Καλές γιορτές!

Χρόνια Πολλά, δημιουργικά και ευτυχισμένα!

Να έχετε την υγεία σας και μην φοβάστε τίποτα!

Ιστορίες του φθινοπώρου... (λήξις)

Το φθινόπωρο τέλειωσε. Ο χειμώνας άρχισε για τα καλά και η δροσιά έγινε κρύο. Το φετινό φθινόπωρο ήταν δημιουργικό, αφού το μνημονεύσαμε αρκετές φορές, έγινε σημείο αναφοράς, εμπνευστήκαμε από αυτό.

Γράψαμε ιστορίες για αυτήν την εποχή. Ιστορίες υπό βροχή, ερωτικές, φιλικές, ίσως αδιέξοδες, μπορεί και αισιόδοξες αγκαλιά στα πρώτα κρύα. Ποιήματα που υμνούν την δημιουργική μελαγχολία της εποχής, φωτογραφικά λευκώματα που φανερώνουν τα υπέροχά της χρώματα.

Η συλλογή μας έχει ως εξής:

Δικές μου συμμετοχές

Οι μέρες του φθινοπώρου...

Να πέφτεις όμορφα... 

Προσπαθώντας...

Καρτ Ποστάλ #17

Δικές σας συμμετοχές

1. Φθινοπωρινό Μεγαλείο - Βασιλική Δραγούνη

2. Θολά τοπία - Χρήστος Θ. Παπαγεωργίου

3. Τα φύλλα του φθινοπώρου: ο μύθος - Woman in Blogs

4. Γράμμα τζόγια μου... - ANNA FLO

5. Φθινοπωρινές Ιστορίες - Giannis Pit

6. Φύλλο και κορμός - Κική Κωνσταντίνου

7. Φθινοπωρινή Δευτέρα - Marina Tsardakli

8. Η ομορφιά του φθινοπώρου - ALCESTE

9. Γκρίζο, σαν και τα μάτια σου - Ελένη B 

10. Ένα γκρίζο πρωινό… - TO E - PERIODIKO MAS

11. Το ''Α'' του Σχολείου! - ANNA FLO

12. Φθινοπωριάτικο όνειρο - Woman in Blogs

13. Φθινοπωρινές σκέψεις - Σμαραγδάκι- Ρούλα

14. Όταν τα φύλλα τρίζουν... - mary pertax

15. Φθινόπωρο σου λένε μετά... - αννετά...κι

16. Φθινόπωρο, λέει, να ήτανε... - Memaria

17. Autumn - Mia

18. Σαν καταιγίδα - Mariana Christodoulou

19. Φθινοπωρινή βροχή! - ANNA FLO

20. ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ και πέντε αισθήσεις - Ρένα Χριστοδούλου 

21. Έλα - Mariana Christodoulou

Μετά από κλήρωση η ALCESTE από το Little Hope Flags κερδίζει ένα συμβολικό δώρο για την συμμετοχή της. Ας μου στείλει την διεύθυνσή της ώστε να της το στείλω.

Ως την επόμενη πρό(σ)κληση δημιουργίας μην ξεχνάτε:
Κόντρα σε νωθρούς καιρούς δημιουργούμε όπως και όσο μπορεί ο καθένας.

Σας ευχαριστώ όλους!

Κειμενογράφος (Καλλιτέχνης και τέχνη - Δημήτρης Α. Δημητριάδης)

Ο καλλιτέχνης, ως τεχνίτης της ομορφιάς και του ιδεώδους, είναι ένας μύστης της τέχνης, ένας ιερουργός και παράλληλα ένας κολασμένος.

Ιερουργός και κολασμένος, γιατί έχει να επικοινωνήσει με τα άδυτα της ψυχής και του επέκεινα. Έχει να απεικονίσει την καθεστηκυία πραγματικότητα και ταυτόχρονα να την καταγγείλει μέσα από την ίδια του τη συμμετοχή. Να ζήσει την αρχέγονη εμπειρία πέρα από διανοητικές κατασκευές και λεκτικές ακροβασίες και να την αποδώσει μέσα από τον ήχο, το λόγο, το χρώμα. Μέτοχος, γιατί συμμετέχει στα βιώματα και στις εμπειρίες του κόσμου, με μια συμμετοχή όχι μόνο ταυτιστική αλλά ταυτόχρονα απολλώνεια, τέτοια, που προϋποθέτει την απόστασή του, ως παρατηρητή, από το έργο τέχνης.

Ασκητής και περιπλανώμενος, μέτοχος και κοινωνός του κόσμου και απομονωμένος από αυτόν, εικονοκλάστης, ζώντας στο χώρο των σκιών, των εικόνων και της φαντασίας, κάτοικος ενός προγονικού ασύλου και κάτοχος μιας άλλης γλώσσας κι ενός ιδιότυπου κώδικα, προβάλλει την τέχνη του με την ίδια κίνηση που προβάλλει το νεογέννητο παιδί το πρόσωπό του στον έξω κόσμο, συντρίβοντας έτσι τις ήδη υπάρχουσες κοινωνικές σχέσεις και ανοίγοντας δρόμους απελευθέρωσης.

Ο καλλιτέχνης βρίσκεται σε μια ιδιόρρυθμη σχέση με το έργο του. Σχέση θα λέγαμε παιδιού με τη μάνα. Αυτή η σχέση, πέρα από την πνευματική της διάσταση, έχει να κάνει με μια «σαρκική», θα λέγαμε, επικοινωνία του καλλιτέχνη με το έργο, σύγγραμμα, πίνακα, άγαλμα, μουσική σύνθεση.

Ο καλλιτέχνης αιμορραγεί ως το θάνατο, ένθεος αλλά και κολασμένος. Μέσα από τη ρήξη, με τον ίδιο του εαυτό του, γίνεται «άλλος», διαλύεται, κατακερματίζεται, χάνει την ταυτότητά του, εξαντλώντας μέσα του όλα τα δηλητήρια και κρατώντας από αυτά την πεμπτουσία τους. Φορτισμένος από μύθους και σύμβολα, κινείται σε χώρους απρόσιτους, αντιφατικούς, ατέρμονους, επικίνδυνους, αγωνιώδεις, αναζητώντας το φως, περιπλανώμενος μες στο σκοτάδι. Για να αποκτήσει όμως ο καλλιτέχνης και ειδικότερα ο ποιητής μια ικανότητα διαισθητικής πρόβλεψης και ενός ουσιαστικού κοιτάγματος της ζωής, θα πρέπει να φτάσει στην πλήρη απορρύθμιση. Η απορρύθμιση αυτή τον οδηγεί στη βαθιά γνώση του αγνώστου, πάντα, βέβαια, μέσω της σκέψης.

Η τέχνη είναι υπόσχεση της απελευθέρωσης. Ο καλλιτέχνης, φορτισμένος από μια εμπειρία θανάτου, αναλώμενος σαν εσωτερικότητα και σαν «εγώ» και ανακαλύπτοντας τον «άλλον» απέναντί του, φτάνει στις ακρώρειες του μη πραγματικού, ατέρμονου και αδύνατου. Μέσα από αυτή την αγαπητική σχέση του «είναι» του με το «είναι» του κόσμου, αποκρυπτογραφεί κώδικες, λέξεις, ήχους, χρώματα, αποκαλύπτοντας και προσεγγίζοντας την αρχέγονη σημασία και προέλευσή τους.

Ανακαλύπτοντας, έτσι, τον εαυτό του και τον «άλλον», στην ολότητα ενός καθολικού «είναι».

Δημήτρης Α. Δημητριάδης

****

Μπορείτε να παρουσιάσετε το κείμενό σας (διήγημα, ιστορία, ελεύθερο κείμενο) μέσω της μόνιμης στήλης ''Κειμενογράφος''.

Στέλνετε με e-mail το δικό σας κείμενο στο asmhnio@gmail.com.

Καρτ Ποστάλ #17 (Ιστορίες του φθινοπώρου)

Το δρώμενο Ιστορίες του φθινοπώρου συνεχίζεται μέχρι την άλλη Παρασκευή 30/11. Γράφουμε ιστορίες για αυτήν την εποχή. Ιστορίες υπό βροχή, ερωτικές, φιλικές, ίσως αδιέξοδες, μπορεί και αισιόδοξες αγκαλιά στα πρώτα κρύα. Ποιήματα που να υμνούν την δημιουργική μελαγχολία της εποχής, φωτογραφικά λευκώματα που να φανερώνουν τα υπέροχά της χρώματα.

Στο τέλος του δρώμενου θα γίνει κλήρωση με όλους τους συμμετέχοντες και θα δοθεί ένα συμβολικό δώρο.

Καθημερινές, μικρές αυτοκτονίες - Ανεκπλήρωτο (Σταυρούλα Ηλία)

Τον Νοέμβρη αποφάσισα

Μια μικρή αυτοκτονία

Τα τελευταία χρόνια

Παίρνω και μία μικρή ‘’τζούρα’’

Μυθριδατισμός, νομίζω λέγεται αυτό

Μία δόση μικρής αυτοκτονίας

Για να συνηθίζω

Να μη ξεχνιέμαι

Τώρα αποφάσισα να ξαναζήσω

Με μία ακόμη

Μικρή αυτοκτονία

***

Ήταν η στιγμή της Σταυρούλας Ηλία με ένα ποίημα.

Στείλτε και τη δική σας στιγμή.

συμμετοχές - πληροφορίες

Ερωτήσεις (Φωτό-συγγραφική σκυτάλη #2)

Τι είναι ο νους;

Ένας αχυρώνας χαμένος στον βαθύ νότο.

Χτυπημένος από θύελλες και βροχές,

στέκει ανέπαφος, 

προστατεύοντας το φαΐ του κόσμου. 

Τι είναι η σκέψη;

Μια φυλακή με ξύλινα σανίδια,

καρφωμένα μεταξύ τους με αίμα και δάκρυα.

Τι είναι μια ιδέα;

Ένα χωράφι αγριόχορτα,

που προστατεύουν κυκλάμινα, 

ξεχασμένες ανεμώνες και φρέσκες μαργαρίτες. 

Τι είναι η φαντασία;

Μια τεράστια μπλε καστανιά,

που μπλέκει στον ίσκιο της το νου, την σκέψη και την ιδέα.

Και όλα αυτά αλλάζουν την μέρα,

δένουν τον άνθρωπό με τ΄ άπειρο και τ΄ άπιαστο.

Σε ασπρόμαυρο φόντο,

δίνουν ζωή, δίνουν ελπίδα.

-------------

Ήταν η συμμετοχή μου στην Φωτό-συγγραφική σκυτάλη της marypertax, εμπνεόμενη από την παραπάνω φωτογραφία που μου έδωσε η Fairelena.

Εγώ με την σειρά μου θα δώσω στην Αριστέα μας την παρακάτω εικόνα και της εύχομαι καλή έμπνευση.

Τέλος να ευχαριστήσω την marypertax για την πρόσκληση και την ευκαιρία δημιουργίας.

Κόντρα σε νωθρούς καιρούς είναι ότι πιο σημαντικό.

Προσπαθώντας... (121 λέξεις - Ιστορίες του φθινοπώρου)

Σ' ένα πάρκο εγκλωβισμένος, κρεμασμένος σε κούνιες ανύπαρκτες, παίζοντας παιχνίδια που δεν ξέρω. Σκουριασμένη ζωή, σαν αυτές τις σκληρές αλυσίδες που κρατάνε την συνήθεια. Υγρασία. Φθινόπωρο ως το κόκκαλο. Καθαρίζοντας τις λάσπες απ΄ τα όνειρα ίσως και εγώ να ζήσω λιγάκι.

Προσπαθώ. Αλήθεια προσπαθώ. Αλλάζω πορεία. Ίσως αν βαδίσω προς την πόλη να ξεφύγω. Αν μπλεχτώ στα άψυχα σώματά της να νιώσω πιο ζωντανός, πιο αποφασιστικός. Αν αναπνεύσω τον κόκκινο ουρανό της ίσως μπει μέσα μου η λαχτάρα για δράση.

Μα μένω πάλι παιδί. Θαρρείς μια ζωή μαθητής, ποτέ δάσκαλος. Ένας μαθητής ανεπίδεκτος μαθήσεως, που το πάθημα δεν του γίνεται μάθημα. Μόνο μέσα στα πλαίσια της αυλής. Θα το πάρω απόφαση. Αυτή κούνια φταίει που πάντα θα με δένει με σένα.

******

Αυτές οι λέξεις προορίζονταν για το Συμπόσιο της Αριστέας, αλλά τελικά προσαρμόστηκε και εστάλη σαν συμμετοχή στην σελίδα 121 λέξεις. Επελέγη και δημοσιεύθηκε εδώ και εδώ. 

Επίσης το προσθέτω σαν δική μου συμμετοχή στις Ιστορίες του φθινοπώρου, οι οποίες συνεχίζουν κανονικά μέχρι τέλος Νοεμβρίου, για όποιον θέλει να συμμετέχει.

Ιστορίες του φθινοπώρου... (ενημερωτικό)

Το δρώμενο ''Ιστορίες του φθινοπώρου'' συνεχίζεται. Γράφουμε ιστορίες για αυτήν την εποχή. Ιστορίες υπό βροχή, ερωτικές, φιλικές, ίσως αδιέξοδες, μπορεί και αισιόδοξες αγκαλιά στα πρώτα κρύα. Ποιήματα που να υμνούν την δημιουργική μελαγχολία της εποχής, φωτογραφικά λευκώματα που να φανερώνουν τα υπέροχά της χρώματα.

Ημερομηνία λήξης δρώμενου 31/11

Δικές μου συμμετοχές

Οι μέρες του φθινοπώρου...

Να πέφτεις όμορφα... 

Ιστορίες ως τώρα

Φθινοπωρινό Μεγαλείο - Βασιλική Δραγούνη

Θολά τοπία - Χρήστος Θ. Παπαγεωργίου

Τα φύλλα του φθινοπώρου: ο μύθος - Woman in Blogs

Γράμμα τζόγια μου... - ANNA FLO

Φθινοπωρινές Ιστορίες - Giannis Pit

Φύλλο και κορμός - Κική Κωνσταντίνου

Φθινοπωρινή Δευτέρα - Marina Tsardakli

Η ομορφιά του φθινοπώρου - ALCESTE

Γκρίζο, σαν και τα μάτια σου - Ελένη B 

Ένα γκρίζο πρωινό… - TO E - PERIODIKO MAS

Το ''Α'' του Σχολείου! - ANNA FLO

Φθινοπωριάτικο όνειρο - Woman in Blogs

Φθινοπωρινές σκέψεις - Σμαραγδάκι- Ρούλα

Όταν τα φύλλα τρίζουν... - mary pertax

Φθινόπωρο σου λένε μετά... - αννετά...κι

Η στιγμή σας με ένα ποίημα - Χείλη βουβά (Βίκυ Μπάλλου)

Δεν θα ‘χουν τα χείλη μου ,απόψε, λόγια να σου χαρίσουν.

Εντός τους δεν θα ξαποσταίνει καμιά προσεγμένη απόκριση.

Θα ‘ναι βουβά.

Σαν να ‘χουν χαθεί όλες τους οι απαντήσεις

σε ρέματα υπόγεια,

δίχως επιστροφή.

Δεν θα ‘ναι στολισμένα τα χείλη μου, απόψε.

Κανένα ζωηρό χρώμα δεν θα τα συντροφεύει.

Άβαφα θα ‘ναι.

Θα ξεγυμνώνονται ατελή μπρος στη θωριά σου.

Γεμάτα σημάδια κι εκδορές.

Στην επιφάνειά τους θα πλαγιάζουν λάθη και ενοχές.

Στα σπλάχνα τους θα βασιλεύουν φόβοι και ανασφάλειες.

Όλα τόσο περίτεχνα μπερδεμένα.

Τόσο άρτια περίπλοκα.

Χαρακτηριστικά δημιουργήματα ζωγράφου,

πάνω στην καλλιτεχνική μανία του.

Θα κουβαλούν στους ώμους τους

όλες τις απώλειες και τις παρελθούσες τους πληγές.

Θα ‘ναι πικρή η γεύση τους.

Παρόμοια μ’ εκείνη των δακρύων

που τα ραίνουν.

Θα φέρουν νοήματα αμφίσημα,

αφού όλες οι προηγηθείσες εξηγήσεις

οδήγησαν σε φαύλους κύκλους.

Κι όλες οι μέχρι τώρα εξηγήσεις

κατέληξαν σε μονοπάτια αδιέξοδα.

Ένα τρικυμισμένο πέλαγος θ’ αποτυπώνουν

τα δυο μου χείλη, απόψε.

Γι’ αυτό, τίποτα μη τα ρωτήσεις.

Τελείωσαν οι απαντήσεις.

Άφησέ τα μονάχα

-έστω για λίγο-

να μπλεχτούν με τα δικά σου.

Εκείνα τα μοναδικά.

Τα γεμάτα μυστήριο,

τα γεμάτα ερωτηματικά,

τα γεμάτα κρυμμένο ρομαντισμό,

που μόνο κάποιοι εκλεκτοί

έχουν την τύχη να απολαμβάνουν.

Δεν θα ‘ναι εύκολο.

Θα μας χωρίζουν τόσα «πρέπει».

Λίγα λεπτά πριν ενωθούν με τα δικά σου,

τα δυο μου χείλη

θα αναλογιστούν τις συνέπειες.

Θα κομπιάσουν.

Θα κάνουν πίσω.

Μα όταν μόνο μια ισχνή αναπνοή

θα χωρίζει τις κοφτές ανάσες μας,

θα πετάξουν από πάνω τους κάθε αναστολή.

Θα αφεθούν στην ανάγκη.

Στην ανάγκη που σ’ έχουν.

Μέσα σε τούτο το φιλί,

δεν θα ξεστομίσουν τα χείλη μας μεγάλα λόγια,

μήτε θ’ ανταλλάξουν όρκους αιώνιας αγάπης.

Για σκοτάδια θα μιλήσουν.

Γι’ ανεκπλήρωτες επιθυμίες.

Για ανθρώπινες αδυναμίες.

Με αποκορύφωμα τον Έρωτα.

Τον απαγορευμένο.

Τον αδύνατο.

Τον πληγωμένο.

***

Ήταν η στιγμή της Βίκυς Μπάλλου με ένα ποίημα.

Την Βίκυ Μπάλλου θα την βρείτε στο προσωπικό της ιστολόγιο Fairytale

Στείλτε και τη δική σας στιγμή.

συμμετοχές - πληροφορίες

Η στιγμή σας με ένα ποίημα - Σαν κύκνειο άσμα πριν το τέλος (Κυριακή Χατζηκαντή)

Θυσία στον άσπλαχνο βωμό·

Εκατόμβη αληθινή

πριν ξεψυχήσει και ο τελευταίος κύκνος

άσμα και κραυγή.

Άφησαν μονάχα ένα φτερό

σαν τρόπαιο για τη σπουδαία θυσία·

κανείς δε θα λησμονήσει τούτο τον χαμό,

σαν ξερό κλαδί δίπλα σε πυρά, από συνήθεια κάηκε κι αυτό.

Κάποιοι πολύ αγάπησαν,

ξεχάστηκαν πριν θυμηθούν

κι όμως χάθηκαν σχεδόν ευτυχισμένοι·

κατάφεραν οι τελευταίες τους κραυγές σαν άσμα ν’ ακουστούν.

Φτερό στον αδυσώπητο άνεμο,

μια ακόμη περιπλανώμενη ψυχή...

λένε όλοι έχουμε σωτηρία

κι ας μη σου δόθηκε στη ζωή ποτέ μιαν ευκαιρία.

***

Ήταν η στιγμή της Κυριακής Χατζηκαντή με ένα ποίημα.

Στείλτε και τη δική σας στιγμή.

συμμετοχές - πληροφορίες

Η απόφαση (16o Παίζοντας με τις λέξεις)

Ας αφήσουμε την πόρτα ανοιχτή,

σαν κάτι να ξεχάσαμε στην αυλή.

Τίποτα να μην μαρτυρά την απουσία,

τίποτα να μην συμπληρώνει την έλλειψη.

Τα πάντα να δηλώνουν μια επιστροφή.

Ας βάλουμε τα πράγματά μας σε αναμονή,

όχι σε παύση.

Την ζωή μας ενέχυρο και όχι προς πώληση.

Ας φτιάξουμε τον δικό μας οδοδείκτη.

Μιας κατεύθυνσης.

Έτσι όπως την ορίζει ο καθείς.

Η ομίχλη να μην είναι τίποτ΄ άλλο παρά μια αφορμή έμπνευσης.

Ένα έναυσμα δημιουργίας.

Σ' αυτή την μικρή στιγμή της μεγάλης απόφασης,

ας κοιτάξουμε κατάματα την ανατολή

και περιφρονητικά την δύση.

**********

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο ''16o Παίζοντας με τις λέξεις'' της Μαρίας μας. 

Ευχαριστώ όλος όσους με διάβασαν και με επέλεξαν και φυσικά την οικοδέσποινα για την άψογη φιλοξενία.

**********

Μην ξεχνάτε πως τρέχει όλο το φθινόπωρο μια νέα πρό(σ)κληση δημιουργίας ''Ιστορίες του φθινοπώρου''. 

Περιμένω τις συμμετοχές σας!

Ιστορίες του φθινοπώρου... (Θολά τοπία - Χρήστος Θ. Παπαγεωργίου)

Πορευόμαστε στην ομίχλη

ανατέμνοντας

θολά τοπία.

Ψηλαφίζουμε το χθες

σ΄ένα κομμάτι

ρυτιδιασμένο χαρτί

και διαπομπεύουμε το αύριο

σε πολυσύχναστες λεωφόρους

όπου

κινούνται ακατάπαυστα

εκτελώντας

βραχύβιες διαδοχικές ταλαντώσεις

οι εθελοντές

της αμφισβήτησης.

Επάλληλες αδιαφανείς κουρτίνες

κρύβουν

την ουσία των παρενθέσεων

σε ελικοειδείς αλέες

που αφηγούνται

το ξεστράτισμα της μνήμης.

Ανήμπορες

να διαπεράσουν τα χρώματα

οι λέξεις σωπαίνουν.

Τα βήματα τρίζουν

πάνω

σε κίτρινα φθινοπωρινά φύλλα.

Ο ήχος μυρίζει.

Επίμονες συσπάσεις

μαστιγώνουν το πρόσωπο.

Μάταια

αναζητήσαμε το ουράνιο τόξο

για να δαμάσουμε

την επέλαση της βροχής.

Το πάρκο κλείνει.

Καληνύχτα σας.

****

Ήταν η φιλοξενία του Χρήστου Θ. Παπαγεωργίου στις Ιστορίες του φθινοπώρου.

Γράψτε και ΄σεις μια ιστορία του φθινοπώρου.

Πληροφορίες εδώ.

Ιστορίες του φθινοπώρου... (Φθινοπωρινό Μεγαλείο - Βασιλική Δραγούνη)

Εποχή μεγαλειώδης…

Καθώς η Μάνα Γη στηρίζει απαλά

το κουρασμένο της κεφάλι

σαν προετοιμασία για τον μακρύ ύπνο,

η ακινησία

προάγγελος του παγερού χειμώνα.

Αλλά για τώρα…

Το πινέλο της Φύσης είναι απασχολημένο

και συντροφιά με μια λαμπρή παλέτα

από χρυσό και κόκκινο

το δάσος φλέγεται με χρώμα

καθώς ο καθυστερημένος καλοκαιρινός ήλιος

ζεσταίνει ακόμα τις ημέρες.

Εποχή αγαπημένη…

Η ομορφιά σου ξεπερνά το καθετί.

Τόσο μαγική για ξεκινήματα και καταλήξεις

σαν καμία άλλη

για να ξαναβρεί η ψυχή

την αγαλλίαση και πάλι.

Υπενθύμιση της έναρξης

ενός ακόμη κύκλου

με αλλαγές αναπόφευκτες

απαιτούμενες σε καθετί

γιατί για όλα υπάρχει μια εποχή

και μια αιτία θα βρεθεί

για όλα.

Φθινόπωρο…

Η ομορφιά σου και το μεγαλείο σου διαρκούν,

η άφιξή σου

παντοτινή γιορτή των αισθήσεων,

ένα επιχρυσωμένο δώρο

ηδονής που μας θαμπώνει.

Ας αφήσουμε μακριά τις σκέψεις

για τις παγωμένες μέρες.

Υπάρχουν τόσα πολλά

να μας εμπνέουν τώρα

την ομορφιά του Φθινοπώρου

σαν κοιτάμε.

****

Ήταν η φιλοξενία της Βασιλικής Δραγούνη στις Ιστορίες του φθινοπώρου.

Γράψτε και ΄σεις μια ιστορία του φθινοπώρου.

Πληροφορίες εδώ.

Ιστορίες του φθινοπώρου... (Νέα πρό(σ)κληση δημιουργίας)

Το φθινόπωρο ξεκίνησε. Αν και ο ήλιος ακόμα καίει, το βράδυ μια δροσούλα αλλάζει τις νύχτες μας. Συνήθως συνδυάζεται με το τέλος της άδειας, την αρχή της εργασίας, την έναρξη της σχολικής χρονιάς, το μίκρεμα της μέρας και τα πρωτοβρόχια. Οπότε το φθινόπωρο είναι μια εποχή που λίγοι αγαπούν. 

Παράλληλα όμως είναι εποχή ανασύνταξης, αναθεώρησης, εποχή για νέα ξεκινήματα. Είναι εποχή γεμάτη σκέψεις, ψυχικές διεργασίες, μελαγχολίας, εποχή με τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα και φυσικά μεγαλύτερης έμπνευσης. 

Οπότε ας γράψουμε ιστορίες για αυτήν την εποχή. Ιστορίες υπό βροχή, ερωτικές, φιλικές, ίσως αδιέξοδες, μπορεί και αισιόδοξες αγκαλιά στα πρώτα κρύα. Ποιήματα που να υμνούν την δημιουργική μελαγχολία της εποχής, φωτογραφικά λευκώματα που να φανερώνουν τα υπέροχά της χρώματα.

Έχετε όλο το φθινόπωρο να γράψετε την ανάρτηση σας και να την δημοσιεύσετε στο μπλογκ σας. Όσες συμμέτοχες θέλετε. Μπορείτε να συμμετέχετε και με κάποια ανάρτηση που έχετε ήδη κάνει. Αφήστε ένα σχόλιο εδώ μόλις την ετοιμάσετε. Αν δεν έχετε μπλογκ, πολύ ευχαρίστως να σας φιλοξενήσω στο Κείμενο ή στο Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά... 

Στο τέλος του δρώμενου θα γίνει κλήρωση με όλους τους συμμετέχοντες και θα δοθεί ένα συμβολικό δώρο.

Σας εύχομαι καλές εμπνεύσεις.

Κόντρα σε νωθρούς καιρούς δημιουργούμε όσο και όπως μπορεί ο καθένας μας.

Φιλικά

Μαρία Νικολάου


-------------------

Δικές μου συμμετοχές

Οι μέρες του φθινοπώρου...
Να πέφτεις όμορφα... 
Προσπαθώντας...
Καρτ Ποστάλ #17

Ιστορίες ως τώρα

Φθινοπωρινό Μεγαλείο - Βασιλική Δραγούνη
Θολά τοπία - Χρήστος Θ. Παπαγεωργίου
Τα φύλλα του φθινοπώρου: ο μύθος - Woman in Blogs
Γράμμα τζόγια μου... - ANNA FLO
Φθινοπωρινές Ιστορίες - Giannis Pit
Φύλλο και κορμός - Κική Κωνσταντίνου
Φθινοπωρινή Δευτέρα - Marina Tsardakli
Η ομορφιά του φθινοπώρου - ALCESTE
Γκρίζο, σαν και τα μάτια σου - Ελένη B 
Ένα γκρίζο πρωινό… - TO E - PERIODIKO MAS
Το ''Α'' του Σχολείου! - ANNA FLO
Φθινοπωριάτικο όνειρο - Woman in Blogs
Φθινοπωρινές σκέψεις - Σμαραγδάκι- Ρούλα
Όταν τα φύλλα τρίζουν... - mary pertax
Φθινόπωρο σου λένε μετά... - αννετά...κι
Φθινόπωρο, λέει, να ήτανε... - Memaria
Autumn - Mia
Σαν καταιγίδα - Mariana Christodoulou
Φθινοπωρινή βροχή! - ANNA FLO
ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ και πέντε αισθήσεις - Ρένα Χριστοδούλου 
Έλα - Mariana Christodoulou

Βιβλιοθήκη (Αλισάχνη - Χριστίνα Λέλη)

Η βιβλιοθήκη του Κειμένου έχει την τιμή να σας παρουσιάσει την ποιητική συλλογή της φίλης μας Χριστίνας Λέλη.

Λίγα λόγια από την συγγραφέα:

Δύο ολόκληρα χρόνια περίμενε υπομονετικά στο συρτάρι. Έτοιμη, καλοντυμένη με το υπέροχο εξώφυλλο της Έλλης Οικονόμου, αναρρωτιόταν... "Καλά αυτή τι με ετοίμασε και με σημαιοστόλισε; Για να με βλέπει μόνη της και να με καμαρώνει;" Και δώστου γκρίνια και δώστου μπούρου μπούρου και "Βγάλε με από εδώ!" και "Θα σκάσω εδώ κλεισμένη" κλπ κλπ τελικά με έψησε και την έβγαλα στο φως.

Η δεύτερη ποιητική μου συλλογή με τίτλο ΑΛΙΣΑΧΝΗ κυκλοφορεί και οπλοφορεί. Κι είναι αφιερωμένη στον έρωτα! Στη δύναμη, στο πάθος, στον πόνο, στην απώλεια, στην απελπισία στην ίδια τη ζωή! Γιατί ο έρωτας είναι ζωή!

Με χαρά, αγάπη και υπερηφάνεια λοιπόν σας την παραδίδω.

Θα είναι μεγάλη μου τιμή να στηρίξετε αυτή μου την προσπάθεια και να μου στείλετε τα ειλικρινή σας σχόλια!

Μπορείτε να την προμηθευτείτε ακολουθώντας το παρακάτω λινκ:

http://www.easywriter.gr/ebooks/item/2723

ή πατώντας πάνω στο εξώφυλλο στο δεξί πάνω μέρος του μπλογκ μου.

Σας ευχαριστώ προκαταβολικά για την υποστήριξη και για το χρόνο που θα αφιερώσετε σε άλλη μια κατάθεση ψυχής!

Βιογραφικό σημείωμα:

Η Χριστίνα Λέλη γεννήθηκε την άνοιξη του 1980, όταν ακόμα υπήρχαν γειτονιές, αλάνες και αυλές με κήπο. Φυλακίστηκε στη μεγαλούπολη των γκρίζων κλουβιών, με μοναδική διέξοδο τη θάλασσα. Οι λέξεις φεύγουν από εκείνη και αποκτούν δική τους προσωπικότητα όταν γράφει, τα χέρια της είναι απλώς το μέσο που χρησιμοποιούν για να βγουν στο φως, στη ζωή. Όνειρό της να ζήσει τα όνειρά της.

Πετάει μέσα στον κόσμο των ιστολογίων με το ψευδώνυμο Butterfly και καταθέτει τα φτερουγίσματά της στους παρακάτω ιστοτόπους:

http://butterfly-butterflysworld.blogspot.gr/

http://epanastasikalosinis.blogspot.gr

http://butterflysstories.blogspot.gr

-------------------------------------

Μπορείτε να παρουσιάσετε και εσείς το βιβλίο σας (ηλεκτρονικό ή έντυπο) στην βιβλιοθήκη του Κειμένου.

Στείλτε μια παρουσίασή του, ένα σύντομο βιογραφικό και μια φωτογραφία εξωφύλλου στο email asmhnio@gmail.com.

Σεπτέμβρης

Με μπερδεύει αυτό το συναίσθημα του Σεπτέμβρη.

Ενοχλητικό σαν τον συνωστισμό στο τρόλεϊ,

Γλυκό σαν τον πόνο του έρωτα.

Δεν ξέρω τι να αποφασίσω.

Θαρρείς όμως με ρώτησε κανείς,

αν θέλω να επιλέξω.

Ίσως αυτό να είναι το πιο άσχημο αυτής της εποχής.

Που σε σφίγγει πιο πολύ από τους άλλους μήνες.

Η μη επιλογή.

************

Μ' αυτήν την ανάρτηση συμμετέχω στο Σκέψεις και Εικόνες του άλλου μπλογκ.

Καλό Σεπτέμβρη όπως και να έχει.

Ραντεβού τον Σεπτέμβρη με δημιουργία και προκοπή!

Ραντεβού τον Σεπτέμβρη με δημιουργία και προκοπή!

Καλές διακοπές σας εύχομαι.

σ.σ. Η φωτογραφία είναι από την Μελίντα Λέσβου.

Η στιγμή σας με ένα ποίημα - Μικρή σπουδή (Δημήτρης Α. Δημητριάδης)

Ας πιούμε λοιπόν

στη μνήμη των παιδιών με το σκισμένο βλέμμα

στην υγεία των ποντοπόρων

των μεγάλων θαλασσών

και των τυφλών οριζόντων

ξιφουλκώντας στη μέση του πλεούμενου

σπονδή μικρή

για τους φωταγωγούς του έρωτα

που έλιωσαν

προσπαθώντας με χίλιους οφθαλμούς

και χίλια σκιρτήματα

να μας συνάξουν στην πόλη των ονομάτων

και των ζώντων

κοσμίζοντας τον ψίθυρο

το ουρλιαχτό

και τη μέθη

γι’ αυτούς δηλαδή

που χάθηκαν στα όνειρα των άλλων

του άλλου

του όντος άλλου

καλπάζοντας μέσα σε λέξεις

και φύλαξαν θερμοπύλες

γνωρίζοντας την προδοσία του Εφιάλτη.

***

Ήταν η στιγμή του Δημήτρη Δημητριάδη με ένα ποίημα.

Στείλτε και τη δική σας στιγμή.

συμμετοχές - πληροφορίες

Καρτ Ποστάλ #16

Κειμενογράφος - Βιβλιοθήκη (Ο χορός μιας μοναχικής καρδιάς - Γιώργος Δερβεντλής)

Η μοναξιά πονάει και σκοτώνει.

Τι άραγε μπορεί να γίνει όταν δύο μοναχικές καρδιές που είναι εθισμένες στο λάθος αποφασίσουν να ενωθούν και ως που μπορούν να φτάσουν;

''Σε ένα διαμέρισμα σε μια γωνιά του Μεταξουργείου, ο ήχος από το κομπρεσέρ σπάει την σάπια ησυχία της γειτονιάς. Ο Γιώργος σηκώθηκε με κόπο απ’ το κρεβάτι βλαστημώντας. Έκλεισε τα αυτιά του με τα χέρια προσπαθώντας έτσι να μετριάσει αυτόν τον εκνευριστικό θόρυβο που του τρυπούσε το κρανίο. Με αργά βήματα διάσχισε το δωμάτιο το οποίο του έμοιαζε σαν να γυρίζει και να δονείται στους ρυθμούς του κομπρεσέρ. Βγήκε απ’ το δωμάτιο που βρισκόταν και κατέβασε τα χέρια του. Ο θόρυβος ευτυχώς απομονώθηκε εν μέρει πίσω από την πόρτα και κατάφερε να ηρεμήσει. Κοίταξε το ρολόι του, ήταν 6 η ώρα ακόμα. 

Αναστέναξε αγανακτισμένος και άρχισε να τρίβει με απαλές, κυκλικές κινήσεις το μέτωπό του. Το κεφάλι του πήγαινε να σπάσει απ’ τον θόρυβο καθώς και από την μόνιμη θλίψη και αϋπνία που τον ταλαιπωρούσε τα τελευταία χρόνια. Η αϋπνία είχε καταφέρει με το πέρασμα του χρόνου να εξουθενώσει πλήρως το κορμί και το μυαλό του. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμαπολύ εύκολα να χάνει τον έλεγχο του εαυτού του και από την θλίψη να πέφτει στα σκοτεινά μα και απελευθερωτικά μονοπάτια της μανίας. Οι αλλεπάλληλες και εξοντωτικές συνεδρίες και οι ατελείωτες θεραπείες σε συνάρτηση με την φαρμακευτική αγωγή, είχαν καταφέρει να κρύψουν για τα καλά αυτήν τα συμπτώματα της μανίας και έτσι να μπορεί να περνάει απαρατήρητος στους άλλους. Σαν αποτέλεσμα όμως αυτών είχε πετύχει τον εγκλεισμό του στο μαύρο χάος της κατάθλιψης και της μοναξιάς του.

Έρμαιο αυτής της καταραμένης του μοναξιάς, κάθε βράδυ τριγυρνούσε στους δρόμους της Αθήνας από μπαρ σε μπαρ, προσπαθώντας να γνωρίσει την ''μία'' που θα τον έβγαζε από αυτήν την ζοφερή πραγματικότητα που ζούσε. Μάταια όμως πάντα κατέληγε μόνος, όπως τόσα χρόνια. Το σπίτι του ήταν το κλουβί και ο καθρέφτης της ψυχής του. Ήταν χάλια και σε άθλια κατάσταση, όπως άλλωστε και ο ίδιος. Δεν είχε καμιά όρεξη να ασχοληθεί με το οτιδήποτε, το κάθε τι του προκαλούσε δυσφορία όλο και πιο πολύ.

Έσυρε το κορμί του ανάμεσα από πεταμένα ρούχα, πεταμένα πλαστικά πιάτα και ποτήρια, ως την τουαλέτα. Το περπάτημα του θύμιζε κάτι από ζωντανό νεκρό. Με κόπο έφτασε ως την τουαλέτα και άνοιξε την πόρτα, δεν είχε καμιά όρεξη να βγει από το σπίτι όμως έπρεπε να ετοιμαστεί για την δουλεία του. Έριξε μπόλικο νερό στο πρόσωπο του και κοιτάχτηκε στον καθρέφτη, τα μάτια ήταν κόκκινα με μαύρους κύκλους από την αϋπνία, τα σκληρά γένια και το μονίμως θλιμμένο βλέμμα, έκανε το πρόσωπο του να έχει χάσει κάθε ίχνος ανθρώπινης χροιάς. Βογκώντας έσκυψε και άνοιξε το ντουλάπι. Τα κόκαλα του έτριξαν με θόρυβο στην κίνηση αυτή, όλο του το κορμί πόναγε και η κάθε του κίνηση θύμιζε μαρτύριο. Από το ντουλάπι έβγαλε ένα ασημένιο κουτί, το άνοιξε και από μέσα έβγαλε ένα χάπι Eskalith και το κατάπιε με λίγο νερό. Το λίθιο του έκανε καλό, εξισορροπούσε το μυαλό και το κορμί του, τον έβγαζε από αυτή την τρομαχτική διχοτόμηση, τον έκανε να μπορεί να αντιμετωπίσει τις φοβίες του και τις εμμονές του. Όμως το λίθιο τον έριχνε σωματικά, αισθανόταν πάντα μια τρομερή ατονία που του διέλυε το μυϊκό του σύστημα και έντονες ζαλάδες και ναυτίες. 

Την λύση για αυτό το πρόβλημα την είχε βρει, ήταν βέβαια αντίθετη με την γνώμη του γιατρού του, όμως δεν έβρισκε άλλο τρόπο για να κατευνάσει τον πόνο του. Απ’ το ασημένιο κουτί έβγαλε ένα σακουλάκι με άσπρη σκόνη και προχώρησε αργά προς το τραπέζι της κουζίνας. Κάθισε σε μια καρέκλα άνοιξε το σακουλάκι και άπλωσε λίγη σκόνη στο τραπέζι. Από το ίδιο κουτί έβγαλε και ένα κοντοκομμένο καλαμάκι και έριξε μια απότομη και βίαιη ρουφηξιά. Η κοκαΐνη του έκαψε την μύτη και τα σωθικά, αλλά και τον ταρακούνησε, δένοντας όλα τα κομμάτια του και δίνοντας του μια απίστευτη αίσθηση τόνωσης. Τώρα πια ήταν έτοιμος να βγει απ’ το σπίτι, ένιωθε ότι όλα τα γρανάζια του σώματός του είχαν μπει στην θέση τους. Έβαλε το μπουφάν του, το πιο ζεστό που είχε μιας και έξω έκανε κρύο, και άνοιξε την πόρτα. Πριν βγει έξω κοιτάχτηκε στον καθρέφτη, το πρόσωπο του είχε πάρει μια πιο ανθρώπινη και αυτάρεσκη μορφή. Έριξε ένα χαμόγελο στο είδωλο του που τον κοιτούσε με ορθάνοιχτα, κατακόκκινα και διεγερμένα μάτια και βγήκε έξω κλείνοντας την πόρτα.

Βγαίνοντας απ’ την πολυκατοικία ήρθε αντιμέτωπος με το τσουχτερό κρύο του Νοέμβρη. Ο αέρας του μαστίγωνε το πρόσωπο κάνοντας τον να ανατριχιάσει προς στιγμήν. Κοίταξε το ρολόι του, ήταν 7:30, είχε ακόμα δύο ώρες στην διάθεση του και καθόλου όρεξη να πάει στην δουλειά. Η δουλειά του δεν ήταν μακριά, όμως η σκέψη ότι θα έμενε αυτές τις ώρες σπίτι τον τρέλαινε. Κούμπωσε ως επάνω το μπουφάν του, δεν ήθελε να αφήσει σπιθαμή του κορμιού του ακάλυπτη από το κρύο. 

Έβγαλε το mp3 από την τσέπη του και διάλεξε την μουσική, τορύθμισε έτσι ώστε να παίζει δυνατά τα αγαπημένα του τραγούδια απομονώνοντας τον από τους γύρω θορύβους και με τα χέρια χωμένα βαθιά στις τσέπες ξεκίνησε να περπατάει με αργό βήμα."

Βιογραφικό

Ο Γιώργος Δερβεντλής γεννήθηκε στις 20-02-1982. Μεγάλωσε στον Πειραιά και έζησε πολλά χρόνια στην Αθήνα. Είναι μηχανικός στο εμπορικό ναυτικό, έχει ταξιδέψει αρκετά και σε πολλά μέρη. Ανέκαθεν είχε πάρα πολλά πράγματα στο κεφάλι του τα οποία ήθελε να πει. Έκανε πολλές προσπάθειες για να βάλει τις σκέψεις του σε μια σειρά, χωρίς όμως επιτυχία. Πριν πέντε χρόνια αποφάσισε να πάρει χαρτί και μολύβι και να τις βάλει κάτω. Το αποτέλεσμα ήταν το πρώτο του βιβλίο, μια ιστορία με τις δικές του ανησυχίες και αγάπες. Χάρη στη γυναίκα του που πίστεψε την ιστορία που ήθελε να πει, εκδόθηκε το ''Αθήνα 2020''. Πρόσφατα τελείωσε και το δεύτερο βιβλίο του με τίτλο ''Ο χορός μιας μοναχικής καρδιάς''.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Μπορείτε να παρουσιάσετε το κείμενό σας (διήγημα, ιστορία, ελεύθερο κείμενο) μέσω της μόνιμης στήλης ''Κειμενογράφος'' ή το βιβλίο σας (ηλεκτρονικό ή έντυπο) στην βιβλιοθήκη του Κειμένου. Email αποστολής asmhnio@gmail.com.

Η ιστορία που άλλαξε...

Θα σου πω μια ιστορία.

Μια ιστορία για δυο περιστέρια με κομμένα φτερά.

Που δεν τους έφταναν τα κάγκελα της εκκλησίας,

δεν στρογγυλοκάθησαν στα κλαδιά των ξερών δέντρων,

δεν περπάτησαν στις πλάκες της πλατείας

και δεν έφαγαν τροφή έτοιμη από τα χέρια των περαστικών.

Θα σου πω μια ιστορία για ένα ποτάμι χαζό.

Ένα ποτάμι που έτρεχε αντίθετα,

δεν πότιζε τα σπαρτά των ανθρώπων,

δεν φούσκωνε με τις βροχές

και δεν άλλαζε ροή από ριγμένους κορμούς δέντρων.

Θα σου πω μια ιστορία για μια θάλασσα μαύρη.

Μια θάλασσα που τρόμαζε τους ανθρώπους.

Άδεια και μόνη.

Χωρίς τολμηρούς θαλασσοπόρους,

δίχως πλοία αβύθιστα.

Θα σου πω μια ιστορία για μια ποίηση ανούσια,

χωρίς τίτλο, χωρίς λέξεις.

Μόνο η μνήμη την ανακτά, μόνο ο πόνος την αναμοχλεύει.

Μόνο η χαρά της δίνει λόγο να υπάρχει.

Θα σου πω μια ιστορία για δυο ανθρώπους τρελούς.

Αφελείς και άγνωστους.

Που φοβήθηκαν, που έκλαψαν, που βιάστηκαν, 

που ένιωσαν σε ένα λεπτό όλου του κόσμου την θλίψη.

Που άλλαξαν το νόημα του έρωτα, του πάθους.

Που έπλεξαν την αγνότητα με κλωστές της ηδονής.

Περπάτησαν σε δάση άγρια,

σκόνταψαν σε πέτρες σκληρές σαν τις καρδιές των ανθρώπων.

Πλήγωσαν ψυχές, διεκδίκησαν.

Θα σου πω μια ιστορία για μια ιστορία που άλλαξε...

Για δυο περιστέρια με χρυσά φτερά που πέταξαν πάνω από το όριο τ΄ ουρανού,

για ένα ποτάμι αιώνιο που δεν τελείωσε στο πέλαγος,

για μια θάλασσα κόκκινη που αγάπησε και προστάτεψε αυτούς που την κολύμπησαν,

για μια ποίηση υπέροχη που διαβάστηκε από λίγους,

για δυο ανθρώπους θεούς που έφτασαν το αδύνατο

και έζησαν σε μια στιγμή όλου του κόσμου την ευτυχία.

*Η συμμετοχή μου σ΄ένα παλιό Συμπόσιο Ποίησης της Αριστέας

2ο Δρώμενο Χαϊκού - Βράβευση

Έφτασε η ώρα που θα βραβεύσουμε τα Χαϊκού που έκαναν το μυαλό σας να ταξιδέψει και απέδωσαν τα συναισθήματα της φωτογραφίας που σας έδωσα με τον καλύτερο τρόπο.

Η συμμετοχή που κερδίζει την πρώτη θέση είναι η εξής:

9. Άννα Πάρος

Τα σκοτάδια μου

Με το φως τα ξορκίζω

Της αγάπης σου.

Πρέπει πιο ψηλά 

Την καρδιά μου να στείλω 

Ουρανό να βρω.

Συγχαρητήρια λοιπόν στην Άννα η οποία θα παραλάβει σε λίγες μέρες το δώρο μου. Επίσης ένα μεγάλο μπράβο σε όλους σας για την έμπνευση και την δημιουργία.

Για να δούμε ποιος κρύβετε πίσω από κάθε συμμετοχή και τι βαθμούς πήρε.

*********

1. Memaria - 14 βαθμοί

Σε χορού κύκλο

η ζωή με τραβάει

φυλακίζομαι.

Χέρι απλώνω

στ' ουρανού το ξέφωτο 

θα δραπετεύσω.

****

2. Woman in blogs - 2 βαθμοί

Ξεσκέπασέ με

να καώ και να βραχώ

να ξενιτευτώ

Αγκάλιασέ με

να πιστέψω, να πιαστώ

να λευτερωθώ

****

3. Βασιλική Δραγούνη - 11 βαθμοί

Σαν θείο δώρο

σ' απόμακρα κλωνάρια

διασκορπισμένο

αναβόσβηνε

μπλεγμένο στις σκιές τους

το πρωινό φως.

****

4. Χρήστος Παπαγεωργίου - 9 βαθμοί

Ένας άγγελος

απλώνει τα φτερά του

μα δε τον βλέπω.

Λίγο γαλάζιο

- προοίμιο ελπίδας -

μπόρεσα να δω.

****

5. Κική Κωνσταντίνου - 1 βαθμοί

Το ένστικτό μου,

ένα «φεγγάρι» κλάρες

σαν φτέρες, ξίφη

Πόλεμος είναι,

εσωτερική μνήμη

αναθεωρώ

****

6. Μαρίνα Τσαρδακλή - 9 βαθμοί

Κλαδιά μπλεγμένα

μια καρδιά σχηματίζουν

στέλνουν αγάπη.

Ο κόσμος ξεχνά

να αγαπά δυνατά.

Του το θυμίζουν.

****

7. Lysippe - 6 βαθμοί

Απομεινάρια·

οι ξυπόλητες στάχτες

κλαίν' ικετικά. 

Τα μοιρολόγια·

εμβατήριο σκιών

εγκλωβισμένων.

****

8. Airis - 7 βαθμοί

Πνίγουν οι σκέψεις

Απροσπέλαστο δάσος

Πουθενά το φως

Νανουρίζοντας

τις ζοφερές μου νύχτες

Ματαιοπονώ

****

9. Άννα Πάρος - 15 βαθμοί

Τα σκοτάδια μου

Με το φως τα ξορκίζω

Της αγάπης σου.

Πρέπει πιο ψηλά 

Την καρδιά μου να στείλω 

Ουρανό να βρω.

****

10. Ελένη (ποιώ) - 8 βαθμοί

Ψηλά να θωρείς,

η οθόνη τ' ουρανού

μίκρυνε πάλι.

Περιπολίες

στου ουρανού το περβόλι,

στήνουν τα κλαριά.

****

11. Άιναφετς - 11 βαθμοί

Ω! Ουρανέ μου

ταπεινά σε κοιτάζω

και παρακαλώ

Άφησε το φως

τις σκοτεινές φιγούρες

να διαλύσει

****

12. αννετά ...κι - 10 βαθμοί

- ΕΞΑΦΑΝΙΣΟΥ!

... μαθημένοι σε σκότη,

νυχτοκόλακες,

διαλυόμαστε

όταν αχνοφεγγίζει

Μιας Ελπίδας Φως.

****

13. Νικολέτα Κριαρά - Λάμπρου - 2 βαθμοί

Χάνομαι αργά

Βυθίζομαι σταθερά

Ανάσα, βαθιά

Παραπατάω

Ένα φως τρεμοπαίζει

Κομμάτια παντού

****

14. Ελένη Φλογερά - 2 βαθμοί

Αχ! άγγελε μου,

τον ήλιο μου έκλεψαν

φοβάμαι πολύ

Κυνηγημένη,

φώλιασα σαν αγρίμι,

ο ήλιος απών!

****

15. Ελευθερία Έρη - 9 βαθμοί

Στα βάθη του νου

ταξιδευτής μοναχός,

γκρίζο τοπίο.

Ξέφωτο ψηλά,

διαφυγή στην ελπίδα

και στο όνειρο!

****

16. Στέφανη Χρίστου - 0 βαθμοί

Μορφές σαν ίσκιοι,

ατενίζοντας ψηλά

σε αναζητώ

Η απουσία, 

κάθε επιθυμία

την ζωντανεύει

****

17. Marilena ArtSpot - 12 βαθμοί

Σφυρήλατο φως

Πλέει πάνω στα φύλλα

Σιωπηλά ξανθό

Λαίμαργα γλύφει

Ως την ρωγμή της ρίζας

ερεθισμένο

****

18. Katia Markouizou - 12 βαθμοί

Κλώνοι άοκνοι

Στις κοινές τροπές του νου 

Αναζητούν φως 

Πρώιμης αυγής 

Φλύαρα αινίγματα 

Δωρίσματα λες 

****

19. Mia - 4 βαθμοί

Αχτίδα φωτός

έλαμψε στην ψυχή μου

κι ανάσανα.

Ήρθες σαν ήλιος

στο παγωμένο κενό.

Σ’ αγάπησα.

********

Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους σας που στηρίξατε την προσπάθειά μου και μου εμπιστευτήκατε τα διαμάντια σας.

Κόντρα σε νωθρούς καιρούς δημιουργούμε, όπως και όσο μπορεί ο καθένας.

Φιλικά

Μαρία Νικολάου

Η στιγμή σας με ένα ποίημα - Μυστικός Άτλας (Αλκιβιάδης Μαλλίδης)

Στεφάνι

Πήρα τα φύκια κι έφτιαξα ένα στεφάνι

Σε στόλισα σαν βασίλισσα

Πήρα τα φύκια από το βυθό μου

Έχω ένα βυθό μέσα μου

---------------------------------------

Θάνατος και ζωή

Χαμογελούν των πανσέδων

οι νεκροκεφαλές

Οι μέλισσες 

λούζονται στη γύρη

---------------------------------------

Χελιδόνι

Είναι ένα αφηρημένο χελιδόνι

που δεν φεύγει με τα άλλα πουλιά

Κουρνιάζει μέσα στη χούφτα μου

όλο το χειμώνα

Είμαι η φωλιά του

---------------------------------------

Το τίμημα της ελευθερίας

Ω άλογο, αχαλίνωτο άλογο!

Καταγής έριξες τον αναβάτη

και καλπάζεις χλιμιντρίζοντας

προς την ατέρμονη έρημο

Ω άλογο, αχαλίνωτο άλογο!

Σε λίγο θα διψάς αφόρητα

Ο λίβας θα σου καίει τα ρουθούνια

Οι γύπες θα σου τρώνε τα μάτια

---------------------------------------

Εντροπία

Τα χελιδόνια, οι παιωνίες, οι αλέες

Τα υπερφυή νησιά στη μέση του πελάγους

Το ευσπλαχνικό κορμί μιας γυναίκας

Οι τέσσερις εποχές και οι τέσσερις ουρανοί τους

Τα φιλιά, τα αγγίγματα δύο χεριών

Η μικρή και η μεγάλη άρκτος

Απόψε απουσιάζουν

Η νύχτα αποτεφρώνει τα όνειρα

Η ζωή έχει ελάχιστη συνοχή

---------------------------------------

Ύστατο χαίρε

Άδικα ελπίζω

Το φως τελειώνει

Χάλκινα φτιάχνει τα βουνά

ο ήλιος

πριν χαθεί

---------------------------------------

Το πρωτοβρόχι

Όλα τελείωσαν

Πίσω από τα βουνά

έρχεται η πρώτη βροχή

Πάντοτε έρχεται η πρώτη βροχή

Τα πουλιά φεύγουν

---------------------------------------

Κισσοί

Κισσοί πλέκουν το ατλάζι τους

φορεσιά για το κορμί μου

Με δένουν από τον καρπό και από τη μέση

Ανεβαίνουν αργόσυρτοι στα μπράτσα

Τυλίγουν το λαιμό

Και με τα χρυσοπράσινα φύλλα τους

μου κλείνουν τα μάτια

---------------------------------------

Ήταν οι στιγμές του Αλκιβιάδη Μαλλίδη με ένα ποίημα.

Τα ποιήματα περιλαμβάνονται στο τελευταίο ποιητικό βιβλίο του «Μυστικός Άτλας» (Εκδόσεις Γαβριηλίδης) 

Στείλτε και τη δική σας στιγμή.

συμμετοχές - πληροφορίες

2ο Δρώμενο Χαϊκού - Παρουσίαση

Το Χαϊκού (ιαπ.: 俳句"αστείος στίχος") είναι μια ιαπωνική ποιητική φόρμα. Παραδοσιακά αποτελείται από τρεις ομάδες των 5, 7, 5 συλλαβών, οι οποίες τοποθετούνται σε τρεις στίχους για έμφαση ή σε έναν, χωρισμένο με κενά. Το χαϊκού είναι με συνολικά 17 συλλαβές η πιο σύντομη μορφή ποίησης στον κόσμο. (πηγή) 

Σας έδωσα την δυνατότητα να γράψετε ο καθένας δύο Χαϊκού, εμπνεόμενοι από την παρακάτω εικόνα, που το ένα θα δένει με το άλλο νοηματικά. Φαινομενικά ήταν ένα δύσκολο εγχείρημα, γιατί έπρεπε στην ουσία να κινηθείτε σε συγκεκριμένες φόρμες και ορισμένες συλλαβές. Ίσως και να σας φάνηκε δεσμευτικό της έμπνευσής σας, όμως δεν ήταν τελικά. 

Οπότε έχουμε 19 υπέροχες συμμετοχές.

Ιδού με τυχαία σειρά:

1

Σε χορού κύκλο

η ζωή με τραβάει

φυλακίζομαι.

Χέρι απλώνω

στ' ουρανού το ξέφωτο 

θα δραπετεύσω.

****

2

Ξεσκέπασέ με

να καώ και να βραχώ

να ξενιτευτώ

Αγκάλιασέ με

να πιστέψω, να πιαστώ

να λευτερωθώ

****

3

Σαν θείο δώρο

σ' απόμακρα κλωνάρια

διασκορπισμένο

αναβόσβηνε

μπλεγμένο στις σκιές τους

το πρωινό φως.

****

4

Ένας άγγελος

απλώνει τα φτερά του

μα δε τον βλέπω.

Λίγο γαλάζιο

- προοίμιο ελπίδας -

μπόρεσα να δω.

****

5

Το ένστικτό μου,

ένα «φεγγάρι» κλάρες

σαν φτέρες, ξίφη

Πόλεμος είναι,

εσωτερική μνήμη

αναθεωρώ

****

6

Κλαδιά μπλεγμένα

μια καρδιά σχηματίζουν

στέλνουν αγάπη.

Ο κόσμος ξεχνά

να αγαπά δυνατά.

Του το θυμίζουν.

****

7

Απομεινάρια·

οι ξυπόλητες στάχτες

κλαίν' ικετικά. 

Τα μοιρολόγια·

εμβατήριο σκιών

εγκλωβισμένων.

****

8

Πνίγουν οι σκέψεις

Απροσπέλαστο δάσος

Πουθενά το φως

Νανουρίζοντας

τις ζοφερές μου νύχτες

Ματαιοπονώ

****

9

Τα σκοτάδια μου

Με το φως τα ξορκίζω

Της αγάπης σου.

Πρέπει πιο ψηλά 

Την καρδιά μου να στείλω 

Ουρανό να βρω.

****

10

Ψηλά να θωρείς,

η οθόνη τ' ουρανού

μίκρυνε πάλι.

Περιπολίες

στου ουρανού το περβόλι,

στήνουν τα κλαριά.

****

11

Ω! Ουρανέ μου

ταπεινά σε κοιτάζω

και παρακαλώ

Άφησε το φως

τις σκοτεινές φιγούρες

να διαλύσει

****

12

- ΕΞΑΦΑΝΙΣΟΥ!

... μαθημένοι σε σκότη,

νυχτοκόλακες,

διαλυόμαστε

όταν αχνοφεγγίζει

Μιας Ελπίδας Φως.

****

13

Χάνομαι αργά

Βυθίζομαι σταθερά

Ανάσα, βαθιά

Παραπατάω

Ένα φως τρεμοπαίζει

Κομμάτια παντού

****

14

Αχ! άγγελε μου,

τον ήλιο μου έκλεψαν

φοβάμαι πολύ

Κυνηγημένη,

φώλιασα σαν αγρίμι,

ο ήλιος απών!

****

15

Στα βάθη του νου

ταξιδευτής μοναχός,

γκρίζο τοπίο.

Ξέφωτο ψηλά,

διαφυγή στην ελπίδα

και στο όνειρο!

****

16

Μορφές σαν ίσκιοι,

ατενίζοντας ψηλά

σε αναζητώ

Η απουσία, 

κάθε επιθυμία

την ζωντανεύει

****

17

Σφυρήλατο φως

Πλέει πάνω στα φύλλα

Σιωπηλά ξανθό

Λαίμαργα γλύφει

Ως την ρωγμή της ρίζας

ερεθισμένο

****

18

Κλώνοι άοκνοι

Στις κοινές τροπές του νου 

Αναζητούν φως 

Πρώιμης αυγής 

Φλύαρα αινίγματα 

Δωρίσματα λες 

****

19

Αχτίδα φωτός

έλαμψε στην ψυχή μου

κι ανάσανα.

Ήρθες σαν ήλιος

στο παγωμένο κενό.

Σ’ αγάπησα.

****

Όροι και τρόπος ψηφοφορίας

Παρακαλώ διαβάστε και ακολουθήστε τους προς αποφυγή παρεξηγήσεων.

• Μπορείτε να βαθμολογείτε σχολιάζοντας σε αυτή την ανάρτηση μέχρι την Δευτέρα 2/7 στις 8 το απόγευμα.
• Ψηφίζετε υποχρεωτικά τρεις (3) συμμετοχές. Τρεις (3) βαθμούς για αυτήν που σας άρεσε περισσότερο, δυο (2) και έναν (1) βαθμό για τις επόμενες επιλογές.
• Θα λαμβάνονται υπόψη τα σχόλια που προέρχονται από τους 19 συμμετέχοντες του συγκεκριμένου δρώμενου και από τους φίλους του ιστολογίου. Μετά από τόσα χρόνια γνωριζόμαστε και μπορώ να ορίσω ποιοι είναι οι φίλοι.
• Δεν θα λαμβάνονται υπόψη τα σχόλια που προέρχονται από πρωτοεμφανιζόμενους, άγνωστους, ανώνυμους προς εμένα και όσους που το προφίλ τους δε φαίνεται ενεργό (εκτός αν είναι συμμετέχοντες). Φυσικά μπορούν να εκφράζουν την προτίμησή τους, αλλά οι ψήφοι τους δεν θα καταμετρούνται. Είναι ανούσιο να φέρνουμε συγγενείς και φίλους να μας ψηφίσουν. Διαγωνιζόμαστε για την συμμετοχή και την δημιουργία και όχι για την πρωτιά.
• Αυτοί οι φίλοι που συμμετέχουν στο δρώμενο και δεν έχουν λογαριασμό στο google, επειδή δεν θα τους επιτρέπει ο blogger να ψηφίσουν ως ανώνυμοι χρήστες, μπορούν να στέλνουν σε μένα με email την βαθμολογία τους και εγώ με την σειρά μου θα την αναρτώ για λογαριασμό τους.
• Εννοείται ότι αυτοί που έχουν στείλει συμμετοχή δεν ψηφίζουν την δική τους.
• Την Τρίτη 3/7 αθροίζοντας τους βαθμούς, θα σας ανακηρύσσω τον νικητή.
• Σε περίπτωση ισοψηφίας την πρώτη θέση θα την λαμβάνει η συμμετοχή με τις περισσότερες προτιμήσεις.
• Ο νικητής θα παραλάβει δώρο το οποίο θα επιλεγεί ανά περίσταση.

Ξεκινάτε λοιπόν να ψηφίζετε τις αγαπημένες σας συμμετοχές.

Κόντρα στους νωθρούς, άγριους και φασιστικούς καιρούς δημιουργούμε, όσο και όπως μπορεί ο καθένας μας.

Καλή επιτυχία σε όλους.