Κυριακή 26 Ιουνίου 2016

Απέραντο γαλάζιο - Βασιλική Δραγούνη (Ιστορίες του καλοκαιριού...)


Ένας μπλε ερωδιός ανυψώνεται από την θραυσματική του αντανάκλαση
στις βαθυγάλανες ώρες πριν τον πρωινό όρθρο,
σκορπίζοντας στάλες άφεσης πάνω από τις ζοφερές πτυχώσεις του νερού 
που διαπερνούν το φως του ήλιου
σαν διάσπαρτα ζαφείρια ή τυρκουάζ χάντρες,
μέσα από λάπις λάζουλι κοχύλια και οστρακόδερμα.

Μπορεί να σκέφτεσαι πως κάθε ελπίδα έχει χαθεί. 
Αλλά περίμενε.
Ένας μεγάλος λευκός καρχαρίας
χαράζει διάσπαρτους ρούνους σε έναν ύφαλο.
Το νόημα δεν χάνεται ποτέ
κι η πιο θρυμματισμένη ζωή αποτιμάται σε στιγμές.

Το κυματιστό τραγούδι της γαλάζιας φάλαινας
θρήνος σε ντο-ελάσσονα
μεταβαίνει στο μέλλον που φθίνει 
στέλνοντας νοσταλγία σε κάθε νότα, σαν μια προσευχή 
που αντηχεί στο κενό.

Εμείς βουτάμε.
Όλοι μας.
Οι προοπτικές μας ασαφείς, 
ατραποί φυσαλίδων στον απόηχο του τραγουδιού
πέρα από το φάσμα του φωτός, πέρα από τον ορίζοντα.

Βυθιζόμαστε στο απέραντο γαλάζιο.
Μια ελεύθερη κατάδυση στον αέρα, το νερό ή τα οράματα
του λεξικού των ευσεβών μας πόθων,
μέσα στην πρώτη γαλανή απόχρωση πριν την αυγή:
αυτήν του φωτός κάτω από την επιφάνεια.

Ο καθένας μας
κατακερματισμένος, σαν ίχνη φυσαλίδων 
κινείται σπειροειδώς σε απέραντες αβύσσους
και μέσα απ' την περιδίνηση, ακολουθεί την μυστική βοή
του Λεβιάθαν.

Είμαστε όλοι σπασμένοι
και η ένωση των κομματιών θα είναι το μέτρο της άφεσης
Κάτι απέραντο μας καλεί
που αναδύεται απ' τα βάθη
της ύπαρξής μας.


****


Ήταν η φιλοξενία της Βασιλικής Δραγούνη στις Ιστορίες του καλοκαιριού.


Γράψτε και ΄σεις μια ιστορία του καλοκαιριού.
Πληροφορίες εδώ.



Ιστορίες ως τώρα

Ιστορίες δικές μου


Τετάρτη 22 Ιουνίου 2016

Lost in the sun...

Αφήνω στην άκρη της όχθης, τις σκέψεις να κρύβονται πίσω από τις ψάθινες ομπρέλες. Το γαλάζιο με τυλίγει γλυκά και χωρίς να με ρωτά. Δεν μου αφήνει περιθώρια λάθος σκέψεων και κακών αισθημάτων.
Με μια μουσική να πλανάτε γύρω από τα δέντρα της παραλίας, μαζί με την μυρωδιά του φρέσκου χταποδιού και την γεύση του καφέ στο στόμα.
Οι ρίζες των πεύκων βουτούν στην αλμύρα, νιώθουν το καλοκαίρι και το ρετσίνι να ρέει άφθονο και άσκοπο.
Και οι κυματοθραύστες στέκουν εκεί, φιλοξενώντας ζευγάρια γλάρων, απορροφώντας την μανία των κυμάτων.


Στριμώχνονται στην τσάντα μου όλα αυτά που ήθελα να έρθουν μαζί μου. Αλλά μερικά ήρθαν άθελά μου, χωρίς να με ρωτήσουν και βασανίζουν για λίγες στιγμές το νου μου. Αλλά η αίσθηση της ελευθερίας απαλύνει κάθε βάρος.
Και αυτά που έμειναν πίσω μου λείπουν. Αυτή η νόστιμη γεύση της έλλειψης και η λαχτάρα της επαναφορά τους.
Όλα φεύγουν και έρχονται αρμονικά, συνυπάρχουν μαρτυρικά. Το πριν, το τώρα, το μετά. Αυτό που έχουμε, αυτό που είχαμε, αυτό θα αποκτήσουμε. Όλα με κυριεύουν μέχρι το κόκαλο, όλα με αλλάζουν, όλα μου λείπουν και ας είναι κοντά μου. Κάπου εκεί κρυμμένο καλά, μα τόσο φανερά και σωστά, εκείνο το πονηρό και παιχνιδιάρικο ''Μ’ αγαπάς;''
Και έτσι ακούγοντας το Lost in the night, ο ήλιος με καίει και γω χάνομαι στις αχτίδες του.


****

Κάπως έτσι κυλούσε ένα καλοκαίρι μου πριν 4 χρόνια.

Γράψτε και ΄σεις μια ιστορία του καλοκαιριού.
Πληροφορίες εδώ.


Ιστορίες ως τώρα




Παρασκευή 17 Ιουνίου 2016

Η στιγμή σας με ένα ποίημα - Όταν τα παραμύθια ζωντανεύουν (Δημήτρης Α. Δημητριάδης)


Την ώρα που η πόλη κοιμάται
τα παραμύθια ζωντανεύουν στους αφιλόξενους δρόμους.
Κάνουν παρέα τους μυστήριους
χαϊδεύουν τ’ αδέσποτα σκυλιά 
περνούν από πάρκα
γέφυρες και αποβάθρες
κερνώντας τσιγάρα στους απελπισμένους
κι ύστερα
με δέος παρατηρούν τις ουράνιες κινήσεις
με προσοχή καταγράφουν τα ειδύλλια των πλανητών
και τους θλιμμένους έρωτες των διαττόντων.
Πρόθυρα να διεκδικήσουν τα χρωστούμενα
και να δωρίσουν τα πρέποντα
συλλογίζονται 
κάνουν εξομολογήσεις
μιλούν για όσα χάνονται και ήταν να σωθούν
για όσα σώζονται κι ήταν ν’ αλλάξουν.
Υδράργυρο ρίχνουν στη μήτρα του θυμού τους
αλάτι στο σκοτάδι
και δοκιμάζουν τεχνικές αναδίπλωσης.
Κραυγάζουν
εκτοξεύουν στίχους εμπειρίες κατά ριπάς
πυρκαγιές επιθυμίες ανάβουν
με βόμβες εφιάλτες τινάζουν στον αέρα τις νησίδες της συναλλαγής
τα χρηματιστήρια της «τιμής»
τις σοδειές της καταστολής και της συνήθειας.
Κάποια στιγμή
μόλις χαράζει 
ησυχάζουν.
Αγγίζονται
κοιτάζονται στα μάτια
ξεντύνονται το σχήμα τους
φεύγουν αργά.
Ομίχλες γίνονται
και χάνονται στ’ αδιανόητα τοπία.

***

Ήταν η στιγμή της Δημήτρη Δημητριάδη με ένα ποίημα.

Ο Δημήτρης Α. Δημητριάδης γεννήθηκε το 1955 στο Τέμενος Παρανεστίου Δράμας και ζει στη Θεσσαλονίκη. Συνεργάζεται με πολλά περιοδικά («Μανδραγόρας», «Ένεκεν», «Ίαμβος art» κ.α.), έχει εκδόσει πέντε ποιητικές συλλογές και είναι μέλος του Συνδέσμου Ιστορικών Συγγραφέων.




Στείλτε και τη δική σας στιγμή.


***


Νέο δρώμενο
''Ιστορίες του καλοκαιριού''
Πληροφορίες εδώ.



Δευτέρα 13 Ιουνίου 2016

Το καλοκαίρι της γλυκιάς ευτυχίας - Χριστόφορος Τριάντης (Ιστορίες του καλοκαιριού...)


Στις εξέδρες του καλοκαιριού
οι μεθυσμένες ώρες του Ήλιου
άκουσαν τα τραγούδια του Έρωτα.
Και στις πλαγιές της Αγάπης ρίχτηκαν
σε χορούς λατρευτικούς με τα χελιδόνια,
γεννώντας περισσότερο Φως.
Ω, οι φωταψίες σταύρωσαν τα χέρια
των ερωτευμένων
σαν ακούμπησαν του πάθους τις μάντρες
κι ευθύς έδιωξαν το κρυμμένο μίσος
στη λησμονιά.
Τότε οι εραστές στα έρημα σπίτια περπάτησαν.
Και στους δρόμους του μεσημεριού
έφτιαξαν στεφάνια από ρίγανη και χώμα,
κρεμώντας τα στις ανηφοριές της χαράς.
Και σιμά στα δειλινά της μελαγχολίας
τους καρπούς του καλοκαιριού
θυσίασαν στα ρήγματα της ομορφιάς .
Εκεί θα ‘ρχονταν να ξεδιψάσουν τα πουλιά της νιότης
τ’ άλλο καλοκαίρι .
Το καλοκαίρι της γλυκιάς ευτυχίας…


****


Ήταν η φιλοξενία του Χριστόφορου Τριάντη στις Ιστορίες του καλοκαιριού.

Γράψτε και ΄σεις μια ιστορία του καλοκαιριού.
Πληροφορίες εδώ.


Ιστορίες ως τώρα

Ιστορίες δικές μου


Παρασκευή 10 Ιουνίου 2016

Θα έρθω να σε πάρω να πάμε στην θάλασσα...

Θα έρθω να σου χτυπήσω ένα πρωί.
Έτσι ξαφνικά χωρίς να το ξέρεις.
Θα έρθω να σε πάρω να πάμε στην θάλασσα.
Θα κατέβεις, θα μου χαμογελάσεις, χωρίς πολλά ρούχα, χωρίς πολλές αντιρρήσεις.
Θα σε τραβήξω απ΄το χέρι προς το αμάξι.
Θα οδηγήσω εγώ.
Στο δρόμο θα μου λες χαζά, θα με πειράζεις, θα σκύβεις και θα με φιλάς.
Θα ταιριάζεις τα μαλλιά μου που θα τα ανακατεύει ο αέρας από το ανοιχτό παράθυρο.
Μόλις φτάσουμε θα γυρίσω και θα σε κοιτάξω πονηρά.
Και θα ξέρεις τι σκέφτομαι.
Το ίδιο που σκέφτεσαι εσύ.

Θα περπατήσουμε στην καυτή αμμουδιά χέρι χέρι.
Θα κοιτάμε την θάλασσα σαν να είναι η λύτρωσή μας.
Θα βγάλουμε τα ρούχα μας και θα κάτσουμε στην ακτή.
Τα πόδια μας θα βρέχονται από το κύμα.
Και θα σβήνει για ελάχιστα ο πόθος μας.

Δες τα βότσαλά της.
Μέτρα τα... μπορείς να τα μετρήσεις;
Έτσι δεν μετριέται και η αγάπη μου για σένα.
Οι δυο μας, κάτω από την σκιά των πεύκων, ναυαγοί σε έναν χαμένο παράδεισο. Στον παράδεισο της αγάπης μας. Μιας αγάπης που δεν γνωρίζει όρια, που αγαπά και ποθεί μαζί, ερεθιστική και αγνή μαζί, χωρίς ερωτήσεις αλλά με χιλιάδες απαντήσεις, χωρίς κρεβάτι αλλά με μια θάλασσα ολάκερη δική της.
Ένας παράδεισος σαν αυτούς που μόνο η φύση μπορεί να δημιουργήσει.


Ας απολαύσουμε την αγκαλιά της.
Μην αφήνεις το χέρι μου...
Η ψυχή μου ζητάει ότι και το σώμα μου.
Να μείνει γυμνή μαζί σου και να ενωθεί με τη δική σου.

Προχωράμε βαθιά.
Το νερό ντύνει δροσερά τα γυμνά μας σώματά.
Βαπτιζόμαστε ξανά στην ευλογία της και τα ονόματά μας αλλάζουν.
Γίνονται ίδια. Ίδια και απαράλλακτα.
Μπερδευόμαστε, ενωνόμαστε, γινόμαστε ένα.

Κοιτιόμαστε βαθιά στα μάτια και μπαίνει ο ένας μέσα στον άλλον.
Δεν μιλάμε... δεν είναι ανάγκη...
Η σιωπή θα κάνει ξανά το παιχνίδι της.
Ένα παιχνίδι τόσο ηδονιστικό που μόνο αυτή ξέρει να παίζει.

Ο ήλιος πέφτει και 'μεις αποκαμωμένοι, αφήνουμε το πορτοκαλί του να μας λούσει.
Τα χέρια μας ενωμένα ακόμα.
Ενωμένα μια ζωή.
Ενωμένα για πάντα.

***********

Ήταν μια πολύ παλιά μου ανάρτηση, ένα όνειρο που τελικά έγινε πραγματικότητα. 
Γράψτε και ΄σεις μια ιστορία του καλοκαιριού.
Πληροφορίες εδώ.



Κυριακή 5 Ιουνίου 2016

Ιστορίες του καλοκαιριού...

Το καλοκαίρι έφτασε. Και μαζί τους έρχεται και μια έμπνευση πιο χαλαρή, πιο ανέμελη, με κύματα και μυρωδιές, διακοπές και μικρές αποδράσεις. Αφού οι 25 λέξεις θα ξεκινήσουν ξανά το φθινόπωρο, ας γράψουμε Ιστορίες του καλοκαιριού. 


Ιστορίες ξένοιαστες, χαρούμενες ή λυπημένες, κάτω από τον καυτό ήλιο, ιστορίες από αγαπημένους προορισμούς και διακοπές, θύμησες από παλιά καλοκαίρια, νοσταλγικές, από παλιούς ή νέους έρωτες σε μοναχικές παραλίες, καφέδες κάτω από πολύχρωμες ομπρέλες, παρέες δίπλα στο κύμα, μοναξιές βλέποντας το ηλιοβασίλεμα. Ποιήματα, πεζά, φωτογραφικές συλλογές, ότι σας αρέσει.

Έχετε όλο το καλοκαίρι να γράψετε την ανάρτηση σας και να την δημοσιεύσετε στο μπλογκ σας. Όσες συμμέτοχες θέλετε. Αφήστε ένα σχόλιο εδώ μόλις την ετοιμάσετε. Αν δεν έχετε μπλογκ, πολύ ευχαρίστως να σας φιλοξενήσω στο Κείμενο ή στο Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά... 

Στο τέλος του καλοκαιριού θα γίνει μια μικρή κλήρωση με όλους τους συμμετέχοντες και θα δοθεί ένα συμβολικό δώρο.

Σας εύχομαι καλές εμπνεύσεις.

Κόντρα σε νωθρούς, άγριους και φασιστικούς καιρούς δημιουργούμε και προσφέρουμε, όσο και όπως μπορεί ο καθένας μας.

Φιλικά
Μαρία Νικολάου


Ιστορίες ως τώρα


Ιστορίες δικές μου




Σάββατο 4 Ιουνίου 2016

Δικαίωμα στο τέλος - Α+Τ=love (Παίζοντας με τις λέξεις #8)


Δικαίωμα στο τέλος

Ένα δικαίωμα.
Μια άδεια καταστροφής.
Ένα παλάτι χτισμένο στην καρδιά της Μόρντορ.
Με σύνορα άχρηστα, σαν μια γραμμή μια κιμωλίας.
Και ο ουρανός μαύρος και τρύπιος.
Μα υπαρκτός και επιβλητικός σαν τον φόβο.
Εκεί στην άκρη της πόλης που δεν φτάνει καμία μελωδία.
Εκεί υπάρχει, διατηρείται και αυξάνεται.
Αυτή η τελική απόφαση.
Αυτό το δικαίωμα.
Το πιο δυνατό και το πιο σίγουρο.
Το δικαίωμα στο τέλος.

****

Αυτό που μόλις διαβάσατε ήταν η συμμετοχή μου στο ''Παίζοντας με τις λέξεις #8'' που διοργανώνει η Μαρία από το mytripssonblog. Σας ευχαριστώ όλους όσους με επιλέξατε και με διαβάσατε. Ένα μεγάλο μπράβο και στη Μαρία για την άψογη διοργάνωση.
Προαπαιτούμενες λέξεις ήταν οι εξής: κιμωλία, πόλη, ουρανός, φόβος, παλάτι.
Νικήτρια στέφτηκε η Μαρία Κανελλάκη με το '' Α+Τ=love''.
Απολαύστε την συμμετοχή της.

 Α+Τ=love

Χτύπησε το κουδούνι. Άντε, πάμε έξω στο προαύλιο να παίξουμε. Θα’ρθει κι η μάνα να σου περάσει ζεστό τυρόψωμο απ’ τα κάγκελα. Θα φοράς μπλε ποδιά Λάουρα με λευκό πικεδένιο γιακαδάκι και στην ώρα των καλλιτεχνικών, θα σκαλίσεις μια καρδιά κι ένα βέλος να τη λογχίζει, πάνω στο θρανίο του Τάκη. Στις ράχες των βιβλίων και στα ενδότερα των τετραδίων σου, θα ζωγραφίσεις με το λευκό πάρκερ τον κωδικό πρόσβασης στον πρώτο σου έρωτα: Α+Τ=love. Στην ώρα του Ομήρου θ’ ανατριχιάσεις και δεν θα ξέρεις αν είναι απ’ το διαπεραστικό βλέμμα του Τάκη ή απ’ τον ήχο της κιμωλίας που τρίζει στο μαυροπίνακα. Θα αντιγράψεις πολυσέλιδα κατεβατά απ’ τη Δομή, εκατό δραχμές η δόση, για το χατίρι σου όμως χαλάλι η σπατάλη αυτή, να έχεις ένα εφόδιο στη ζωή σου, στο πάνω ράφι της βιβλιοθήκης, να την ξεσκονίζεις και να την αποστηθίζεις ανελλιπώς. Με την ατυχία που σε δέρνει, ο μαυροπίνακας, η ποδιά Λάουρα και η Δομή, θα αποσυρθούν άμα τη αποφοιτήσει σου. Το σφουγγάρι θα κάνει το τελευταίο του δρομολόγιο πάνω στον πίνακα, σβήνοντας οριστικά τη χρονική αντικατάσταση του «είμαι», μαζί με τα καλλιγραφικά γράμματα της ανήλικης ζωής σου. Ο σχολικός ενεστώτας, έχει γίνει ήδη συντελεσμένος αόριστος.   

Χτύπησε το ξυπνητήρι. Έλα σήκω, άργησες πάλι. Είσαι ήδη κάτοχος ταυτότητας, φορολογικού μητρώου και κάρτας ανεργίας. Ανοίγεις τη σάκα σου και βρίσκεις μόνο κλειδιά, πορτοφόλι και κινητό. Η ανατριχίλα της κιμωλίας έχει φύγει δια παντός απ’ τη ζωή σου, μαζί με τον Τάκη και τα αναπάντεχα μητρικά τυρόψωμα στα διαλείμματα. Στον οικοδομικό ωκεανό της πόλης, σου αντιστοιχεί το γονεϊκό δυάρι στο Κουκάκι, με τη μυρωδιά του τυρόψωμου να έχει ποτίσει τις μελαμίνες της κουζίνας κι ένα μικρό μπαλκονάκι με ξεφτισμένες τέντες και κόκκινα γεράνια. Θα τα ξεδιψάς με το ίδιο τσίγκινο ποτιστήρι που πότιζε ο πατέρας και θα είσαι σίγουρη πως κάθεται ακόμα στην αγαπημένη του φερ-φορζέ, φύλακας άγγελος στα δύσκολα που θα’ρθουν. Στο ελάχιστο μερτικό ουρανού που θα σου αντιστοιχεί, θα βλέπεις το ίδιο φεγγάρι με τον σύγχρονο Τάκη των εφηβικών σου χρόνων. Μεσοτοιχία οι ζωές σας… «Δυο μισοφέγγαρα φτιάχνουν ένα ολόκληρο», θα σου ψιθυρίσει ένα αυγουστιάτικο βράδυ. Θα ενώσετε τα γεράνια και τους φόβους σας και θα στήσετε ένα παλάτι με φτηνά έπιπλα και τεντζερικά, αλλά έντιμα βλέμματα αφοσίωσης και αγάπης.

Στον εξακολουθητικό μέλλοντα της ζωής σου, θα συχνάζεις όλο και πιο συχνά στη σχολική αίθουσα, θα προσπαθείς να ανακαλέσεις τον ήχο της κιμωλίας, τη μυρωδιά των φαγητών και τις στοίβες με τις Μανίνες και τις σούπερ Κατερίνες. Θα ενθουσιαστείς όταν ανακαλύψεις δύο ξεθωριασμένους τόμους της Δομής στο παλιατζίδικο και θα τους ξεφυλλίσεις με αγωνία μήπως κι έχουν ακόμα χαραγμένα τα αρχικά Α+Τ=love στις μέσα σελίδες τους. Θα ξαναγράψεις στο πιο ψηλό σημείο του μαυροπίνακα με καλλιγραφικά γράμματα, τη χρονική αντικατάσταση του «είμαι».
  
«Είμαι – ήμουν - θα είμαι».
«Μάνα – κόρη – σύντροφος και φύλακας άγγελος».

Ένα παιδικό χεράκι θα σε τραβάει να πάτε έξω για παιχνίδι. Θα της μάθεις να ποτίζει τα γεράνια και να εμπιστεύεται τα αυγουστιάτικα φεγγάρια.