Η ΓΙΟΡΤΗ

Περνάω έξω από το σπίτι σου,
ένα κλειστό παράθυρο, μια ανοιχτή πληγή.

Δεκέμβρης. Ο μήνας που γεννήθηκες.

Μια βροχή που πέφτει,

καθοριστικά, 

σαν τις νότες της Γιορτής.

Πέρασες έτσι απλά, 

σαν ραντεβού που αφήσαμε στην μέση.

Σε ένα δρόμο κοινό, 

χωρίς κλειδιά στην τσέπη,

μονάχοι μας βαδίζουμε.

Στάθηκα για ένα δευτερόλεπτο,

ένα αιώνιο δευτερόλεπτο.

Σε σκέφτηκα στην πόρτα να με περιμένεις

και να ανοίγεις τα παράθυρα της αυλής.

Προσπάθησα ξέρεις,

να μπω μέσα στις στάχτες σου, 

μήπως μπορέσω την χαρά σου να πολλαπλασιάσω,

την μουσική σου να καταλάβω.

Το κρασί μας όμως τελείωσε,

όπως και η υπομονή μας.

Η δική μας γιορτή μας απέτυχε 

οι καλεσμένοι μάς έστησαν

και ΄μεις θα ζήσουμε άλλον ένα μικρό θάνατο.

Απομακρύνομαι ξέροντας πως αυτό είναι το τέλος.

Μια απώλεια σταγόνα στο ατελείωτο σύμπαν.

Μα η φωτιά της αγάπης θα κάψει τον πόνο.

Κάποια στιγμή θα το δεις.

Θα πάψουμε να θρηνούμε. 

Γιατί πάντα θα υπάρχει κάτι που δεν έχει χαθεί.

Αυτή η θλίψη θα μας κρατά ζωντανούς.

Για ένα επόμενο ταξίδι, μια άλλη γιορτή.

Μια άλλη πληγή που μας περιμένει.

Βάλε φωτιά σε ό, τι σε καίει σε ό, τι σου τρώει τη ψυχή

Υπάρχει ακόμα υπάρχει κάτι που δεν έχει χαθεί

Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή

Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή

Όταν ο Γιάννης ξεκίνησε το δρώμενο ''Χριστούγεννα σε τέσσερις πράξεις'' και μας προσκάλεσε να γράψουμε την Γιορτή, μόνο μια Γιορτή στριφογύριζε στο μυαλό μου. Δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα άλλο.

Το τραγούδι αυτό αν και περιγράφει μια φαινομενικά δυσάρεστη κατάσταση, αφήνει μια αισιόδοξη αίσθηση, πως πάντα θα υπάρχει κάτι που δεν έχει χαθεί. Οι στίχοι του πάντα με συντρόφευαν όταν τα πράγματα δεν πήγαιναν και τόσο καλά, μου έδιναν κουράγιο. Πόση δύναμη μπορεί να έχει ένα τραγούδι;

Επίσης ο Γιάννης Αγγελάκας είναι για μένα ένας άνθρωπος που η ποίησή του με επηρέασε καθοριστικά στο τρόπο που γράφω. Σε αυτήν την βουτιά που κάνω κάθε φορά στο μαύρο και με μια ανάσα βγαίνω στην επιφάνεια. Είναι για μένα ο καλλιτέχνης που μου έδωσε το έναυσμα, την εκκίνηση.

Στο τέλος λοιπόν αυτής της χρονιάς, ας ευχηθούμε για την επόμενη περισσότερα ταξίδια, περισσότερες γιορτές και λιγότερες πληγές. 

Καλά Χριστούγεννα!

ΤΟ ΘΑΥΜΑ (ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΕΝΟΣ ΟΧΤΑΧΡΟΝΟΥ)

Θαύμα είναι η αγάπη.
Θαύμα είναι ειρήνη.

Θαύμα είναι η ελευθερία,

είναι η μαγεία.

Θαύμα είναι κάτι που συμβαίνει ξαφνικά, 

είναι οι βόλτες του Σαββατοκύριακου.

Θαύμα είναι τα αστέρια που ξυπνάνε το βράδυ

και η θάλασσα που λέει καληνύχτα στα ψαράκια.

Είναι όταν ξημερώνει και ο ήλιος χαιρετά τον κόσμο.

Όταν το πρωί ο αέρας χτυπά τα λουλούδια να ξυπνήσουν.

Το θαύμα είναι η ευτυχία και τα Χριστούγεννα,

είναι ο Άγιος Βασίλης φέρνει τα δώρα και την χαρά.

Το θαύμα είναι η ζεστασιά της οικογένειας.

Είναι μέσα στην καρδιά των ανθρώπων.

Μπαίνει μέσα στις ψυχές των παιδιών.

Χωρίς το θαύμα δεν θα μπορούσαμε να ζούμε, 

δεν θα υπήρχε ο κόσμος.

Χέρι χέρι όλοι οι άνθρωποι στη γη,

ας αγκαλιάσουμε το θαύμα της ζωής.

Εχθές καθόμουν στο υπολογιστή και σκεφτόμουν τι να γράψω για το δρώμενο του Γιάννη. Η οχτάχρονη κόρη μου με ρώτησε αν μπορεί να συμμετέχει και εκείνη. Και μου έγραψε το παραπάνω ποίημα.

Αυτή είναι η συμμετοχή της κόρης μου Ελένης στο "Χριστούγεννα σε τέσσερις πράξεις" - Το θαύμα

ΨΑΧΝΩ ΛΕΞΕΙΣ (Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ''ΣΤΑΛΕΣ ΣΙΩΠΗΣ'')

Ψάχνω λέξεις. 

Για να σου πω πως νιώθω.

Τις αναζητώ παντού.

Στην βοή του κέντρου, στους ήχους των λεωφόρων,

στις ιλιγγιώδεις ταχύτητες των αυτοκινήτων.

Στα ταλαιπωρημένα δέντρα των δρόμων,

στα διαζώματα που στεκόμαστε για να πάρουμε απόφαση.

Ψάχνω αγωνιωδώς. 

Στην ενοχλητική δροσιά του Οκτώβρη,

στα φύλλα που αρνούνται να αλλάξουν χρώμα, 

σε αυτήν την μυρωδιά της αναγκαστικής οργάνωσης,

στα προγράμματα και τις υποχρεώσεις.

Ψάχνω συλλαβές.

Ταιριάζω τα γράμματα μεταξύ τους.

Τα παίρνω μαζί μου σε νυχτερινούς περιπάτους,

μήπως και αλλάξω την θέση τους.

Στα φθινοπωρινά μικρά απογεύματα,

που η μέρα βιάζεται να φύγει.

Ψάχνω μικρές εκφράσεις.

Τις κουβαλάω μαζί μου στο μετρό,

χάνονται στα υπόγεια και ξαφνικά βγαίνουν στον αέρα.

Στριμώχνονται στα βαγόνια 

και πιέζονται από τις συρόμενες πόρτες. 

Κολλάνε στην μυρωδιά των ανθρώπων,

στα βλέμματα στο κενό.

Βρίσκω.

Έτσι απλά. Λακωνικά.

Δυο λέξεις.

Η μια κομμένη με απόστροφο.

Σ΄ αγαπώ.

Αυτή είναι η συμμετοχή μου στην ποιητική συλλογή ''Στάλες σιωπής'' από το itravelpoetry

Ευχαριστώ τους συντελεστές για την φιλοξενία.

Η ΠΡΟΣΜΟΝΗ

Θα ήταν καλύτερα να έρχεσαι πάντα την ίδια ώρα, είπε η αλεπού.

Αν έρχεσαι, ας πούμε, στις τέσσερις το απόγευμα, από τις τρεις θ’ αρχίζω να είμαι ευτυχισμένη.

Όσο περνάει η ώρα τόσο πιο ευτυχισμένη θα νιώθω.

Στις τέσσερις πια πηγαινοέρχομαι και θα ανησυχώ.

Θ’ ανακαλύψω την αξία της ευτυχίας.

Αν έρχεσαι όμως όποτε να ‘ναι, δεν θα ξέρω ποτέ τι ώρα να φορέσω στην καρδιά μου τα γιορτινά της…

Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ - Ο Μικρός Πρίγκιπας

Η προσμονή είναι η αναζήτηση της ευτυχίας. Αυτή δεν περιμένουμε όλοι μας; Αυτός δεν είναι ο σκοπός μας; Αυτά τα λίγα και απλά λόγια της αλεπούς στον Μικρό Πρίγκιπα, περικλείουν όλο το νόημα της προσμονής και της επίτευξης της ευτυχίας. Περιμένουμε κάτι, κάποιον για να μας δώσει χαρά, να μας γεμίσει, για να φτιάξουμε μαζί αναμνήσεις, στιγμές που θα θυμόμαστε, που θα μνημονεύουμε.

Για αυτό και οι άνθρωποι επενδύουμε τόσο στις γιορτές. Οι γιορτές είναι ο καλύτερος τρόπος να επιβεβαιώσουμε στον εαυτό μας ότι έχουμε πέτυχει, ότι μας αγαπάνε, ότι μας περιμένουν. Να τολμήσω να πω, ότι επιβραβεύουν την μικρή μας ματαιοδοξία, ότι είμαστε αποδεκτοί, ότι έχουμε ανθρώπους πλάι μας.

Κάνουμε σχέδια, κλείνουμε ραντεβού, οργανώνουμε ταξίδια, επισκέψεις και περιμένουμε να πάνε όλα καλά, να γίνουν όλα όπως τα έχουμε προγραμματίσει. Και αν κάτι δεν πάει καλά, νιώθουμε πως δεν γιορτάσαμε, ότι πήγαν χαμένες οι μέρες.

Και όλοι αυτοί που δεν έχουν κανονίσει κάτι, που είναι μόνοι ή απλά μοναχικοί, νιώθουμε για αυτούς έναν μικρό οίκτο. Ότι δεν περιμένουν κάτι.

Οι άνθρωποι βρισκόμαστε μόνιμα σε μια προσμονή, χωρίς αυτήν δεν μπορούμε να προχωρήσουμε. Εκεί θέτουμε όλες μας τις ελπίδες για να αποκτήσουμε ότι μας λείπει για γίνουμε ευτυχισμένοι. 

Άλλωστε ένας άλλος αγαπημένος καλλιτέχνης έχει τοποθετηθεί εδώ και χρόνια. 

Είτε με Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ, είτε με Φάμελλο, η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να έρθει.

**********

Με αυτή την ανάρτηση συμμετέχω στο δρώμενο του Γιάννη ''Χριστούγεννα σε τέσσερις πράξεις''.

Δημιουργούμε, σκεφτόμαστε κόντρα σε νωθρούς καιρούς.

Η ΑΝΑΜΝΗΣΗ

Η ανάμνηση των γιορτών είναι σαν ένα ξεχασμένο παλτό. Το χρώμα του ίσως πλέον ντεμοντέ. Με κάποιες φθορές από τα χρόνια. Τα σημάδια του χαρακτηρίζουν τις μέρες που φορέθηκε. Μέρες παλιές, κάποιες όμορφες, κάποιες δύσκολες, κάποιες απλά αδιάφορες. Κάποιες φορές ξεχνάς ότι το έχεις, ότι κρέμεται στην ντουλάπα σου. Δεν θυμάσαι καν πως το απόκτησες. 

Και ξαφνικά ένας ήχος, μια μυρωδιά, ίσως μια γεύση, σε πάει πάλι πίσω και ανακαλείς στην μνήμη σου τις μέρες που πέρασες όταν το φορούσες. Τα Χριστούγεννα που έκανες μαζί του και τα μέρη που βρέθηκες. 

Ήταν άραγε ένα παλτό για καλές εξόδους, για το θέατρο ή για φαγητό; Για κάποιο πολυτελές ρεβεγιόν; Από αυτά που τα προσέχεις πως τα κρεμάς, που δεν τα αφήνεις απλά πάνω σε μια καρέκλα. 

Ή ήταν ένα από αυτά που τα φοράμε στη δουλειά, στα γρήγορα, για να πάμε σε υποχρεώσεις, χωρίς να το συνδυάζουμε πετυχημένα με άλλα ρούχα. 

Σαν τις γιορτές που άλλες φορές μοιάζουν σαν κάτι ξεχωριστό και άλλες φορές σαν μια διεκπεραίωση. 

Ποιοι άνθρωποι το άγγιξαν, αγγίζοντας εσένα; Σε πρόσεξαν, ήταν τρυφεροί, σου μίλησαν όμορφα; Σου φέρθηκαν άσχημα, σου φώναξαν, σου είπαν ψέματα, σε αγνόησαν; Ή πέρασαν έτσι απλά από την ζωή σου και έφυγαν; 

Για κάποιους από αυτούς δεν θυμάσαι καν το όνομά τους. Άλλους τους θυμάσαι με όμορφα συναισθήματα, χαμογελάς τους σκεφτείς και θα ευχόσουν να είναι ακόμα στην ζωή σου. Για άλλους όμως χαίρεσαι που έφυγαν, που είναι απόντες.

Κάπως έτσι κάποιοι πέρασαν και από τις γιορτές σου. Κάποιοι με ένταση, κάποιοι απλά, κάποια άλλοι σχεδόν ανεπαίσθητα. 

Όπως και να έχει όμως η ανάμνηση είναι αυτό που μας διαμορφώνει, αυτό που μας χτίζει και κάποιες φορές μας ορίζει. Είναι αυτό που μας σπρώχνει προς στο μέλλον ή μας κρατά αιχμάλωτους, δέσμιους του παρελθόντος. 

Η ανάμνηση είναι σαν ένα παλιό παλτό. Το αγγίζεις κάθε φορά που ανοίγεις την ντουλάπα. Δεν πειράζει που ακόμα το κρατάς. Αρκεί να μην σου πιάνει χώρο. Μπορεί να μη το φοράς πια, αλλά παραμένει ζεστό.

Και πας παρακάτω. Στις επόμενες γιορτές, στα επόμενα ταξίδια.

**********

Με αυτή την ανάρτηση συμμετέχω στο δρώμενο του Γιάννη ''Χριστούγεννα σε τέσσερις πράξεις''.

Δημιουργούμε, σκεφτόμαστε κόντρα σε νωθρούς καιρούς.

καθώς επίσης και στις Ιστορίες των Χριστουγέννων του μπλογκ μου.

ΚΑΤΑ ΤΑ ΛΟΙΠΑ

Κατά τα λοιπά οι δυο μας.

Έλα, κάτσε δίπλα μου και μη μιλάς. 

Γιατί είναι τόσο δύσκολο να μη μιλάμε;

Για δέκα λεπτά σιγή.

Να νιώσουμε τον έρωτα όπως πρέπει.

Χωρίς λέξεις περιττές.

Ας θέσουμε ένα κανόνα σιωπής.

Όποιος μιλήσει χάνει.

Ξέχνα ότι κουβαλάς.

Το ίδιο βαραίνει και μένα.

Κλείδωσέ το για λίγο στο ντουλάπι.

Μαζί με τα παλιά παιχνίδια σου.

Για μια φορά πέτα το κλειδί.

Ακίνητος και σιωπηλός πλάι μου.

Σε αυτόν εδώ τον καναπέ, 

στην άκρη της ζωής μας, 

σε αυτό εδώ το σπίτι κοντά στη θάλασσα.

Ησυχία για λίγο.

Όμως ο έρωτας είναι πόλεμος,

που δεν κερδίζουν οι άνθρωποι.

Ακόμα και αυτόν τον κανόνα της σιωπής,

αμέσως να τον παραβούμε και οι δύο.

Ούτε ένα λεπτό δεν μπορούμε να ερωτευθούμε νομότυπα και βουβά.

Βάλαμε κανόνες σε κάτι τόσο περίπλοκο

και χάσαμε και δυο.

Κατά τα λοιπά οι δυο μας.

Και ο καθείς πορεύεται μονάχος του.

***********

Ήταν μια παλιότερη συμμετοχή μου σε κάποιο δρώμενο. Καθόλου δεν θυμάμαι σε ποιο.

Ξεθάφτηκε από τα πρόχειρα του μπλογκ, προστέθηκαν λέξεις, νέα συναισθήματα, νέα βιώματα και άλλαξε ολοσχερώς. 

ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ

Ήρθε η εποχή με τις μεγάλες νύχτες

και τα μεγάλα αδιέξοδα.

Η εποχή με τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα.

Ίσως να είναι η ανταμοιβή του φθινοπώρου,

καθώς μας κλέβει το φως της μέρας.

Από πείσμα και κόντρα στην αλλαγή,

ας αφήσουμε μόνιμα το παράθυρο της κουζίνας ανοιχτό.

Η τριανταφυλλιά στο μπαλκόνι έχει ανθίσει.

***********

Με αυτήν την ανάρτηση συμμετέχω στα δρώμενα της γειτονιάς μας, της Αριστέας και της Αναστασίας.