3ος όροφος.
Αναβαθμιστήκαμε. Τώρα πια είμαστε άνθρωποι του ουρανού.
Πάψαμε πια να είμαστε αυτοί των ισογείων.
Δεν μας μυρίζει πια η γη, δεν μας φτάνει η σκόνη.
Γευόμαστε τον αέρα της πόλης αφ ̓ υψηλού.
3ος όροφος
Ανεβαίνουμε τις σκάλες θαρρώντας πως η ζωή θα αλλάξει.
Χωρίς ασανσέρ, χωρίς κάγκελα.
Ανεβαίνουμε όλοι μαζί, αγκαλιά, χέρι χέρι.
Παρέα, αλλά ο καθένας τόσο μόνος.
3ος όροφος.
Στριφογυρίζουμε σε μια ατελείωτη ελάχιστη ζωή.
Μια βαρετά, μια δημιουργικά.
Πότε ανώφελα.
Τις πιο πολλές φορές σε πανικό.
Ζούμε λίγο, σκεφτόμαστε πολύ.
3ος όροφος
Έτσι από ψηλά ατενίζουμε το μεγάλο λάθος.
Το ότι πάντα θα περιμένουμε ένα θαύμα.
Λες και μας χρώσταγε η ζωή κάποιο δάνειο.
Που πρέπει να μας πληρώσει.
Ότι όλα θα έρθουν, όπως τα έχουμε σχεδιάσει.
Ναι, πάντα είναι πιο εύκολο να περιμένουμε ένα θαύμα.
3ος όροφος
Με δανεικά κλειδιά και χαλασμένο σύρτη,
λιώνουμε τα πόδια μας σε κάθε μάρμαρο.
********
Ήταν η συμμετοχή μου στο 31o Συμπόσιο Ποίησης της Αριστέας μας.
Σας ευχαριστώ όλους για την προτίμηση και προπαντός την Αριστέας για την άψογη φιλοξενία!
