Είναι αυτή η δύναμη που έρχεται ξαφνικά στις 11:00 το βράδυ. Απροσκάλεστα, έτσι σαν να ήταν πάντα εδώ. Σαν να μην έφυγε ούτε μια μέρα. Και οι λέξεις ανακατεύονται στο μυαλό, στριμώχνονται σε κάθε γωνία, όμορφα, σαν ένα παλιό τραγούδι του Μιχάλη Δέλτα. Αλλά και άβολα, σαν να βρίσκεσαι με αγνώστους ένα ασανσέρ παλιάς πολυκατοικίας. Σίγουρα λυτρωτικά, σαν την μυρωδιά της βροχής στην πόλη.
Και πως τυχαίνει εκείνη η ώρα να είναι όλα τακτοποιημένα, σου έχουν δώσει άδεια, ο χρόνος και ο τόπος... οι άνθρωποι. Για να χυθείς στις λέξεις και στους ήχους. Να ταράξεις ότι έμενε λιμνάζον τόσους μήνες. Ανάμεσα σε χασμουρητά και τεντώματα της πλάτης, με ξεβαμμένο ρίμελ, έτοιμο φαγητό και πρόχειρα ρούχα. Έτσι απλά η μουσική ξεκινά, κάτι σαν σαουντράκ πολύ γνώριμο, από μια παλιά ζωή. Σπάει την σιωπή, διαμορφώνει παραγράφους, δίνει εντολή στα δάχτυλα, ξεκλειδώνει το νου.
11:20... Η σκέψη πάλι κλείνει. Είκοσι λεπτά. Επιστροφή.