Ένα συνεχές φράγμα από σταγόνες βροχής χτυπούσε τον πλακόστρωτο πεζόδρομο μιας άλλοτε πολυσύχναστης οδού το πρωί της Μεγάλης Παρασκευής. Είχε περάσει ο Χρόνος των Παθών από τότε που ο κόσμος υποβλήθηκε στην φιλόξενη αγκαλιά του θανάτου, χωρίς ακόμη η ανθρωπότητα να καταφέρει να χαμογελάσει μετά από τόσα δεινά. Η πόλη έμοιαζε λίγο πολύ όπως ήταν και πριν από την εξάπλωση της επιδημίας. Δεν υπήρχαν σημάδια αναταραχών, σκελετοί καμένων οχημάτων ή παραβιασμένα παράθυρα. Μόνο άδεια καρότσια σουπερμάρκετ που στέκονταν παρατημένα στους δρόμους.
Ένας χρόνος περίπου από τότε που ο Πέτρος είδε τη γυναίκα του να σβήνει μπροστά στα μάτια του. Το πρόσωπό της ήταν σκελετωμένο και το βυθισμένο της χαμόγελο στοίχειωνε κάθε του σκέψη.
«Είναι εντάξει. Είμαι καλά τώρα», ψιθύρισε αχνά. «Όλα είναι καλύτερα τώρα». Η λαβή του χεριού της χαλάρωσε. Τα κόκκινα βλέφαρά της έκλεισαν αργά, κρύβοντας το κάποτε λαμπερό κεχριμπάρι που περικύκλωνε τις έντονα διασταλμένες κόρες, ηχώντας σαν το χτύπημα μιας πόρτας μέσα στο μυαλό του. Και ξαφνικά εκείνος βρέθηκε μακριά από το σπίτι, σε έναν κόσμο άγνωστο.
Ο Πέτρος σκούπισε την προσωπίδα του αναπνευστήρα του καθώς τα σταγονίδια της βροχής διαπερνούσαν την ομίχλη της εσωτερικής επιφάνειας κυλώντας προς τα κάτω. Πολύ συχνά τον αναστάτωνε η μοναξιά, η ησυχία της ύπαρξής του. Ακόμη και όταν το χέρι του θανάτου τον κρατούσε υπό έλεγχο, όπως και όλους όσους γνώριζε, εξακολουθούσε να θυμάται. Μερικές φορές αυτό του φαινόταν παρήγορο.
Ένα σπουργίτι τιτίβιζε μια μελωδία που αντηχούσε στον άδειο δρόμο καθώς συνέχιζε το βάδισμά του, ρίχνοντας συμπονετικές ματιές σε μια μοναχική φιγούρα που στεκόταν στη μέση όλων αυτών. Ήταν ένα νεαρό κορίτσι, που δεν φαινόταν παραπάνω από δεκαπέντε χρονών. Φορούσε ένα κουρελιασμένο κόκκινο φόρεμα που συμβόλιζε κάτι μεταξύ σκανταλιάς και ανέχειας. Αυτό το κορίτσι είχε μακριές κατάμαυρες μπούκλες. Δεν ήταν ένα γυαλιστερό μαύρο, αν και θα πρέπει να ήταν κάποτε, αλλά μάλλον ένα μαύρο ξεθωριασμένο. Το μελαχρινό κορίτσι κοιτούσε ψηλά, στον θυελλώδη γκρίζο ουρανό, γεμάτο από απειλητικά σύννεφα, με μια έκφραση απάθειας στο πρόσωπό της. Τα μάτια της είχαν ένα θαμπό γκριζομπλέ χρώμα, που δεν ήταν πλέον ακτινοβόλο ή γεμάτο ζωή.
Ωστόσο αν κάποιος την κοιτούσε πιο προσεκτικά, θα μπορούσε να διακρίνει τόσο τη θλίψη, όσο και την αγωνία της. Θα μπορούσε να διακρίνει ότι παρά την έκφραση της απάθειας στο πρόσωπό της έκλαιγε σιωπηλά, αν και η βροχή το έκρυβε καλά. Φαινόταν ότι το κορίτσι πενθούσε, αλλά το ερώτημα είναι για τι ακριβώς ή, καλύτερα ακόμα, για ποιον; Και στην ερώτηση αυτή κανείς δεν θα μπορούσε να απαντήσει, πόσο μάλλον κάποιος που σταμάτησε για να της ρίξει μια βιαστική ματιά. Το κορίτσι απλά στεκόταν εκεί, ακίνητο σαν άγαλμα, στη μέση της βροχής. Ήταν σαν να περίμενε κάποιο είδος θαύματος. Κι όμως, μετά από την σκέψη αυτή, κάτι παράξενο συνέβη.
Μέσα σε μια στιγμή τα ζοφερά σύννεφα χωρίστηκαν, το λαμπερό φως του ήλιου άρχισε να ρέει σαν προβολέας και έπεσε κατευθείαν πάνω στο κορίτσι. Ξαφνικά φαινόταν σαν ο χρόνος να είχε παγώσει, σαν κάποιος να είχε ρίξει ένα μαγικό ξόρκι πάνω στην πόλη κι όλο αυτό τόσο αθόρυβα, ώστε θα μπορούσε να ακουστεί ακόμη και η πτώση μιας καρφίτσας.
Ο Πέτρος έμεινε καρφωμένος στην θέση του, να κοιτά τον ουρανό με θαυμασμό και δέος. Για ένα δευτερόλεπτο ορκίστηκε ότι θα μπορούσε να διακρίνει το αχνό χρυσό περίγραμμα ενός φωτοστέφανου και ένα ζευγάρι φτερά αγγέλου πάνω στο κορίτσι. Ανοιγόκλεισε πολλές φορές τα μάτια του μα την επόμενη στιγμή το κορίτσι είχε εξαφανιστεί τελείως, όπως ακριβώς και τα δυσοίωνα σύννεφα, σαν να μην είχε ποτέ υπάρξει.
Ο Πέτρος χαλάρωσε το κούμπωμα του αναπνευστήρα και εισέπνευσε ανεμπόδιστα τον υγρό αέρα. Του φάνηκε γλυκός, έτσι όπως ήταν ανακατεμένος με βροχή. Είδε ένα σμήνος πουλιών να σχηματίζει μικρά κύματα πέρα από έναν ανοιξιάτικο ορίζοντα. Το πρόσωπό του συσπάστηκε σε ένα λυγμό που άρχισε να γίνεται χαμόγελο. Τελικά όλα θα πήγαιναν καλά.
**********
Είναι η συμμετοχή της Βασιλικής Δραγούνη στις
Περιμένω και τις δικές σας συμμετοχές!
