Τετάρτη 20 Δεκεμβρίου 2017

Βιβλιοθήκη (Η Αγάπη Δηλώνει Παρών - Κική Κωνσταντίνου)

Το νέο της βιβλίο κυκλοφόρησε η δική μας μπλόκερ, Κική Κωνσταντίνου. Μια συλλογή Νουβελών με τρεις ιστορίες αγάπης και με τίτλο «Η Αγάπη Δηλώνει Παρών» από τις εκδόσεις Λεξίτυπον.

«Παρών» και όχι «Παρούσα».

Θέλοντας να προσωποποιήσουμε το φαινόμενο της αγάπης, θέλοντας να του αποδώσουμε την ανδρεία δύναμη, θέλοντας να τιμήσουμε την ιδιότητα ενός συναισθήματος με γερά θεμέλια, ετοιμοπόλεμο, για να μη χαθεί στο πέρασμα των χρόνων, αντίθετα μάλιστα, με θέληση να διαπρέψει και να θυμίσει στους ανθρώπους τη δύναμη και την αναγκαιότητά του.

Ένα βιβλίο που γράφηκε με πολλή αγάπη και περισσότερη βεβαιότητα για την ταυτότητα και την ανάγκη υπάρξής του.


Λόγια της συγγραφέως:

"Η δική μου αγάπη δηλώνει παρών και όχι παρούσα, διότι δεν την καθορίζει ένα γένος και μία κατάσταση. Αντίθετα μπορώ να πω, την προσδιορίζει και την προσωποποιεί, ένα σθένος, μία πυγμή και μία διαχρονικότητα που μπορεί να κάνει να παρελθόν να μοιάζει με μέλλον, το μέλλον με παρελθόν και το παρόν να μπορεί να διαρκέσει για πάντα.

Είναι σα να κάθεσαι στο τραπεζάκι που κοσμεί τη βεράντα του σπιτιού σου κι εκεί όπου ανέμελος πίνεις το καφεδάκι σου, να ακούς βήματα, να γυρνάς το κεφάλι και πριν προλάβεις καλά καλά να δεις τι είναι αυτό που σε πλησιάζει, να στέκει εκεί, δίπλα σου, αγέρωχο να σε κοιτάει στα μάτια και με τη δύναμη χιλιάδων ανδρειωμένων στρατιωτών, να σου βαράει με δύναμη το χέρι στο τραπέζι και να σου φωνάζει ή μάλλον να σε προκαλεί: 

«Κοίταξέ με, είμαι εδώ! Δηλώνω παρών στο παρόν! Και έχω τόση δύναμη που μπορώ να καταστρέψω ή να συμφιλιώσω τα πάντα!»

Αυτή είναι λοιπόν η αγάπη που θα γνωρίσετε στις τρεις νουβέλες που ακολουθούν και εύχεται να σας παρασύρει μαζί της σε έναν κόσμο που θέλει να αγαπήσει και να αγαπηθεί μα ξεχνάει το πόσο σημαντικό είναι να αισθάνεται. Διότι αγάπη χωρίς συναίσθημα είναι ποτάμι χωρίς νερό. Δεν υπάρχει κανένα ίχνος ζωής μέσα του!"

****

Η Κυριακή Κωνσταντίνου, ή Κική όπως την αποκαλούν οι φίλοι, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Στροφυλιά, ένα μικρό, όμορφο χωριό της Βόρειας Εύβοιας. 

Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων στο ΤΕΙ Χαλκίδας μα λίγα χρόνια αργότερα ανακάλυψε πως αυτό που τη γεμίζει ουσιαστικά είναι η συγγραφή λογοτεχνικών κειμένων και παραμυθιών.

Είναι ένα παιδί που αρνείται πεισματικά να μεγαλώσει και δεν μπορεί να πάψει λεπτό να χαμογελά, να ονειρεύεται, να αισιοδοξεί και να ελπίζει.

Από το 2010 διατηρεί το δικό της «χώρο» στο διαδίκτυο και μπορεί κανείς να τη συναντήσει στο www.ekfrastite.blogspot.com. (Εκφράσου)

Όνειρο ζωής για εκείνη ήταν να καταφέρει να εκδώσει το πρώτο της βιβλίο. Αυτό το όνειρο πραγματοποιήθηκε το Φεβρουάριο του 2015 με την κυκλοφορία της πρώτης της ποιητικής συλλογής σε ελεύθερο στίχο «Τα Λάφυρα της Ψυχής μου» και συνεχίστηκε τον Μάιο του 2016 με την κυκλοφορία της δεύτερής της ποιητικής συλλογής σε ελεύθερο στίχο «Οι Φεγγίτες της Ζωής μου» υπό την καθοδήγηση του mystory.gr 
Είναι μέλος του Πολιτιστικού Συλλόγου Χαλκίδας «Οι Φίλοι του Γιάννη Σκαρίμπα» και επιδιώκει να γίνει παράδειγμα για όλους όσους θέλουν να κυνηγήσουν τα όνειρά τους, μα ο φόβος τους κρατάει πίσω. Το μόνο που χρειάζεται είναι να τολμήσεις, να μη φοβηθείς, να βάλεις την αγάπη σου μέσα σε ότι κάνεις και να γίνεις ο ίδιος το όνειρο, η ελπίδα.

Διότι, ότι αγαπάς, δεν μπορεί παρά να γίνει το ίδιο η ελπίδα.

Κυριακή 26 Νοεμβρίου 2017

Χαϊκού* πέντε καταστάσεων - Το κόκκινο φόρεμα (Παίζοντας με τις λέξεις #12)


Χαϊκού* πέντε καταστάσεων

Ένα όνειρο.
Σαν ξύλο στο τζάκι σου.
Σιγοκαίγεσαι.

Στην καλύβα σου.
Στάχτη παραμονεύει.
Τρομοκρατείσαι.

Σαν μετανάστης.
Ξένος στο χωράφι σου.
Eξορίζεσαι.

Μια δροσιά σε ζει.
Η θάλασσα στα μάτια.
Ανυπομονείς.

Νυχτώνει νωρίς.
Θολό το σενάριο.
Αλλάζεις ζωή.

*Χαϊκού: Ιαπωνική ποιητική φόρμα. Συνήθως αποτελείται από τρεις ομάδες των 5, 7, 5 συλλαβών, οι οποίες τοποθετούνται σε τρεις στίχους.

Ήταν η συμμετοχή μου στο "Παίζοντας με τις λέξεις" στης Μαρίας. Ευχαριστώ την οικοδέσποινα για την φιλοξενία και όλους όσους προτίμησαν την συμμετοχή μου.
Προαπαιτούμενες λέξεις ήταν οι εξής: τζάκι, καλύβα, θάλασσα, σενάριο, μετανάστης.
Νικήτρια στέφτηκε η ποιώ - ελένη με το "Το κόκκινο φόρεμα".
Απολαύστε την συμμετοχή της.

Το κόκκινο φόρεμα 

Ήταν μια μέρα πιο ξένη από τις άλλες Μια μέρα που μύριζε φορμόλη Έδειχνε σαν να προβάρεις το παλιό σου φόρεμα κι αυτό να σου μοιάζει ξένο Δεν το γνωρίζει πια το σώμα σου Σου πέφτει μικρό και φτωχικό Όπως μικρά και φτωχικά είναι τα μάτια των πεσμένων φύλλων του Οκτώβρη
Κλείνεις τη ντουλάπα Συνομιλείς με τα γύρω αντικείμενα Ξεσκονίζεις το καρδάκι με τη θάλασσα Σε πάει κάπου μακριά Σε εκείνο το καλοκαίρι με τις λευκές νύχτες Μια καλύβα από ψαθί Ένας έρωτας από αστέρια Ένας πλέριος ουρανός ασυννέφιαστος Το κόκκινο φόρεμα με το λευκό φιόγκο Τα πράσινα μάτια του κορυδαλλού Και μια σχεδία να μην μένουν άνυδρα τα όνειρα
Γι αυτό το κόκκινο φόρεμα σας μιλώ που ξένο κι άγνωστο σ' αντικρίζει τώρα Απλησίαστο Λερωμένο Τσαλακωμένο και ξεθωριασμένο απ' τις πολλές πλύσεις Χωρίς κουμπιά και με άδετους τους φιόγκους Το αφήνεις να πέσει στα πόδια σου Και μοιάζει σαν το πληγωμένο ζώο πριν πάρει την τελευταία του ανάσα και χαθεί
Ανοίγεις τα παραθυρόφυλλα Είναι καλοκαίρι μα εσύ αναπνέεις Νοέμβριο Σκέφτεσαι το σενάριο που στοιχειώνει τη ζωή σου Σκέφτεσαι τα βότσαλα που δεν πρόλαβες να ζωγραφίσεις Ψηλαφίζεις το στήθος σου Κάτι πονάει βαθιά μέσα σου Αύριο πρέπει να πας στο ραντεβού με το νυστέρι
Εσύ κι οι διογκωμένοι σου ιστοί Εσύ και οι σκληρές λέξεις Μια ξένη ουσία σκοτεινή Ένα αμαρτωλό πρόσκομμα Ένας επιβλαβής επισκέπτης Ένας αδιάλυτος φόβος που παραμορφώνει τα χαρακτηριστικά του πόνου Που αναποδογυρίζει τα είδωλα Που συνθλίβει το αεικίνητο όχι και το ψυχραίνει
Ανοίγεις το συρτάρι σου Ένα πακέτο τσιγάρα Ένα βιβλίο που δεν διάβασες Ένα ταμπόν και μια χτένα που ανώφελη σου είναι πια Πόσα λίγα και πόσα πολλά απομειώνει ο χρόνος Πόσα φέρνει στην επιφάνεια και πόσα σου παρακρατάει
Τρέχεις στο σαλόνι Σβηστό το τζάκι Στάχτες παντού Δεν ήρθε η σταχτομαζώχτρα λήθη να τις μαζέψει Πλησιάζεις στην πόρτα Θέλεις να βγεις στον κόσμο Θέλεις να απλωθείς στο πύρινο άρμα της πόλης Να δώσεις ένα λουλούδι σ' έναν ανύποπτο μετανάστη Να περιμαζέψεις μέσα από το πλήθος χιλιάδες νεανικά χαμόγελα Να ακουμπήσεις τη πλάτη στη ψυχρή επιφάνεια των φιλιών που άργησαν να δοθούν
Μπαίνεις στο ασανσέρ Κίτρινα τα φώτα Ξεφυλλίζεις το χάρτη της μορφής σου μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα Ήρθε η ώρα να πάρεις το σώμα σου αγκαλιά Να το κανακέψεις Να του πεις να μην λυπάται Στα χέρια κρατάς μια σακούλα νάιλον Μέσα το φόρεμα Εκείνο που σε πήγε πίσω Εκείνο που προστατευτικά σε ταξίδεψε Εκείνο που ζωντάνεψε το κοιμισμένο σου αίμα
Σ' αυτό θα απαγκιάσεις Με αυτό θα αρχίσεις να ξαναγελάς Από εκεί θα αντλήσεις δύναμη Να ξεχάσεις τα σκοτωμένα παιδιά της ψυχής σου Να χαϊδέψεις την άσπρη γατούλα από πον πον που κρατάς στη τσέπη σου Να αναμετρηθείς με το τώρα Το κόκκινο φόρεμα μαύρη μη γίνει πέτρα Το κόκκινο φόρεμα να βγει απ' τα βάθη της μνήμης Να καλοσιδερωθεί για να ' ναι πάλι οι μέρες γιορτινές κι όχι ξένες και μαραμένες
.........................................................................................................................
-Γεια σου κυρία Ανθούλα
-Έφερα αυτό το φόρεμα για καθάρισμα
-Μαντάρισε το λίγο στο μέρος του στήθους τραβήχτηκε μια κλωστή
-Ράψε κι αυτά τα κουμπιά με πασχαλίτσες δεν μοιάζουν;
-Έχω γάμο αύριο
-Προλαβαίνεις;



Παρασκευή 10 Νοεμβρίου 2017

Ξαφνικά...


Η φλόγα του κεριού τρεμόπαιξε στην θέα των σωμάτων.
Δαίμονες ανυπέρβλητοι, θεοί θνητοί,
τους έδωσαν αυτό που χρόνια αναζητούσαν.
Έκαψαν την αγανάκτηση, την θλίψη, τον πόνο,
ανάβοντας ένα φως άσβεστο
Σε μια στιγμή, με μια λεπτομέρεια. 
Ξαφνικά... 
Έτσι όπως μόνο η ζωή ξέρει.
Ένα νέο βιβλίο άλλαξε την ιστορία,
ρίχνοντας στις σελίδες τους μελάνι κόκκινο.
Το φιλί τάισε τις πεινασμένες τους σκέψεις
και η αλήθεια τους τύλιξε σαν νόμος αναπόφευκτος.
Το τζάμι θόλωσε ξανά... 
Ξημέρωσε αγάπη.

*****

Μια παλιά μου συμμετοχή στο ''Παίζοντας με τις λέξεις''.
Γιατί όλα έτσι ξαφνικά γίνονται.


Παρασκευή 3 Νοεμβρίου 2017

Η στιγμή σας με ένα ποίημα - Έξι μικρά ποιήματα (Δημήτρης Α. Δημητριάδης)


Από όνειρο και θάνατο

Από αέρα και νερό είναι ο κόσμος.
Από όνειρο και θάνατο
η ποίηση.


Με τον αετό

Έτσι ξεκινάει ένα ποίημα.
Με τον αετό
που ζυγιάζεται
πριν εφορμήσει.


Απ’ τη φτέρνα ως τον κρόταφο

Σσσς.
Άκου το σκίρτημα της φλέβας 
το βουητό του στίχου.


Χωρίς τέλος

Η νύχτα του αίματος με ρήμαξε.
Χρόνια σηκώνω
ποιήματα τουφεκισμένα.


Άλλον δεν έχω ουρανό

Σου γράφω
εύθραυστος πάντα 
κι ετοιμόρροπος
γιατί φυλλορροεί μέρα τη μέρα
ό,τι εντός μου φυσούσε
το αίμα τρυπώνει παντού
με καταπίνει
ο κόσμος μαυσωλείο δε με πιστεύει
κι άλλον δεν έχω ουρανό
πάρεξ την ποίηση.


Η τελευταία μας λέξη

Στα σπλάχνα του ποιήματος
ηχεί ακατάπαυστα
η τελευταία μας λέξη.


***


Ήταν οι στιγμές του Δημήτρη Δημητριάδη με ένα ποίημα.


Στείλτε και τη δική σας στιγμή.


Τρίτη 24 Οκτωβρίου 2017

Πρώτη φορά.


Πρώτη φορά γυμνοί,
απολαμβάνοντας τον φόβο.
Ένα φόβο χαράς ανέλπιστο,
χωρίς προηγούμενο.
Κάτι από μας χτισμένο,
δικό μας, ολοδικό μας.
γεμάτο πάθος και έρωτα.
Θαρρείς αγκάθια μας καρφώνουν απολαυστικά.

Πρώτη φορά γυμνοί απέναντι σε ένα όνειρο.
Πρώτη φορά γυμνοί απέναντι στην ζωή και στον θάνατο.


***


Μια συμμετοχή ''ξεχασμένη'' για το 18ο Συμπόσιο Ποίησης της Αριστέας.




Δευτέρα 9 Οκτωβρίου 2017

Κειμενογράφος (Δια μέσου της τέχνης - Δημήτρης Α. Δημητριάδης)


Κάθε πολιτισμός τείνει στη δημιουργία ενός κλίματος συγκίνησης, πρόσφορης στην αναζήτηση και την πραγματοποίηση του ωραίου σε όλους τους τομείς της ζωής και ειδικότερα στην τέχνη. Δεν μπορεί να εξηγηθεί ο πολιτισμός από εξωτερικά προς τον άνθρωπο γνωρίσματα, αλλά από τους ανθρώπους αυτούς καθ’ εαυτούς, από την υπόστασή τους, την πνευματική τους καλλιέργεια, την αέναη τάση τους για την απόκτηση νέων γνώσεων και ιδιαίτερα από την κλίση τους προς την τέχνη και όλες τις εκδηλώσεις της. Η αδιάκοπη αυτή κίνηση, η πνευματική ανησυχία, η έφεση για την πρόοδο, είναι τα σημεία εκείνα που αποδεικνύουν ότι ένας πολιτισμός αποφεύγει τη στασιμότητα.

Κι ενώ όλα αυτά αποτελούν μια κατάσταση, είναι ταυτόχρονα και δημιουργία, ένα διαρκές «γίγνεσθαι», όπου συνυπάρχουν αρμονικά η διάνοια και το συναίσθημα. Η αισθητική αξία που πραγματοποιείται μεταμορφώνει το συναίσθημα σε πνευματική χαρά. Η πρώτη παράσταση που σχηματίζεται στη συνείδηση μετατρέπεται σε μια συγκίνηση ανώτερη, την αισθητική συγκίνηση, η οποία, πλέον, εξαγνίζει το συναίσθημα και το πνευματοποιεί.

Αλλά η τέχνη δεν περιορίζεται να εκφράσει μόνον τις πνευματικές εκδηλώσεις ενός ατόμου ή μιας εποχής ή τις μεγάλες μορφές της συναισθηματικότητας. Επίσης, δεν εξηγεί μόνο το ιδιαίτερο κλίμα που περιβάλλει μια κοινωνία σε ορισμένες στιγμές υψηλού πολιτισμού της. Πέρα από αυτά, η τέχνη είναι μια αυτόνομη ενέργεια που ανυψώνει τον άνθρωπο στη δημιουργία. Ο καλλιτέχνης μεταπλάθει την πραγματικότητα, τη φύση, τη ζωή.

Γίνεται δημιουργός. Κατασκευάζει από την άμορφη ύλη έναν καινούριο κόσμο από ιδέες, μορφές και σχήματα και με τη δημιουργική δράση του, θέτει σε λειτουργία όχι μέρος των δυνάμεων της ψυχής του, αλλά την ψυχή του ολόκληρη.

Με τον τρόπο αυτό, διαμέσου της τέχνης, επιτυγχάνεται η εναρμόνιση του συναισθήματος, η ενεργητική, δηλαδή, πληρότητα του ανθρώπου.

Και ενώ το καλλιτέχνημα υποδηλώνει την πληρότητα του δημιουργού του, αποκτά συγχρόνως μια οργανική αυτοτέλεια που παρέχει την αξία επιτεύγματος μοναδικού και ανεπανάληπτου. Περικλείει την αισθητή ωραιότητα συνυφασμένη με τη ζωή του πνεύματος, περιέχει το άπειρο στο περατωμένο και η αισθητική θέαση αποκαλύπτει την αξία του.

Έτσι, η δημιουργική δύναμη της συνείδησης έχει πραγματοποιηθεί με την τέχνη, χάρη στην οποία οδηγείται ο άνθρωπος στη σφαίρα του πνεύματος. Στη σφαίρα των αξιών και του πολιτισμού.

Δημήτρης Α. Δημητριάδης


****




Μπορείτε να παρουσιάσετε το κείμενό σας (διήγημα, ιστορία, ελεύθερο κείμενο) μέσω της μόνιμης στήλης ''Κειμενογράφος''.
Στέλνετε με e-mail το δικό σας κείμενο στο asmhnio@gmail.com.


Σάββατο 30 Σεπτεμβρίου 2017

Λόγια της πλώρης - Το ταξίδι ολοκληρώθηκε!

Η θάλασσα είναι είναι στοιχείο που πάντα γοήτευε τους καλλιτέχνες. Συγγραφείς, ζωγράφους, φωτογράφους. Γιατί η ομορφιά της είναι τόση που κάποιες φορές γίνεται ακόμα και δυσβάστακτη, σαν μια σχέση εξάρτησης που προσπαθείς να ξεφύγεις μάταια.


Έτσι προέκυψαν και ''Τα Λόγια της πλώρης'', εμπνεόμενη από το ομώνυμο βιβλίο του Καρκαβίτσα. Σήμερα το δρώμενο αυτό ολοκληρώνει το ταξίδι του. Μαζί του απολαύσαμε ιστορίες ναυτικών, περιπέτειες πλάι στο κύμα, θαλασσινές ποιητικές εμπνεύσεις, αγάπες καλοκαιρινές, φωτογραφικά κολάζ, ότι ξεβράζεται στην ακτή, όμορφο η άσχημο, ασήμαντο ή καθοριστικό. 

Απολαύστε τες!

Συμμετοχές δικές μου

Συμμετοχές

Από τις δικές σας συμμετοχές προέκυψε από κλήρωση ένας συμμετέχων που θα παραλάβει ένα αναμνηστικό δώρο.

Αυτός είναι η Μαρία από το mytripssonblog.blogspot.gr και σε λίγες μέρες θα παραλάβει το δωράκι της. Σας ευχαριστώ όλους όσους συμμετείχατε και δημιουργήθηκε αυτή η όμορφη θαλασσινή συλλογή.

Ως την επόμενη πρό(σ)κληση δημιουργίας μην ξεχνάτε:
Κόντρα σε νωθρούς καιρούς δημιουργούμε όπως και όσο μπορεί ο καθένας.



Παρασκευή 29 Σεπτεμβρίου 2017

Καρτ Ποστάλ #15 (Λόγια της πλώρης)



******

Τα Λόγια της πλώρης αύριο ολοκληρώνουν το ταξίδι τους. Μαζί τους απολαύσαμε ιστορίες ναυτικών, περιπέτειες πλάι στο κύμα, θαλασσινές ποιητικές εμπνεύσεις, αγάπες καλοκαιρινές, φωτογραφικά κολάζ, ότι ξεβράζεται στην ακτή, όμορφο η άσχημο, ασήμαντο ή καθοριστικό. 

Όσοι θέλετε να συμμετέχετε μπορείτε μέχρι απόψε. Αύριο το πρωί θα γίνει η κλήρωση και θα δοθεί ένα αναμνηστικό δώρο σε έναν από τους συμμετέχοντες.

Κόντρα σε νωθρούς καιρούς δημιουργούμε όπως και όσο μπορεί ο καθένας.


*****


Συμμετοχές δικές μου

Συμμετοχές ως τώρα


Κυριακή 24 Σεπτεμβρίου 2017

Η στιγμή σας με ένα ποίημα - Προτιμήσεις (Σταυρούλα Ηλία)


Αγαπώ τους απελπισμένους ανθρώπους
Τους πολύ τσαλακωμένους, αυτούς με τα σπασμένα
Μυαλά και τα σπασμένα συναισθήματα
Αγαπώ το τρυφερό βλέμμα των θλιμμένων
Το σπάσιμο στη άκρη των χειλιών όσων απογοητεύτηκαν
Αγαπώ τους απελπισμένους ανθρώπους
γιατί ξέρουν πως η απελπισία
Μπορεί να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο
Αν δε σε διαλύσει εντελώς ή σε τρελάνει
Αγαπώ τους ανθρώπους με εκρήξεις κι εξάρσεις
Αγαπώ τους ανθρώπους με αδυναμίες
Αγαπώ τους ευάλωτους
Αγαπώ όσους ρισκάρουν
προκειμένου να ζήσουν
Αγαπώ τους αγωνιστές.

***

Ήταν η στιγμή της Σταυρούλας Ηλία με ένα ποίημα.




Στείλτε και τη δική σας στιγμή.

* Η Σταυρούλα Ηλία είναι απόφοιτη της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εργάζεται ως καθηγήτρια φιλόλογος στο Γύθειο Λακωνίας, όπου και διαμένει με την οικογένειά της. Παρακολουθεί ΜΠΣ με θέμα τη θεωρία της Λογοτεχνίας και τη Δημιουργική Γραφή. Κείμενά της έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα φιλολογικού ενδιαφέροντος.


Τετάρτη 20 Σεπτεμβρίου 2017

Τα μεσημέρια του Αυγούστου - Νίκος Σουβατζής (Λόγια της πλώρης)


Τα μεσημέρια του Αυγούστου ποτέ δεν κοιμόταν. Κατέβαινε στην παραλία και αφού άφηνε τα πράγματά της σε μια ήσυχη γωνιά, έμπαινε στη θάλασσα. Κολυμπούσε μέχρι να φτάσει στα βαθιά. Όσο βαθιά χρειαζόταν ώστε να είναι μόνη. Τότε άρχιζε τα παράπονα. Για τη ζωή της που χαραμίστηκε, για τα ταξίδια που δεν έκανε και για τον γιο της, που τον έχασε πριν προλάβει να τον δει να μεγαλώνει. Άρχιζε να κλαίει και τα κύματα σαν ένα στοργικό χέρι έπαιρναν τα δάκρυά της μακριά. Τα μάτια της κοκκίνιζαν απ' το κλάμα και το θαλασσινό νερό. Ύστερα η θάλασσα ηρεμούσε και ηρεμούσε κι εκείνη. Η αναπνοή της ξανάβρισκε το ρυθμό της και τα μάτια της συνέρχονταν απ' το κλάμα. Έπαιρνε μια βαθιά ανάσα για να γεμίσουν τα πνευμόνια της θαλασσινό αέρα και η καρδιά της πλημμύριζε από ευγνωμοσύνη για τη θάλασσα που της στεκόταν σαν μάνα. Ύστερα έβγαινε στην ακτή και επέστρεφε στο άδειο σπίτι της. Ωστόσο η ηρεμία δεν κρατούσε πολύ. Ένιωθε το σπίτι να στενεύει και τους τοίχους να πλησιάζουν ο ένας τον άλλο έτοιμοι να την συνθλίψουν. Είχε τόσα να πει, θα μπορούσε να μιλάει ώρες ατέλειωτες, αλλά δεν υπήρχε κανείς να την ακούσει. Γιατί σε κανέναν άλλο δεν μιλούσε. Ήταν εκείνα τα κοινότοπα λόγια παρηγοριάς που κανείς δεν εννοούσε και η δυσφορία που έβλεπε στα μάτια των συνομιλητών της όσες φορές είχε μιλήσει για τη ζωή της, που την έκαναν πλέον να σιωπά μπροστά στους ανθρώπους. Τα βράδια έπεφτε αργά για ύπνο και μέχρι να ξημερώσει πάλευε με τα σκεπάσματα.

Όταν πνιγόταν και δεν μπορούσε να πάρει ανάσα, σκεφτόταν τη θάλασσα που τόσα χρόνια την άκουγε με υπομονή και την παρηγορούσε. Όταν θα έφτανε η ώρα να αφήσει πίσω της τον κόσμο μας, η θάλασσα θα ήταν εκεί κοντά της. Θα κοιμόταν στην αγκαλιά της. Θα παραδινόταν σε έναν ύπνο βαθύ, ήρεμο και αιώνιο. Και ύστερα θα την έπαιρνε η θάλασσα να την ταξιδέψει μέχρι την άκρη του κόσμου. Θα ήταν ένα ζεστό αυγουστιάτικο μεσημέρι με λαμπερό ήλιο. Το καλοκαίρι πέρασε. Ήρθε ο χειμώνας, πέρασε κι αυτός και μετά ήρθε κι άλλο καλοκαίρι Μέσα της υπήρχαν αυτά που την βασάνιζαν και η θάλασσα που θα την ταξίδευε μακριά τους. 

Ένα αυγουστιάτικο πρωί ένιωσε ότι είχε έρθει πια η ώρα. Όταν έφτασε το μεσημέρι ήταν όπως το είχε ονειρευτεί. Ζεστό και ήσυχο, με έναν λαμπερό ήλιο να σκορπάει το φως του. Κατέβηκε στην παραλία, μπήκε στη θάλασσα και ανοίχτηκε στα βαθιά. Τόσο βαθιά ώστε να είναι μόνη με τη θάλασσα. Αυτή τη φορά δεν έκανε παράπονα, ούτε έκλαψε. Μόνο περίμενε να έρθει ο ύπνος. Βαθύς, ήρεμος και αιώνιος. Και ο ύπνος δεν άργησε να έρθει. Τότε άρχισε να ταξιδεύει. Στην άκρη του κόσμου δεν πρόλαβε να φτάσει. Την βρήκαν την επόμενη μέρα να επιπλέει στα ανοιχτά. Στα χείλη της μπορούσε κανείς να διακρίνει ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο. Η όψη της ήταν ήρεμη και γαλήνια. Ήταν η όψη που έχουν οι άνθρωποι όταν αφήνουν πίσω όλα αυτά που τους βασανίζουν και ταξιδεύουν.

*******

Ήταν η συμμετοχή του Νίκου Σουβατζή για το δρώμενο ''Λόγια της πλώρης''.




Μπορείτε να συμμετέχετε και 'σεις μέχρι 30/9.


Σάββατο 16 Σεπτεμβρίου 2017

Απόμαχος - Βαρβάρα Κατσιάνου (Λόγια της πλώρης)


Απόκαμες και έγειρες
στου μπαλκονιού τον ίσκιο.
Με σκέψεις φτεροπόδαρες
μπάρκαρες στ΄αετήσιο

στο πέρα το ταξίδι σου
έτσι όπως έκανες παλιά.
Γεμάτη,πλούσια η ζωή σου
και έλλειψη καμμιά.

Ύπνος βαθύς στα βλέφαρα
όνειρα ζωγραφίζει
και μονοπάτια αφέγγαρα
η θύμηση εγκλωβίζει.

Μόνο θάλασσα και ουρανός
στο μάτι του κυκλώνα
να παραδέρνει στεναγμός
ανταριασμένη εικόνα.

Σκληρή η ζωή εσμίλεψαν
την όψη σου τυφώνες
σαν σ΄έλουζαν τα κύματα
και άγριοι μουσώνες.

Τώρα στ΄αραξοβόλι σου
σου λείπουνε τα μπάρκα
και απ΄το ακρογιάλι σου
σεργιάνι σου και τσάρκα

αναπολείς ωκεανούς
που γέρασες μαζί τους
ωκεανούς και ουρανούς 
και τ΄αλμυρό κρασί τους.


*******


Ήταν η συμμετοχή της Βαρβάρας Κατσιάνου για το δρώμενο ''Λόγια της πλώρης''.




Μπορείτε να συμμετέχετε και 'σεις μέχρι 30/9.


*****

Ευχαριστώ όλους σας για τις συμμετοχές σας.
Έχουν μαζευτεί πραγματικά διαμάντια!

Συμμετοχές δικές μου

Συμμετοχές ως τώρα


Τρίτη 12 Σεπτεμβρίου 2017

Γεύση και άρωμα - Στέλλα Πετρίδου (Λόγια της πλώρης)


Όμορφη μέρα, του φθινοπώρου, πρωινή.
Ατένιζε ο ήλιος στ’ ανοιχτά της
κι η θάλασσα, καθρέφτης του,
τη λάμψη του μεθούσε.

Ο ουρανός απέραντος, καθάριος, γαλανός.
Με ένα αγέρι δροσερός,
σαν χάδι αγκάλιαζε τις φυλλωσιές
των δέντρων και γελούσε.

Και μες στα όμορφα, μιαν ομορφιά κι εσύ.
Νότα αυγουστιάτικης αυγής,
σαν πρόβαλες από μακριά
στα ολόλευκα ντυμένη.

Άρωμα γνώριμο, ζεστού καλοκαιριού,
μιας θάλασσας απέραντης αλμύρα,
που ’ταν ολάκερη θαρρώ
επάνω σου αφημένη.

Κι ορμητικά κυμάτιζαν γαλάζιο φως
οι κόρες των ματιών σου, φλογερές
σαν έπεφταν στο πέλαγο,
που αδούλωτα θωρούσαν.

Κι ο ήλιος χτένιζε τα μαύρα σου μαλλιά,
που ανέμιζαν σαν ζήλευαν της θάλασσας
το κύμα και χρυσαφένια ντύνονταν
χαρούμενα εμπρός του.

Μα βλέμμα είχες παγερό, θλιμμένο και νωθρό.
Γεύση χειμώνα άπλωνε, ατέλειωτη
η σιωπή σου, πέρα ως πέρα μακρινή
και ξένη και πικρή.

Τη σκέψη σου σαν άνεμος με δύναμη σκορπούσε
στο δαντελένιο θαλασσί, σ’ εκείνο
που θωρούσε με νοσταλγία περισσή
ζητώντας μια στιγμή.

Και ίδιο αίνιγμα βαθύσκιωτο εσύ,
καλοκαίρι ζεστό και χειμώνας βαρύς,
νύχτα και μέρα και ήλιος και βροχή,
όλα εσύ, μόνο εσύ.

Κι ακόμα εδώ τη σκέψη να ορίζεις,
σε ίδια εικόνα του μυαλού δοσμένη,
στο ξύπνημα μιας χαραυγής,
φέρνοντας άρωμα καλοκαιριού, μα γεύση από χειμώνα…

Από την ποιητική συλλογή «Μίλα μου γι’ αγάπη», εκδόσεις «άλφα πι»


*******


Ήταν η συμμετοχή της Στέλλας Πετρίδου για το δρώμενο ''Λόγια της πλώρης''.




Μπορείτε να συμμετέχετε και 'σεις μέχρι 30/9.




Κυριακή 10 Σεπτεμβρίου 2017

Η στιγμή σας με ένα ποίημα - Ρωγμές (Ελευθερία Κ.Σ.)


Γυρεύω ένα μονάχα
άγγιγμα
ζεστής και διεισδυτικής
ακτίνας Ηλίου

να εισχωρήσει
σε βάθη και ρωγμές
που ανοίχτηκαν
σε παρελθόντες χρόνους...

να γεμίσει κενά
της τρυφερής
όσο και ανύποπτης
πρώτης μου διαδρομής...

να φωτίσει 
σκοτάδια του νου,
να φέρει γλυκασμό

ανάδυση,διαφυγή
και πέταγμα
από υπόγεια ανήλια...

***

Ήταν η στιγμή της Ελευθερίας με ένα ποίημα.




Στείλτε και τη δική σας στιγμή.


Πέμπτη 7 Σεπτεμβρίου 2017

Στου λιμανιού την άκρη - Φωτεινή Κ. Χατζηευστρατίου (Λόγια της πλώρης)

Τους παρατήρησα να κάθονται συζητώντας και πίνοντας στο καφενεδάκι στην άκρη του λιμανιού της Ίου - αυτό που οι ντόπιοι αποκαλούν Γυαλό - και νόμιζα ότι κάποιος γύρισε video clip για το remake του τραγουδιού του Μάνου Λοΐζου. 

«Έχω ένα καφενέ
που ακούει όλο τα ίδια
για μπάρκα και ταξίδια
αυτών που μένουνε
και περιμένουνε» *


Μιλούσαν για μπάρκα και ταξίδια, για σκαριά και ανεμολόγια. Χωρίς να ακούσω λεπτομέρειες απ' όσα λέγανε, αλλά από την παραίτηση που διέκρινα στο βλέμμα τους, κατάλαβα ότι δεν ήταν απ' αυτούς "που φεύγουνε και επιστρέφουνε". Αυτοί που φεύγουνε και επιστρέφουνε, έχουν ίσως κουρασμένο βλέμμα, αλλά και μια αχνή σπίθα, αυτή της προσμονής για το επόμενο μπάρκο. 

Ήταν αυτοί "που μένουνε και περιμένουνε". Δεν ξέρω τί, ποιόν, γιατί. Προσπαθώ να μαντέψω...

Τους γιούς, τους ανιψιούς, τους νεότερους φίλους που μπαρκάρουν ακόμα, να γυρίσουν και να τους διηγηθούν ιστορίες για τα θεριά και τους ανθρώπους της θάλασσας που μόνο οι ναυτικοί ξέρουν να πλάθουν στην ακυβέρνητη φαντασία τους;

Τα γέρικα σκαριά με τα οποία κάποτε ταξίδεψαν και πολλές φορές κινδύνευσαν να γίνουν το υγρό φέρετρο τους, μα τα αγαπούν ακόμη και τα ονειρεύονται σε ύπνους τρικυμιασμένους σαν το πέλαγος; 

Τα μελτέμια και τις σοροκάδες να κοπάσουν για να πάψει ο αέρας να σφυρίζει στα αυτιά τους αυτά που θέλουν να ξεχάσουν, τα όσα ανομολόγητα έκαναν σε λιμάνια ξένα;

Το πλοίο της γραμμής να 'ρθει και να μαζεύσει αυτό το αταίριαστο σμάρι ανθρώπων που γλώσσες αλλότριες μιλά και λυμαίνεται τα ακρογιάλια τους και φιλά με χείλη ποτισμένα αλκοόλ την εικόνα της δικιάς τους Παναγίας μέσα στα άσπιλα ξωκλήσια τους;

Μιαν άγκυρα χαλύβδινη με αλυσίδα μακρυά και ασήκωτη, να εμφανιστεί από το πουθενά και να τους δέσει τον νου σε αγκυροβόλιο απάνεμο, να μην μπορεί να γυρίζει στα παλιά;

Το σινιάλο από το ελεήμων φως ενός αγέρωχου φάρου, να τους οδηγήσει επιτέλους εκεί που φοβήθηκαν να πλεύσουν; 

Ή παλι, περιμενούν απλά το γλυκοχάραμα να έρθει και να φέρει μαζί με τον αλιγενή αιγαιοπελαγίτη ήλιο, τα νιάτα τους που χάθηκαν; 

* Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
   Μουσική: Μάνος Λοΐζος
   1η ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας

*******


Ήταν η συμμετοχή της Φωτεινής Κ. Χατζηευστρατίου για το δρώμενο ''Λόγια της πλώρης''.


Μπορείτε να συμμετέχετε και 'σεις.


Παρασκευή 25 Αυγούστου 2017

Γαλάζιο χρώμα - Χριστόφορος Τριάντης (Λόγια της πλώρης)


Οι ποιητές αρνήθηκαν τις λέξεις
(δεν έχουν πια καμία σημασία).
Τα σώματά τους γέρασαν κι αυτά,
μαζί με τις καρδιές των πελαργών.
Στα όνειρά τους δεν έρχεται το φως,
μόνο πίκρες σαν αναθέματα.
Ασταμάτητα οι Ώρες
κλωθογυρνούν την οικουμένη,
ροκανίζοντας τη μουσική
από σύννεφα και δέντρα.
Τα παράθυρα
βούλιαξαν στη λάσπη,
σαν τάφοι μοιάζουν,
δίχως σταυρούς  και δάκρυα.
Αλλά το χρώμα της θάλασσας
είναι γαλάζιο ,
περιμένει – μυστικά - το θαύμα,
να γίνει ψωμί ,
να χορτάσει την πείνα των αθώων.  


*******


Ήταν η συμμετοχή του Χριστόφορου Τριάντη για το δρώμενο ''Λόγια της πλώρης''.



Μπορείτε να συμμετέχετε και 'σεις.


Δευτέρα 21 Αυγούστου 2017

Τέλη Αυγούστου.


Υπάρχει αυτό στο τέλος του καλοκαιριού,
που η υγρασία του πρωινού δυσάρεστη είναι στο δέρμα.
Μυρωδιά ανυπόφορη σε πάει πίσω, 
αυτόματα σε άλλες αδιέξοδους.
Θυμίζει σχολική αρχή, αναγκαστική προσγίωση, καθίζηση.
Οι τελευταίες στιγμές που οι γρίλιες κλείνουν.
Τα χρώματα τ΄ουρανού πιο έντονα.
Θαρρείς παλεύει το μπλε πριν έρθει το γκρίζο.
Λίγοι οι τυχεροί, 
λίγοι αυτοί που έχουν περιθώριο για λίγο ακόμα ψέμα.
Πουλιά αναποφάσιστα σε χρυσό ορίζοντα.
Και η κυψέλη γιομίζει ξανά με μέλισσες, 
μα και με κηφήνες.
Τέλη Αυγούστου.
Δεν υπάρχει δικαιολογία, 
μόνο απόφαση.

*****

Για το δρώμενό μου ''Λόγια της πλώρης''.
Μπορείτε να συμμετέχετε και ΄σεις μέχρι 30/9.
Δείτε τις υπόλοιπες συμμετοχές εδώ.




Παρασκευή 4 Αυγούστου 2017

Το ταξίδι - Χρήστος Θ. Παπαγεωργίου (Λόγια της πλώρης)


Βίρα τις άγκυρες παιδιά
σαλπάρουμε και πάλι
για μέρη που νοστάλγησαν
κάποιοι θαλασσινοί
αποσταμένοι ναυαγοί
σε απόμερο ακρογιάλι
το πέλαγο αγναντεύοντας
γεμάτοι προσμονή.

Φουλάρετε τις μηχανές
κι ο χρόνος δε μας φτάνει
ένα ταξίδι σαν κι αυτό
δεν παίρνει αναβολή
φιλόξενο θα μας δεχτεί
το απάνεμο λιμάνι
η φλογισμένη μας καρδιά
τα στήθια πυρπολεί.

Φέρε το κυάλι δεύτερε
δώσε μου το τιμόνι
να ξανοιχτούμε γρήγορα
σε δρόμους μακρινούς
με τούτο το πλεούμενο
τα κύματα να οργώνει
και τα πουλιά να σκίζουνε
γαλάζιους ουρανούς.

Βίρα τις άγκυρες παιδιά
αντίκρυ στο μουράγιο
μορφές αγαπημένες μας
μαντήλια μας κουνούν
και ψάχνουν μες στα μάτια μας
να πάρουνε κουράγιο
ταμμένες απ’ τη μοίρα τους
πάντα να καρτερούν.

*******


Ήταν η συμμετοχή του Χρήστου Θ. Παπαγεωργίου για το δρώμενο ''Λόγια της πλώρης''.


Μπορείτε να συμμετέχετε και 'σεις.


*****


Συμμετοχές δικές μου

Συμμετοχές ως τώρα


Δευτέρα 31 Ιουλίου 2017

Άγνωστες θάλασσες - Βασιλική Δραγούνη (Λόγια της πλώρης)


Κάτω απ' τον αστερισμό του τυχαίου, εκεί που οι δείκτες τέμνουν
τον άθικτο χρόνο, στροβιλιζόμαστε στου αγνώστου τους κυκλώνες.

Έρχονται και μας τυλίγουν σαν οπτασία αέρινη,
σαν φευγαλέα τραγούδια σειρήνων από τα απύθμενα βάθη,
σαν κύματα που ταξιδεύουν από άνεμο σε άνεμο,
σαν μια πρόσκαιρη θύμηση ενός ανεπαίσθητου κόσμου
ποτισμένη με το αλάτι των δακρύων μας

για να μας αφήσουν στην ακτογραμμή, τη λεπτή ισορροπία μεταξύ
ανόδου και πτώσης, άμπωτης και παλίρροιας
που ανεβαίνει και τραβιέται σε συνεχή ρυθμό
με έναν παλλόμενο, αρχαίο ήχο
ακολουθώντας την αδιάσπαστη τροχιά της νύχτας.

Εκεί μπορούμε πραγματικά να βυθιστούμε
μέσα στην έσχατη αιωνιότητα του ορίζοντα,
κάτω από τον ίλιγγο των ουράνιων σωμάτων
και την ανάμνηση ενός ήλιου μοναχικού που βασιλεύει
σε αυτές τις μεγάλες θάλασσες

όπου μπορούμε μόνο να ταξιδεύουμε στην επιφάνεια
και ποτέ στα βάθη τους.


******


Ήταν η συμμετοχή της Βασιλικής Δραγούνη για το δρώμενο ''Λόγια της πλώρης''.



Μπορείτε να συμμετέχετε και 'σεις.

*****

Συμμετοχές δικές μου

Συμμετοχές ως τώρα


Πέμπτη 27 Ιουλίου 2017

Δαρμένη θάλασσα - Γιούλη Βασιλείου (Λόγια της πλώρης)


Μία, δύο, τρεις, μετά τις έξι πέτρες, έπαψε πια να μετράει. Δεν έπαψε όμως να την παρακολουθεί διακριτικά. Δεν ήθελε να πάθει κάτι κακό! Να ξεθυμάνει, ναι, όχι όμως να πάθει κάτι κακό! Πόσο την αγαπούσε! Ένας θεός ήξερε! Από μωρό την είχε μεγαλώσει με στερήσεις, θυσίες. Εβδομηντάρης πλέον αυτός κι εκείνη δεκαέξι χρονών κοπέλα.

"Πάρε κι αυτή,πάρε κι αυτή!", συνέχιζε η μικρή να λιθοβολεί με μανία την θάλασσα. Είχε τα δίκια της. Ορφάνεψε με την πρώτη της πνοή. Πατέρα δε γνώρισε ούτε σε φωτογραφία! Ευτυχώς ο παππούς στάθηκε μάνα και πατέρας.Τώρα ο έρωτας, ο πρώτος της έρωτας, χάθηκε με την πρώτη βροχούλα, ενώ είχε ορκιστεί ότι θα την αγαπούσε χειμώνα-καλοκαίρι!

"Άσ'το καλό!", πόνεσε το χέρι της. Η θάλασσα δαρμένη, έγλειφε τα δάχτυλα των ποδιών της. Τί έφταιγε η δόλια και την χτυπούσε; Έφταιγε για τις αδικίες και τις πίκρες της ζωής;...
Γαλήνεψαν και οι δυο. Ρούφηξε η μικρή μια γερή ανάσα από θαλασσινό άρωμα και επέστρεψε στον παππού που ψάρευε στο γνωστό σημείο.

Το βραδάκι τηγάνισαν τα ψαράκια, έστρωσαν το τραπέζι στο μπαλκόνι, έκοψαν χωριάτικη και ψωμί και πίνοντας κρασί, ένα ποτήρι αυτός, μισό εκείνη, του διάβασε την εφημερίδα του νησιού τους.

******

Ήταν η συμμετοχή της Γιούλης Βασιλείου για το δρώμενο ''Λόγια της πλώρης''.


Μπορείτε να συμμετέχετε και 'σεις.



*****


Συμμετοχές δικές μου

Συμμετοχές


Παρασκευή 21 Ιουλίου 2017

Η στιγμή σας με ένα ποίημα - Πρωινή αφήγηση / Μεταμεσονύκτια αφήγηση (Μανώλης Μπίστας)


πρωινή αφήγηση
Πλύθηκα μ’ άχρωμη λύπη·
μουχλιασμένη σιωπή κυλά στους τοίχους.
Ήχοι μετανάστευσης από πουλιά·
θα γυρίσουν ξανά
στο μάταιο κύκλο ζωής
που ’χω τα πάντα, χωρίς να ’χω τίποτε.


μεταμεσονύκτια αφήγηση
Μετρώντας στιγμές,
περπατώ σ’ αχαρτογράφητους δρόμους.
Λαιμητόμες αναμνήσεις γυρνούν σαν κραυγές.
Οδηγός τα πρόσημα,
με στρέφουν προς το χαμόγελο
ή το δάκρυ.

***

Ήταν η στιγμή του Μανώλη Μπίστα με ένα ποίημα.



Στείλτε και τη δική σας στιγμή.


Σάββατο 15 Ιουλίου 2017

Καρτ Ποστάλ #14 (Λόγια της πλώρης)



*****



Ήταν μια καρτ ποστάλ για το δρώμενο Λόγια της πλώρης. 
Για όποιον θέλει να συμμετάσχει σε αυτήν την πρό(σ)κληση δημιουργίας μπορεί να μάθει λεπτομέρειες εδώ.



Σάββατο 8 Ιουλίου 2017

Λόγια της πλώρης - Πρό(σ)κληση δημιουργίας

Τα Λόγια της πλώρης είναι μια συλλογή διηγημάτων του Ανδρέα Καρκαβίτσα που μιλά για την θάλασσα, την ζωή των ναυτικών και την αγάπη τους για αυτήν. Ένα βιβλίο που μετρά σχεδόν 100 χρόνια, αποτελεί ίσως το πιο αντιπροσωπευτικό έργο της θαλασσινής ελληνικής λογοτεχνίας. Εγώ έχω την τύχη να το έχω σε μια παλιά, δερματόδετη έκδοση η οποία είναι σχεδόν 40 ετών. Από εκεί είναι και η φωτογραφία που έφτιαξα για το δρώμενο που σας προτρέπω να κάνουμε πράξη.


Η θάλασσα είναι είναι στοιχείο που πάντα γοήτευε τους καλλιτέχνες. Συγγραφείς, ζωγράφους, φωτογράφους. Γιατί η ομορφιά της είναι τόση που κάποιες φορές γίνεται ακόμα και δυσβάστακτη, σαν μια σχέση εξάρτησης που προσπαθείς να ξεφύγεις μάταια.

Για αυτή την ομορφιά να μιλήσουμε. Με λέξεις, σκέψεις, κείμενα και φυσικά εικόνες. Ιστορίες ναυτικών, περιπέτειες πλάι στο κύμα, θαλασσινές ποιητικές εμπνεύσεις, αγάπες καλοκαιρινές, φωτογραφικά κολάζ, ότι ξεβράζεται στην ακτή, όμορφο η άσχημο, ασήμαντο ή καθοριστικό. 

Ξεκινάτε λοιπόν να δημιουργείτε, δημοσιεύοντας τα έργα σας στο μπλογκ σας, βάζοντας απλά σαν υποσημείωση πως είναι για το δρώμενο ''Λόγια της πλώρης''. Καλό θα ήταν να με ειδοποιείτε με ένα σχόλιο στην ανάρτηση αυτή για την συμμετοχή σας. Οι φίλοι που δεν έχουν μπλογκ μπορούν να μου στέλνουν τα κείμενά τους με email και θα τα δημοσιεύω στο ''Κείμενο'' ή στο ''Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά...'' αν είναι φωτογραφικές συλλογές. Μπορείτε να συμμετέχετε και με κάποιο παλιό σας κείμενο. 

Έχετε άπλετο χρόνο να το κάνετε. Ας θέσουμε ως όριο τις 30/9. Μετά, συγκεντρώνοντας όλες τις συμμετοχές, θα κληρώσω ένα συμβολικό δώρο.

Σας εύχομαι ολόψυχα καλές εμπνεύσεις.
Κόντρα σε νωθρούς καιρούς δημιουργούμε όπως και όσο μπορεί ο καθένας.

*****

Συμμετοχές δικές μου
Τα καράβια...
Συμμετοχές ως τώρα
Paperweight / Summer stone - Mia
Της θάλασσας οι θησαυροί - Memaria