα του που πίστεψε την ιστορία που ήθελε να πει, εκδόθηκε το ''Αθήνα 2020''. Πρόσφατα τελείωσε και το δεύτερο βιβλίο του με τίτλο ''Ο χορός μιας μοναχικής καρδιάς''.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Μπορείτε να παρουσιάσετε το κείμενό σας (διήγημα, ιστορία, ελεύθερο κείμενο) μέσω της μόνιμης στήλης ''Κειμενογράφος'' ή το βιβλίο σας (ηλεκτρονικό ή έντυπο) στην βιβλιοθήκη του Κειμένου. Email αποστολής asmhnio@gmail.com.

Θα σου πω μια ιστορία.

Μια ιστορία για δυο περιστέρια με κομμένα φτερά.

Που δεν τους έφταναν τα κάγκελα της εκκλησίας,

δεν στρογγυλοκάθησαν στα κλαδιά των ξερών δέντρων,

δεν περπάτησαν στις πλάκες της πλατείας

και δεν έφαγαν τροφή έτοιμη από τα χέρια των περαστικών.

Θα σου πω μια ιστορία για ένα ποτάμι χαζό.

Ένα ποτάμι που έτρεχε αντίθετα,

δεν πότιζε τα σπαρτά των ανθρώπων,

δεν φούσκωνε με τις βροχές

και δεν άλλαζε ροή από ριγμένους κορμούς δέντρων.

Θα σου πω μια ιστορία για μια θάλασσα μαύρη.

Μια θάλασσα που τρόμαζε τους ανθρώπους.

Άδεια και μόνη.

Χωρίς τολμηρούς θαλασσοπόρους,

δίχως πλοία αβύθιστα.

Θα σου πω μια ιστορία για μια ποίηση ανούσια,

χωρίς τίτλο, χωρίς λέξεις.

Μόνο η μνήμη την ανακτά, μόνο ο πόνος την αναμοχλεύει.

Μόνο η χαρά της δίνει λόγο να υπάρχει.

Θα σου πω μια ιστορία για δυο ανθρώπους τρελούς.

Αφελείς και άγνωστους.

Που φοβήθηκαν, που έκλαψαν, που βιάστηκαν, 

που ένιωσαν σε ένα λεπτό όλου του κόσμου την θλίψη.

Που άλλαξαν το νόημα του έρωτα, του πάθους.

Που έπλεξαν την αγνότητα με κλωστές της ηδονής.

Περπάτησαν σε δάση άγρια,

σκόνταψαν σε πέτρες σκληρές σαν τις καρδιές των ανθρώπων.

Πλήγωσαν ψυχές, διεκδίκησαν.

Θα σου πω μια ιστορία για μια ιστορία που άλλαξε...

Για δυο περιστέρια με χρυσά φτερά που πέταξαν πάνω από το όριο τ΄ ουρανού,

για ένα ποτάμι αιώνιο που δεν τελείωσε στο πέλαγος,

για μια θάλασσα κόκκινη που αγάπησε και προστάτεψε αυτούς που την κολύμπησαν,

για μια ποίηση υπέροχη που διαβάστηκε από λίγους,

για δυο ανθρώπους θεούς που έφτασαν το αδύνατο

και έζησαν σε μια στιγμή όλου του κόσμου την ευτυχία.

*Η συμμετοχή μου σ΄ένα παλιό Συμπόσιο Ποίησης της Αριστέας

Έφτασε η ώρα που θα βραβεύσουμε τα Χαϊκού που έκαναν το μυαλό σας να ταξιδέψει και απέδωσαν τα συναισθήματα της φωτογραφίας που σας έδωσα με τον καλύτερο τρόπο.

Η συμμετοχή που κερδίζει την πρώτη θέση είναι η εξής: