ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΑΕΙ ΘΕΑΤΡΟ

Σε αυτήν εδώ την γωνιά, εδώ που μνημονεύουμε την γραφή, την σκέψη, την έκφραση, τι το πιο εκφραστικό από το θέατρο. Ξεκινάω μια νέα θεματική για να εκφράσω όλα αυτά που νιώθω για αυτό. Ένας φόρος τιμής για μια αγαπημένη συνήθεια.

Το θέατρο. Μια μεγάλη αγάπη. Μάλλον έρωτα θα το έλεγα. Γιατί πάντα πριν από μια παράσταση νιώθω αυτό που νιώθεις στο πρώτο ραντεβού. Ενθουσιασμό, ανυπομονησία, πεταλούδες στην καρδιά. Ακόμα και λίγο φόβο. Για το αν θα πάνε όλα καλά, όπως τα σχεδίαζες.

Έτσι είναι το θέατρο. Σαν ένα ραντεβού. Κάποιες φορές όλα πάνε τέλεια. Όλα όπως τα περίμενες. Νιώθεις όμορφα, ότι αυτό που είδες έφτασε στην ψυχή σου, σε άγγιξε, σε άλλαξε, σε διαμόρφωσε, έβαλε ένα ακόμα κομμάτι και ένωσε το χάος στο κεφάλι σου. 

Όπως όταν συνάντησα Την μητέρα του σκύλου. Ήξερα από την αρχή πως θα την αγαπήσω, πως θα ριζωθεί βαθιά μέσα μου, πως θα κλάψω με την παράνοια του πολέμου, που φέρνει τους ανθρώπους στα άκρα. Που βγάζει από μέσα τους τα πιο παρανοϊκά ένστικτα και τα πιο άμορφα λόγια.

Και μετά το χάος από μια Καρδιά του σκύλου. Είναι το ραντεβού που όλοι σου λένε πως θα είναι τέλειο. Υπέροχο. Και πας. Ντύνεσαι όμορφα, βάφεσαι, φοβάσαι όμως και λίγο. Και όντως όλα είναι τέλεια. Άψογα. Όπως ακριβώς σου τα περιέγραψαν. Όμως εσύ νιώθεις πως δεν σε άγγιξε κάτι. Δεν άναψε η σπίθα. Σαν ένας πανέμορφος άντρας που δεν μπορείς να ερωτευτείς, δεν μπορείς να ποθήσεις. Ανεξήγητες οι σχέσεις των ανθρώπων. Περίεργο το τι σε αγγίζει και το τι όχι.

Φέτος ίσως είναι η χρονιά του σκύλου. Οι δυο σκύλοι. Και έτσι το επόμενο ραντεβού με πήγε στην γειτονιά μου. Σε ένα αγαπημένο θέατρο. Εκεί με περίμενε μια αλήθεια. Είδα τι νιώθει ένας σκύλος που περιμένει τον άνθρωπό του. Και έναν που δεν περιμένει τίποτα. Πάντα δεν αναρωτιόμαστε τι νιώθουν αυτά τα υπέροχα ζώα; Κάποτε ένας σκύλος περίμενε και μένα. Και μετά έφυγε. Σκέφτομαι πολλές φορές μήπως, θεώρησε ότι δεν θα επιστρέψω. Και έχασε την ελπίδα του. Και έγινε αυτός που δεν περιμένει τίποτα. Τι σε κρατάει πιο πολύ; Αυτό που περιμένεις ή αυτό που δεν έχεις;

Αυτό είναι το καλό θέατρο. Να βλέπεις ένα κομμάτι σου εκεί. Να το διακρίνεις, να το ορίζεις, να το ενοχοποιείς ή το να απενοχοποιείς. Να σε κάνει να σκέφτεσαι, να αλλάζεις, να τακτοποιείς τις σκέψεις σου.

Όλοι ξέρετε αυτά το μικρά όμορφα πράγματά που όλοι κυνηγάμε καθημερινά. Αυτά που θα μας δώσουν την πολυπόθητη ευτυχία, αυτά που μας δώσουν το κουράγιο να συνεχίσουμε. Αυτό το ραντεβού ήταν γλυκόπικρο. Είδαμε όλοι μας τα μικρά όμορφά ψέματά μας, αυτά που μας κάνουν να νιώθουμε ενοχές, αυτά που κρύβουμε κάτω από το χαλί, που προσποιούμαστε ότι δεν υπάρχουν. Και είναι εδώ, παρόντα, τα κουβαλάμε με κόπο, πίσω από κάθε γέλιο μας, πίσω από τις βαφές των ματιών μας, πίσω από κάθε πράξη μας. Η ζωή μας είναι γεμάτη πόνο, κόπο, δάκρια, θλίψη. Μα πάντα θα πρέπει να αφήνουμε την ομορφιά να ορμάει μπροστά. Να νικήσει όλα αυτά που μας κρατάνε πίσω και δεν μας αφήνουν να ζήσουμε. 

Το άλλο ραντεβού ήταν μεσημέρι. Χαλαρά, χωρίς να περιμένω τίποτα. Κάποιοι Άθλιοι με περίμεναν με ανυπομονησία. Ερωτευτήκαμε παράφορα. Μπήκαν μέσα μας και έκαναν κατοχή. Μας έμαθαν την αξία της συγχώρεσης, την αξία του αγώνα για την δικαιοσύνη, για την ελευθερία, την αγάπη. Εκείνοι νέοι στο οδόφραγμά ήταν ότι πιο συγκλονιστικό έχω δει στην ζωή μου. Έπεφταν ο ένα μετά τον άλλον. Για  την ανεξαρτησία, τα πιστεύω τους. 

Εμείς και τα παιδιά μας βιώσαμε μια εμπειρία καθηλωτική, που χαράκτηκε στην μνήμη μας τόσο καθαρά και τόσο απόλυτα. Φύγαμε γεμάτοι. Τι πιο σημαντικό; 

Φέτος επέστρεψα στο θέατρο μετά από χρόνια. Κατάλαβα πόσο πολύ μου είχε λείψει. Πόσο πολύ μου είχε λείψει η αλήθεια του. Το θέατρο για μένα είναι ένα βάλσαμο της ψυχής και η μεγαλύτερη  ψυχοθεραπεία. 

Αυλαία και πάμε λοιπόν!

Θα ήθελα να ακούσω και δικές σας προτάσεις.

Συνεχίζουμε.