27ο Συμπόσιο Ποίησης - Θέλω σήμερα να κάτσουμε σπίτι
Θέλω σήμερα να κάτσουμε σπίτι.
Οικειοθελώς. Χωρίς να μας το επιβάλουν.
Δες... βρέχει από τα ξημερώματα...
Μην στείλεις το παιδί στο σχολείο.
Κουκούλωσέ το πιο πολύ κι άστο.
Αυτή είναι η πιο όμορφη ώρα για ύπνο.
Στείλε ένα μήνυμα στη δουλειά, ότι κάτι έτυχε.
Ότι πλημμύρισε η κουζίνα... κάτι τέτοιο.
Μην πάρεις τηλέφωνο... δεν ξέρεις να λες ψέματα.
Άναψε τη σόμπα... αχ να είχαμε ένα τζάκι...
Ονειρέψου ό,τι έχουμε...
Φτιάξε καφέ και φέρε και τα κουλούρια της μάνας σου.
Μη νοιαστείς για το φαγητό. Θα φάμε αβγά.
Πες μου πως ήταν οι μέρες σου.
Νιώσε την πίεση της εβδομάδας να χάνεται μεσ΄ το καϊμάκι.
Πες ότι όλη ζωή μας είναι αυτή η μέρα.
Έτσι άσκοπα, χωρίς δουλειές και υποχρεώσεις.
Με μια γεύση μόνιμης Κυριακής.
Βάλε λίγο μουσική. Κάτι χριστουγεννιάτικο...
Έτσι να ταιριάζει με τα λαμπιόνια του δέντρου.
Σαν τις ταινίες...
Νιώθω μια κινητικότητα και ένα γρήγορο, γλυκό ποδοβολητό.
Να πως διακόπτεται υπέροχα η πρωινή χαλάρωση.
Οι στιγμές είναι υπέροχες.
Και η βροχή δυναμώνει.
Θέλω σήμερα να κάτσουμε σπίτι.
******
Ήταν η συμμετοχή μου στο 27ο Συμπόσιο Ποίησης της Αριστέας μας.
Σας ευχαριστώ όλους για την προτίμηση και προπαντός την Αριστέας για την άψογη φιλοξενία!
Νικητής του Συμποσίου η Maria Kanellaki με το ποίημα "Σπίτι από αστερόσκονη".
Απολαύστε το!
Σπίτι από αστερόσκονη
Το σπίτι μοιάζει της μάνας μου.
Όσο περνάει ο καιρός, ρυτίδες αυλακώνουν τους τοίχους του.
Τα μαλλάκια της γκρίζες δαντέλες που θροΐζουν πένθιμα στα παραθυρόφυλλα.
Κάθε που τρίζουν τα φτενά κοκαλάκια της στην υγρασία
πόρτες και μεντεσέδες ακομπανιάρουν μ’ ανατριχιαστικά τσιριχτά.
Τα παντζούρια πετσικάρανε, έχει καιρό να τ’ ανοίξει
ούτε που καταδέχεται ο ήλιος να τρυπώσει απ’ τις κυρτωμένες γρίλιες της.
Χοντρόφλουδα δάκρυα ξεκολλούν απ’ το ταβάνι.
Κι εγώ τη σοβαντίζω με έξτρα ενυδατικές για ώριμες επιδερμίδες.
“Τι τα θέλω ’γώ αυτά;” μου κλαψουρίζουν οι ρωγμές στα μάγουλά της
μα εγώ ακάθεκτη
“Σώπαινε κι έχουμε αρίφνητες πληγές να μερεμετίσουμε, μανούλα μου”
~ ~ ~ ~
Το σπίτι μοιάζει του πατέρα μου.
Όσο περνάει ο καιρός, τα κυματιστά μαλλιά του πέφτουν
παρέα με τα κεραμίδια στη σκεπή.
Τα δοκάρια τρίζουν στις ρίζες τους, ξεδοντιάζεται σιγά σιγά το μικρό μας σπιτάκι.
Αγριοκισσοί που θρασομανούν οι μπλε φλεβίτσες στα πόδια του.
Τα γόνατά του σκεβρώνουν μαζί με τα ποδάρια του καλού μας τραπεζιού
τι κι αν ήταν πεχλιβάνης και παλίσανδρος;
“Το σαράκι του χρόνου είναι αμείλικτο, παιδί μου”
Αγκωνάρι η ψυχή του κι εγώ παίζω το τελευταίο μου χαρτί
βάζω στο πικάπ την παλιά πλάκα του Στράτου
“δε μπορεί”, λέω, “θα δώσει μια και θα σηκωθεί να το χορέψει”
~ ~ ~ ~
Το σπίτι μας μοιάζει κέντρο διερχομένων ψυχών
Ποιος έρχεται-
ποιος φεύγει-
έχασα το λογαριασμό.
“Να προσέχεις, παιδί μου” ντουετάκι ουρανόθεν.
“Η ζωή εδώ τελειώνει” και κονταροχτυπιέται
με το “ένθα ουκ έστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός”.
Μια ζωή αταίριαστοι κι άλλη μια ζωή αχώριστοι.
Σιγά που δε θα συμφωνούσαν να το σκάσουν συντροφιά.
Σιγά που θα συμφωνούσαν στη μουσική υπόκρουση του φινάλε.
Σιγά που δε θα το κάνανε μιούζικαλ το φευγιό τους.
~ ~ ~ ~
Το σπίτι μας είναι ένα δέντρο με τις ρίζες του στον ουρανό.
Στα κλαριά του στήνουν φωλιές τα μελλοντικά πουλιά
στον κορμό του καρποδένει η αγάπη
στις φυλλωσιές του μινυρίζουν ερωτευμένες σουσουράδες
κάθε φιντάνι που ξεπροβάλλει
κέρασμα στοργικό απ’ του παραδείσου
τον οικίσκο τους.
8 comments
Καλησπέρα Μαρία και καλή βδομάδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ όμορφο ποίημα αγαπητή φίλη. Ένα ποίημα που μιλάει στην καρδιά δύο ανθρώπων σαν ένα κάλεσμα στιγμών και επαφής. Δοσμένο με λυρικό τρόπο, με απλά όμορφα λόγια.
"Οι στιγμές είναι υπέροχες και η βροχή δυναμώνει"
Πόσο ωραίο βίωμα να κλείσει αυτό το ποίημα. Ρομαντικά, αισθαντικά.
Μαρία μου, η συμμετοχή σου έδωσε και εκείνη το δικό της φως στο αγαπημένο μας "Συμπόσιο"
Την καλησπέρα μου και το σεβασμό μου.
Πολύ ανθρώπινη συμμετοχή. Μου άρεσε Μαίρη μου. Μια καθημερινή ευχή ζευγαριού που τόσο όμορφα μας την έδωσες
ΑπάντησηΔιαγραφήΘερμά συγχαρητήρια.
Φιλιά πολλά
Ομορφες στιγμές Μαρία μου, που τις επιθυμούμε πότε πότε να μείνουμε σπίτι και να μην κάνουμε τίποτα, μαζί με το ταίρι μας, προπαντώς όταν την χρειαζόμαστε αυτήν την χαλαρότητα.... μουσική, ένας καφές και η βροχή να πέφτει... όμορφες ανθρώπινες στιγμές!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ κάθε συμμετοχή παίρνει άλλη διάσταση όταν διαβάζεται στον δικό της χώρο Μαρία μου!
Τα συγχαρητήρια μου να περνάς όμορφα με ότι κάνεις φιλιαααα!! 😍
Όπως είπε και το Γιουλάκι, γούσταρα κι εγώ εκείνο το "οικειοθελώς"!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜετά από τόση καραντίνα, κλείσιμο με το ζόρι μέσα στο σπίτι
και αποφυγή ακόμα και των δικών μας ανθρώπων, ήρθε το ζεστό
σου ποίημα Μαρία σαν χάδι, να μας θυμίσει τη ζεστασιά του "μαζί",
του μοιράζομαι στιγμές, του τι είναι "σπίτι"! Εγώ έτσι το ένιωσα και
το αγάπησα τρελά!
Πες ότι όλη ζωή μας είναι αυτή η μέρα.
Με μια γεύση μόνιμης Κυριακής.
Κι ας δυναμώνει η βροχή.
Τι να λέμε.... Τόσο απλό, τόσο δυνατό!
Μαρία μου γράφεις ακριβώς όπως θέλω εγώ
την ποίηση! Στο έχω ξαναπεί, εξάλλου!
Πραγματικά υπέροχο...
♥
Τι υπέροχη συμμετοχή 👏👏👏👏
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ πόσο ρεαλιστικό...!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή η μαγική λεξούλα "οικειοθελώς"..!
Μπράβο σου Μαρία μου.
Ολες οι συμμετοχές παραπάνω και απο αξιοπρεπείς αλλά αυτό που κέρδισε το πρώτο βραβείο....ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπλό, ρομαντικό, όμορφο το ποίημα. θέλω όμως να σας δώσω συγχαρητήρια γιατί με την ιστοσελίδα σας δίνεται χώρο για να ακουστούν και να εκφραστούν άγνωστοι αλλά ικανοί συγγραφείς. Μαρία από Θεσσαλονίκη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜουσική - Χορός
Σας παρακαλώ πολύ να γράφετε με Ελληνικούς χαρακτήρες και οι σχολιασμοί σας να μη ξεφεύγουν από τα όρια της ευπρέπειας. Σχόλια τα οποία περιέχουν ύβρεις και greeklish, θα αποκλείονται. Ευχαριστώ.