Μια Κυριακή, σαν όλες τις άλλες.
Από αυτές που λες ότι όλα θα γίνουν όπως τα σχεδίασες το Σάββατο.
Ξυπνάς, τρως, κάθεσαι.
Παίρνεις ως δεδομένη την ροή της μέρας.
Βγαίνεις στον ήλιο,
προχωράς,
αναζητάς τον άνθρωπο.
Ψάχνεις, αλλάζεις, ρωτάς.
Θησείο, Πετράλωνα, Κουκάκι.
Φυσάει ο άνεμος ανάμεσα στα γκρι κτήρια.
Μυρίζει αδιαφορία, μαζί με την δυσοσμία της πόλης.
Νιώθεις να σπας, μα και ταυτόχρονα τόσο δυνατός.
Αγαπάς τόσο αυτό το ομοιόμορφο, αλλά ταυτόχρονα το μισείς.
Πως να ξεμπερδέψεις το μυαλό;
Στις γειτονιές άγνωστοι ψάχνουν κάτι.
Μήπως αυτό που χάνουμε εμείς καθημερινά;
Κάποιοι γελάνε. Αναγκαστικά.
Κάποιοι προσπαθούν να μην κλάψουν. Αναγκαστικά και αυτοί.
Συνεχίζεις να προχωράς.
Κάποιες στιγμές σε πιάνει πανικός.
Δεν μπορείς να πας πίσω στο Σάββατο.
Να αλλάξεις τα σχέδια.
Να πεις πως είναι πια ανώφελο.
Να το παραδεχτείς.
Πρέπει να ζήσεις την Κυριακή πριν να έρθει η Δευτέρα.
Φτάνεις στο τραίνο.
Μήπως αυτό μπορεί να σε πάει στην αρχή;
Έστω μέχρι την θάλασσα.
Μπας και αλλάξεις έστω μια λάθος απόφαση.
Και η ζωή σου πάει αλλού.
Αλλά και το σωστό... ποιος μας ορίζει το σωστό;
Αυταπατάσαι.
Ή νιώθεις την νομοτέλεια.
Ότι τίποτα δεν γράφεται, τίποτα δεν ορίζεται.
Ας πούμε και σήμερα, πως το άλλο Σάββατο θα σχεδιάσουμε την Κυριακή όπως πρέπει.
Ένα ακόμα ψέμα.
Θυσιάζοντας ξανά τις καθημερινές, για μιας μέρας οξυγόνο.
**********
Ευχαριστώ όλους όσους με ψήφησαν και προπαντός ευχαριστώ την Αριστέα για την προτροπή και την φιλοξενία.
Συμμετέχουμε για την συμμετοχή και την δημιουργία. Όποια και να είναι η θέση μας στο δρώμενο, σίγουρα είμαστε κερδισμένοι, καθώς βγάλαμε κάτι από την ψυχή μας. Κι αυτό είναι το πιο σημαντικό.
Συγχαρητήρια σε όλους!
Έρχονται οι 25 λέξεις...
