ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ

Το πρωινό ξύπνημα από τις πέντε με έχει κουράσει αφάνταστα. Κάθε μέρα η ίδια μεγάλη διαδρομή χρόνια τώρα, οι ίδιες κινήσεις, τα ίδια λόγια, οι ίδιες καλημέρες. Οι πρωινές ραδιοφωνικές εκπομπές μπορεί να μην έχουν το μυστήριο και την γοητεία των νυχτεριών αλλά έχουν και αυτές την θέση τους στον κόσμο των συχνοτήτων. Κάθε μέρα ξυπνάω και οδηγώ μέσα στο χάραμα για να κάνω παρέα σε αυτούς που περιμένουν ένα τραγούδι, μια κουβέντα, ένα αστείο, μπας και ξυπνήσουν και εκείνοι. 

Κάθε πρωί για μερικά δευτερόλεπτα που ανοίγω τα μάτια μου, λέω στον εαυτό μου, ότι φέτος θα είναι τελευταία χρονιά που θα το κάνω αυτό και την ίδια στιγμή το μετανιώνω. Και έτσι πέρασαν δέκα χρόνια. Δέκα χρόνια πρωινής κουβέντας, πρωινού κουράγιου και επικοινωνίας. Δέκα όμορφα και γεμάτα χρόνια.

Εκείνη την ημέρα έβρεχε από βραδύς. Ακόμα πιο δύσκολο να ξυπνήσει ο νους και το σώμα. Ντύθηκα γρήγορα και βάφτηκα. Οδήγησα σχεδόν στον αυτόματο και έφτασα στον σταθμό. Στο γραφείο μου με περίμενε ένα δέμα.

-Στο έφερε χθες ένας κούριερ, μου είπε νυσταγμένα ένας συνάδελφός μου.

Το άνοιξα στα γρήγορα. Τι παράξενο! Ένα μικρό ραδιοφωνάκι με μια κασέτα. Τι είναι αυτό πάλι; ρώτησα τον εαυτό μου, ενώ ήξερα καλά την απάντηση. Είναι από τις φορές που λέμε χρόνια ψέματα στον εαυτό μας και τελικά πιστεύουμε την πλάνη μας. Όταν τελικά μας βρίσκει η αλήθεια, έχουμε πει τόσα ψέματα που τα γεγονότα μοιάζουν σαν να μην έγιναν, κρύβονται στο πίσω μέρος του μυαλού σαν ανύπαρκτα.

Έβαλα στα γρήγορα να παίξει η κασέτα. 

"Ξέρω ότι με θυμάσαι. Ίσως προσπαθείς να με ξεχάσεις. Μην το κάνεις. Σου μένουν μόνο λίγες μέρες."

-Τι είναι αυτό; με ρώτησε ο συνάδελφός μου. Τίποτα του απάντησα. Αυτό το ''τίποτα'' που εμπεριέχει τα πάντα. Αναμνήσεις, νοσταλγία, υποσχέσεις, πόνο, αδιέξοδα. Αυτό που λέμε για να μην φωνάξουμε, για να μην διαμαρτυρηθούμε και κάποιες φορές για να μην πούμε ''σ΄ αγαπώ, μην φεύγεις''.

Η μέρα πέρασε αργά. Σχεδόν βασανιστικά. Η σκέψη κολλημένη στα λόγια σου. Σε αυτή την φωνή που κάποτε έδιωχνε τα σκοτάδια μου, που άλλαζε τις νύχτες μου και άφηνε ανεξίτηλα  σημάδια πάνω στο σώμα μου. Πίσω στις μέρες του φωτός, στις δικές μας μέρες, σε αυτές που κάποια στιγμή προδώσαμε και σταθήκαμε ανάξιοι των περιστάσεων. Βυθισμένοι σε μια παράφορη αγάπη που όμως οι άνθρωποι δεν κατάλαβαν, εμείς οι ίδιοι δεν υπολογίσαμε, εγώ και εσυ σκοτώσαμε με την πρώτη ευκαιρία. 

Το μεσημέρι ξάπλωσα αλλά δεν μπόρεσα να κοιμηθώ. Μέσα στην τσάντα μου ήταν αυτό το μικρό κασετόφωνο με σένα. Λες και σε κουβαλούσα όλη μέρα στην τσάντα μου. Άλλο ένα ψέμα. Ποιόν κοροϊδεύω; Έτσι και αλλιώς σε κουβαλούσα χρόνια μέσα μου. Δεν έφυγες πότε. Σαν αυτό το σημάδι του μακιγιάζ στα βλέφαρα, που ποτέ δεν ξεπλένεται και είναι πάντα εκεί να σου θυμίζει την ομορφιά. Σαν ένα παλιό τραγούδι που μπαίνει ξαφνικά στο ράδιο και σε γυρίζει πίσω στο χρόνο και σε αυτά που έζησες.

Έβαλα ξανά την κασέτα να παίζει. Ξανά και ξανά. Η φωνή ίδια. Λες και δεν πέρασε μια μέρα. Ο χρόνος δεν αλλοίωσε την χροιά σου. ''Σου μένουν μόνο λίγες μέρες'' τι να εννοούσες άραγε;

Σηκώθηκα και έψαξα να βρω και τις υπόλοιπες κασέτες. Ήξερα καλά που ήταν. Είχαν περάσει τρία χρόνια από την τελευταία κασέτα. Είχαν περάσει πέντε χρόνια από την αρχή αυτής όμορφης ''παλιακιάς''  συνήθειας. Έκατσα και τις άκουσα όλες. Άκουσα δυο χρόνια ευτυχισμένα. Κάθε μήνας και μια κασέτα. Κάθε 1η του μηνός την έβρισκα στο μαξιλάρι μου. Πόσο όμορφα λόγια, υποσχέσεις, όνειρα. Κάθε κασέτα μια σύνοψη της υπέροχης ζωής που ζούσαμε.

Και μετά το τέλος. Μια ξαφνική μετάθεση και οι υποσχέσεις άλλαξαν σε ερωτήσεις, τα βλέμματα χαμήλωσαν, τα αγγίγματα λιγόστεψαν, σταματούν και οι κασέτες. Η απόσταση αμείλικτη. Και μετά σιωπή. Και κάπως έτσι οι άνθρωποι σταματούν να προσπαθούν. Όχι ότι δεν το θέλουν, αλλά η ίδια η ζωή δεν τους το επιτρέπει. Τους απομακρύνει, διώχνει τον έναν μακριά από τον άλλον. Και ΄μεις δεχτήκαμε τις επιταγές της μοιρολατρικά. Θαρρείς δεν προσπαθήσαμε καθόλου. Ίσως η πεποίθηση πως τίποτα δεν τελειώνει με έναν έρωτα, ότι η ζωή προχωρά και οι δυο μας θα βρούμε τον δρόμο μας. Πόσα ψέματα είπαμε στον εαυτό μας, που τότε έμοιαζαν αλήθειες. 

Ακολούθησαν τρία χρόνια ελάχιστης επικοινωνίας. Μόνο τα τυπικά. Και όταν σπάνια ερχόσουν, βρίσκαμε γελοίες δικαιολογίες για να μην βρεθούμε. Ο φόβος του ατελέσφορου ήταν πιο μεγάλος από την ανάγκη μας να συναντηθούμε. Και οι ενδιάμεσοι έρωτές μας; κανένας δεν μπόρεσε να επισκιάσει την μόνιμη παρουσία σου στην σκέψη μου.

Η ώρα πέρασε, η βροχή συνέχιζε να ξεπλένει τους δρόμους και γω άρχισα να πεινάω, αλλά δεν ήθελα να φάω. Ήθελα απλά να σε δω. Ήταν τόση η ανάγκη μου να σου μιλήσω, να σε αγγίξω, να σε μυρίσω. Ήταν τόσο τρομερή η συνειδητοποίηση ότι αυτό που ένιωθα τόσο έντονα τώρα, ήταν αυτό που βουβά έκρυβα μέσα μου τρία χρόνια. Ξαφνικά το κινητό φωτίστηκε. Μέχρι να το πιάσω στα χέρια μου, παρακαλούσα να είσαι εσύ. 

''Έστειλα το πακέτο στο σταθμό για να είμαι σίγουρος ότι θα το λάβεις. Το βράδυ θα περάσω από το σπίτι. Ελπίζω να μένεις ακόμα εκεί που έμενες. Αν δεν θέλεις να με δεις απλά μην ανοίξεις''.

Δεν ήξερα τι να κάνω. Αποφάσισα να μην σου απαντήσω. Απλά σου έστειλα μια καρδιά ώστε να ξέρεις ότι είδα το μήνυμα.

Έφτιαξα κάτι γρήγορο για να ξεγελάσω την πείνα μου και ξάπλωσα ξανά. Σε σκεφτόμουν τόσο έντονα που σχεδόν ένιωσα την παρουσία σου στο δωμάτιο. Σχεδόν σε  είδα να γδύνεσαι και να ξαπλώνεις δίπλα μου. Σχεδόν άκουσα την ανάσα σου στον λαιμό μου. Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, άκουσα το θυροτηλέφωνο να χτυπά.

Αρχικά τρόμαξα. Σε έψαξα στο κρεβάτι. Ανώφελα. Πήγα προς την πόρτα και ρώτησα ποιος είναι. Ήσουν εσύ. Το μυαλό μου έφτασε στην τρέλα, αλλά τα βήματά σου με επανέφεραν στην λογική. Μέχρι να ανέβεις τις σκάλες, ονειρεύτηκα μια ακόμα ζωή μαζί σου. Αυτά τα λεπτά πριν σε αντικρίσω ξανά, έφτιαξα ένα μικρό όνειρο για μας. Και να ΄σαι στην πόρτα. Όπως παλιά. Πανέμορφος. Με πιο γκρίζα μαλλιά. Με αυτές τις υπέροχες γωνίες στο πρόσωπό σου και με αυτό το κλασσικό μειδίαμα, που πάντα με μπέρδευε. 

Σκέφτηκα απλά να σε αγκαλιάσω και ευχήθηκα να χαθούν αυτά τα τρία χρόνια απουσίας. Πρόλαβες και με αγκάλιασες πρώτος. Ένοιωσα την καρδιά σου να χτυπά έντονα και να παρασέρνει και την δική μου. Για μερικά δευτερόλεπτα οι ανάσες μας σταμάτησαν και τα μάτια μας έψαχναν και την παραμικρή λεπτομέρεια των προσώπων μας. Τα χείλη μας ενώθηκαν και πίσω τους έσβησε κάθε χωρισμός και απόσταση. Μια αόρατη κλωστή ένωσε όλα αυτά που χάσαμε, όλα αυτά που κάποια στιγμή προδώσαμε. 

Κάτσαμε στον καναπέ και μιλήσαμε. Μου είπες πως τον τελευταίο καιρό που με άκουγες στο ραδιόφωνο, ένιωθες ότι σου λείπω. Δεν ξέρω πως σε έκανα να νιώσεις κάτι τέτοιο, αλλά χαίρομαι που έστω υποσυνείδητα σου μετέφερα αυτήν την αίσθηση. Ίσως αυτό το αόρατο δίχτυ που ενώνει τις ζωές των ανθρώπων και όσο και να μην θέλουν οι ίδιοι να ιδωθούν, η ίδια η μοίρα τους φέρνει κοντά. Η ίδια μοίρα που κάποτε μας χώρισε.

Μου εξήγησες πως αν στο ζητούσα θα επέστρεφες. Θα έβρισκες τον τρόπο τώρα πια και θα το έκανες. Ότι είναι μαρτύριο πλέον να ζούμε χωριστά. Πιο αποφασισμένος και πιο σίγουρος. Αρκεί εγώ να σου δώσω το πράσινο φως. Θα έμενες στην πόλη μερικές μέρες και εγώ θα έπρεπε να σου δώσω μια απάντηση. Δεν χρειαζόμουν χρόνο. Άλλωστε είχα ήδη ονειρευτεί την επιστροφή σου πολλές φορές. Και αυτή την φορά ήμουν διατιθεμένη να παλέψω για μας. Ακόμα και να σε ακολουθήσω αν μου το ζητούσες. 

Η βροχή σταμάτησε. Ίσως και ο χρόνος. Ο έρωτας και η αγάπη έχουν αυτό το προνόμιο. Να σταματάνε τα λεπτά, να μεγαλώνουν την νύχτα των εραστών, ώστε τα χάδια να πολλαπλασιάσουν αυτά που νιώθουμε. Και η μοίρα; Ίσως δεν είναι κάτι αόρατο. Κάτι που δεν μπορούμε να ορίσουμε. Ίσως να είναι αυτό που επιλέγουμε. Κάτι που είμαστε διατεθειμένοι να δώσουμε μάχη. 

Από το ραδιόφωνο ακούγεται ένα αγαπημένο τραγούδι:

Όλα είναι μπροστά

Περάσαμε απ΄ το θάνατο ξυστά

Χιλιοστά πάνω απ΄ τον τοίχο

Τρέξαμε πιο γρήγορα απ' τον ήχο

Κι ακόμα

Όλα είναι μπροστά

Κι αυτό που η τύχη ακόμα μας χρωστά

Είμαστε ήρωες στο δράμα

Ζωντανοί σαν από θαύμα

Ακόμα

Έμεινες μαζί μου τρεις μέρες και μετά έφυγες. Τρεις μέρες που έσβησαν τριών χρόνων απουσία. Έφυγες για να ξανάρθεις. Τώρα όλα είναι μπροστά.

****************

Με αυτήν την ανάρτηση συμμετέχω στο δρώμενο του φίλου Γιάννη  ''Μια Ιδέα-Μια Έμπνευση''

καθώς και στον δρώμενο του μπλογκ μου ''ιστορίες ραδιοφώνου''

Είχα πολύ καιρό να γράψω κάποιο κείμενο και θα ήθελα να ευχαριστήσω από καρδιάς τον Γιάννη για αυτήν την πρόσκληση δημιουργίας.

Το τραγούδι του Μανώλη Φάμελλου ''Ολα είναι μπροστά'' με συνόδεψε και με ενέπνευσε να γράψω αυτήν μικρή ερωτική ιστορία, εξού και έδωσα τον ίδιο τίτλο.