Αδιέξοδο, λυτρωτικό, φιλικό, οργισμένο, κάποιες φορές άσκοπο, κάποιες καθοριστικό. Ένα κείμενο είναι η ζωή. Μια κολεκτίβα λέξεων. Ένα κείμενο είναι όλα.
Περάσανε τα χρόνια Αστίλ κι εσύ ακόμα με τη λαχτάρα της παιδικότητας στα χείλη. Μεροκάματα ζωής στον παραμυθένιο σου μικρόκοσμο στήνεις ακόμα πάμπολλα. Μαζεύεις με την απόχη σου ήλιους καθισμένους στα χλωρά κεραμίδια και τους κυκλώνεις φωτοστέφανα στο αύριο. Πετροβολάς με τη σφεντόνα τις λακκούβες της άνοιξης για να χρυσώσει το νερό και να ζωγραφίσεις την ταραχή του στη μνήμη σου. Ψάχνεις ακόμα για κείνα τα μισογκρεμισμένα ερημόσπιτα και στήνεις ξανά την επιχείρησή σου στο πλίθινο κορμί τους. Με τις ώρες αναμένεις, αγναντεύοντας τον ιστό μιας αράχνης, για να ξανασυναντήσεις τη μικροσκοπική σου φίλη. Την παραπλανάς με υποκατάστατα τροφής στο υφάδι της κι εκείνη ξεθαρρεύει και ορμά για να αρπάξει το γεύμα της. Το παιχνίδι της επιβίωσης ομιχλώδες Αστίλ...
Έφτασε η ώρα που θα βραβεύσουμε τις 25 λέξεις που έκαναν το μυαλό σας να ταξιδέψει και απέδωσαν τα συναισθήματα της φωτογραφίας που σας έδωσα με τον καλύτερο τρόπο.
Tο ολιγόλεκτο που κερδίζει την πρώτη θέση είναι το εξής:
3. Κική Κωνσταντίνου - 27 βαθμοί
(Η δημιουργία της φωτογραφίας είναι του Loaf και βρίσκεται στα Αναφιώτικα της Πλάκας)
Μου θύμισες τον κόκκινο βαλέ
και είπα να ρισκάρω.
Έναν γύρο ακόμη.
- Έναν -
Μόνο έναν, για το τέλος.
«Τrappola»
Ψιθύρισε ένας αόρατος παρατηρητής.
«Σημαίνει παγίδα, δόλος»
Δεν άκουσα.
Πόνταρα.
Συγχαρητήρια λοιπόν στην Κική αλλά και ένα μεγάλο μπράβο σε όλους σας για την έμπνευση και την δημιουργία. Η νικήτρια θα παραλάβει ένα συμβολικό δώρο από μένα για αυτό να μου γνωστοποιήσει με μήνυμα την διεύθυνσή της,
Για να δούμε ποιος κρύβετε πίσω από κάθε Ολιγόλεκτο και τι βαθμούς πήρε.
*****************************
1. Μαριάνα (Onirokosmos) - 11 βαθμοί
Κοίτα με!
Μες την καρδιά μου
χίλια δαιμόνια κατοικούν.
Μες την ματιά μου,
ένα κόκκινο τριαντάφυλλο - αίμα, γυαλιά κομμάτια -
Τελείωσε χθες με μεγάλη επιτυχία το 10ο Συμπόσιο Ποίησης της Αριστέας. Η προαπαιτούμενη λέξη ήταν η λέξη ''Χρόνος''. Αυτό που μόλις διαβάσατε ήταν η συμμετοχή μου.
Πόσα δεν έχουν γραφτεί για την νύχτα. Ιστορίες ερωτικές, δραματικές, χαρούμενες, μυστηρίου, αστυνομικές, πάθους και μίσους. Όλα διαδραματίζονται γύρω από το λάγνο και πολλά υποσχόμενο σκοτάδι της, αφήνοντας το φως της μέρας παραπονεμένο δίχως μια λέξη.
Για αυτό λοιπόν εμείς γράψαμε τις Ιστορίες της μέρας. Ιστορίες πρωινές, μεσημεριανές, απογευματινές, ιστορίες γεμάτες φως. Ότι μπορεί να γίνει πριν η νύχτα αλλάξει την διάθεση των ανθρώπων και επηρεάσει την κρίση τους.
Ελεύθερα κείμενα, ποιήματα, διηγήματα, μπλογκερς και μη, εμπνευστήκαμε και φωτίσαμε τους κόσμους μας. Ευχαριστώ πολύ που ανταποκριθήκατε στο κάλεσμα μου. Ήταν για μένα μεγάλη τιμή. Ως ευγνωμοσύνη για αυτή την ανταπόκριση και ως ένα ενθύμιο από κάτι τόσο όμορφο, θα δώσω ένα δώρο συμβολικό μετά από κλήρωση.
Σπίτι φιλόξενο κι ένα πιάτο ζεστό φαΐ η ορφανή αγάπη
***************
7
Στους τοίχους του χρόνου
οι Σιωπές κρατούν
την Αγάπη ζωντανή.
Και στο δέντρο της Ζωής
οι άνθρωποι ξαναγεννήθηκαν.
Είδαν το κόκκινο Φως
και την ελπίδα.
***************
8
S.O.S.!! Έκτακτη ανακοίνωση!
Κίνδυνος εξαφάνισης…
Το δέντρο της ζωής, απειλείται…
Άμεση ανάγκη αναζωογόνησης
με αγάπη!!!
Δεκτή κάθε προσφορά!
Παρακαλώ, διαδώστε.
***************
9
Αραδιασμένες πορφυρές κλωστές και υφάσματα ολόγυρα… ράβουμε.
Φτιάχνουμε μια πάνινη καρδιά, να συμβολίζει το σώμα της σχέσης μας.
Να την κοιμίζουμε ανάμεσά μας τα βράδια, παιδί, να μη φοβάται…
***************
10
Κάρπισε
και ρίζωσε για πάντα
το δέντρο της ζωής
που πήρε κι έδωσε αγάπη!
***************
11
Την εξωτερική κατήφεια της αυλής
πολυχρώμιασε η λάμψη της άλικης καρδιά σου
που ξεχύθηκε
από την ορθάνοιξη και καλοδεξιά
της πόρτας!
***************
12
Δες, υπάρχει μουσική στης σιωπής τα σχήματα
Χορός υπάρχει στην ακινησία του αέρα
Χρωματισμένος στην αχλή του πρωινού φωτός, κοίτα
Αυτός είναι ο κόσμος μου μαζί σου.
***************
13
Να κάνουμε έρωτα, είπες, και το κλαδί έδειχνε την έξοδο από τον Παράδεισο.
***************
14
Καρπός αγάπης μέστωσε στο ψεύτικο το δέντρο.
Έπεσε, λέει, στα χέρια μας κι εκείνα τον επιάσαν.
Εκεί σε πρωτογνώρισα, στο όνειρο που είδα!
Κι όταν σε συνάντησα σε αγαπούσα ήδη!
***************
15
Στολίστηκαν βλέμματα
οι τοίχοι
Έλα καρδιά μου
να βρεις το φως
το ανέσπερο
Το σκότος της ψυχής
να λεπτύνεις
Τα μοσχοκάρφια
της ευτυχίας
καρπίζουν εδώ!
****************************
Όροι και τρόπος ψηφοφορίας
Παρακαλώ διαβάστε και ακολουθήστε τους προς αποφυγή παρεξηγήσεων.
Μπορείτε να βαθμολογείτε σχολιάζοντας σε αυτή την ανάρτηση μέχρι το Σάββατο 23/1 στις 8 το απόγευμα.
Θα λαμβάνονται υπόψη τα σχόλια που προέρχονται από τους 15 συμμετέχοντες του συγκεκριμένου διαγωνισμού και από τους φίλους του ιστολογίου. Μετά από τόσα χρόνια γνωριζόμαστε και μπορώ να ορίσω ποιοι είναι οι φίλοι.
Δεν θα λαμβάνονται υπόψη τα σχόλια που προέρχονται από πρωτοεμφανιζόμενους, άγνωστους, ανώνυμους προς εμένα και όσους που το προφίλ τους δε φαίνεται ενεργό. Φυσικά μπορούν να εκφράζουν την προτίμησή τους, αλλά οι ψήφοι τους δεν θα καταμετρούνται. Είναι ανούσιο να φέρνουμε συγγενείς και φίλους να μας ψηφίσουν. Διαγωνιζόμαστε για την συμμετοχή και την δημιουργία και όχι για την πρωτιά.
Εννοείται ότι αυτοί που έχουν στείλει ολιγόλεκτο δεν ψηφίζουν την δική τους συμμετοχή.Ψηφίζετε υποχρεωτικά τρία (3) ολιγόλεκτα. Τρεις (3) βαθμούς για αυτό που σας άρεσε περισσότερο, δυο (2) και έναν (1) βαθμούς για τις επόμενες επιλογές.
Την Κυριακή 24/1 αθροίζοντας τους βαθμούς, θα σας ανακηρύσσω τον νικητή.
Σε περίπτωση ισοψηφίας την πρώτη θέση θα την λαμβάνει το ολιγόλεκτο με τις περισσότερες προτιμήσεις.
Ο νικητής θα παραλάβει δώρο το οποίο θα επιλεγεί ανά περίσταση.
Ξεκινάτε λοιπόν να ψηφίζετε τις αγαπημένες σας συμμετοχές.
Κόντρα στους νωθρούς, άγριους και φασιστικούς καιρούς δημιουργούμε, όσο και όπως μπορεί ο καθένας μας.
Οκτώ το πρωί. Το ξυπνητήρι χτυπάει ασταμάτητα. Δεν μπορώ να το αγνοήσω. Ο ήλιος έχει τρυπώσει από τις κουρτίνες και μου τυφλώνει το πρόσωπο. Ανοίγω τα μάτια με μια έκφραση αποστροφής και παραπατώντας πάω στο μπάνιο. Πλένομαι, ντύνομαι μηχανικά, πίνω ένα καφέ στο πόδι και κλειδώνω την πόρτα του σπιτιού βιαστικά πίσω μου.
Οκτώ και τριάντα. Τα αγχωμένα μου βήματα με οδηγούν στη στάση του λεωφορείου. Προσεύχομαι να έρθει στην ώρα του και να μην αργήσω πάλι στη δουλειά. Ο διευθυντής μου είπε πως αν καθυστερήσω έστω και πέντε λεπτά, την επόμενη φορά δεν θα μου τη χαρίσει.
Ευτυχώς το δρομολόγιο ισχύει κανονικά. Μπαίνω στο λεωφορείο και κάθομαι σε μια θέση δίπλα στο παράθυρο. Δεν ξέρω ποιος κάθεται δίπλα μου. Δεν ξέρω καν αν κάθεται κάποιος. Δεν γυρίζω το κεφάλι μου να κοιτάξω. Το βλέμμα μου καρφώνεται στους μποτιλιαρισμένους δρόμους της πρωτεύουσας. Βγάζω τα ακουστικά από τη τσάντα μου και σκοτώνω τις μαύρες μου σκέψεις βάζοντας μουσική στο τέρμα. Δεν καταλαβαίνω καν τι ακούω. Φτάνει να μην αργήσω. Μόνο να μην αργήσω και σήμερα.
Σε ένα τέταρτο βρίσκομαι ήδη έξω από το σταθμό του μετρό. Αγοράζω δυο κουλούρια Θεσσαλονίκης πετώντας σχεδόν τα ψιλά στον πωλητή. Δεν τον κοιτάω στα μάτια. Δεν υπάρχει χρόνος για τέτοια. Κατεβαίνω γρήγορα τις σκάλες και στριμώχνομαι στο πρώτο βαγόνι που βρίσκω μπροστά μου. Οι επιβάτες είναι κολλημένοι ο ένας πάνω στον άλλον μα δεν έχουν καμία επαφή. Κεφάλια σκυμμένα πάνω σε κινητά τηλέφωνα, σκυθρωπά, αδιάφορα και αγχωμένα μαρτυρούν πως ούτε και η σημερινή θα είναι μια καλή μέρα στη ζωή τους.
Σε δυο στάσεις το βαγόνι σχεδόν αδειάζει. Νιώθω μια απέραντη ανακούφιση. Δεν μου αρέσει να βρίσκομαι σε τόσο στενή επαφή με αγνώστους. Ειδικά όταν μου μοιάζουν τόσο πολύ και μου θυμίζουν πόσο έχω αλλάξει. Βρίσκω ένα κάθισμα και σωριάζομαι ανακουφισμένη. Με τα ακουστικά πάντα στα αυτιά, ακούω τους BonJoviνα μου εύχονται καλημέρα μα έχω πάψει από καιρό να πιστεύω σε ευχές.
Βυθισμένη στις σκέψεις μου δεν προσέχω καν τον πλανόδιο μουσικό με το ακορντεόν που μπήκε στο βαγόνι. Με το κεφάλι σκυμμένο στο κινητό λύνω το εκατομμυριοστό Sudokuπροκειμένου να αφυπνίσω το μυαλό μου προτού φτάσω στη δουλειά όταν ένα πλαστικό ποτήρι με λιγοστά κέρματα μπαίνει μπροστά στο πρόσωπό μου. Σηκώνω το κεφάλι μου ψηλά, έτοιμη να τσακωθώ για την αγενή χειρονομία και βλέπω δυο μάτια καθαρά σαν το νερό να με κοιτάνε. Ένα αγόρι μέχρι πέντε χρονών στεκόταν μπροστά μου σοβαρό μα ανέκφραστο περιμένοντας να επιβραβεύσω με μερικά ψιλά την προσπάθεια του πατέρα του που βρισκόταν ακριβώς δίπλα του.
Τα έχασα. Είχα καιρό να δω τόσο καθαρά μάτια. Ένιωσα το βλέμμα του να μου διαπερνά σαν ρεύμα ολόκληρο το κορμί. Μούδιασα από την αμηχανία της στιγμής και δεν προθυμοποιήθηκα να του δώσω κάτι. Ο πατέρας του, του έκανε ένα ήρεμο νεύμα για να προχωρήσει προς τους υπόλοιπους επιβάτες. Το μεροκάματό του κρινόταν από την ευγένεια και την μεγαλοψυχία άκαρδων επιβατών κι όμως αυτός διατηρούσε την αξιοπρέπειά και την ψυχραιμία του. Ούτε κλάματα, ούτε παρακάλια για να τραβήξει την προσοχή. Συνέχισε να παίζει ατάραχος και να διεκδικεί τίμια αυτό που θεωρούσε πως έπρεπε να πάρει. Ό,τι κι αν ήταν αυτό.
Ένοιωσα τόσο μικρή μπροστά σε αυτούς τους ανθρώπους εκείνη τη στιγμή. Έστρεψα προς τα πίσω το βλέμμα μου για να τους αναζητήσω μα δεν φαινόντουσαν πουθενά.Έβγαλα τα ακουστικά και άκουσα τη νοσταλγική μελωδία από το ακορντεόν να απομακρύνεται. Τότε κατάλαβα πως είχαν βγει από το βαγόνι. Σε κλάσματα δευτερολέπτου βγήκα κι εγώ. Ακολούθησα σχεδόν τρέχοντας τη μουσική μέχρι που βρέθηκα ακριβώς πίσω τους. Ακούμπησα απαλά τον ώμο του αγοριού που ξαφνιασμένο γύρισε και με κοίταξε. Έπιασε το χέρι του πατέρα του που στράφηκε κι αυτός προς το μέρος μου. Σιωπή.
Δεν ήξερα τί έπρεπε να τους πω. Δεν γνώριζα καν αν μιλούσαμε την ίδια γλώσσα. Όταν ψάχνεις τις κατάλληλες λέξεις, πάντα δραπετεύουν από το στόμα σου. Μονάχα σιωπή και καθαρές ματιές γεμάτες γαλήνη. «Πόσο καιρό έχω να κοιτάξω έτσι άνθρωπο; Άραγε έχω ακόμα φυλαγμένο ένα τέτοιο βλέμμα;» αναρωτήθηκα και κοκκίνισα από ντροπή. Δεν ήθελα να τους δώσω χρήματα. Ένιωσα πως αυτό ήταν πολύ λίγο για να τους δείξω την ευγνωμοσύνη μου για αυτά τα μάτια που γεμίσαν την ψυχή μου.
Έβγαλα τα σουσαμένια κουλούρια από τη τσάντα μου και τα πρόσφερα στο μικρό αγόρι. Ήταν το λιγότερο που μπορούσα να κάνω. Το παιδί κοίταξε τον πατέρα του που ένευσε καταφατικά για να τα πάρει. Τότε μόνο άπλωσε το χέρι του ακουμπώντας φευγαλέα το δικό μου με τις άκρες των δαχτύλων του. Μου χαμογέλασε κι έφυγε βιαστικά με τον πλανόδιο μουσικό.
Έμεινα μόνη στην αποβάθρα να περιμένω τον επόμενο συρμό. Ήθελα άλλη μια στάση για να φτάσω στον προορισμό μου. Κοίταξα το ρολόι μου. Ήταν κιόλας εννέα και πέντε. Είχα αργήσει ήδη τα πέντε λεπτά με τα οποία με φοβέριζε ο διευθυντής. Για ένα περίεργο λόγο δεν με ένοιαζε και τόσο πια. Θα πήγαινα κανονικά στο γραφείο μου και θα του εξηγούσα. Θα του έλεγα την αλήθεια κι αν μπορούσε ας την καταλάβαινε. Αν επιθυμούσε να φύγω, θα το έκανα. Για όλα τα όμορφα πράγματα υπάρχει ένα τίμημα. Κι αυτή ήταν η πρώτη μου όμορφη μέρα μετά από χρόνια.
Ήταν μια Ιστορία της μέρας της Ψωμαδέλλη Μαριάντζελας
Το εν λόγω δρώμενο φτάνει σιγά σιγά στο τέλος του. Την Κυριακή το απόγευμα θα σημάνω την λήξη του. Στην ίδια ανάρτηση θα γίνει και μια κλήρωση ανάμεσα στους συμμετέχοντες για να δοθεί ένα συμβολικό δώρο.
Για αυτό λοιπόν όσοι θέλετε να γράψετε μια Ιστορία της μέρας έχετε δυο μέρες ακόμα. Πληροφορίες ΕΔΩ.
Όσοι έχετε γράψει και δεν βλέπετε το όνομά σας στην παρακάτω λίστα, παρακαλώ να μου το επισημάνετε ώστε να σας προσθέσω.
Μετά από αυτό το δρώμενο, ετοιμαστείτε να δημιουργήσουμε ξανά όλοι μαζί σε ένα εγχείρημα έκπληξη!
Μια ματιά στον ήλιο με ρούχα παλιά. Ρούχα ξεχασμένα σε ένα φουσκωμένο μπαούλο. Μέσα σε ναύλον σακούλες από σούπερ μάρκετ. Με την μυρωδιά της κλεισούρας και της ναφθαλίνης. Μια ματιά γρήγορη, μια ματιά κλεφτή. Όχι αποφασιστική και αυστηρή. Τέτοια ώστε να μην προλάβουν να δακρύσουν τα μάτια, να μην προλάβεις να βάλεις το χέρι σαν σκίαστρο. Και έτσι ο ήλιος δεν έφτανε στην ψυχή μας. Δεν την έλουζε το φως του. Δεν την ζέσταιναν οι αχτίδες του.
Ήτανε μια φορά που ανοίγαμε και ο ήλιος έλαμπε μέσα μας. Και δεν αφήναμε τίποτα, τίποτα απολύτως να μας πάρει αυτό που μας φώτιζε τα βράδια. Είχαμε πάντα περίσσιο φως, περίσσια δύναμη να κρατήσουμε την φωτιά αναμμένη.
Κάναμε τους πάντες να μας ζηλεύουν. Για αυτή την υπέροχη λάμψη των ματιών μας. Για αυτή την υπερδύναμη που νομίζαμε ότι δεν θα τελειώσει ποτέ. Ζούσαμε σαν να υπήρχε γύρω μας ένα πέπλο. Ένα πέπλο που δεν το διαπερνούσε τίποτα. Ίσως για κάποιες στιγμές, για κάποια κλάσματα του δευτερολέπτου, να έμπαινε λίγη συννεφιά. Όμως με μια κίνηση μας την έδιωχνες βεβιασμένα και σκληρά. Και δεν τολμούσε να ξανάρθει. Μας φοβόταν πλέον.
Και έτσι όρθιοι, με το κεφάλι ψιλά, σαν να μην έχουμε δάκρυα, σαν να μην υπάρχουν συννεφιές, προχωρούσαμε μαζί, σε κοινό δρόμο, ξέροντας την διαδρομή, γνωρίζοντας που πηγαίναμε.
Μα στην πορεία ξεχαστήκαμε. Χάσαμε τον δρόμο. Αφήσαμε την θλίψη να μας κάνει δίκη της. Που είναι η δύναμη να την διώξουμε ξανά; Να γελάσουμε μαζί της και να την κοροϊδέψουμε. Να την λιώσουμε με την αδιαφορία μας, με το φωτεινό μυαλό μας. Και έτσι βαδίζαμε πλέον σε λάθος μονοπάτι. Και δεν το βλέπαμε πως χανόμαστε πιο πολύ μέσα στο δάσος. Και τα κλαδιά είναι πυκνά πλέον και ο ήλιος δυσκολεύεται να περάσει. Και κρυώναμε.
Γυρίσαμε πίσω. Πήγαμε πίσω στο παρελθόν. Ζητήσαμε από τους άλλους την δύναμη που δίναμε απλόχερα. Πετάξαμε τα παλιά μας ρούχα. Διώξαμε τις κακές σκέψεις από την καρδιά μας. Προχωρήσαμε, έχοντας στο μυαλό μας ότι η ζωή θα είναι έτσι. Αποδεχτήκαμε και παραδεχτήκαμε τα νέα δεδομένα, γιατί μόνο έτσι μπορέσαμε και τα ανατρέψουμε. Αλλάξαμε εμείς και όχι ο κόσμος.
Βάλαμε πάλι τα γιορτινά μας και κοιτάξαμε ξανά τον ήλιο κατάματα.
Ήταν ένα παλιό μου κείμενο αναπροσαρμοσμένο και αφιερωμένο σε αυτούς που τολμάνε ακόμα να κοιτάν τον ήλιο κατάματα...
Το εν λόγω δρώμενο φτάνει σιγά σιγά στο τέλος του. Την Κυριακή το απόγευμα θα σημάνω την λήξη του. Στην ίδια ανάρτηση θα γίνει και μια κλήρωση ανάμεσα στους συμμετέχοντες για να δοθεί ένα συμβολικό δώρο.
Για αυτό λοιπόν όσοι θέλετε να γράψετε μια Ιστορία της μέρας έχετε τέσσερις μέρες. Πληροφορίες ΕΔΩ.
Όσοι έχετε γράψει και δεν βλέπετε το όνομά σας στην παρακάτω λίστα, παρακαλώ να μου το επισημάνετε ώστε να σας προσθέσω.
Μετά από αυτό το δρώμενο, ετοιμαστείτε να δημιουργήσουμε ξανά όλοι μαζί σε ένα εγχείρημα έκπληξη!
Η παρακάτω συνέντευξή μου δημοσιεύθηκε σήμερα στο φιλικό καλλιτεχνικό ιστολόγιο koukidaki.blogspot.gr. Την πολύ όμορφη και προσεγμένη παρουσίαση την επιμελήθηκε η Τζένη Κουκίδου. Την ευχαριστώ από καρδιάς για την μεγάλη τιμή που μου έκανε.
Η Τζένη διατηρεί με μεγάλη επιτυχία τον εν λόγω ιστολόγιο και όπως γράφει και η ίδια:
''Αυτή είναι η σελίδα μου. Ένας ιστότοπος με σκέψεις, όψεις, απόψεις, εντυπώσεις... για την Τέχνη και τον Πολιτισμό. Βιβλία, ταινίες, μουσική, ζωγραφική, εικαστικά, θέατρο, θεάματα, παραστάσεις... Είναι το ημερολόγιο και το λεύκωμά μου. Η αποτύπωση των ημερών μου και όλων εκείνων των καλλιτεχνών και δημιουργών που συμπληρώνουν και διανθίζουν τις αναρτήσεις μου. Πρωτογενές, αυθεντικό, πρωτότυπο περιεχόμενο. Ανεξάρτητος λόγος. Ανεξάντλητες ιδέες.''
Αξίζει να αφιερώσετε λίγο χρόνο για μια επίσκεψη.
Πως μετράμε... την ευτυχία;
Έχει πολλές μονάδες μέτρησης. Καμιά φορά την μετράμε με τους χτύπους της καρδιάς, άλλες φορές με αγκαλιές, με φιλιά, με ματιά βουρκωμένα από χαρά και πάθος. Ενίοτε με πρόσωπα αγαπημένα, με λόγια ακριβά, με ''σ΄ αγαπώ'' και ''σε θέλω''. Άλλοτε πάλι με το τίποτα. Είναι περιπλανώμενη στον αέρα μας, την αναπνέουμε, την νιώθουμε, περπατά πάνω στο δέρμα μας, κυλά στις φλέβες μας, ανακατεύεται στα μαλλιά μας. Κάποιες φορές την καταλαβαίνουμε, κάποιες όχι.
Την δημιουργία;
Η δημιουργία είναι ένα παράξενο ον. Κάποιες φορές είναι αποτέλεσμα της ευτυχίας, αλλά κάποιες άλλες πηγάζει από την δυστυχία. Τις περισσότερες φορές θα έλεγα πως είναι παιδί της δυστυχίας. Η τέχνη ποτέ δεν αγάπησε πραγματικά την ευτυχία. Και αν ενίοτε την εξέφρασε, δεν το έκανε με το ίδιο πάθος που προσδιόρισε την δυστυχία. Αν λοιπόν θα μπορούσαμε να την μετρήσουμε θα την μετρούσαμε με στιγμές άσχημες, στιγμές προδοσίας, στιγμές που αποζητούμε την λύτρωση μέσα από ένα έργο.
Την επιτυχία;
Η επιτυχία είναι κάτι πιο απλό. Και οι μονάδες μέτρησης ποικίλουν από άνθρωπο σε άνθρωπο. Μια μαμά μετρά την επιτυχία με το να φτιάξει ένα νόστιμό φαγητό που θα αρέσει στα παιδιά της, ένας καλλιτέχνης ένα έργο που θα χαίρει μεγάλης αποδοχής, ένας δάσκαλος διαμορφώνοντας πλούσιους πνευματικά ανθρώπους, ένας ερωτευμένος παίρνοντας το πρώτο φιλί από αυτόν που ποθεί. Οπότε να την μετρήσουμε για τον καθένα μας διαφορετικά και να την ευχηθούμε για όλους μας όπως ο καθένας επιθυμεί.
Πως ένιωσες όταν ολοκλήρωσες το πρώτο σου έργο, ποιο είναι αυτό και σε ποια ηλικία συνέβη;
Όπως γράφω και στο βιογραφικό μου, γεννήθηκα, μεγάλωσα και ξαφνικά άρχισα να γράφω και να φωτογραφίζω. Ήταν ένα βράδυ θυμάμαι που γύριζα αργά από την δουλειά. Ήταν γύρω στις 2:30. Οι δρόμοι βρεγμένοι και άδειοι. Ένα σκηνικό εγκατάλειψης. Τότε έγραψα το πρώτο μου κείμενο για να εκφράσω το συναίσθημα που μου προκάλεσε αυτό που έβλεπα. Και τότε ήταν που ένιωσα τόσο ελεύθερη από αυτό που με βάραινε, τόσο ανακουφισμένη. Αυτό αναρτήθηκε στο πρώτο μου μπλογκ μου πριν 4 χρόνια περίπου. Από τότε ως τώρα μεσολάβησαν πολλά. Δημιουργήθηκαν με πολύ αγάπη άλλα δυο μπλογκ (τα τραγούδια λένε πάντα την αλήθεια… - το Κείμενο), συμμετοχές σε δρώμενα (Συμπόσιο Ποίησης, Παίζοντας με τις λέξεις, 25η ώρα, Το μυστήριο του καφενείου κ.α.), δύο συμμέτοχες σε ebook (15+1 bloggers γράφουν μια ιστορία αγάπης, Ένας πίνακας… δυο ιστορίες) και πολλές φωτογραφικές προκλήσεις. Για αυτά που είμαι όμως περήφανη και αγαπώ να διοργανώνω με πάθος είναι οι δυο μου διαγωνισμοί. Ο διαγωνισμός φωτογραφίας Φωτογραφίζειν και ο λογοτεχνικός διαγωνισμός 25 λέξεις.
Αν η ζωή σου ήταν... μια σκηνή από ταινία, ποια θα ήταν αυτή;
Θα ήταν η τελευταία σκηνή από την ταινία του Τσάρλι Τσάπλιν ''Μοντέρνοι Καιροί''.
...μια μουσική σύνθεση, τι θα ακούγαμε;
Βάλε φωτιά σ΄ ότι σε καίει, σ΄ότι σου τρώει την ψυχή…
...μια στιγμή στο χρόνο, πότε θα ζούσες;
Αυτό που ζω τώρα!
Ποιο χρώμα έχει... η χαρά;
Έχει το χρώμα του χαμόγελου, το χρώμα της αγκαλιάς, το χρώμα της ευτυχίας.
Η λαχτάρα;
Το χρώμα της δημιουργίας και της προσμονής.
Η φλόγα;
Το χρώμα όλων των παραπάνω!
Πιστεύεις...
Πιστεύω (και αυταπατώμαι συγχρόνως, αλλά δεν με νοιάζει) σε ένα κόσμο ειρηνικό, γεμάτο δημιουργία και αλληλεγγύη, οι άνθρωποι ελεύθεροι από κάθε προκατάληψη και σκλαβιά, να βγαίνουν με θάρρος στη ζωή χωρίς φόβο αλλά με πάθος.
Πονάς...
Πονάω να βλέπω τους ανθρώπους σκλαβωμένους. Όχι μόνο από κάποιον πολιτικό δυνάστη, αλλά σκλαβωμένους από άλλους ανθρώπους, από θρησκείες, από προκαταλήψεις, από τις ίδιες τους τις σκέψεις, από τα ίδια τους τα πιστεύω, από την ίδια τους τη ζωή.
Προχωράς...
Προχωρώ προσπαθώντας να κοιτώ μόνο μπροστά. Τα λάθη του παρελθόντος είναι δώρα. Με αυτή τη σκέψη ζω και δημιουργώ.
Χορεύεις;
Χορεύω τον χορό της ζωής. Κάποιες φορές χάνω τα βήματα, αλλά πάντα θα βρεθεί κάποιος που θα με επαναφέρει.
Ξαναγεννιέσαι...
Ξαναγεννιέμαι κάθε φορά που δημιουργώ. Η δημιουργία είναι επανάσταση, και η επανάσταση ζωή.
Χάνεσαι...
Χάνομαι μέσα στους στίχους ενός ποιήματος. Βυθίζομαι ανάμεσα στις λέξεις, φτιάχνω εικόνες και κρύβομαι σε αυτές. Σαν ένα μικρό καταφύγιο, ένα κρυφό συρτάρι μια ντουλάπας που κρύβουμε πολύτιμα πράγματα άνευ αξίας.
Πιστεύεις...
Πιστεύω στους ανθρώπους που σκέφτονται χωρίς να άγονται και να φέρονται από κοινωνικές επιταγές, σε ανθρώπους που κόντρα σε νωθρούς, άσχημους και φασιστικούς καιρούς δημιουργούν όπως και όσο μπορεί ο καθένας τους.
Τραγουδάς;
Τραγουδώ μουσικές που δεν εκφράζονται από τον νόμο του χρήματος και πηγάζουν από έμπνευση ζωής και όχι παραγγελίας.
Διαβάζεις...
Μου αρέσουν τα ποιήματα του δρόμου,
αυτά που φυτρώνουν πλάι στην πέτρα,
μαζί με αγριόχορτα και μαργαρίτες.
Αυτά που δεν γράφονται σε ιλουστρασιόν χαρτιά,
δεν ανήκουν σε βιβλία με σκληρά, σοβαρά εξώφυλλα.
Που δεν υπογράφονται, δεν προστατεύονται, δεν φυλακίζονται.
Εκείνα που δεν διορθώνονται, δεν φοράν κυριακάτικα ρούχα,
δεν έχουν ταμπέλες, κανόνες και όρους.
Μου αρέσουν τα ποιήματα που είναι τόσο ιδιόκτητα που ανήκουν σε όλους,
που τα βρίσκεις πάντα μπροστά σου, μέσα σου, μέσα στους άλλους.
Αυτά που γράφονται με πόνο σε τοίχους βρόμικους,
σε χάρτινα τραπεζομάντιλα και πακέτα από τσιγάρα.
Που τα διαβάζουν λίγοι, ίσως και κανένας.
Μου αρέσουν εκείνα τα μικρά αριστουργήματα που σκάνε σαν τα πρώτα μπουμπούκια της Άνοιξης,
ανάμεσα στα εναπομείναντα ξερόχορτα του χειμώνα,
εαρινά, χαμογελαστά και γιορτινά.
Ή αυτά που άλλοτε πέφτουν σαν βροχή και πνίγουν τα λουλούδια,
λασπώνουν τα πεζοδρόμια,
υπόγεια, υποχθόνια, στοιχειωμένα και σκοτεινά.
Αγαπώ τα ποιήματα που γράφονται έτσι, χωρίς σκοπό,
γράφονται επειδή δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς,
δίχως δεύτερη σκέψη, χωρίς να ζητάνε τίποτα.
Εκείνα που σε βρίσκουν στην στροφή του δρόμου
και μέχρι να νιώσεις την παρουσία τους χάνονται στην λήθη της νύχτας.
Γράφω για να μπορέσω να ξορκίσω το κακό, για να φέρω το καλό στην σκέψη μου, να αλλάξω εμένα και μετά όλο τον κόσμο.
Παίζεις...
Παίζω με τις λέξεις. Αυτές που δεν χωράν στο στόμα.
Που μας πονάν καθώς τις καταπίνουμε.
Οι λέξεις που δεν κάθονται φρόνημα στο μυαλό.
Που αλητεύουν κάθε βράδυ στον ύπνο μας.
Αυτές που δεν ταιριάζουν στην λογική
και πετάγονται έτσι απλά με ένα βλέμμα.
Που δεν τυφλώνονται στο φως της νύχτας
και δεν φαίνονται στο σκοτάδι στης μέρας.
Που δεν χρειάζεται να ειπωθούν για να δυναμώσουν
Θεριεύουν μένοντας μέσα στην ψυχή μας και την κάνουν άνω κάτω.
Στόχοι και επιδιώξεις:
Στόχος και επιδίωξή μου είναι η επικοινωνία και η δημιουργία μέσω των μπλογκ μου.
Όνειρα:
Ένα βιβλίο…
****************
Καλλιτεχνικό ή λογοτεχνικό βιογραφικό σημείωμα:
Η Μαρία Νικολάου γεννήθηκε, μεγάλωσε, σπούδασε και μετά ξεκίνησε να γράφει και να φωτογραφίζει. Λατρεύει την ζωή που έχει χτίσει τόσα χρόνια, αλλά μισεί αυτό που την περιβάλλει. Για αυτό δημιούργησε το δικό της αντισυμβατικό κόσμο.
Μη ξεχνάτε οι Ιστορίες της μέρας περιμένουν τις ιστορίες σας για περίπου 10 μέρες ακόμα. Ιστορίες πρωινές, μεσημεριανές, απογευματινές, ιστορίες γεμάτες φως. Ότι μπορεί να γίνει πριν η νύχτα αλλάξει την διάθεση των ανθρώπων και επηρεάσει την κρίση τους.
Ένας δρόμος, μια λουρίδα κρύας άσφαλτου, με δυο γραμμές λευκές, διακεκομμένες και μονότονες. Ξεθωριασμένο σύνορο, χωρίς προσωπικότητα. Άχρωμο και ίσιο, όπως όλα τα πράγματα που χωρίζουν δυο άκρα είναι βαρετά και ίδια. Δυο κόσμοι, δυο γειτονιές, τόσο κοντά μα ταυτόχρονα τόσο μακριά. Δυο πλανήτες αντίπαλοι, να προσπαθούν ο ένας να διαφοροποιηθεί από τον άλλον χωρίς κανένα όφελος.
Η κάτω πλευρά φοράει κάθε βράδυ τα καλά της. Φτιασιδώνεται, στολίζεται, βγάζει από την ντουλάπα τα ιλουστρασιόν φτηνά φορέματά της, βάφει έντονα τα μάτια της, κόκκινο κραγιόν στα χείλη της. Τα μαλλιά της βαμμένα προσπαθώντας να καλύψει τις λευκές από την απόγνωση τρίχες. Ίσα ίσα μπορεί να σταθεί στα ψιλά της τακούνια. Τα πόδια της τρέμουν μέσα στο σχισμένο της καλσόν, επιδιορθωμένο άτσαλα με λίγο κακόγουστο μανό.
Και βγαίνει με ένα τουπέ βασίλισσας, λες και δεν υπάρχει άλλη ομορφότερη. Χαμογελά διάπλατα, ανοίγει την αγκαλιά της σε κάθε είδους διασκέδαση, σε κάθε είδους χαρά, ελπίζοντας πως θα βρει και απόψε αυτό που χρόνια αναζητούσε. Ένα μεγάλο έρωτα, ίσως μια παλιά αγάπη, ένα φιλικό μπράτσο να στηριχτεί, μια επιβεβαίωση πως δεν είναι όπως ήταν κάποτε.
Και κλείνετε εκεί, μέσα σε λίγα τετραγωνικά, μέσα σε λίγη άνοιξη μέσα στη βαρυχειμωνιά. Αρνείται να παραδεχτεί το όμορφο σελοφάν, τις ρεγιόν κορδέλες, το γκάζι που επικίνδυνα μυρίζει σε όλη την ατμόσφαιρα. την λωρίδα βιομηχανικής παραγωγής χαράς και διασκέδασης. Και ότι όταν θα ξυπνήσει το πρωί, η μέρα θα φέρει ξανά στο φως την παρακμή που την περιβάλει, τις αδιέξοδες σεξουαλικές ιστορίες που αμαυρώνουν το πολύχρωμο περιτύλιγμά της και την αληθινή ζωή που στέκεται απέναντί της και αρνείται πεισματικά να κοιτάξει.
Μα τι περίεργο... λίγα μέτρα μακρυά, στην απέναντι πλευρά του δρόμου, το σκηνικό αλλάζει. Ο χρόνος εκεί λες και σταμάτησε πριν χρόνια. Μια γειτονιά από άλλη εποχή ξεπροβάλει, με απλά ρούχα, απλούς ανθρώπους, χωρίς στολίδια, χωρίς ντεκόρ. Μια πλευρά με μπουκαμβίλιες και γιασεμιά. Μα πες μου αλήθεια... πόσες φορές σου τυχαίνει στο κέντρο της Αθήνας να μυρίζεις γιασεμί; Μια γειτονιά που άλλαξε αλλά δεν προσαρμόστηκε, που είπε την αλήθεια, την δική της αλήθεια, άσχετα αν δεν συμφώνησαν όλοι. Κάποιες φορές χάθηκε μέσα σε αυτή, αποκόπηκε, εγκλωβίστηκε στο ρεαλισμό της και έμεινε μόνη. Μα τα λουλούδια στους δρόμους δεν μαράθηκαν και από τα ίδια τα χώματα γεννιέται κάθε μέρα όλο και πιο δυνατή.
Με γοητεύει αυτή η αντίθεση. Λες και ο δρόμος έχει τόση δύναμη και η μια πλευρά δεν επηρεάζει καθόλου την άλλη. Λες και το διαφορετικό όνομα των περιοχών ορίζει τόσο και τον χαρακτήρα τους. Λες και η Πειραιώς είναι σύνορο νοητό και αλλάζει την ζωή των ανθρώπων κατατάσσοντάς τους σε κατηγορίες.
Για αυτό μου αρέσει η Αθήνα. Για αυτήν την αντίθεση, γιατί είναι το απόλυτο σκηνικό έμπνευσης και δημιουργίας. Γιατί στην Αθήνα μπορεί μια οδός, κάτι τόσο αδιάφορο, να χωρίζει την γη και να της δώσει ταυτότητα.
Μαρία Νικολάου
*************
Οι 25 λέξεις περιμένουν τις συμμετοχές σας.
Μη ξεχνάτε οι Ιστορίες της μέρας περιμένουν τις ιστορίες σας για περίπου 15 μέρες ακόμα. Ιστορίες πρωινές, μεσημεριανές, απογευματινές, ιστορίες γεμάτες φως. Ότι μπορεί να γίνει πριν η νύχτα αλλάξει την διάθεση των ανθρώπων και επηρεάσει την κρίση τους.
Χρόνια Πολλά και Καλή Δημιουργική Χρονιά σε όλους.
Ξεκινάμε δημιουργικά!
25 λέξεις...
Τόσες σας δίνω και σας αφήνω να ξεδιπλώσετε αυτό που αισθάνεστε.
Μια εικόνα θα σας προτρέψει.
Με λίγα λόγια, με λίγες αράδες.
Για να δούμε λοιπόν που το μυαλό σας θα ταξιδέψει...
Ξεκινάνε οι 25 λέξεις...
Όροι και τρόπος συμμετοχής.
Γράφετε κείμενα, εμπνεόμενοι από την παρακάτω εικόνα. Ξεκινάμε το δρώμενο με μια εικόνα που αγαπήσατε που για μένα συμβολίζει την αγάπη που δίνουμε και παίρνουμε.
Μπορεί να είναι σε μορφή πεζού, ποιήματος ή όπως αλλιώς το θέλετε εσείς.
Μέχρι 25 λέξεις μαζί με τα άρθρα. Aν ο δημιουργικός σας οίστρος σας οδηγήσει σε πάνω από 25 λέξεις, φροντίστε να μην υπερβείτε τις 30. Όχι επειδή απαγορεύεται, αλλά για να δημιουργούμε επί ίσοις όροις.
Χωρίς τίτλο.
Το κείμενό σας δεν θα πρέπει να έχει δημοσιευθεί, ώστε η ψηφοφορία να γίνει χωρίς να ξέρουμε ποιος κρύβετε πίσω από το καθένα.
Τα στέλνετε με email (όχι επισύναψη) στην διεύθυνση asmhnio@gmail.com μέχρι την Παρασκευή 15/1 στις 8:00 το βράδυ.
Μπορείτε να συμμετέχετε όλοι, είτε είστε bloggers είτε όχι.
Ένα (1) κείμενο ο καθένας, για να μπορέσουμε να είμαστε πιο δίκαιοι στην ψηφοφορία και να μην χάνονται κάποια διαμάντια μέσα στις πολλές συμμετοχές.
Το Σάββατο 16/1 θα αναρτήσω τα κείμενά σας και θα τεθούν σε ψηφοφορία από εσάς για μια εβδομάδα. Στην ίδια ανάρτηση θα δείτε τους όρους και τον τρόπο ψηφοφορίας. Μετά το πέρας της ψηφοφορίας θα ανακηρύσσω τον νικητή.
Για οποιαδήποτε διευκρίνηση μη διστάσετε να ρωτήσετε.
Κόντρα στους νωθρούς καιρούς δημιουργούμε, όσο και όπως μπορεί ο καθένας μας.
Σας εύχομαι ολόψυχα καλές εμπνεύσεις.
*************
Μη ξεχνάτε οι Ιστορίες της μέρας περιμένουν τις ιστορίες σας για 15 μέρες ακόμα. Ιστορίες πρωινές, μεσημεριανές, απογευματινές, ιστορίες γεμάτες φως. Ότι μπορεί να γίνει πριν η νύχτα αλλάξει την διάθεση των ανθρώπων και επηρεάσει την κρίση τους.
