Πίσω στο νησί, μην αργείς σε περιμένω.
Να νιώσουμε την πάχνη ξανά στο μπαλκόνι.
Και ΄κεινο το κρασί που ποτέ δεν μου άρεσε,
θα το πιω με λαχτάρα στην μικρή μας αυλή.
Σαν να ΄ταν χθες, αλλά και τόσο παλιά.
Και το μικρό υπόγειο που χώραγε όλα τα όνειρα μας,
έγινε πλέον αποθήκη.
Και το καφενείο στην πλατεία,
άλλαξε όνομα και ιδέες.
Και η αλάνα που συναντιόμασταν,
χορτάρια γέμισε και παλιοσίδερα.
Και στο ποτάμι κάναν γέφυρα,
αλλά κανείς δεν περνά πλέον.
Και τα γρι γρι στο λιμάνι,
περιμένουν αιωνίως να τελειώσει το φεγγάρι.
Και η αλμύρα να τρώει τον κάβο αλύπητα,
μα οι ευκάλυπτοι δες...!
Στέκουν ακόμα ακλόνητοι...
Στέκουν ακόμα ακλόνητοι...
Μαρία Νικολάου
Ας μείνουμε κι εμείς ευκάλυπτοι, Μαρία! Είναι ο τρόπος για να μη χαθούμε με τους αγαπημένους μας και χρειαστεί να ξαναβρεθούμε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ όμορφο και τρυφερό!!!
Καλό σου ξημέρωμα... :-*
Τα τραγούδια λένε πάντα την αλήθεια, σωστά :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα
Έτσι ολόρθη να στέκει
ΑπάντησηΔιαγραφήκι η καρδιά Μαρία μου!!!
Σε φιλώ