Από όνειρο και θάνατο
Από αέρα και νερό είναι ο κόσμος.
Από όνειρο και θάνατο
η ποίηση.
Με τον αετό
Έτσι ξεκινάει ένα ποίημα.
Με τον αετό
που ζυγιάζεται
πριν εφορμήσει.
Απ’ τη φτέρνα ως τον κρόταφο
Σσσς.
Άκου το σκίρτημα της φλέβας
το βουητό του στίχου.
Χωρίς τέλος
Η νύχτα του αίματος με ρήμαξε.
Χρόνια σηκώνω
ποιήματα τουφεκισμένα.
Άλλον δεν έχω ουρανό
Σου γράφω
εύθραυστος πάντα
κι ετοιμόρροπος
γιατί φυλλορροεί μέρα τη μέρα
ό,τι εντός μου φυσούσε
το αίμα τρυπώνει παντού
με καταπίνει
ο κόσμος μαυσωλείο δε με πιστεύει
κι άλλον δεν έχω ουρανό
πάρεξ την ποίηση.
Η τελευταία μας λέξη
Στα σπλάχνα του ποιήματος
ηχεί ακατάπαυστα
η τελευταία μας λέξη.
***
Ήταν οι στιγμές του Δημήτρη Δημητριάδη με ένα ποίημα.
Στείλτε και τη δική σας στιγμή.
Πολύ δυνατές και περιεκτικές οι ποιητικές στιγμές του Δημήτρη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαρία μου να ευχηθώ κι από δω, μ' έναν πόνο!
Καλό μήνα να χεις Μαράκι μου και με το καλό να αριβάρει ο πελαργός στην αγκαλιά σου!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπόλαυσα τις ποιητικές μπουκιές!! Μεστές κι άκρως υπαρξιακές στοχεύουν στον πυρήνα!!
Συγχαρητήρια!!
Να σαι καλά και πολλά γλυκά φιλιά!!
Καλο μηνα Μαριώ μου , υπέροχες στιγμές , δυνατοί στιχοι συγχαρητήρια στο φίλο Δημητρη !!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή