Η πόλη του Οκτώβρη,
στέκεται μόνη στο μπαλκόνι,
ανάμεσα στα σύννεφα ελπίζει,
βιαστικά την τύχη της ορίζει.
Κρυφά χωρίς εμάς προχωρά,
αλλάζει λέξεις και προφορά,
νομίζει πως τάχα πως γιορτάζει,
με τα θέλω μας τρομάζει.
Υγρός καιρός,
ήλιος νωχελικός,
κρεβάτι αναζητά να κοιμηθεί,
κάπου η μοναξιά της να χαθεί.
Φθινόπωρο ως το κόκαλο,
η θέλησή της στο κατώτατο,
αφήνεται στο άπειρο,
και σου κουνάει το δάχτυλο.
Μην ξεκινάς,
μην μ΄ αγαπάς
μην κουνηθείς, μην κάνεις βήμα,
μην ενδώσεις σε ένα άσκοπο πείσμα.
Δες έξω, ο κόσμος νυχτώνει,
τίποτα πια δεν μας λυτρώνει,
την καληνύχτα μας ζητά,
και 'μεις απλά θα πονάμε βουβά.
Η πόλη σωπαίνει,
τίποτα πια για μας δεν προσμένει,
ο Νοέμβρης ζυγώνει
και ο ουρανός μας δίχως νόημα θολώνει.
********
Είναι η πρώτη μου προσπάθεια να γράψω με ομοιοκαταληξία.
Το βρίσκω πολύ δύσκολο και ελπίζω προσεχώς να γράψω κάτι καλύτερο.
Οπότε δείξτε επιείκεια.
Με αυτό το ποίημα συμμετέχω στο φθινοπωρινό δρώμενο της Αριστέας και της Αναστασίας.
Πόση σιωπηλή μελαγχολία κουβαλούν οι στίχοι σου, Μαρία... Μια πόλη που νιώθει, πονά και ελπίζει... σαν να ‘χει ψυχή. Υπέροχο φθινοπωρινό ταξίδι…
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ - πολύ καλή η πρώτη σου απόπειρα για ποίημα με ομοιοκαταληξία!
Σε ευχαριστώ πολύ για τη συμμετοχή σου, θα την προσθέσω αμέσως ! Καλό και ήσυχο βράδυ εύχομαι! :)))
Μου α΄ρεσε η προσπάθειά σου για ομοιοκατάληκτο ποίημα. Ωραίες σκέψεις και συναισθήματα μελαγχολικά μας χαρίζεις. Να πω λίγο απαισιόδοξο; Ίσως. Μα όμορφο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα Μαιρούλα
Φιλάκια
Ωωωωω Μαρία έγραψες! Μπράβο κορίτσι μου! Μου άρεσε πάρα πολύ σε όλα τα επίπεδα. Η ρίμα είναι εξαιρετική, η λυρικότητα, η λογοτεχνία. Ειδικά, φιλενάδα, η προ-τελευταία στροφή είναι όλα τα λεφτά! Υπέροχη! Να την συνεχίσεις την προσπάθεια, Μαρία μου. Ναι είναι δύσκολο αλλά το έχεις. Και θα μας δώσεις ομορφιές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτέλνω την καλησπέρα και την αγάπη μου.