Ας πούμε και 'μεις για εκείνον τον Αύγουστο.
Εκείνον που κάποιος τάχα μας χρωστάει.
Αυτόν ισχυριζόμαστε ότι δεν ζήσαμε.
Να διηγηθούμε την ιστορία σαν να είμαστε εμείς οι ήρωες.
Οι πιο όμορφοι και οι πιο κατατρεγμένοι.
Στιγμές που ματώσαμε,
πονέσαμε,
μείναμε μόνοι στην μέση του δρόμου,
κοιτάζοντας το κόκκινα φώτα να χάνονται.
Μακριά από την θάλασσα,
χωρίς την αλμύρα της στο στόμα μας,
χωρίς τα χέρια του στην μέση μας.
Ιδρωμένοι, ανήμποροι, αδικημένοι.
Μπορούμε να πούμε χιλιάδες δικαιολογίες,
χιλιάδες υπεκφυγές.
Να παίξουμε το δράμα μας αριστοτεχνικά,
να τρέξουν λίγα ακόμα ανώφελα δάκρυα.
Να χαραμίσουμε λίγη ακόμη ζωή.
Κανένα δάσος δεν θα δροσίσει την ανυπόφορη ζέστη μας,
κανένα φιλί δεν θα μελώσει τα ξερά μας χείλη,
κανένα τριαντάφυλλο δεν θα ξεκαθαρίσει τον νου μας.
Κανένας Αύγουστος δεν θα μπορέσει να σκοτώσει την Αθήνα που έχουμε μέσα μας,
αν πάντα κατηγορούμε τον Σεπτέμβρη.
Αν πάντα νιώθουμε πως κάτι μας οφείλεται
και δεν το διεκδικούμε.
Κανένας δεν μας χρωστάει κανένα Αύγουστο.
Κανένας δεν μας επιστρέφει τίποτα.
Μόνοι πορευόμαστε.
Εμείς και οι φόβοι μας.
Και οι άλλοι ακολουθούν την παράστασή μας.
Και η διανομή; είναι δική μας.
**************
Με αυτήν την ανάρτηση συμμετέχω στο δρώμενο της Αριστέας μας ''Ένα ποίημα για το καλοκαίρι!"
καθώς και στο δρώμενο του Κειμένου ''Ιστορίες του καλοκαιριού''
