ΤΕΛΗ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

Τέλη Αυγούστου.

Η πόλη αμφιταλαντεύεται.

Αδυνατεί να πάρει απόφαση.

Ίσως αυτό το μεσοβέζικο να της δίνει μια δικαιολογία.

Όλοι αυτό ζητάμε. 

Μια πρόφαση.

Για μην δώσουμε την λύση.

Τέλη Αυγούστου.

Λίγες μέρες ακόμα.

**********

Με αυτήν την ανάρτηση συμμετέχω στο δρώμενο της Αριστέας μας ''Ένα ποίημα για το καλοκαίρι!" καθώς και στο δρώμενο του Κειμένου ''Ιστορίες του καλοκαιριού''

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟ ΧΑΪΚΟΥ

Καλοκαίρι μου

στρώσε το κρεβάτι σου

στην άμμο πάνω.

Χάριν έρωτος

μήνες σε αναμονή

άρτι αφιχθείς.

Χωρίς εκείνον

η ζωή μας σε παύση

ατελέσφορη.

Ας το ζήσουμε

σαν κοινή αμαρτία.

αγκαλιασμένοι.

Μέχρι το σκληρό

φινάλε του Σεπτέμβρη.

Αυλαία πέφτει.

Με αυτήν την ανάρτηση συμμετέχω στο δρώμενο της Αριστέας μας ''Ένα ποίημα για το καλοκαίρι!" καθώς και στο δρώμενο του Κειμένου ''Ιστορίες του καλοκαιριού''

Η Αριστέα μας κράτησε σε εγρήγορση το καλοκαίρι και γράφτηκαν σπουδαία ποιήματα. Την ευχαριστούμε πολύ!

************

Με την επιστροφή τον Σεπτέμβρη, μετά από χρόνια ας ακονίσουμε το μυαλό μας και ας γράψουμε Χαϊκού.

Έρχεται το Δρώμενο των Χαϊκού.

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ

Το πρωινό ξύπνημα από τις πέντε με έχει κουράσει αφάνταστα. Κάθε μέρα η ίδια μεγάλη διαδρομή χρόνια τώρα, οι ίδιες κινήσεις, τα ίδια λόγια, οι ίδιες καλημέρες. Οι πρωινές ραδιοφωνικές εκπομπές μπορεί να μην έχουν το μυστήριο και την γοητεία των νυχτεριών αλλά έχουν και αυτές την θέση τους στον κόσμο των συχνοτήτων. Κάθε μέρα ξυπνάω και οδηγώ μέσα στο χάραμα για να κάνω παρέα σε αυτούς που περιμένουν ένα τραγούδι, μια κουβέντα, ένα αστείο, μπας και ξυπνήσουν και εκείνοι. 

Κάθε πρωί για μερικά δευτερόλεπτα που ανοίγω τα μάτια μου, λέω στον εαυτό μου, ότι φέτος θα είναι τελευταία χρονιά που θα το κάνω αυτό και την ίδια στιγμή το μετανιώνω. Και έτσι πέρασαν δέκα χρόνια. Δέκα χρόνια πρωινής κουβέντας, πρωινού κουράγιου και επικοινωνίας. Δέκα όμορφα και γεμάτα χρόνια.

Εκείνη την ημέρα έβρεχε από βραδύς. Ακόμα πιο δύσκολο να ξυπνήσει ο νους και το σώμα. Ντύθηκα γρήγορα και βάφτηκα. Οδήγησα σχεδόν στον αυτόματο και έφτασα στον σταθμό. Στο γραφείο μου με περίμενε ένα δέμα.

-Στο έφερε χθες ένας κούριερ, μου είπε νυσταγμένα ένας συνάδελφός μου.

Το άνοιξα στα γρήγορα. Τι παράξενο! Ένα μικρό ραδιοφωνάκι με μια κασέτα. Τι είναι αυτό πάλι; ρώτησα τον εαυτό μου, ενώ ήξερα καλά την απάντηση. Είναι από τις φορές που λέμε χρόνια ψέματα στον εαυτό μας και τελικά πιστεύουμε την πλάνη μας. Όταν τελικά μας βρίσκει η αλήθεια, έχουμε πει τόσα ψέματα που τα γεγονότα μοιάζουν σαν να μην έγιναν, κρύβονται στο πίσω μέρος του μυαλού σαν ανύπαρκτα.

Έβαλα στα γρήγορα να παίξει η κασέτα. 

"Ξέρω ότι με θυμάσαι. Ίσως προσπαθείς να με ξεχάσεις. Μην το κάνεις. Σου μένουν μόνο λίγες μέρες."

-Τι είναι αυτό; με ρώτησε ο συνάδελφός μου. Τίποτα του απάντησα. Αυτό το ''τίποτα'' που εμπεριέχει τα πάντα. Αναμνήσεις, νοσταλγία, υποσχέσεις, πόνο, αδιέξοδα. Αυτό που λέμε για να μην φωνάξουμε, για να μην διαμαρτυρηθούμε και κάποιες φορές για να μην πούμε ''σ΄ αγαπώ, μην φεύγεις''.

ΤΑΧΑ ΜΟΥ ΧΡΩΣΤΑΣ ΕΝΑΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ.

Ας πούμε και 'μεις για εκείνον τον Αύγουστο.

Εκείνον που κάποιος τάχα μας χρωστάει.

Αυτόν που ισχυριζόμαστε ότι δεν ζήσαμε.

Να διηγηθούμε την ιστορία σαν να είμαστε εμείς οι ήρωες.

Οι πιο όμορφοι και οι πιο κατατρεγμένοι.

Στιγμές που ματώσαμε,

πονέσαμε, 

μείναμε μόνοι στην μέση του δρόμου,

κοιτάζοντας το κόκκινα φώτα να χάνονται.

Μακριά από την θάλασσα, 

χωρίς την αλμύρα της στο στόμα μας,

χωρίς τα χέρια του στην μέση μας.

Ιδρωμένοι, ανήμποροι, αδικημένοι.

Μπορούμε να πούμε χιλιάδες δικαιολογίες,

χιλιάδες υπεκφυγές.

Να παίξουμε το δράμα μας αριστοτεχνικά,

να τρέξουν λίγα ακόμα ανώφελα δάκρυα. 

Να χαραμίσουμε λίγη ακόμη ζωή.

Κανένα δάσος δεν θα δροσίσει την ανυπόφορη ζέστη μας,

κανένα φιλί δεν θα μελώσει τα ξερά μας χείλη, 

κανένα τριαντάφυλλο δεν θα ξεκαθαρίσει τον νου μας.

Κανένας Αύγουστος δεν θα μπορέσει να σκοτώσει την Αθήνα που έχουμε μέσα μας,

αν πάντα κατηγορούμε τον Σεπτέμβρη. 

Αν πάντα νιώθουμε πως κάτι μας οφείλεται

και δεν το διεκδικούμε.

Κανένας δεν μας χρωστάει κανένα Αύγουστο.

Κανένας δεν μας επιστρέφει τίποτα.

Μόνοι πορευόμαστε.

Εμείς και οι φόβοι μας.

Και οι άλλοι ακολουθούν την παράστασή μας.

Και η διανομή; είναι δική μας.

**************

Με αυτήν την ανάρτηση συμμετέχω στο δρώμενο της Αριστέας μας ''Ένα ποίημα για το καλοκαίρι!"

καθώς και στο δρώμενο του Κειμένου ''Ιστορίες του καλοκαιριού''

Η ΠΛΑΝΗ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ

Αγαπώ αυτή την αισιοδοξία της θάλασσας,

που όλα κοντά της μοιάζουν εφικτά.

Που ο έρωτας μοιάζει ατελέσφορος,

χωρίς ρουτίνα και όρια.

Αγαπώ αυτήν την μυρωδιά της θάλασσας, 

που μπλέκεται με την ζέστη και την αλμύρα

και φαίνονται οι μέρες ατελείωτες,

ο χρόνος υποφερτός.

Που κάνει τον καφέ πιο απολαυστικό, 

το φαγητό πιο νόστιμο,

τις βόλτες μας ξεχωριστές.

Αγαπώ αυτές τις σκέψεις της θάλασσας,

αυτές που νομίζεις πως θα σου αλλάξουν τον χειμώνα.

Και παίρνεις βαριές αποφάσεις,

ανάλογα τα κύματα,

ότι φέτος δεν θα είναι όπως πέρσι.

Αγαπώ αυτά τα αδιέξοδα της θάλασσας, 

που κάνουμε πως δεν τα βλέπουμε, 

τάχα πως μας τυφλώνει ο ήλιος, 

και μας μεθάει το κρασί. 

Αγαπώ αυτήν την πλάνη της θάλασσας,

αυτή που χτίζεται με τα κάστρα στην άμμο,

σε στήλες από βότσαλα,

κρύβεται πίσω από χαμόγελα και όνειρα,

και αποκαλύπτεται με την πρώτη δροσιά του Σεπτέμβρη.

**************

Με αυτήν την ανάρτηση συμμετέχω στο δρώμενο της Αριστέας μας ''Ένα ποίημα για το καλοκαίρι!"

καθώς και στο δρώμενο του Κειμένου ''Ιστορίες του καλοκαιριού''

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΑΕΙ ΘΕΑΤΡΟ (2024 - 2025)

Σε αυτήν εδώ την γωνιά, εδώ που μνημονεύουμε την γραφή, την σκέψη, την έκφραση, τι το πιο εκφραστικό από το θέατρο. Ξεκινάω μια νέα θεματική για να εκφράσω όλα αυτά που νιώθω για αυτό. Ένας φόρος τιμής για μια αγαπημένη συνήθεια.

Το θέατρο. Μια μεγάλη αγάπη. Μάλλον έρωτα θα το έλεγα. Γιατί πάντα πριν από μια παράσταση νιώθω αυτό που νιώθεις στο πρώτο ραντεβού. Ενθουσιασμό, ανυπομονησία, πεταλούδες στην καρδιά. Ακόμα και λίγο φόβο. Για το αν θα πάνε όλα καλά, όπως τα σχεδίαζες.

Έτσι είναι το θέατρο. Σαν ένα ραντεβού. Κάποιες φορές όλα πάνε τέλεια. Όλα όπως τα περίμενες. Νιώθεις όμορφα, ότι αυτό που είδες έφτασε στην ψυχή σου, σε άγγιξε, σε άλλαξε, σε διαμόρφωσε, έβαλε ένα ακόμα κομμάτι και ένωσε το χάος στο κεφάλι σου. 

Όπως όταν συνάντησα Την μητέρα του σκύλου. Ήξερα από την αρχή πως θα την αγαπήσω, πως θα ριζωθεί βαθιά μέσα μου, πως θα κλάψω με την παράνοια του πολέμου, που φέρνει τους ανθρώπους στα άκρα. Που βγάζει από μέσα τους τα πιο παρανοϊκά ένστικτα και τα πιο άμορφα λόγια.

25 ΛΕΞΕΙΣ # 16... ΒΡΑΒΕΥΣΗ

Έφτασε η ώρα που θα βραβεύσουμε τις 25 λέξεις που έκαναν το μυαλό σας να ταξιδέψει και απέδωσαν τα συναισθήματα της φωτογραφίας που σας έδωσα με τον καλύτερο τρόπο.

Tο ολιγόλεκτο που κερδίζει την πρώτη θέση είναι το εξής: