Θα βρεθούμε ξανά.
Πίσω στο νησί, μην αργείς σε περιμένω.
Να νιώσουμε την πάχνη ξανά στο μπαλκόνι.
Και ΄κεινο το κρασί που ποτέ δεν μου άρεσε,
θα το πιω με λαχτάρα στην μικρή μας αυλή.
Σαν να ΄ταν χθες, αλλά και τόσο παλιά.
Και το μικρό υπόγειο που χώραγε όλα τα όνειρα μας,
έγινε πλέον αποθήκη.
Και το καφενείο στην πλατεία,
άλλαξε όνομα και ιδέες.
Και η αλάνα που συναντιόμασταν,
χορτάρια γέμισε και παλιοσίδερα.
Και στο ποτάμι κάναν γέφυρα,
αλλά κανείς δεν περνά πλέον.
Και τα γρι γρι στο λιμάνι,
περιμένουν αιωνίως να τελειώσει το φεγγάρι.
Και η αλμύρα να τρώει τον κάβο αλύπητα,
μα οι ευκάλυπτοι δες...!
Στέκουν ακόμα ακλόνητοι...
Στέκουν ακόμα ακλόνητοι...
Μαρία Νικολάου
3 comments
Ας μείνουμε κι εμείς ευκάλυπτοι, Μαρία! Είναι ο τρόπος για να μη χαθούμε με τους αγαπημένους μας και χρειαστεί να ξαναβρεθούμε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ όμορφο και τρυφερό!!!
Καλό σου ξημέρωμα... :-*
Τα τραγούδια λένε πάντα την αλήθεια, σωστά :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα
Έτσι ολόρθη να στέκει
ΑπάντησηΔιαγραφήκι η καρδιά Μαρία μου!!!
Σε φιλώ
Σας παρακαλώ πολύ να γράφετε με Ελληνικούς χαρακτήρες και οι σχολιασμοί σας να μη ξεφεύγουν από τα όρια της ευπρέπειας. Σχόλια τα οποία περιέχουν ύβρεις και greeklish, θα αποκλείονται. Ευχαριστώ.