Με το παρακάτω κείμενο συμμετέχω στο δρώμενο του
Γιάννη, Μια Ιδέα-Μια Έμπνευση #2, βασισμένη στην παρακάτω ιδέα. Τον ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση δημιουργίας.
Κεντρική Ιδέα Πλοκής
Το παλιό οικογενειακό σπίτι στο ορεινό χωριό, έχει την αγάπη σας αλλά περιμένει και τη φροντίδα σας. Η κατάστασή του είναι κακή και εσείς σχεδιάζετε να το ανακαινίσετε. Βρίσκεστε ήδη εκεί αλλά ένα αναπάντεχο πρόβλημα καθιστά άμεσα αναγκαία την επίλυσή του. Ο μοναδικός / μοναδική, από τη γειτονική κωμόπολη, που θα ανέβει στο σπιτικό προκαλεί πραγματικό σοκ με την άφιξή του / της. Ίσως να μη περιμένατε ποτέ να βρεθεί απέναντί σας. Η ξαφνική χιονοθύελλα έχει τα δικά της σχέδια και θα σάς αναγκάσει να μείνετε εκεί, στον ίδιο κλειστό χώρο μέχρι να απεγκλωβιστείτε. Η νύχτα και το παρελθόν έρχεται ξανά. Τι μπορεί άραγε να κουβαλάει αυτό το πρόσωπο; Είχατε ποτέ σχέση μαζί του; ή μήπως προκύπτει μια έμμεση σχέση μαζί του; Τι μπορεί να φέρει; Τι μπορεί να αλλάξει; Μπορείτε να το αφήσετε στην άκρη;
*********************
Τα καλοκαίρια μας.
Μια τρομερή καταιγίδα μόλις σταμάτησε. Όλα βρεγμένα και μια μυρωδιά χώματος πλανιέται στον αέρα. Η ζέστη και η υγρασία έκαναν την ατμόσφαιρα αποπνικτική.
Στέκομαι μπροστά στο σπίτι και το κοιτάζω και είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Αλλά έχουν περάσει 35 χρόνια. 35 χρόνια από την τελευταία φορά που ήμουν μέσα του και ήταν δικό μας. Ήταν στην κηδεία του παππού αν θυμάμαι καλά. Οι μνήμες τόσο έντονες, επιβάλλονται. Δεν ξέρω πως βρέθηκα εδώ. Ξεκίνησα μια μέρα ξαφνικά έχοντας μια μεγάλη ανάγκη να το δω ξανά. Τώρα που είμαι στο νησί για το Πάσχα. Και ας μην είναι πια δικό μας.
Μετά τον θάνατο του παππού, η γιαγιά ήρθε να μείνει μαζί μας και έτσι το σπίτι αυτό έπρεπε να πουληθεί. Το χωριό ήταν πολύ μακριά από εκεί που μέναμε. Σχεδόν όλα τα σπίτια εγκαταλελειμμένα. Μόνο 2 - 3 οικογένειες έμεναν. Δεν υπήρχε λόγος να είναι στην κατοχή μας και έτσι ο μπαμπάς το πούλησε σε κάποιον Γερμανό.
Το σπιτάκι ήταν μικρό, δύο δωμάτια. Η σάλα και η κρεβατοκάμαρα. Σάλα μην φανταστείς. Δυο σιδερένια κρεβάτια αριστερά και δεξιά και ένα τραπέζι με καρέκλες. Η κουζίνα ήταν εκτός σπιτιού. Σε μια προέκταση δίπλα ακριβώς. Μια λάντζα, ένα πετρογκάζ, ένας σοφράς και και ένα τζάκι. Και πιο μέσα το αμπάρι που αποθηκεύαν το σιτάρι και το λάδι. Μια πορτίτσα δίπλα στην κουζίνα οδηγούσε στην πίσω αυλή. Μια βρύση, ένας πέτρινος φούρνος και η τουαλέτα.
Η κατάσταση του σπιτιού άθλια. Έμαθα πως από τότε που το αγόρασε ο νέος ιδιοκτήτης δεν πάτησε ούτε μια φορά το πόδι του. 35 χρόνια χωρίς ανθρώπινη παρουσία. Η πράσινη βαριά πόρτα είχε κρατήσει ακόμα το χρώμα της. Ξεχαρβαλωμένη, την έσπρωξα και απλά άνοιξε. Το τσιμεντένιο πάτωμα, γεμάτο σοβάδες που είχαν πέσει από το ταβάνι και τους τοίχους. Η κάμαρη σκοτεινή. Το σιδερένιο κρεβάτι του παππού και της γιαγιάς, ήταν για λίγα χρόνια η κρεβατοκάμαρα των γονιών μου, μέχρι να φτιάξουμε το σπίτι μας.
Προχώρησα στην σάλα, έτσι την έλεγε η γιαγιά. Θαρρείς η μυρωδιά μας ακόμα επικρατεί. Η ναφθαλίνη, τα τσιγάρα του παππού, η καπνιά του τζακιού. Πάνω από το τζάκι ακόμα κρεμόταν μια φωτογραφία κάποιου συγγενή που έμενε στην Αμερική. Δεν θυμάμαι ποιος ήταν. Απορώ πως χωρούσαμε τόσα άτομα μέσα σε δυο δωμάτια. Οι γονείς μου, ο παππούς, η γιαγιά, εγώ και ο αδερφός μου. Βγήκα και κατευθύνθηκα προς την κουζίνα. Η μπλε πόρτα ήταν κλειδωμένη. Κοίταξα από το παράθυρο. Ίδια αίσθηση.
Βιαστικά έσπρωξα την πόρτα της αυλής. Μου ήρθε μια μυρωδιά ψωμιού από τον παλιό πέτρινο φούρνο. Σαν να είδα την γιαγιά μου να βγάζει με ευλάβεια το καυτό ψωμί και να μας κόβει την πρώτη φέτα. Να μας την αλείφει με σπιτικό πελτέ.
Έκατσα κάτω από το υπόστεγο της κουζίνας. Δίπλα μου ακριβώς από τον τοίχο έχουν σκάσει ένα μάτσο κόκκινα ''σκυλάκια'' (αντίρρινα). Είμαι σίγουρη πως και πριν 35 χρόνια ήταν στο ίδιο σημείο. Ξαφνικά ακούω την αυλόπορτα να ανοίγει και μια γυναικεία φιγούρα να έρχεται προς το μέρος μου.
Λίγα δευτερόλεπτα αρκούσαν να επεξεργαστούμε και οι δύο το πρόσωπο που βλέπαμε και αμέσως η μια αναγνώρισε την άλλη. Τι χαρά! Έπεσε η μια στην αγκαλιά της άλλης, λες και δεν είχαν περάσει τόσα χρόνια. Άλλη μια εγγονή που αποφάσισε να γυρίσει, συμπωματικά την ίδια μέρα, για να δει και εκείνη το σπίτι των παππούδων της.
Μου εξήγησε πως λόγω της καταιγίδας, δεν μπορούσαμε να φύγουμε, καθώς στην είσοδο του χωριού ένα πεύκο είχε φράξει τον δρόμο. Οι κάτοικοι περίμεναν την πυροσβεστική να ανοίξει το δρόμο.
Κάτσαμε κάτω από υπόστεγο καθώς η βροχή είχε αρχίσει ξανά. Αυτή την φορά έβρεχε απαλά και όμορφα. Θαρρείς η φύση προσπαθούσε να μας κάνει παρέα. Μου πρόσφερε τσιγάρο αλλά το έχω κόψει χρόνια τώρα.
Είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει. Το μόνο φως ήταν αυτό της δημόσιας λάμπας. Και έτσι μέσα στο ημίφως, μαζί με τις στάλες τις βροχής, σβήσαμε αμέσως 35 χρόνια απουσίας και γυρίσαμε μαζί σε εκείνη την εποχή. Σκέψεις, αναμνήσεις, μυρωδιές, γεύσεις, όλα έσκασαν μέσα στο μυαλό μας. Στιγμές ξεγνοιασιάς, καλοκαίρια, βόλτες, παιχνίδια, παγωτά, ποδήλατα.
Και έτσι μιλώντας η νύχτα προχωρούσε χωρίς να το καταλάβουμε. Μας είχε συνεπάρει η στιγμή, σαν να είχαμε γυρίσει τον χρόνο πίσω και ζούσαμε ξανά τα καλοκαίρια μας. Αυτό το πολύτιμο δώρο που μας έκαναν οι γονείς μας, χωρίς να το καταλάβουν.
Και έτσι μέσα στα γέλια, μέσα στα δάκρυα, στην δίνη του χρόνου, κάπου εκεί στα ξημερώματα, μια κόκκινη λάμψη έλουσε το μικρό χωριό. Η πυροσβεστική είχε έρθει και ο δρόμος ήταν ανοιχτός.
Χαιρετηθήκαμε και ανταλλάξαμε τηλέφωνα. Λίγο πριν μπω στο αμάξι μου φώναξε.
-Ξέρεις, έμαθα πως ο Γερμανός πουλάει το σπίτι σας.
Μια σκέψη πέρασε από τον νου μου και με ανατρίχιασε από την κορφή ως τα νύχια.
\
