Κυριακή 21 Ιουνίου 2020

Λαθρεπιβάτης - Βασιλική Δραγούνη (Ιστορίες του καλοκαιριού...)


Στην αύρα των κυμάτων
θα ψάξω τις στιγμές
τον θησαυρό των πειρατών
σε χώρες δράκων και στοιχειών
λύτρα και λάφυρα σωρό
στα υπόγεια φυλαγμένα
και ξόρκια στοιχειωμένα
σε χάρτες και περγαμηνές
γραμμένα με παλιές γραφές.

Μακριά από στάσιμα νερά
και στείρες προσμονές
γυρεύω το απροσδόκητο
στις θάλασσες τις σκοτεινές
χωρίς πυξίδα για οδηγό
σωσίβια ρίχνω στο νερό
τα λάφυρα του χτες
κι αφήνω πίσω θύελλες
και μίζερες σιωπές.


******


Ήταν η συμμετοχή της Βασιλικής Δραγούνη στις Ιστορίες του καλοκαιριού...




Πέμπτη 18 Ιουνίου 2020

Ιστορίες του καλοκαιριού... Πρόσκληση δημιουργίας!

Πριν από χρόνια, κάποιο καλοκαίρι σας είχα προσκαλέσει να γράψουμε τις ''Ιστορίες του καλοκαιριού''. Τι λέτε να το ξανακάνουμε; 


Ας γράψουμε λοιπόν για ιστορίες ξένοιαστες, χαρούμενες ή λυπημένες, κάτω από τον καυτό ήλιο, ιστορίες από αγαπημένους προορισμούς και διακοπές, θύμησες από παλιά καλοκαίρια, νοσταλγικές, από παλιούς ή νέους έρωτες σε μοναχικές παραλίες, καφέδες κάτω από πολύχρωμες ομπρέλες, παρέες δίπλα στο κύμα, μοναξιές βλέποντας το ηλιοβασίλεμα. Ποιήματα, πεζά, φωτογραφικές συλλογές, ότι σας αρέσει.

Έχετε όλο το καλοκαίρι να γράψετε την ανάρτηση σας και να την δημοσιεύσετε στο μπλογκ σας. Όσες συμμέτοχες θέλετε. Αφήστε ένα σχόλιο εδώ μόλις την ετοιμάσετε. Αν δεν έχετε μπλογκ, πολύ ευχαρίστως να σας φιλοξενήσω στο Κείμενο ή στο Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά... 

Στο τέλος του καλοκαιριού θα γίνει μια μικρή κλήρωση με όλους τους συμμετέχοντες και θα δοθεί ένα συμβολικό δώρο.

Δείτε ΕΔΩ τις προηγούμενες Ιστορίες του καλοκαιριού



Η στιγμή σας με ένα ποίημα - Χαμένα Σαββατόβραδα (Βασίλειος Ν. Κατζικάς)


Δεν θέλω πια
χαμένα Σαββατόβραδα,
ούτε συννεφιασμένες Κυριακές
μελαγχολώ.

Τα δάκρυα
φιλούσαν τα ματόκλαδα,
στερέψαν
απ’ τις κρύες αγκαλιές,
ποτίζουν τώρα τα χαμόκλαδα
φυτρώνουν μες στις εκκλησιές.

Δεν θέλω πια
πιωμένα τα τρελλόβραδα,
ούτε τις ζαλισμένες Κυριακές,
πώς τις περνώ.

Τα δάκρυα
πονούσαν τα φυλλόκαρδα,
τρυπώναν
μεσ’ το αίμα οι οχιές,
χαϊδεύουν τώρα με χαμόγελα,
λυτρώνουν πόνο κι ενοχές.


***


Ήταν η στιγμή του Βασίλειου Ν. Κατζικά με ένα ποίημα.