Η στιγμή σας με ένα ποίημα - Έφυγες, και τώρα τι; (Κυριακή Χατζηκαντή)
Θυμάμαι τα πάντα.
Σε συνάντησα· ήσουν νέος,
με κοίταξες· ήμουν νέα κι εγώ.
Πέρασε μια ζωή, μαζί την περάσαμε,
Από την αρχή μέχρι το τέλος.
Κάθε τέλος και μια αρχή,
μα το δικό σου τέλος, ήταν και δικό μου.
Σε είδα να γελάς, σε είδα και να κλαις.
Έκλαψα κι εγώ, αλήθεια, πολύ.
«Σκεπαστε τη μαμά να μην κρυώνει. Κοιμήσου αγάπη μου.»
και με σκέπασαν, με το πιο βαρύ σεντόνι.
Τη μοναξιά.
Και σκέπασαν κι εσένα, μια τελευταία φορά.
Και δεν είδα ξανά τα μάτια σου
και δεν άκουσα ξανά τη φωνή σου.
Σαν να έσβησε ο ήλιος, αθόρυβα και μετά σκοτάδι.
Μέχρι και την τελευταία στιγμή με αγαπάς, πονάς και σκέφτεσαι εμένα.
Να ξέρεις, ήσουν πάντα η ζωή μου.
Αν γύριζα τον χρόνο πίσω, θα σε αγαπούσα ξανά,
από την αρχή, πιο δυνατά, πιο πολύ, εσένα. Ξανά.
Και τώρα, σκεπάστε με, κρυώνω, κλαίω, φοβάμαι.
Έφυγες,
Και τώρα τι;
Αντίο.
***
Ήταν η στιγμή της Κυριακή Χατζηκαντή με ένα ποίημα.
4 comments
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Κυριακή για τη συγκίνηση που προσφέρει το ποίημά της. Πραγματικά γεμάτο λυρισμό και συναισθήματα. Η αίσθηση της απώλειας, των αναμνήσεων και της νοσταλγίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή Πασχαλιά Μαρία μου.
Τα έντονα συναισθήματα που αφήνουν οι στίχοι της Κυριακής, δένουν απόλυτα με το νόημα της σημερινής ημέρας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ απώλεια σ' όλες τις εκφάνσεις της. Οδυνηρή κυρίως αυτές τις "γιορτινές" μέρες.
Τις ευχές μου και στις δυο σας, καλή Ανάσταση εύχομαι ολόψυχα! Με την κυριολεκτική έννοια της λέξης.
Χρόνια πολλά με υγεία, Χριστός Ανέστη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜεγάλο ταλέντο η Κυριακή !
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας παρακαλώ πολύ να γράφετε με Ελληνικούς χαρακτήρες και οι σχολιασμοί σας να μη ξεφεύγουν από τα όρια της ευπρέπειας. Σχόλια τα οποία περιέχουν ύβρεις και greeklish, θα αποκλείονται. Ευχαριστώ.