Η διαρκής αγωνία μου
λιμνασμένος πυρετός
κάτω απ’ την παγωμένη κρούστα του χρόνου.
Εκεί κουρνιάζουν οι ασίγαστες ενοχές
οι βίαιες επαληθεύσεις που μας κούρασαν τόσο
οι ίσκιοι της παραφοράς
ενώ στο χώμα χάσκει ο τάφος τους.
Εκεί μονάχα οδύρεται
και παραληρεί η σιωπή μου
για τ’ άχρηστα και ληγμένα διαβατήρια
για το ταξίδι
που δεν πήραμε ποτέ στα σοβαρά
και μας έχει ξεκάνει.
***
Ήταν οι στιγμές του Δημήτρη Δημητριάδη με ένα ποίημα.
Στείλτε και τη δική σας στιγμή.
Πολύ όμορφο Μαρία.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Για το ταξίδι που δεν πήραμε ποτέ σοβαρά...."
Τι όμορφο κλείσιμο.
Καλή βδομάδα να έχεις.
Συγχαρητήρια στον Δημήτρη και σε σένα Μαρία για τη φιλοξενία του!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπω τους ανθρωπους που μπορούν να εκφραζονται με ποιηση..τα συγχαρητηρια μου στον φιλοξενούμενο σου.. Μαρία μου φιλακιααα!!
ΑπάντησηΔιαγραφή