Σαν στάλες της βροχής,
αναπάντεχα τρέχουν στα πρόσωπά μας.
Φτιάχνουν δρόμους, ίσια προς την καρδιά μας.
Βρέχουν τα μπαλκόνια μας,
μουσκεύουν τα απλωμένα μας ρούχα.
Δεν υπάρχει περίπτωση να μην τις νιώσουμε.
Να μην ανατριχιάσουμε από την υγρασία τους.
Σαν στάλες της βροχής.
57 το σύνολο.
Πέφτουν με ορμή στην διψασμένη γη.
Φτιάχνουν λακκούβες από νερό να ξεπλύνουμε τα κρίματά μας.
Να βγει μπροστά η μικρή ευθύνη που φέρει ο καθένας μας.
Καθαρή, χωρίς μακιγιάζ.
Και κάπως έτσι να πούμε και ΄μεις ένα μικρό συγνώμη
και να απαιτήσουμε το μεγάλο.
Να ζητήσουμε την μεγάλη ευθύνη.
Αυτό που ίσως απαλύνει κάποιες ριγμένες ψυχές,
Την μάνα, τον πατέρα, τον γιο, την κόρη.
Να ξημερώνουν πιο εύκολα,
πιο ανώδυνα.
Και κάπως έτσι όλη αυτή η βροχή,
μας έβρεξε μέχρι το κόκκαλο.
Μας χάραξε σαν τατουάζ,
μας άλλαξε,
μας ένωσε.
Μια ευχή.
Να μην ξεχάσουμε.
******************
Γράψε και συ μια Ιστορία της Βροχής
