Εσύ πάνω απ΄όλα
Θα σου μιλάω χωρίς να είσαι εδώ,
ξέροντας πως θα με ακούς.
Θα σου στύβω πορτοκάλια
και θα τα πίνω εγώ για σένα.
Όμορφοι άνθρωποι θα σε περιβάλουν.
Θα σε πηγαίνω βόλτες στην θάλασσα,
για να ακούς το κύμα.
Θα σου αγοράζω παγωτό, ποπ κορν και φιστίκια.
Θα προσέχω κάθε μου κίνηση,
κάθε μου αγκαλιά, κάθε μου συγκίνηση.
Θα σε κουβαλάω ακούραστα και υπέροχα.
Μετά θα σου δείξω το καλό και το δίκαιο,
που φωλιάζει μέσα στον πόλεμο.
Θα ορίσω τον ορίζοντα
και θα εύχομαι κάθε μέρα να τον ξεπεράσεις.
Καθώς η βροχή θα μας δέρνει,
θα σου περνάω μαργαρίτες στ΄ αφτί.
Θα συλλέγω εικόνες και μνήμες.
Θα σκοτώνω μπαμπούλες,
θα αφήνω πόρτες ανοιχτές.
Θα σου κρύβω μπισκότα μέσα στα βιβλία,
να είναι οι λέξεις γλυκιές σαν και σένα.
Και όταν θα φύγεις και πάντα πίσω θα γυρνάς,
θα είμαι ο ήρωας αυτής της παράστασης που ανέβασα για σένα.
Θα σου χαρίσω ζωή και μια υπόσχεση.
Θα κάνω τα πάντα αυτό το ταξίδι να είναι το πιο όμορφο.
Ήταν η συμμετοχή μου στο "15ο Συμπόσιο Ποίησης" της Αριστέας. Ευχαριστώ την οικοδέσποινα για την φιλοξενία και όλους όσους προτίμησαν την συμμετοχή μου.
Προαπαιτούμενη λέξη ήταν ''ζω ή ζωή ή ζωντανός''
Νικήτρια στέφτηκε η Μαρία Κανελλάκη με το ''Μαγιάπριλο στο περβάζι''.
Απολαύστε την συμμετοχή της.
Μαγιάπριλο στο περβάζι
«Να σας ζήσει!»
Γλυκοκελάηδησε ο σπουργίτης
στο περβάζι της κουζίνας
γαντζωμένος ώρα πολλή στην πύλινη γλάστρα
μέχρι να ξεμυτίσουν τα πρωτότοκα
του βασιλικού βλαστάρια •
φύλακας-άγγελος
να προσέχει τούτη τη γέννα
της μάνας γης...
Κι έτσι φτιάχνονται οι εποχές
και κυλάει αρμονικά το τσέρκι στο χρόνο •
λίγα ψίχουλα στο περβάζι
να βρει τροφή το ξενιτεμένο μας
γλάστρες που κυοφορούν ρίζες στα σπλάχνα τους
ώσπου να’ρθει πάλι ο ήλιος ο ταξιδευτής
ερεβοκτόνος και στρατηλάτης
να παιανίζει τα λάβαρά του
το φως και τη ζέστα του...
Αχ πάμε μια βόλτα
αχνοροδίζει έξω η άνοιξη
να μυρίσουμε τους νερατζανθούς
και να μερεμετίσουμε τη χελιδονοφωλιά στο μπαλκονάκι μας •
να καταχωνιάσουμε στα τρίσβαθα του παταριού
τις χνουδάτες μεγαλοϊδέες μας
τα κατσιασμένα μας «Εγώ» και τα ξεχειλωμένα «Έχω» μας
και το αχολόϊ και τα «Αμάν» μας...
και να ξεθάψουμε τις πάνινες λέξεις μας, τις ξεχασμένες •
“κλαίω - γελάω
ελπίζω - συγχωράω
νιώθω - αντιστέκομαι
συμπάσχω και εμπνέομαι
πέφτω και σηκώνομαι
ζω!”
Να τις λιάσουμε σαν ασπρόρουχα
να ξετσαλακωθούν επιτέλους
να ξαναμπούν σπίτι μας
παρέα να κάτσουμε στο τραπέζι
να κόψουμε της ζωής το πρόσφορο•
«Από καρπού σίτου, οίνου και ελαίου αυτών ενεπλήσθημεν ...»
Στα καρφάκια που έχουμε μπηγμένα κατάκαρδα
να κρεμάσει ξανά η μάνα τα υφαντά μπρισίμια της
«Κι αυτό θα περάσει»
και να φυτέψει την ευχή της
στη μέση μιας αυλής
σπορά για τους επόμενους
“σπουργίτες”...
