Ένας μπλε ερωδιός ανυψώνεται από την θραυσματική του αντανάκλαση
στις βαθυγάλανες ώρες πριν τον πρωινό όρθρο,
σκορπίζοντας στάλες άφεσης πάνω από τις ζοφερές πτυχώσεις του νερού
που διαπερνούν το φως του ήλιου
σαν διάσπαρτα ζαφείρια ή τυρκουάζ χάντρες,
μέσα από λάπις λάζουλι κοχύλια και οστρακόδερμα.
Μπορεί να σκέφτεσαι πως κάθε ελπίδα έχει χαθεί.
Αλλά περίμενε.
Ένας μεγάλος λευκός καρχαρίας
χαράζει διάσπαρτους ρούνους σε έναν ύφαλο.
Το νόημα δεν χάνεται ποτέ
κι η πιο θρυμματισμένη ζωή αποτιμάται σε στιγμές.
Το κυματιστό τραγούδι της γαλάζιας φάλαινας
θρήνος σε ντο-ελάσσονα
μεταβαίνει στο μέλλον που φθίνει
στέλνοντας νοσταλγία σε κάθε νότα, σαν μια προσευχή
που αντηχεί στο κενό.
Εμείς βουτάμε.
Όλοι μας.
Οι προοπτικές μας ασαφείς,
ατραποί φυσαλίδων στον απόηχο του τραγουδιού
πέρα από το φάσμα του φωτός, πέρα από τον ορίζοντα.
Βυθιζόμαστε στο απέραντο γαλάζιο.
Μια ελεύθερη κατάδυση στον αέρα, το νερό ή τα οράματα
του λεξικού των ευσεβών μας πόθων,
μέσα στην πρώτη γαλανή απόχρωση πριν την αυγή:
αυτήν του φωτός κάτω από την επιφάνεια.
Ο καθένας μας
κατακερματισμένος, σαν ίχνη φυσαλίδων
κινείται σπειροειδώς σε απέραντες αβύσσους
και μέσα απ' την περιδίνηση, ακολουθεί την μυστική βοή
του Λεβιάθαν.
Είμαστε όλοι σπασμένοι
και η ένωση των κομματιών θα είναι το μέτρο της άφεσης
Κάτι απέραντο μας καλεί
που αναδύεται απ' τα βάθη
της ύπαρξής μας.
****
Ήταν η φιλοξενία της Βασιλικής Δραγούνη στις Ιστορίες του καλοκαιριού.
Γράψτε και ΄σεις μια ιστορία του καλοκαιριού.
Πληροφορίες εδώ.
Ιστορίες ως τώρα
Ιστορίες δικές μου
